Hier mijn uitgebreide verslag, sorry voor de lengte
Het was 2005, ik liep voor het eerst een Kennedymars. In Haaksbergen. Pijnlijk en erg zwaar was het en zoals vele anderen riep ik: dit nooit weer! Maar er was een zekere meneer Ketelaar die zei: vraag toch maar zo'n blauwe kaart om kennedymarsstempels te verzamelen, je gaat het vast nog wel vaker doen. Ik vroeg de kaart, en hij kreeg gelijk, want anno 2013 sta ik in Haaksbergen voor mijn 8e deelname hier en mijn 40e Kennedymarsstempel. Hoe kan het lopen...
Het beloofde een lange dag te worden. Vanaf half 10 aan het werk, vervolgens met de afdeling naar de stad voor een buffet en toen het eten eindelijk op was kon ik gauw naar Haaksbergen rijden voor de Kennedymars. Ook nog de 2e deze week want de zondag hiervoor heb ik in Waalwijk 80 kilometer succesvol weggestapt.
Ik kwam rond half 8 aan, parkeerde mijn auto vlakbij, tapete mijn voeten nog gauw af in de auto en na het melden was ik er klaar voor. Dat melden was nog grappig, ik had de print niet mee, en pas na het noemen van nummer 8 èn alle persoonlijke gegevens geloofde de beste man pas das dat ik toch ècht Carola was. Niet iedereen kent mij dus...zoals het soms wel lijkt hier.
Ik trof Jan Grijsen, Peter Vos en Bertus Meurs en met hen zou ik vele kilometers afleggen. We verzamelden op het plein en na een optreden van het Dance Team en de openingsceremonie werden we weggeschoten door de burgermeesters van Haaksbergen en Alstätte.
De route was vernieuwd en bestond nu uit 2 lussen van ieder 40 km. De eerste lus zou via Boekelo en Enschede gaan en de 2e lus naar Alstätte en Lünten in Duitsland. Ik was erg benieuwd naar de route en voorzitter Marc was op zijn beurt weer erg benieuwd naar mijn mening
Het starten was ook vervroegd, om 20.00 uur in plaats van 22.00 uur mochten we al weg. Ik vond het heerlijk. Je zit toch altijd maar te wachten 's avonds en nu waren we de volgende dag ook lekker op tijd klaar. Voor de mensen van ver wat minder prettig, vooral als er nog gewerkt moet worden.
Het eerste stukje van vandaag ging door het centrum van Haaksbergen, we kwamen na een klein rondje weer langs start, een erg gezellig stuk want er waren veel mensen op de been en dus veel publiek. Daarna gingen we Haaksbergen door naar de Veldmaat. Ook hier zaten her en der mensen en was er een dweilorkest aan het spelen. Toen we Haaksbergen uitliepen werd het echter stil, heel stil.
Het was donker en ik liep met Peter. Jan was zijn buurman achterna gegaan maar die troffen we later wel weer. Peter en ik liepen voor de massa uit en dat was te merken, normaal is het erg rumoerig op de route met geklets en geouwehoer van de deelnemende jeugd maar nu waren er gaten in het peloton en konden we met het grootste gemak mensen inhalen.
De route ging langs een grote waterplas bij het Stepelerveld, naar Usselo en vervolgens langs de Grolsch brouwerij naar van Merksteijn Plastics, waar de eerste wagenrust was. Na een krentenbol en een beker thee gingen we samen met Jan verder door Boekelo, waar de 21 eraf ging. We liepen door de landelijke omgeving bij Twekkelo en staken het Twentekanaal over om vervolgens langs de Grolsch Veste te lopen en te eindigen bij Go Planet. Hier was bij speelparadijs Monkey Town de 2e rust. Jan had een bijna-zweepslag opgelopen en moest hier helaas stoppen. We namen plaats naast de ballenbak en Tanja Mast kwam ook nog even gezellig bij ons zitten kletsen.
Na 20 minuten gingen de schoenen weer aan en samen met Peter en Bertus liep ik verder. We staken het kanaal weer over en net voor de brug hoorde ik iemand zeggen: hier lag een geocache onder. Dat was aanleiding tot een gesprek en het bleek geocacher Karelj te zijn, iemand die ik alleen van naam kende, maar nu dus ook van gezicht, hoe leuk! We hebben een tijdje gekletst maar Peter en Bertus liepen vooruit dus heb ik ze even bijgehaald later. Via Twekkelo liepen we naar de volgende rust vlak voor Boekelo, bij partycentrum ten Oever. In het kleine zaaltje werd ons soep aangeboden, met ballen zelfs, beter dan het slappe aftreksel dat ze vorige week in Waalwijk aanboden en de naam soep niet mocht dragen. Wat eten betreft kwamen we bij deze kennedymars niets tekort, eten en drinken was er volop.
Omdat het met Peter onderweg niet zo goed ging, hij was hondsberoerd, besloot hij hier te stoppen. Helaas, maar wel het beste. Dus moest ik vanaf hier met alleen Bertus verder. En alle anderen om ons heen uiteraard.
Met Bertus liep ik door het nu stille Boekelo en via het Boekelerveld naar de volgende rust die in een boerenschuur was. Buiten werd muziek gedraaid die al van verre te horen was. Ook bij deze rust was weer volop te eten en te drinken dus met een gevulde maag konden we het laatste stukje van deze lus overbruggen naar de tent in Haaksbergen.
Om 5 uur zat de eerste lus erop. 41 km hadden we gelopen over voornamelijk landelijke asfaltwegen door de buitengebieden maar af en toe zaten er ook gemene zandpaden met kuilen in, dus een zaklamp was vandaag geen overbodige luxe voor de meesten. Maar er was ook volle maan en een heldere nacht dus ik heb mijn zaklamp niet gebruikt.
