Walkers4Walkers.nl

Genoten van je verslag, jammer van de extra rust

Dag 4 - De Dag van Nijmegen

Het is alweer de laatste dag. Officieel de Dag van Cuijk, en hoewel ik niet in Cuijk zelf zal komen vandaag, zal ik een flink stuk van de officiële route lopen, en ook dingen zien van de andere dagen. Mijn wekker stond vroeg, en ik zie dat het nog donker is buiten. Ik ga vandaag vanaf huis al met het openbaar vervoer naar mijn start in Ravenstein, in plaats van met de auto zoals gisteren en eergisteren, omdat ik mijn ouders zo ver heb gekregen om naar Nijmegen te komen en mij ‘in te halen’, zoals het ook vaak bij een normale finish is. Ik eindig vandaag natuurlijk tenslotte wel op de Wedren. Daarna zullen we wat gaan eten in het centrum van Nijmegen en dan met de auto terug naar huis. Het is best een stuk reizen, ook omdat ik een heel lang stuk in een Sprinter moet zitten, maar dan ben ik er eindelijk, en ik ga van start. Ik loop eerst een stukje langs het spoor richting het stadje zelf en loop deze binnen via een paar kleine houten bruggetjes. Het is best een fraaie plaats, ik kom eerst langs een molen en loop dan over de centrale marktstraat langs de grote kerk en het oude stadhuisje. Ik kom tenslotte bij het oude, kleine en lage poortje wat leidt naar de dijk langs de Maas, en dan zie ik het aan de overkant; het laatste stuk van ‘de dijk van de Dag van Wijchen’. 4Daagse gebied. Terwijl ik naar de overkant kijk wenst een vrouw die me tegemoet komt succes. Nu begint het dus wel duidelijk te worden. Ik voel maar weer of mijn vlaggetje er nog hangt, maar dat moet wel, dat heeft die mevrouw natuurlijk gezien. Het is best druk hier op de dijk met mensen die een ochtendwandelingetje maken. Onder de brug van de snelweg door moet ik wat rustige binnendoorweggetjes volgen richting het landschap Keent. Deze plek fascineert me als ik het op de kaart zie, een plek die ooit aan de ‘overkant’ van de rivier lag omdat die toen een ander verloop had dan vandaag de dag. Een plek die min of meer afgeschermd is achter de wildernis van de oude rivierbedding.

Het is niet zo ver, en het blijft tot het laatste moment spannend, want ik loop met een haarspeldbocht de dijk op om bij de brug over het oude, nu doodlopende stuk Maas te komen en het landschap in te duiken. Het voelt inderdaad alsof je een soort kuil in loopt, en het lijkt op de een of andere manier dat dit de meest stille plek op Aarde is. Er komt alleen een wielrenner langs geschoten die het gevoel even onderbreekt. De uitgang aan de andere zijde is een weg die op een iets verhoogd stuk door de oude rivierbedding loopt. Het is nu begaanbaar en het water is voldoende gedaald, maar het is nog wel bruin, modderig en de hekken zijn ook hier bedekt met algen. Ik denk dat dit de laatste keer is dat ik herinnerd word aan het hoge water, al wist ik van tevoren dat het geen echt probleem zou zijn hier vandaag. Voor de rest kom ik alleen nog over hoge bruggen. Hoe zou de organisatie het eigenlijk hebben opgelost in Cuijk bedenk ik me ineens? Zou de pontonbrug er vandaag gewoon hebben kunnen liggen, of is daar het water nog te hoog? Had de nieuwe fietsbrug bij Mook dan het noodalternatief geweest? We zullen het nooit weten.

Als je jezelf verliest in gedachten ben je zo een eind verder, ook nu, en ik loop het kleine dorpje Velp binnen. Op de splitsing staat tussen het groen een standbeeld van Jezus, en ik loop langs een muur waarachter het klooster ligt. In de verte komt een plaatsnaambord steeds dichterbij. Als ik er ben sta ik even stil. “Grave”. Ik moet er wel een beetje van glimlachen, ik ben helemaal hier heen gelopen. Ja, ik weet dat er ook wandelaars zijn die in één tocht van Nijmegen naar Rotterdam lopen over een route die nog langer is dan mijn totaal, en ook ik loop nu per dag een stuk minder dan met een normale 4Daagse, maar het is toch een flinke mijlpaal. Ik wil vóór het centrum op de route komen van de officiële Dag 4. Ik loop langs het moderne stadhuis de stad binnen en kom voor het poortje naar het marktpleintje in het centrum op bekend terrein. Ik zie al meteen enkele wandelaars, die blijkbaar de echte route lopen. Ook de mevrouw in rolstoel, die zich wel voortbeweegt met de voeten, komt met veel versiering langs, rollend over de klinkers. Ik ga rusten op het plein, bij een van de cafétjes, waar ik wel meerdere jaren heb gerust. Er komt af en toe nog een wandelaar langs en ik zit hier iets langer dan mijn bedoeling was, maar ik ga weer verder.

