De Tweedaagse Voettocht Blankenberge
De 4Daagse is weer voorbij, ik heb me net afgemeld en mijn medaille opgehaald als ik voordat we het afsluiten met een etentje in het centrum van Nijmegen eerst even langs de tent van de IML organisatie ga. Ik heb me dit jaar een beetje ingelezen in dit internationale wandelgebeuren, en heb besloten om maar eens een IML-stempelboekje te gaan halen. En natuurlijk de bronzen start-medaille met een ‘bar’ voor Nijmegen. Ik wil toch eens wat wandelingen gaan doen in het buitenland. Niet dat ik alles in Nederland al gezien heb, bij lange na niet, maar zo af en toe, zal dat toch een leuk avontuur kunnen zijn in de toekomst, heb ik bedacht. De vriendelijke mevrouw bij de tafel legt me nog wat uit over hoe het allemaal werkt. Ik kan nu niet meteen 11 keer een Nijmegen stempel krijgen, zegt ze, maar dat was natuurlijk ook een grapje van mij.
Het nieuwe jaar breekt aan en ik ga weer wandelplannen maken. Dit jaar wil ik dan eindelijk een buitenlandse tocht op mijn kalender zetten en er is genoeg keuze. Verschillende lijken mij erg mooi om te lopen, maar ik denk dat ik voor de eerste keer niet heel ingewikkeld hoef te doen. In België is namelijk een prima kandidaat; de Tweedaagse in Blankenberge. Aan de kust in Vlaanderen en goed voor mijn IML-boekje. Dus die gaat op mijn kalender. En als de tijd daar is, schrijf ik mij in. Er zijn meerdere afstanden te kiezen, waaronder een eerste dag van 50km die start in Brugge, maar ik kies toch voor een klassiekere afstand. Zaterdag 24km en zondag 32km. Dan heb ik natuurlijk een slaapplaats nodig, en ik vind al snel een degelijk hotel bij het treinstation van Blankenberge. Mijn ouders zeggen mij dan dat zij op vrijdag, de dag voordat het begint dus, naar Antwerpen willen en ik besluit om dan ook maar op vrijdag in Antwerpen te verblijven, en zaterdagochtend vroeg naar Blankenberge te gaan.
Zaterdag - Dag 1Het is zo ver. De vrijdag in Antwerpen is een gezellige dag en ik ga in de avond naar mijn hotel, naast het Centraal Station. Achter het hotel is de dierentuin van Antwerpen en ik hoop stiekem dat ik uitzicht erop heb. Maar helaas, hoewel ik aan de goede kant mijn kamer heb zit ik maar op de tweede verdieping en ik kijk tegen een hoge blinde muur aan van het theater naast het hotel. Ik heb natuurlijk ook maar voor een simpele kamer gekozen dus ik had het ook wel een beetje verwacht. Verder is het een prima kamer, helemaal voor maar een nachtje.
Ik sta vroeg op, Blankenberge is nog een uur of twee met de trein en ik wil daar rond een uur of 9 zijn zodat ik uiterlijk half 10 ben gestart. Geen ontbijt in het hotel dus, daar is het te vroeg voor, maar een broodje halen op het station. Het Centraal Station is prachtig. Dat wist ik, maar telkens als je daar naar binnen loopt is het weer indrukwekkend. Allereerst de oude hoge entreehal met de grote koepel erboven, en dan, na de brede natuurstenen trappen, de enorme roestbruine treinhal. Deze is jaren geleden verbouwd met de komst van een tunnel voor de snelle trein terug naar Nederland, en daardoor zijn er perrons op vier lagen boven en onder de grond. Erg mooi gedaan. Ik haal een goed belegd broodje en een flesje Chocomel, en loop naar het perron waar de trein vertrekt naar Gent, helemaal op het onderste niveau.