In de tent werden de sokken en tape verwisseld en zaten er al een boel mensen klaar voor de dagmarathon. Zij moesten echter wachten tot 6 uur voor vertrek en dat was maar goed ook. Want toen wij Haaksbergen eenmaal weer uitwaren voor de 2e lus, kregen we paar smalle paden in het Buurserzand voor onze kiezen en dat terwijl het nog pikkedonker was! Op ons gemak konden we daar doorheen zonder gestoord te worden door inhalende wandelaars.
Het werd echter wel licht ondertussen en dat terwijl we hier midden in de natuur liepen, heel bijzonder. De maan scheen nog volop en er was een flinke dauw zichtbaar boven de grond. Een schitterend gezicht!
Later kregen we gelukkig wat meer fietspaden waardoor er weer met het gezicht omhoog kon worden gelopen en kwamen we tenslotte uit bij Captain Jack in Buurse.
Een bakje druiven kregen we en ik schoof aan bij Dirk (met oa. hem heb ik vorige week ook de 80 gelopen in Waalwijk) en zijn maatje Bart (1 van de delnemers met een kilt). Ik had dit stuk flink doorgelopen en was blij te kunnen zitten. Na vertrek hier was het licht en ik was net voor de dorpskern toen de zon opkwam. Dit moment leverde een paar mooie foto's op van de opkomende zon boven de weilanden met de laaghangende mist en was ook precies de juiste timing want toen ik Buurse weer uitkwam was de zon verdwenen en we hebben hem ook niet meer gezien vandaag.
Ik liep nu alleen, Bertus was er al vandoor dus mijn mp3-speler werd mijn vriend. De lange weg naar Alstätte volgde, maar door mijn tempo was het maar iets meer dan een uur voor we er waren. Hier werd gerust in een zaaltje en kregen we alweer soep.
Van Alstätte liepen we naar het volgende Duitse dorp: Lünten. Maisvelden en elektriciteitskabels bovengronds, dat was het Duitse parcours vandaag. Dit stuk was erg lang, wel 10 km, maar gelukkig was er precies halverwege een schuilhut. Alsof ze het er hadden gebouwd voor ons! Ik deed daar even mijn ogen dicht want ik viel inmiddels zowat om van de slaap.
Ook in Lünten werd natuurlijk gerust en weer was het een mooie grote zaal. Fijn al die mooie ruime binnenrusten, en ook heerlijk was het dat je er gewoon naar een toilet kon. Ik was vannacht zo vaak de struiken in geweest dat ik uit voorzorg nu ieder toilet gebruikte die ik tegenkwam... gelukkig heb ik hier normaal nooit last van maar ik had vannacht dan ook uitzonderlijk veel gedronken. Het was een benauwde nacht, wat ik ook merkte als ik diep inademde want dan deden de longen zeer, overdag was dit gelukkig weg.
Het leuke was dat het rusten steeds met dezelfde mensen gebeurde: Steeds trof ik Bertus, Martin (bezig met zijn allereerste kennedymars) en maatje Brendan, Rob Ketelaar en wandelvriendin, Dirk en Bart. Het was steeds enorm gezellig. (achteraf bleek Brendan mijn leraar biologie te zijn geweest op de middelbare school, hoe klein kan de wereld zijn! Maar hier kwam ik thuis pas achter)
Van Alstätte liepen we langs de Lüntener Fischteiche weer richting Nederland. Nog steeds over mooie verharde paden waardoor het tempo lekker aangehouden kon worden. Alleen de laatste kilometers gingen wel over een zeer lang bospad. Mooi stuk langs de grens, maar het leek alsof er geen einde aan kwam. Bij boerderij Horck was de laatste binnenrust. Tussen de koeien kregen we suikerbrood en ondertussen waren er bijna alleen nog maar Dagmarathonwandelaars om ons heen. Zo'n geel bandje dragen was toch wel erg leuk, het dwong veel respect af bij de overige wandelaars.
Na deze rust gingen we rechtstreeks het Haaksbergerveen in. Een schitterend gebied met lekkere onverharde paden. Maar daar was niet iedereen blij mee. Er werd nog een alternatieve route geboden over asfalt vanwege de glibberigheid, maar ik liet me zo'n mooi stuk niet ontnemen dus eigenwijs als ik was liep ik de vlonders over. Wat daarna kwam, bracht me wel spijt. Wat een k-pad. Pollen, water, modder en gras, het was echt niet prettig lopen hier. Maar wel mooi qua omgeving! Gelukkig was niet lang hierna nog een laatste rustmogelijkheid.
Na het laatste bekertje drinken hadden we nog 3,9 km te gaan en die werden gelopen met een rustig tempo en een beetje de blik op oneindig want ik was er klaar mee. Om kwart over 3 liepen we eindelijk de markt op en werden we binnengehaald door mijn ouders, en Peter en zijn vrouw Jet. Wat een verassing!
Ik meldde me af, kreeg mijn 8e medaille, mijn 40e stempeltje en een diploma. Na wat felicitaties her en der werd er neergedaald op het terras buiten en hebben we de laatste wandelaars binnen zien komen. Voor mij zat het er weer op, het was weer een flinke uitdaging maar ook weer erg gezellig door alle mensen die dit mede mogelijk hebben gemaakt: alle lieve vrijwilligers en verkeersregelaars, mijn wandelmaatjes en alle bekenden en onbekenden onderweg. Bedankt en tot volgend jaar!
