Walkers4Walkers.nl

En wat hebben we een prachtig weer!

Inderdaad, veel beter dan vorig jaar. Toen twee keer helemaal nat geregend maar later op de dag was het toch nog prachtig weer geworden!

Kwam vanmorgen om half 7, toen ik naar m'n werk onderweg was, een aantal lopers tegen in Beverwijk.

Helaas, uitgevallen op 40km. Ik heb er vrede mee. Ik zag het niet zitten om nog eens 40km te lopen. 30km met veel pijn en moeite gelopen, van mijn hoofd tot mijn grote teen, alles doet pijn. Ook heb ik weer last van de hartspier die tegen oa mijn ribben en aandrukt waardoor ik hrt gevoel heb gekneusde ribben te hebben. Goede nieuws is dat het hart het goed hield, op wat gesputter en die spier na. Wel is mijn oude knieblesure weer terug, komt altijd als ik niet lekker in mijn vel zit. Voorlopig is 40km de max. Voor mij. Volgende kennedymars wordt er een waar je om de 8km rust hebt. 12km zonder rust trek ik helaas niet meer... iedereen bedankt voor het meeleven!

Er komt nog wel een verslagje en Ben,Pingu en de vele anderen: weer super bedankt voor alles. Ik weet nu ook dat jullie ern goeie bezemwagen hebben.

Was al bezig met SMS en app.om te horen hoe het ging.
Jammer maar wel verstandig.

Erg jammer Angelique. Aan het weer heeft het niet gelegen maar als het lichaam niet meewerkt is het verstandig te stoppen.
In ieder geval goed geprobeerd. Als 40km de max is, so what? Dat was ook altijd mijn favo afstand.

Verstandig besluit om te stoppen, als ik het zo lees.
40 km is ook heel mooi.

Goed van je hoor Angelique, om niet koste wat het kost proberen door te gaan. Die signalen van je lichaam zijn er niet voor niets. Laat je niet ontmoedigen, kijk maar eens terug hoe goed het in Nijmegen ging! Ik hoop wel dat je met Johan vanmiddag nog gezellig ergens wat hebt kunnen drinken, zoals je van plan was.

Angelique, je bent niet uitgevallen maar 'gewoon' gestopt na 40km. Net zoals Bertus, Truus en Esther in Cuijk, 'gewoon' de 50km uitgelopen hebben.
't Is jammer maar herinner je de afgelopen 4Daagse zoals Truus al schreef.
Misschien had je, en je lijf, gewoon gisteren je dag niet.

Hier een veslag van de 40km.

Wat een warm welkom kreeg ik bij het ophalen van de startpapieren. Van de vele mensen die mij tijdens de vorige editie langs de kant zagne staan en die mij in Cuijk ook zonder wandelkleren aan zagen. Nu had ik wel mijn wandelkleren aan, dus dat betekende vast veel goeds! Bij het praatje vooraf aan de start voelde ik verschillende emoties. De erehaag buiten was een stuk langer dan twee jaar geleden en daar ga ik. In een niet al te snel tempo, ik moet nog een heel end dus eerst krachten sparen. Binnen 1km wordt ik bijgehaald door rob Keetelear en eigenlijk zoals elke editie lopen we de eerste 12km samen. Laat hem maar praten, af en toe reageer ik en zo gaan de 12km snel voorbij. Helaas krijg ik op 10km weer last van mijn ribben. Sinds de laatste keer dat ik in het ziekenhuis heb gelegen heb ik last van mijn ribben. Ik denk dat de cardioversie (Schokje die ik krijg als mijn hart weer aan de haal gaat.) verkeerd is gegaan en ze mijn ribben onbedoelt hebben gekneusd. Of het is toch de hartspier die dikker wordt en ergens tegenaandrukt, want daar weer tegenaan drukt. Zoiets. In ieder geval is het nu net weer een week over. Ik heb echt geen zin om weer nachten wakker te liggen omdat ik niet op mijn favoriete kant kan slapen om van de benauwdheid nog maar te zwijgen. Ik besluit het aan te kijken.

