Ik heb het dit weekend (na 2 jaar afwezigheid) weer eens 'aangedurfd' om die heel lange tocht te gaan lopen.
Jawel: ik ben weer eens van Nijmegen naar Rotterdam gewandeld.
Twee jaar lang zag ik op tegen het (bijna verplichte) tempo van 7 km/h; had ik dat nog in huis, 'trek' ik dat nog? Is mijn maag nog bestand tegen zoveel 'zoetigheid'? Twijfels, vragen, getob.
Dit was al een raar wandeljaar, omdat ik tijdens de N4D nog geen vakantie had - en dus voor het eerst sinds 20 jaar verstek zou moeten laten gaan. Daar kwam in het voorjaar de Liemers Posbankloop bovenop, waar ik tijdens een lastige afdaling in het bos ongelukkig viel - wat resulteerde in uitvallen in Someren na 38 km en de 'dreigende waarschuwing' van mijn fysio: "12 weken absolute rust!".
Na de zomervakantie heb ik dus heel wat tochten 'niet' gedaan, maar tegen Amsterdam - Tilburg begon het toch weer te kriebelen: de 12 weken waren nog niet om, maar ik zou toch alvast iets kunnen probéren? Ik besloot, me in te schrijven voor Vleuten - Tilburg. 84 km, maar een goede 'test': als ik hier onderweg iets 'mis' zou voelen, zou het duidelijk zijn: einde seizoen.
Mocht het echter allemaal goed gaan, dan zou ik ook de stap wagen. Dit dus aangegeven aan de administratie van de RWV, die speciaal hiervoor de voorinschrijving tot ná Amsterdam - Tilburg open hielden. Ik kwam 'heel' in Tilburg aan en al in de kleedkamer was het bij het afscheid": "tot in Nijmegen".
En zo vertrok ik dus zaterdag in alle vroegte richting Nijmegen: de stations onderweg leken al 'bezaaid' met wandelaars - de meesten onderweg naar de Dam tot Dam- wandeling... (heeft Mira ook gelopen: 40 km)
In de trein trof ik Paul, die uit dezelfde richting komt: we reizen vaker samen. In Nijmegen stapten nog enkele bekenden uit,(waaronder Jaap, die met zijn 80(!) jaar de oudste deelnemer zou worden).
Vanuit het Kolpinghuis vertrokken we met een kleine 70 wandelaars naar het Kronenburgerpark, waar het officiële startsein werd gegeven. Al vrij snel waren we op pad: het weer hield zich redelijk en de sfeer heel gemoedelijk. Ik had geen moment de indruk, dat ik met aan het inspannen was.
Met ervaren voorlopers is het goed wandelen, dus iedereen was blij/verbaasd, toen juist die voorlopers te vroeg van de Oosterhoutse Dijk af wilden.
. De kopgroep kwam zo plotseling middenin de groep terecht, maar niemand die zich daar erg aan stoorde.
Pal voordat de lunch in Heteren werd bereikt vielen de enige druppels van de tocht:een net-niet droge pauze was het gevolg.
Na Heteren loopt de route over de hei bij Ede, waar jaarlijks in ditzelfde weekend de Slag om Arnhem wordt herdacht. Dit gebeurt met parachutespringers en inzet van Amerikaans rollend materieel uit WO II. Toen we de parachutisten zagen, hadden die nét boven in het vliegtuig de bui afgewacht. De auto's op de grond trokken diepe sporen door de modderige paden..... waar wij even later overheen mochten..... (als ze nóg eens iets hebben, met hun 'voorkeur voor onverhard'
)
De rust op de camping in Ede kwam al snel. De kantine is aan alerter personeel toe, want van het halfuur dat ik beschikbaar had voor een versnapering ging de helft op aan het wachten op een juffrouw die onhandig stond te doen met een fles cola.......
Niet meer aan denken en dóór gaat het dan weer: het volgende doel is de warme maaltijd in Leersum op 59 km. De meeste lopers zetten in deze etappe wel een tandje-bij. Op die manier heb je voldoende tijd, om niet alleen wat te eten, maar ook nog even een shirt te wisselen o.i.d. Bij aankomst in Leersum had ik ruim een uur; dat voelde als een comfortabele marge.
