Ik had mijn verslag zondag al op FB gezet, maar hier ook nog even voor jullie, FB-loze vriendjes :
Weer thuis na het Bornem-avontuur. Een tocht met ups en downs. 100 km is niet niks, en ook al heb ik hem 5x eerder uitgelopen, het blijft een pokke-eind. Dit jaar was de 50e editie en omdat ik ook de 40e heb gedaan riep ik al een paar jaar dat ik er in 2019 ook bij zou zijn. Zo gezegd zo gedaan.
Omdat ik pas op vrijdag kon rijden hebben Aike en ik besloten een nachtje in de sporthal te slapen ipv op de gezellige camping. Geen gedoe met tent opzetten voor 1 nachtje.
De sporthal was echter niet te vinden. Pinnen was nergens mogelijk. Welkom in België..
Na het aanmelden, een drankje met Jos en Teus, het installeren van ons bedje, een bord spaghetti eten op de camping met Elly, Louise en Jacqueline zijn we nog even gaan liggen. Nog even wat rust pakken. En kennis gemaakt met een groep politiemannen uit Twente en Drente die me steevast Almelooo noemden als ze me zagen onderweg
Om kwart voor 9 zijn we naar de start gegaan die zo ongeveer voor de sporthal was. Het startterrein hier was een hele verbetering tov de straatjes in het centrum voorheen. We kregen hier nog een mooie pin als aandenken aan deze jubileumeditie.
Om 10 over 9 waren we door de start. Het begin ging langzaam. De eerste 2,5 km bestond uit twee routes en dus 2 groepen, na 2,5 km kwamen de 13.000 deelnemers samen om als 1 lint door te gaan. Ieder mens begrijpt dat dat files oplevert, zeker als we een tijd later met zn allen een smal fietspad op moeten. Daar hebben we bijna een kwartier stilgestaan. Ook later waren er nog verschillende smalle paadjes waar het vertraagde. En om het over de ondergrond maar niet te hebben. Wat veel grintpaden zaten er vandaag in!
De stukken tussen de rusten waren goed te doen en mentaal stelde ik me steeds in op slechts het volgende stuk ipv wat ik in totaal nog moest. Werkte goed! Het rijsttaartje was er nog steeds bij de 2e post, zo lekker maar ook de andere posten hadden van alles aan eten. Qua drinken mag er wat verbetering zijn, alleen maar water is na een tijd niet lekker meer.
Onderweg hadden we ook 4x de beschikking over de oase. Erik, Carla, Elly en Karin waren er om ons in de watten te leggen. Zo ontzettend fijn: een stoel, een drankje, een pannenkoek, vla of ander lekkers. En ook konden we onze tas bij Elly kwijt waardoor we vaker de beschikking hadden over onze bagage ipv de aangeboden 1x door de organisatie.
Tussen 30 en 36 km ging het niet lekker. Ik kreeg rugpijn. Hele lage rugpijn en daar had ik zo'n last van dat ik besloot bij de rust een pijnstiller te nemen en als het niet hielp bij de post daarna te stoppen. Dat zeg ik niet gauw...maar dit deed serieus zeer. Ik kon niet meer veel kracht zetten vanuit mijn benen en elke stoeprand schoot door mn rug.
Gelukkig hielpen de pijnstillers, ook de hele dag door en is de pijn licht en dus draaglijk gebleven.
Na 72 km besloot Aike het helaas op te geven. Moeilijk maar verstandig gezien haar tempo en pijn! Ik moest helaas alleen verder. Dat is niet gezellig en mentaal veel zwaarder. Het spandoek dat ik onderweg tegenkwam met de tekst: welkom bij jezelf kreeg opeens betekenis.
Toen ik vertrok was de bezemwagen al voorbij en was ik de allerlaatste loper. Gelukkig had Carla voor me gescand want ook de scanpost was al opgedoekt.
Ik zette het tempo erin. Het stuk was 8 km en wilde ik dat eerst opdelen in 2x 4, eenmaal lopend vloog ik over de weg en ben in een keer doorgegaan. Al het 'wrakhout' haalde ik in en voor ik wist liep ik alweer in een massa mensen.
Ik kwam Otto en Lara tegen en tot de finish hebben we min of meer samen gelopen.
Af en toe wat stukjes wel alleen vanwege een langere rust of sanitaire stop, maar al kletsend was het toch een stuk makkelijker lopen. Ik was mentaal sterk vandaag, had nergens veel moeite mee, tot 84 km. Het stuk daarna had ik het wel moeilijk. Ik had vanaf daar opstartproblemen en stijve spieren en liep een stuk alleen.
Op 88 km was de oase er nog een keer en daar kwam de bezemwagen ook weer aan, we waren weer laatste. Heel apart, ik had er toch zoveel ingehaald? Maar iedereen vlak na mij mocht een stuk afsnijden en ging rechtstreeks naar st Amands. Gelukkig maar want voelt niet goed als je voor 100 km komt en een stuk niet mag doen.
De laatste 10 km gingen weer supersnel. Henk en Michel sloten bij ons aan en in een moordend tempo liepen we zelfs de laatste 5 km. 1 km voor de finish stonden Carla, Erik, Jens en Jos ons toe te juichen evenals de rest van de camping die al binnen was. 500 meter voor de finish stond Aike en zij liep mee tot de finish. Daar aangekomen was alles op behalve de medaille. Dit jaar geen peperkoek of biertje, er waren teveel mensen gefinished
. Ook geen mooi certificaat maar die wordt gelukkig nagestuurd. Het is een minpunt, maar verder was deze tocht weer perfect georganiseerd met ontzettend veel lieve vrijwilligers.
Na 24 uur en 10 minuten ben ik dan eindelijk gefinished. Moe maar voldaan zijn we met Otto, Lara en Karin nog even het terras op gegaan maar na een uurtje en een broodje hamburger was het tijd om de allervervelendste kilometer te gaan lopen, die naar de sporthal. Strompelend kwam ik daar aan, en ik verwachte na de douche wel om te vallen van de slaap, maar dat viel tegen. Ik kon niet in slaap komen en was de hele nacht steeds wakker. Omdraaien deed zeer, opstaan nog meer. Om 5 uur gingen de eersten al opruimen en om 5.15 al het licht aan....belachelijke tijden.
Om 8 uur zijn wij ook maar opgestaan, hebben de boel opgeruimd en zijn op zoek gegaan naar ontbijt.
Al cachend, om maar in beweging te blijven en niet te lang te blijven zitten om het verstijven tegen te gaan, zijn we naar huis gegaan.
Het zit erop, trots kijk ik terug op een mooi weekend. Voorlopig geen Bornem meer voor mij. Wandelvrienden die hem hebben uitgelopen en die ik niet meer gezien heb feliciteer ik bij deze alsnog!