Na een korte rust vervolg ik in mijn eentje mijn weg. De ribben doen flink zeer en ik probeer met muziek op mijn oren wat afleiding te zoeken. Ook begint de vermoeidheid nu al toe te slaan, das wel erg vroeg! Het is nog best een stuk naar de volgende rustpost. " vroeger" draaide ik mijn wandelschoen er niet voor om, om ongeveer 10-12km tussen de rusten te hebben, helaas merkte ik tijdens Nijmegen al dat 8km voor mij nu beter is. Tja, dan heb ik de verkeerde KM gekozen al is deze wel lekker dichtbij huis en mocht ik uitvallen hoef ik niet eerst uren met de bus en/of trein. Ik loop nu vlakbij het Reinaldapark waar ik op dinsdag altijd met de ouderen wandel en het begint mistig te worden wat een prachtig spookachtig uitzicht geeft op de Ringvaart. Eindelijk bij de tweede rust aangekomen probeer ik mijn tas te pakken die wat hoog ligt en ik merk dat de ribben echt niet goed aanvoelen. Nu uitvallen zou wel erg snel zijn en bovendien heb ik me verheugd op een broodje bal en een pannenkoek. Daarvoor zal ik toch nog even door moeten lopen en ik spreek met mezelf af dat als het echt niet gaat, ik op 40km mag stoppen. Daar kan ik weer bij mijn tas, vanaf daar wordt het parcours zwaarder en vanaf daar ben ik vlakbij het station van Beverwijk. Ik sms per ongeluk Spatoes ipv Johan maar krijg mijn antwoord op de vraag vanaf hoelaat de treinen gaan vanaf Beverwijk. Zij vind het kusje wel lief...

Als ik weer verder wil lopen merk ik dat ik stijf ben over mijn hele lichaam en ook de vermoeidheid is niet weg. Ik ben nog maar op 23,5km!! Nu was ik in Nijmegen ook vaak al moe na 20-25km en toen was ik erg blij met de Oase als rustpost en wist ik dat het nog maar de helft was naar de finish. Nu zou ik eigenlijk nog veel meer moeten.. Het tempo ging nog lager, ik had pijn van mijn hoofd tot mijn grote teen en het ging moeizaam. Maar ik wilde perse het broodje bal want die had ik vorig jaar ook al moeten missen.

In Spaarnwoude was het zoals gewoonljk weer pikdonker en nu kwam ik erachter dat mijn zaklamp het niet meer deed. Thuis gecheckt, deed het prima en nu ineens niet meer. Natuurlijk verstap ik me en voel iets in mijn knieband. Langzaam doorgelopen en zie ineens een hondachtige lopen en in de bosjes verdwijnen. Das gek, wie laat er nou om 03.00u s'nachts zijn hond uit in een pikdonker park zonder straatverlichting oid? Ik zie ook nergens een eigenaar... Later op internet opgezocht en er schijnen vossen in dit gebied voor te komen. Waarschijnlijk was het dus een vos! Vlak voor de pont (En het broodje bal!) mag ik een trap op en dan voel ik het meteen: De oude knieblesure die ik al zeker 4 jaar niet meer heb gehad is terug. Ook dat nog. Mijn ribben voel ik niet meer, maar dat kan ook komen omdat mijn knie zeerder doet dan de rest van mijn lichaam. Ik ben niet iemand die roze pilletjes slikt of andere kleurtjes en daarbij mag ik dat ook helemaal niet in combinatie van mijn hartmedicatie. Wel twijfel ik of ik een borreltje schrobbeler neem, maar omdat mijn hart ook weer aan het overslaan is (Normaal na een xaantal kilometers, trekt hopelijk vanzelf weer weg) en ik dit niet erger wil maken neem ik niets. Behalve het broodje bal dan maar helaas smaakt hij me niet. Want ja, als alles tegen zit, dit dan ook: Mijn keel zit dichtgeknepen waardoor eten en drinken nog moeilijker wordt. Ik ben een beetje stil en baal dan ook in stilte. Niets lijkt me nu nog leuk, niets kan de knop omzetten wat ik ook probeer, het positieve is nergens te bekennen. En dan ga je tegen jezelf lopen. Ik herhaal mijn uitspraak nog maar een keer: " Je moet dit doen omdat je het leuk vind. Als je het niet leuk meer vind kan het heel zwaar worden.."