Maar dan zie ik dat mijn trein vertraagd is. Niet erg, ik heb de tijd. Het aantal minuten vertraging veranderd een aantal keer. Dan weer 7 minuten, dan weer 12, dan maar 4 en dan ineens 16. Als de trein uiteindelijk komt is het 14 minuten vertraagd. Dat is nog steeds niet héél erg, maar als ik mijn reis nogmaals bekijk betekend dit dat ik nog maar één minuut overstaptijd heb in Gent. Daar moet ik namelijk overstappen voor de trein naar Blankenberge. En dat is krap, want de trein naar Blankenberge gaat maar eens in het uur. Helemaal als ik lees dat er werkzaamheden zijn daar, en de voetgangerstunnel niet bereikbaar is. Dan moet ik vast zoeken en omlopen bedenk ik me, dus inderdaad, dan is het extra krap.
Ik bekijk nog even de tijden van de trein, ook in Gent. Ik zie dat de trein naar Blankenberge langs Brugge komt en dat mijn trein, als ik blijf zitten, óók in Brugge komt. Gent is namelijk niet het eindpunt. Nog een kans om over te stappen dus. Ik denk dat het misschien toch beter is om dan maar in Brugge over te stappen want ik zou daar
minder ver hoeven te lopen en een minuut of twee
meer tijd moeten hebben omdat die andere trein nog een extra stop heeft. We komen aan in Gent, en ik zie vanuit mijn raampje zowaar de trein naar Blankenberge staan, zo’n drie perrons verderop, maar ik blijf zitten. Die haal ik nooit denk ik.
Mijn trein vertrekt eerder, maar ik zie de andere zich ook al klaar maken om te vertrekken. Moet goed komen denk ik, als ik eerder weg ga, en die andere nog een keer moet stoppen, ben ik eerder in Brugge. De conducteur roept iets om, maar het is lastig te verstaan door de piepende wissels. Iets met nog meer vertraging? We naderen Aalter, de plaats waar ik door zou moeten rijden en de andere trein moet stoppen, maar mijn trein stopt ook. Dan word er weer omgeroepen. Er staan herten op spoor. Ja,
herten op het spoor. De trein naar Blankenberge komt naast me aan op het andere perron. Daar gaat mijn voorsprong weer. Het duurt best even, en alles bij elkaar heb ik inmiddels een half uur vertraging. Er komt een schok in de trein, het gaat weer in beweging komen, maar de andere trein mag toch eerst. Dan kan ik die nooit meer halen in Brugge. En inderdaad, als ik in Brugge kom is de trein naar Blankenberge al weg.
Ik loop even naar buiten. Ik ben nog nooit in Brugge geweest. Schijnt mooi te zijn, en achter de bomen zie ik een drietal oude torens. Twee ervan zijn een kerk en de derde is het stadhuis, aan een marktplein, want daar staan stadhuizen in middeleeuwse steden. Ik kijk op mijn horloge, nog een halfuur voor de volgende trein, zal ik even snel de stad inlopen? Het is niet ver, en ik laat me verleiden om even snel een rondje te doen. Ik loop door enkele oude middeleeuwse straatjes richting de drie torens. Halverwege is een klein zijstraatje met aan het eind een klein oud huisje die precies in de zon staat. Een mooi vredig gezicht, en verschillende toeristen stoppen om een foto van het straatje te nemen. Ik kijk af en toe op mijn horloge en besluit dat ik het wel moet halen om even tot dat marktplein te lopen. Als ik daar eindelijk aan kom is het inderdaad vrij indrukwekkend. Oud, maar groots en rijk. Ik heb geen tijd om te blijven staan, ik moet terug naar het station. Met een flinke pas loop door een paar andere middeleeuwse straatjes terug naar het station. Als ik de trap op loop naar het perron komt daar al meteen weer de trein, net aan, maar gehaald. Met bonusrondje van een kilometer of drie dus.