Voorzichtig at ik wat pasta en wat sla-zonder-dressing: mijn maag doet tijdens het lopen snel gekke dingen.
Het ijsje-na liet ik me goed smaken. Helaas moesten we in Leersum afscheid nemen van Arjan, die last kreeg van een oude blessure.
Na het eten is het écht donker: we verlaten Leersum, gaan tot Driebergen onder de A12 door tot aan station Driebergen-Zeist, waarbij we onderweg getrakteerd worden op een Rosegaarden-pad. De Nederlandse uitvinder/scheikundige heeft een lichtgevende verf ontwikkeld; hiermee was de wegmarkering van een bospad beschilderd, waardoor verder verlichting achterwege kon blijven: je kon hier in het donker zonder hoofdlamp of straatverlichting je weg vinden: mooi en heel vernuftig!
In Bunnik had ik ruim de tijd voor iets fris én een kop koffie! Dit voelde als een kleine luxe.
Hierna ging het verder naar Nieuwegein; in deze sportkantine was ik enkele weken geleden nog geweest tijdens Vleuten - Tilburg. Ik was op tijd, pikte (tijdelijk) twee stoelen in, deed even mijn schoenen uit en installeerde me in een hoekje; schoon shirt aan en even de ogen dicht: RUST!
Maar aan alle goeds komt een eind, dus op enig moment klonk de niet te vermijden stem van Loes: "Nog 5 minuten"! Snel schoenen weer aan, tas dichtgeritst en weer verder: we naderden het 100 km punt. Direct na Nieuwegein ligt er een enorm lastig fietspad in de route, waarin hobbels zijn aangebracht om de vaart uit de fietsers te halen: voor voetgangers zijn ze echter ook verre van ideaal.....
De volgende etappe heb ik gevochten tegen een mega-slaapdip: het leek wel, of ik niet vooruit te branden was. Voor mijn gevoel stond ik zo ongeveer stil. Zeker tot Montfoort heb ik niets van de omgeving meegekregen. Opgelucht bereikte ik Oudewater; we waren op 120 km. Tijd voor koffie, de ochtendupdate aan het thuisfront en: het jack kon uit: inmiddels was de temperatuur zodanig, dat alleen een trui voldoende was: de ochtendmist was opgetrokken en het beloofde zelfs warm te worden.
Het werd zelfs in de ochtenduren al zó warm, dat ik op de post in Waddinxveen, op 140 km nog mijn lange broek voor een korte heb gewisseld: we zouden zomaar in stralende zon in Rotterdam kunnen aankomen! Inmiddels liet het lijf natuurlijk al wel een tiental kilometers voelen, dat er veel inspanning werd gevraagd: 160 km doet niemand 'ongestraft'. Maar datzelfde lijf gaf geen alarmsignalen af: geen schurende plekken, geen blaren, geen krampjes..... ik word er nóg blij van!
Dan de laatste etappe: de route langs de Rotte is een véél te populaire recreatieplek bij mooi weer: we werden dus - zoals gewoonlijk - stevig gehinderd door fietsers, skeeleraars, wielrenners, hardlopers en cabrio-rijders. Maar ja: dat hoort er nou éénmaal bij. We liepen nog met een klein clubje en ik had me in mijn hoofd gezet, dat ik in ieder geval met de eerste groep om 15.30 u vanaf het verzamelpunt naar het Langepad wilde lopen: drie jaar geleden had ik juist dit moment gemist, waardoor het vertrouwen in een goede afloop een beetje was weggezakt. Ik zette dus fors aan; vraag me niet, waar ik het vandaan had, maar in de laatste kilometer vóór de 'huifkar' heb ik zomaar nog 7+ km/h gelopen! Ik arriveerde om 15.32 u en in eerste instantie vertelde men, dat de groep nét weg was......... Gelukkig bleken ze er nog te zijn: ik had tijd voor een slok cola en een rose koek en stapte mee met de finishgroep.
Vlak vóór het bereiken van het Langepad kreeg Jaap, als oudste deelnemer ooit (!) de RWV vlag overhandigd, die hij mocht binnendragen. Tussen Sabine in de handbike en Annie van der Meer liep ik de laatste meters. Dolgelukkig bereikte ik de finish: ik ben terug!