Nog 10km te gaan en ik mag stoppen. Ik ben benieuwd of ik de nieuwe route wel herken. Met een groepje gaan we de pont over en binnen no time loop ik helemaal alleen. Ik strompel nog niet, maar tempo zit er ook niet in. Inmiddels smsjes gestuurd naar het thuisfront zodat hij weet dat hij niet hoeft te fietsen morgenmiddag maar ook om te kijken hoe ik nu weer naar de start terug kom want daar staat mijn fiets. Het blijkt dat de trein pas om half 8 gaat dus is het helemaal niet erg dat ik zo langzaam loop. Ineens zie ik een pijl RA staan, terwijl de volgpijlen RD zeggen. Volgens mij gingen we altijd erg lang rechtdoor en ik herken dit stuk dan ook niet en volg de RDpijlen. Evenlater zie ik nu weer een pijl RA en geen volgpijlen. Alleen een pijl RA. De pijl die ik daarvoor zag was een " hangende" pijl en kan omgedraait zijn door een lolbroek. Deze pijl ligt op de grond geplakt en krijg je niet makkelijk omgedraait en ik zie geen volgpijlen dus ga ik het donkere fietspad in. Na een poos bekruipt me toch het gevoel dat dit niet goed is en ik probeer in het licht van de maan de route beschrijving te lezen. Ik moet idd ergens RA maar kon het straatnaambordje niet lezen. Het moet iets van een fortroute zijn en het lijkt idd of ik contouren van een fort heb gezien zonet. Ik besluit dit pad helemaal uit te lopen en dan maar hopen dat ik een bordje richting Beverwijk tegenkom. Om nu helemaal terug te moeten lopen, en vervolgens toch wel dit fietspad te moeten nemen zie ik ook niet zitten. ik kom over een wildrooster en verkloot me knie nog een beetje extra. Dan, eindelijk het einde van het fietspad en genoeg pijlen die me duidelijk maken dat ik wel goed ben gelopen! En een bordje Beverwijk 2km dus het kan niet ver meer zijn!

helaas staat de post op weer een andere plek, iets verder dan ik gewend ben en ook is het station in mijn beleveing dichterbij dan in werkelijkheid. Das nog wel een half uur terug lopen... Eerst maar een pannenkoek (Inmiddels wel weer trek gekregen) en me afmelden. Tot mijn grote verrassing kan ik worden weggebracht ipv dat ik terug naar het station moet lopen, en als ik dan bij de meneer in de auto stapt en hij me verteld dat hij me ook best naar station Haarlem wilt brengen ben ik opgelucht. Vanaf daar kan ik de bus pakken wat me in toaal een uur scheelt. We rijden langs de wandelaars over de sluizen waar zij een prachtige zonsopkomst vorgeschoteld krijgen. Donkere wolken met een vurige rode rand eromheen en na een tijdje ook de zon.

Spijt heb ik niet dat ik ben gestopt. 80km met de knie en de rest was geen goede zet geweest en zelfs deze 40km was al veel. De volgende KM zal ik misschien in april of mei lopen, dan zonder voorinschrijving zodat ik em alleen inschrijf als ik me 100% fit voel. En dan een KM waar je om de 8km een rustpost hebt, zoals bijv. die van de RWV of ergens in Brabant is ook een fijne. Ik wil ooit 30km halen (Blijf nu op 27 steken) en daarna is het denk ik wel klaar.

Hoi 'fhd',

Met bewondering jouw verslag gelezen. De bewondering betreft met name jouw doorzettingsvermogen en gelijk de realiteitszin dat verder lopen op dit moment niet goed voor jouw lichaam is. Meer mensen zouden deze afweging moeten kunnen maken.

Tjonge wat was dat afzien voor jou Angelique. Zo te lezen al na 10 km. Dan vind ik het een hele prestatie dat je nog 40 km hebt uitgelopen, in het donker en in je eentje. Dan kom je jezelf wel tegen. Ook knap dat je niet afhankelijk wilt zijn van de organisatie maar uitzoekt hoe je zelfstandig weer thuis kunt komen. Toch wel erg prettig dat iemand je naar Haarlem heeft gebracht. Wat zal het fijn zijn geweest om weer thuis te zijn. Wel teleurgesteld natuurlijk maar er zijn nog genoeg herkansingen om het aantal van 30 Kennedymarsen vol te krijgen, al vind ik 25 ook een grandioos getal en daar zit je er nu al 2 overheen.

Dank je. Ja, ik ken de mensen die koste wat het kodt door lopen maar daar hoor ik niet bij. Ik wil graag meer wandeltochten lopen ipv 1.

Dank je, Truus. Echt teleurgesteld was ik niet eens, dat was ik vorig jaar toen ik niet eens aan de start kon verschijnen. Ik ven thuis meteen mijn bed ingedoken en heb het drankje wat ik ergens met Johan wilde drinken thuis op de bank gedaan.

Nu voel ik me wat beter. Knie heeft rust nodig en is hopelijk over twee wekenweer beter want dan hoop ik weer een kort tochtje te doen.