Ik loop door Grave naar de dijk richting Gassel, nu over het fietspad onderaan de dijk, in plaats van op de weg bovenop de dijk, maar het voelt vertrouwd. Ondanks dat zal ik de officiële route nu niet heel lang volgen. Ik ga voordat ik Gassel bereik linksaf, een fietspad op wat mij ten noorden van de Kraaijenbergse Plassen naar Linden brengt. Het een flink lang, bijna recht pad langs een bomenrij, halverwege onderbroken door een kort slingerend stukje. Omdat het zulk mooi weer is geweest de afgelopen dagen, en vandaag ook weer, is het nu een stoffig gebeuren hier als het fietspad voor even over is gegaan in een halfverharde weg. Voor me zie ik de brug naar Heumen, maar ik ga eerst naar rechts, een smal maar hoog bruggetje over, langs een camping en jachthavens kom ik in Linden. Ik loop nu een stukje tegen de richting in van de 'echte' 40 kilometer route en krijg ik eindelijk eens te zien hoe dit dorp er uitziet. Hoewel er nu natuurlijk niets uitbundig gevierd word, zoals ik altijd meekrijg van horen zeggen, hangt er ook nu wel nog altijd aan sommige huizen een Vierdaagsevlag. Ik ga zitten op een bankje in een plantsoentje en er komt nog een enkel paar wandelaars langs die lopen ‘in de goede richting’. Eerlijk gezegd had ik wel verwacht meer mensen langs te zien komen hier in Linden en op de brug naar Heumen, maar als ik naar de tijd kijk bedenk ik me dat het nu eigenlijk best laat is om ‘nog maar’ hier te zijn. Ik bericht mijn ouders over hoe ver ik ben en hoe lang ik nog moet. Ze zeggen dat ze onderweg zijn, maar er is file. Zoals de traditie voorschrijft uiteraard.

In Heumen loop ik nu met de échte richting mee een stukje over het parcours van de 30 kilometer route. Ook hier soms Vierdaagsevlaggen, en een man die in zijn tuin bezig is zwaait. Bij het oplopen van de brug bij de sluis van Heumen haal ik een paar andere wandelaars in. Zij vertellen dat ze alle dagen de echte routes van de 30 kilometer hebben gelopen en ik vertel hoe ik hier kom. Eentje heeft zelfs voor de gelegenheid een oud blauw polsbandje omgedaan. Aan de overzijde ga ik in plaats van de route te volgen tot het punt waar normaal gesproken de afstanden samenvoegen, via de trap van de brug af naar de dijk langs het kanaal. Hier loop je normaal in de ochtend op Dag 3, hoewel ik dit stukje nu ook even in tegengestelde richting loop. Het is een beetje opletten omdat je het vanaf een andere kant benaderd, maar ik vind dan het fietspad vanwaar je normaal Malden verlaat, en ik loop door dezelfde straten door de woonwijk. Het was zeker niet het beste stukje van de Dag van Groesbeek, maar de Zevenheuvelenweg is nu eenmaal íets te ver omlopen. Ik kom terug in het centrum van Malden, en loop weer langs de weg naar Nijmegen op de plek waar de hoge obelisken met verlichting in de tussenscheiding staan. Normaal is het hier natuurlijk versiert en een drukte van jewelste, maar nu rijden er gewoon auto’s. Toch staat er aan de overkant nog een tent opgesteld als rustpunt van een wandelvereniging, en er staat een flinke groep wandelaars bij.

Voor en achter me zie ik toch best wel wat mensen, en enkele Vierdaagsevlaggen aan de gevels. Ik voel ook maar nog eens naar mijn eigen. Ik wilde het natuurlijk planten bij het standbeeld van de wandelaars op de Wedren, als symbolische finish, en het zou zonde zijn als ik het nu ineens zou zijn kwijtgeraakt. Maar nee. Ik verwissel van zijde van de weg. Er staan kinderen met bakjes snoep en koekjes om uit te delen, altijd welkom natuurlijk, en ze vragen of mijn waterfles nog genoeg gevuld is. Langzaam is het weer iets rustiger geworden als ik Malden weer uit loop. Nog maar één etappe. Ik stop nog even bij de McDonalds vlak voor Nijmegen, en bestel een milkshake. Er zijn hier wel flink wat wandelaars, en het terras en ook binnen zit het goed vol. Als ik weer weg ga loop ik natuurlijk vrijwel meteen langs het plaatsnaambord van Nijmegen, misschien wel één van de meest gefotografeerde van Nederland, vanwege dat hier nu de Via Gladiola begint, en ook nu maakt iemand een selfie. Maar ook hier kan ik natuurlijk nu niet over de weg lopen, dus ik verwissel weer van zijde. Vrijwel iedereen begroet mij hier en feliciteert me soms zelfs. Niet alleen mij natuurlijk, ook de wandelaars die iets voor me lopen, en die iets achter me lopen. Iets verderop zitten er mensen ‘gewoon’ op tuinstoelen in de middenberm van de weg, te zwaaien en te roepen naar wandelaars aan beide kanten. Ik vraag me af of de automobilisten door hebben waarom die mensen daar zitten.