Gelukkig gaat dit laatste stukje voorspoedig, het is niet ver naar Blankenberge en ik kom daar aan op het station. Het is even na 10 uur, een uur later dan mijn bedoeling, maar dat is niet zo erg. Het station is heel nieuw zo te zien. Mijn hotel is ook bij het station, sterker nog, het is hetzelfde gebouw. Ik kan nog niet inchecken omdat het nog te vroeg is, maar ik kan mijn tas wel achterlaten zoals zo te zien genoeg anderen ook gedaan hebben. Buiten zie ik allerlei wandelaars vanuit allerlei richtingen de straat tegenover het hotel inlopen. Daar moet ik dus heen. Maar er komen ook hele groepen mij tegemoet. Hier gáán we dus heen. De startlocatie bij een groot schoolgebouw is niet ver, en het is er gezellig druk. Bij het aanmelden in de gymzaal is gelukkig niet veel rij, en ik heb vrijwel meteen mijn startkaart. Het een een knipkaart die ik ook morgen moet gebruiken.
De eerste straat ken ik dus al, ik loop terug langs mijn hotel, maar dan gaan we linksaf, over het stationsplein en langs de bekende Kusttram, de tramlijn die langs de hele Belgische kust loopt, Blankenberge in. Deze straat loopt langzaam omhoog, richting de kust. We lopen achter een kerk langs en aan het eind is een steile helling de boulevard op. Bovenaan heb ik meteen een weids uitzicht over zee. Ik zie windmolens in de verte, maar ook vrachtschepen die naar rechts varen en een groot cruiseschip dat naar links vaart. Het is nu bij mij degelijk weer, een beetje bewolkt, maar boven zee ziet het er slechter uit. Een vrachtschip verdwijnt in een plaatselijke bui, je kan de regen zien vallen vanaf hier. Maar dan gaat mijn blik naar de andere kant van de boulevard.
Hier staat waar de Belgische kust bekend om is. Een hele rij flatgebouwen, zo’n tien lagen hoog met uitschieters naar 12. Als een grote lange muur strekt het ver voor me uit, en als ik achter me kijk gaat de muur net zo lang terug. ‘Rijtjesflats’ zou je het kunnen noemen, en zo ga ik ze ook noemen. Als je schotten in de smalle straten zou zetten die de muur af en toe onderbreken zou je een degelijke waterkering voor het achterland hebben. Het zijn appartementen, maar ook hotels, breed en groot, maar soms is er ook een hele smalle tussen gepropt. De route, aangegeven met groene bordjes met witte pijlen, slaat hier linksaf, de pier op. Het is een pier als in Scheveningen, maar dan wel stijlvoller en niet zo massaal. Ik zie wandelaars aan de andere zijde van de muur terug lopen. Dat kan natuurlijk ook niet anders, een pier is tenslotte doodlopend, maar er zal wel al een controlepost zijn. Aan het eind van de pier staat inderdaad een tafeltje. Geen controle, maar er word wel een eierkoek uitgedeeld. De eerste ‘bedeling’, zoals ze dat in Vlaanderen noemen.
Na de pier is het een klein stukje verder nog over de boulevard, en dan gaat de route een trap op en de duinen in. Het is een kort maar steil klimmetje, en het verharde pad veranderd langzaam in mul zand. De stenen zullen er wel ergens onder verborgen liggen. Het pad kronkelt een beetje over de top van de duin en ik heb nog steeds mooi zicht over de zee. Dit is eigenlijk best direct een redelijk zwaar stukje, zo vroeg in de route, vanwege het zand en de korte klimmetjes over de duinrand. De route draait dan het strand op. Ook hier is het zand erg los. Zelfs bij de branding is eigenlijk geen stevige ondergrond. Het duurt gelukkig niet lang, en de pijlen wijzen weer het strand af. Ik ga in een bocht naar links en ik zie allemaal cameralenzen en verrekijkers boven de bosjes uitprikken. Er staat een groepje vogelaars strak gefocust te verte in te turen. Ik denk niet dat ze de rijtjesflats interessant vinden, dus ik vermoed dat er iets bijzonders vliegt. Ik zie niks. Voor me zie ik wel wat. Grote havenkranen. Het is de haven van Zeebrugge. Er liggen allerlei vrachtschepen, eentje heeft een stapel containers wat er met al zijn kleuren op deze afstand uit ziet als een berg netjes gestapelde Lego-blokjes.
