Het was mijn eerste wandeltocht sinds mijn dwarslaesie 5 jaar geleden en of het verstandig is om te gaan was iets wat mij lang bezeg hield, dat en het weer want met regen was ik sowieso niet gegaan
Elk jaar is er een klein clubje die de tocht in periodiek correct uniform loopt dus ik wist van te voren dat ik niet alleen zou lopen, ik ken de "stamgasten" ondertussen vrij goed
In alle vroegte naar Nijmegen gegaan met de bus om de trein naar Ede-Wageningen te nemen, van daar uit met KTR naar de start, zal je net zien zit je in de wagen rijd de ambulance ons te gemoet en met mijn rode kruis armband op de smock leverd dat al meteen de nodige opmerkingen en hilariteit op
Bij het startlokaal aangekomen meteen maar ingeschreven, zal je net zien heb ik mijn wandelpas thuis laten liggen
tsja daar had je in de oorlog niet veel aan.... en dan is het wachten op de rest
10 uur was de maximale verzameltijd maar iedereen was ruimschoots op tijd waardoor er wat bijgepraat kon worden, iedereen goed in uniform gehezen kan worden, onze priester Arjen wurgte zich zowat met het omdoen van het boordje, dat begint dus al goed, een groepsfoto werdt gemaakt en de route werd zorgvuldig gebestudeerd aan de hand van de oorspronkijke kaart
We zagen al gauw dat het flink veranderd was in vergelijking met voorgaande jaren en er lijkt steeds meer van de Pegasus routes af te wijken (ik zeg routes want in tegen stelling tot wat de organisatie zegt bestaat de route uit delen van Pegasus I en II, we gaan o.a langs waar Major Cook is neergeschoten en die deed mee aan de mislukte Pegasus II, dit keer liepen wij hem als het ware tegemoet en dat leverde de nodige opmerkingen tussen ons op)
Wij waren iets na 10 uur gestart en het tempo zat er voor mij doen redelijk in, het beginstuk tot aan de rust in het natuurcentrum (Michiel met zijn bijdehante opmerking "ik wil er best rusten maar ik hou wel mijn kleding aan"
) ging vrij rap, er waren niet echt noemenswaardige punten om voor stil te staan tot dat punt
Bij het natuurcentrum was het een stempel halen, waar Adriaan het niet kon laten om les te geven over welke stempel ze ramt want het is er namelijk 1 van de Grebbeberg waar zijn vader een een aantal van mijn familieleden hebben gevochten tussen 10 en 13 mei 1940, Adriaan zijn vader kon het navertellen, mijn familie helaas niet, die liggen daar op de begraafplaats)
Terwijl hij dus de Grebbeberg in een notendop uitlegt nemen wij de tijd om wat te eten en drinken, het water in mijn veldfles smaakt wat eigenaardig en koop dus maar een flesje water, dan maar hysterisch correct (of te wel iets gebruiken waar geen moer van klopt) en alle niet periodieke spul verstoppen voor een groepsfoto waarna we weer op pad gingen, althans dat dachten we want toen wij weg gingen kwam de Pegasus Pipes and Drums net aan en daar wou Adriaan op wachten (die is denk ik nog erger dan Martin) en Michiel wou van zijn appel een handgranaat maken want die heeft niets met dat soort muziek....buitenbeentje
De Pipes en Drums begonnen te spelen en wij gingen weer op pad voor het volgende stuk wat meer op de oorspronkelijke Pegasus II route in tegenover gestelde richting was, wij gingen Cook dus waarschuwen als het ware, langs de soeprust en "no panic" we hebben hem wel gezien maar biet in actie (rennend tussen agregaat en soeppost roepend "no panic, no panic"
