Geen Martin gezien aan de start maar zo kon hij lekker in zijn eigen tempo lopen.
Dat raadde ik Tina ook aan aangezien dit mijn 1ste 40+ km. wandeling zou zijn sinds zomer 2010.
Het nadeel was dat ik met een verzwikte enkel begon nadat ik met de fiets een noodstop had gemaakt, bijna over mijn stuur ging en daardoor met de voet raar terecht kwam.
Met Ibuprofen begon ik aan de wandeling.
Een maal in de duinen kon de jas uit want het zonnetje liet zich toch nog zien.
We liepen in de achterhoede maar een mooi tempo.
Dit ging door tot bij Hartbreak Hotel waar we ruim de helft erop hadden zitten.
Uiterlijk 21.00 uur moesten we daar weg zijn en dat hebben we ruimschoots gered.
Om 21.15 uur gingen we bij Kaap Hoorn het strand op (voor ons de 2de keer).
Windje in de rug, vlak strand maar ik heb het nog nooit zo donker gezien. Zonder maan en sterren waren we wat blij met onze verlichtte petjes.
Op het strand nog een rust genomen bij vuren en daar onze meegenomen koffie en chocolademelk gedronken.
Verder niet stil gestaan bij de objecten en ook geen fototoestel mee want ik wilde doorlopen en fotograferen neemt te veel tijd in en ik heb moeite om dan steeds weer op gang te komen.
Bij West was het even zoeken naar een strandopgang naar de KNRM. Uiteindelijk daar beland maar naar ik later hoorde via de verkeerde opgang.
Tina had door het losse zand haar knie verdraaid en ik wilde de handdoek in de ring gooien.
Omdat Tina zei: ik ben zo ver gekomen, nu maak ik het ook af. Dat trok mij over de streep om ook door te gaan.
Geen idee hebbend hoeveel km. het nog was verder gegaan. Nog even een rust genomen bij de thee en koffie schuur om de laatste koffie en chocolademelk op te drinken.
De paden waren minder verlicht dan voorgaande jaren dus we waren blij dat we toch nog wat wandelaars om ons heen hadden.
De Dodemanskisten leken maar niet dichterbij te komen maar ze hadden hun best weer gedaan om er iets moois van te maken.
Ook hier alleen de borrel naar binnen geslagen en weer op pad.
Na het licht bij de Dodemanskisten was het op de paden weer erg donker en verstapte me (met de zere enkel) in een diepe kuil. Al vloekend en tierend (gelijk een man) de pijn verbijtend toch verder. De schoen moest het zootje maar een beetje in het gareel houden.
De extra lus de Kaapse duinen op niet gedaan. Martin wel en het uitzicht moet echt adembenemend zijn geweest.
Om 00.50 uur werden de laatste stempels gezet en het wandelboekje gestempeld (met een NWB stempel
).
Op naar de bus die ons weer veilig naar Midsland Noord bracht.
Daar eerst een bak met koud water, een handdoek en de slippers klaargelegd en beide voeten, na het uittrekken van schoenen en sokken, in het koude water.
Schade: een dikke enkel die, met behulp van een natte washand in een plasticzakje uit de vriezer, werd gekoeld en een bloedblaar op de li. hiel (geen horrorfoto, sorry), zeer waarschijnlijk door anders lopen door de pijnlijke re. enkel.
Volgend jaar de 10de editie maar hoogstwaarschijnlijk sla ik die over.
Om het jaar is net mooi en dan voor de 22 km. route. Een mooi groepje voor de gezelligheid en dan gaat het goed komen.