Het pad daalt af, en ik kom op een tweede boulevard. Meteen links is een controlepost verstopt bij een strandtentje. Het staat aangegeven, maar het is makkelijk over het hoofd te zien en er komt inderdaad een groepje teruggelopen die het gemist heeft. Dit stukje boulevard is een stuk rustiger dan die in Blankenberge, de meeste bankjes zijn leeg. Ik volg de bordjes naar rechts en loop de boulevard af langs wat huizen en ik zie voor me een weg met de trambaan.
“Opgepast! Gevaarlijke baan kruisen” staat er op een bordje bij een pijl die naar de overkant wijst. Dat moet je toch wel kunnen waarderen, die Vlaamse taal.
Aan de overkant is een stuk fietspad tussen de bomen en dan gaat de route naar links. Ik kom hier inmiddels een beetje meer bij wat grotere groepen wandelaars. Ik startte natuurlijk misschien wat aan de late kant, maar ik lijk de achterhoede nu wat te verlaten. Het is hier blijkbaar een goede rustplaats, maar ik vind dat nog te vroeg. Er zitten veel lopers in het gras, en op allerlei attributen in de natuurspeeltuin. Aan de andere kant voor een jeugdhuis of iets dergelijks zijn jongeren
ergens mee bezig. Ik heb geen idee wat eigenlijk, ik denk dat ze iets aan het opbouwen zijn. De route loopt een stukje door het bos en daarna weer langs een weg. Hier is het nog wat drukker geworden, maar het fietspad is niet breed. Ik heb ook weer geen hele spectaculaire snelheid, maar mijn normale tempo is toch vaak wel iets hoger dan die van de meeste mensen, dus ik ga maar op het andere fietspad aan de overkant van de weg lopen. Dan hoef ik niet telkens in te houden en in te halen.
De route gaat nu over een slingerend weggetje tussen het weiland. Links zie ik daarachter een spoorbaan en grote bedrijfshallen. Het hoort nog steeds bij Zeebrugge. Ondertussen word het ook iets zonniger, en ik doe mijn jas uit. Hier was ik wel een beetje bang voor, niet voor het goede weer, dat is natuurlijk mooi, maar dat ik dan toch mijn jas een halve route mee zou moeten dragen. Helaas was het vanochtend nog redelijk fris en niet erg betrouwbaar dus ik had het toch maar aangedaan. Dan slaan we af naar links en lopen een dorp binnen, Lissewege genaamd. Ik kom bij een spoorovergang, en er komen groepen wandelaars me tegemoet. Waaronder Duitse militairen. Hier kom je dus een keer weer terug. Er zal wel alleen een controle of rust zijn hier, om dan weer om te draaien, denk ik. Maar voorbij het kleine stationnetje gaan we naar links en lopen we Lissewege weer uit. Aan de andere kant van het weiland zie ik wel wandelaars op de terugweg.
Er volgt een stukje door een dorpje genaamd Zwankendamme, maar hier is verder niets. Terug richting Lissewege stroomt er dan een klein watertje langs de weg. Langs dit watertje komen er langzaam eerst aan de overzijde enkele huizen. Dan meer, en dan een heel rijtje. Het zijn lage, kleine witgeverfde huisjes langs een smal pad en kleine bruggetjes naar deze kant van het water. Dan staat er langs het water een railing, ruim een meter hoog op grote, dikke, witgeverfde stenen palen. Het watertje is nu zo smal en de begroeide kademuurtjes zo diep dat het water eigenlijk niet te zien is vanaf de straat. Tenzij je naar beneden zou kijken. Het doet erg pittoresk aan. De rest van het dorp aan deze kant van het spoor is dat ook, en na een keer links en een keer rechts komen we bij een dorpsplein bij een kerk. Er zijn hier twee cafe’s, en de terrassen zijn goed gevuld met wandelaars. Ik heb er nu zo’n 16 kilometer opzitten, en dit is een prima rustplaats.