sinds dien noemen wij hem dus ook zo) achteraf gezien was het beter om toch hier ook even te rusten voor mij want met het flinke deel onverhard had ik het echt moeilijk maar een paar korte stops werkte ook, ik leer ten minste mijn grenzen aan te geven, niet alleen tegen de jongens maar vooral tegen mijzelf
Op het verharde ging mijn tempo omhoog dat Adriaan mij terug floot omdat ik mijzelf anders volledig in de prak zou lopen, hier en daar heb ik ook wat stukjes afgesneden, het gaat slechts over uiterlijk een paar honderd meter maar gaf mij wel de tijd om even een minuutje of 2 te zitten wachten op de rest, minuten die ik blijkbaar nodig heb
Rond 13:30 kwamen wij het finishlokaal binnen lopen, Adriaan had alle kaarten dus die melde ons af terwijl wij een plekje zochten
Arjan en Michiel plofte als een stel zoutzakken in de banken, maar goed dat daar geen foto's van zijn want daar gaat Michiel zijn reputatie als fitte kerel dan
wat zitten, rusten, eten, drinken en dan richting opstappunt een voertuig met chauffeur voorderen (of te wel we vragen beleeft of wij met een bepaald voertuig mee mogen maar echt een "nee" wordt niet geaccepteerd, ook niet gegeven trouwens want de genen met WO2 voertuigen kennen ons inmiddels van verschillende evenementen, dat in ons ogen modern spul is niet aan ons besteed), er kwam net een geschikte wagen aanrijden met oversteken dus even wat overleg met de chauffeur, besloten werdt dan vanwege de ruzie met mijn benen ik voorin moest, geen straf en blij toe want die mof (tsja iemand die meer Duits in zijn collectie heeft dan geallieerd krijgt nou eenmaal die naam, en dat weten ze zelf ook) ragte iets te hard over een heuveltje waardoor Arjan iets te ongelukkig tegen de "rigleuning" knalde en last van zijn rug kreeg maar we kwamen weer bij het startlokaal uit
Daar stempelde Adriaan ons weer af terwijl wij op de zelfde plekken gingen als voor de start, Michiel bleef niet lang want die had beloofd voor de verandering redelijk vroeg thuis te zijn dus na zich volgens peotocol bij de groepsleider afgemeld te hebben, tot hilariteit van vele wandelaars die ons nog nooit "in aktie" hebben gezien, ging hij er weer vandoor
Wij bleven nog een flinke tijd zitten, overleggen hoe het ging, een plan van aanpak maken voor de Airborne en Pegasus voor volgend jaar maken met de kennis van hoe het nu ging, wat geschiedenisles geven aan wandelaars, geinen dat wij Schotland niet meer in mogen zonder visum vanwege de Brexit en dus maar hier blijven en discussieeren over zullen we wel, zullen we niet naar de koude oorlog display bij Elst (Utrecht) gaan, uiteindelijk besloten om toch maar te gaan.... blijft Adriaan weer kwekken over de oorlog, het is en blijft een leraar
Bij de koude oorlog display aangekomen natuurlijk ook weer de nodige opmerkingen, o.a of we verdwaald zijn "ja we zijn van de hete (ongeveer +20 graden in een volledig wol tenue) naar de koude oorlog gegaan"
Adriaan zette ons daarna af op station Driebergen-Zeist en daar maar de liften genomen om op het perron te komen want trappen lopen, daar waag ik mij niet aan, en op naar huis, Arjan moet naar Velp, ik naar Nijmegen dus hup de zelfde trein in
Op Nijmegen station was de bus naar Millingen te laat dus heb niet al te lang hoeven wachten maar vanaf de bushalte bij het buurthuis tot aan mijn huis heeft zeker wel 10 tot 15 minuten geduurt, een afstand wat ik met de rolstoel doorgaans in 2 tot 4 minuten afleg
De verwachte hevige pijn is uitgebleven, het is bij wat "normale" spierpijn gebleven en verminderde spierspanning waardoor staan weer een dingetje geworden is maar daar heb ik een geval met 4 wielen voor