Na een ijsthee en een broodje worst ga ik een half uurtje later weer verder, en ik kom terug bij het spoor waar ik net anderen tegemoet zag komen. Hier komt nu niemand meer, op een vrouw na. Maar goed, dit stuk was toch alweer een kilometer of 5 terug. Ik verlaat Lissewege en loop een stukje langs een iets drukkere weg, voordat we weer een rust en controlepostje tegenkomen waar ik een appel mee neem. De lucht boven is wat dreigend bewolkt geworden en ik voel twee druppels. De wind is toch weer wat aan de frisse kant en ik doe toch mijn jas weer even aan.
De route gaat naar rechts. Nu volgt een vrij lang, bijna recht stuk, en Blankenberge is weer zichtbaar voor me. Ik zie de rijtjesflats, maar ook de kerk waar ik aan het begin van de tocht achterlangs liep. Dit pad loopt langs weer een spoorlijn, maar dit spoor ken ik wel, want hierover reed ik in de trein vanochtend. Zo zie ik weer een stal met allemaal paarden die ik ook vanuit de trein zag, en een groot huis, beide aan de andere kant van het spoor. Dit pad doet me ook een beetje denken aan het lange pad terug naar Zandvoort, tegen het eind van de 30 van Zandvoort, hoewel je daar het grootste deel niet zó direct langs het spoor loopt. Hier is het zo dichtbij, dat ik het spoor zo op zou kunnen lopen. Er is niet eens een echte afscheiding. Ook raar, dit zou je in Nederland toch niet zo snel zien. Op het pad mogen geen auto’s rijden, er stond aan het begin een bord, want het is een fietspad, maar toch komt er een auto vanachter die zich tussen de wandelaars door wilt wringen. Ik weet niet wat daar het plan van is. Goede timing is het in ieder geval niet, want er lopen hier nu flink wat mensen.
Gelukkig is het overigens bij die eerdere twee druppels gebleven, bedenk ik me, en het word weer iets zonniger, dus de jas kan toch weer uit. ‘Twee druppels’ zeg je meestal als het maar heel kort en heel licht heeft geregend, maar nu waren het
letterlijk maar twee druppels. Schuin rechtsachter me zie ik ver weg wel een hele donkere wolk en daaruit komt duidelijk regen. Een flinke bui zo te zien, daar kwamen die verdwaalde druppels natuurlijk vandaan. Dan krijg ik toevallig ook een berichtje van mijn ouders. Ze vragen me of ik het nog droog houd op dit moment. Ze zijn blijkbaar vandaag ook nog in Antwerpen gebleven en daar is het hard aan het regenen. Dat is die wolk die ik kan zien vanaf hier, ook grappig.
Er komt nog een auto van voren die zich op dezelfde wijze als de eerdere auto tussen de wandelaars door perst, en dan gaat de route aan het eind van het pad door een tunneltje onder het spoor door. Er volgen een paar straten door Uitkerke en dan Blankenberge, waarvan je de overgang niet merkt, en we blijven rond dat spoor bewegen. Ik kruis het nog twee keer, tot ik bij een grotere weg uitkom. Ondertussen hoor ik steeds harder wordende muziek. Ik herken dan het schoolgebouw waar het startterrein is. Het gebouw staat op een heel terrein, met een paar scholen. Maar aan deze kant is er een hoge muur, en de route gaat er nog helemaal omheen, terug naar de poort waar ik in de ochtend begon. De eerste dag zit er dan alweer op. Ik meld me af, krijg nog een flesje drinken en ga weer voldaan ergens een stoel opzoeken.
Bedankt voor de info. Er stond mij inderdaad iets bij van minimaal 20 km per dag maar ik kon het nergens terug vinden. Waarschijnlijk te druk met het schilderen en klussen...
van Braunschweig naar de Brocken) op 8 juni zal ik op wat langere afstanden moeten trainen.