In de verte komen de torentjes van De Vereeniging in zicht, het ijkpunt. Ik steek weer over naar de andere kant van de weg, een vrouw feliciteert me vanuit haar voortuin en geeft me ook een gladiool. Uiteraard zijn er ondertussen steeds meer vlaggen uitgehangen. Lang niet zoals normaal, maar toch duidelijk aanwezig. Er is verderop zelfs muziek. Bij het café op de hoek van de kruising waar normaal de dansende agent stond, staat een man met een trommel. Het terras is gevuld, en mensen applaudisseren als er een wandelaar voor me voorbij loopt, hij gooit zijn handen in de lucht, en ook als ik voorbij loop. Ook staat de wandelaar die op vrijdag altijd verkleed gaat als Captain Jack Sparrow met iemand te praten bij het café, en even nadat ik er voorbij ben gaat hij ook weer verder. De torens van De Vereeniging worden steeds groter, en ik passeer het spoor over het viaduct. De lantaarnpalen zijn hier nu speciaal ontworpen met een gladiool erin afgebeeld, en in de verkeerslichten zijn nu wandelaars te zien. Aan de huizen hangen hier en daar spandoeken, met felicitaties en verwensingen “Tot volgend jaar!”. In een voortuin van een studentenhuis heeft een groepje een feestje, er staat van alles buiten, en ze spreken me aan en geven high-fives. Ik krijg ook nog een flinke suikerspin. Mijn ouders melden mij dat ze er lang over hebben gedaan maar er nu bijna zijn, en ik bericht terug dat ze naar het “grote plein” moeten komen. Ik bedoel het Keizer Karelplein natuurlijk, maar met “groot plein” weet ik in ieder geval dat zij weten welk plein ik bedoel. Ik ben daar bijna nu, en op het hek van De Vereeniging hangt ook een spandoek.

Ik kom aan op de hoek bij de verkeerslichten, het is best druk hier. In feite ben ik er nu, ik sta midden in Nijmegen, maar ik wil wel nog even naar de Wedren. Gelukkig hoef ik niet meer dan een minuut of 5 te wachten of ik zie mijn ouders aan de overkant, ze komen vanaf de parkeergarage onder de laan naar het station. Ze hebben een blikje ijsthee voor me bij zich want daar had ik om gevraagd, en merken mijn gladiool op. Het laatste stukje, langs de Oranjesingel en dan alleen nog rechtsaf. Het is toch best een feestelijke bedoeling vandaag en ook in de stad zullen de terrassen goed gevuld zijn. We lopen rechtsaf richting de Wedren, nu niet meer dan een simpel parkeerterrein. Er zijn ook hier nog andere wandelaars die heen en terug lopen. Ik pak mijn vlaggetje van mijn tas, want daar is het standbeeld. Het einde. Er zijn meer wandelaars die dit als symbolische finish nemen, want het is bijna druk te noemen bij het beeld en wandelaars hebben van alles achter gelaten. Als het even vrij is loop ik er langzaam naartoe en prik ik mijn vlaggetje in de grond en ga er met een lach bij op de grond zitten. Deze tocht is volbracht, op naar volgend jaar.



Epiloog - Wegdromen

Na uit eten te zijn geweest in het centrum gaan we naar de auto, en vertrekken via de iconische Waalbrug. Dan heb ik ook nog op de valreep iets van de Dag van Elst gezien en vandaag van alle officiële dagen iets meegemaakt. Op de terugweg naar huis, waarbij mijn hele tocht weer in net anderhalf uur in de auto letterlijk voorbij flitst, zit ik weg te dromen over de afgelopen vier dagen. Liever een normale 4Daagse, maar dit was toch wel een erg leuk Alternatief, en ik ben blij dat ik het gedaan heb en vooraf de moeite er in heb gestoken om er iets van te maken. Ik heb weer veel gezien, Nederland weer beter leren kennen, goede routes gehad, genoten van mooie vergezichten, en spanning en avontuur beleeft. Het leuke was dat per dag het landschap en eigenlijk de cultuur zichtbaar veranderd, en met iedere meter dat ik dichterbij de Wedren kwam, meer en meer mensen wisten waarom ik daar liep, met af en toe leuke reacties, en dat ik meer en meer andere wandelaars tegen kwam, elk met hun eigen plan, met op de Via Gladiola eigenlijk misschien zelfs meer dan dat ik bij een doorsnee georganiseerd dagtochtje tegen kom. Het is toch iets magisch blijkbaar.

Natuurlijk had ik ook geluk met het weer deze week, hierdoor was het waterpeil in de grote rivieren net genoeg gedaald om mijn planning bijna zoals bedacht uit te voeren. Er is weinig wat ik anders had willen doen, of anders had willen lopen. Het zou om details gaan. Eigenlijk was het weer perfect. Als dit een normale 4Daagse was geweest hadden we er met zijn allen zeer tevreden op terug gekeken wat dat betreft. Al met al was mijn Dag van Dordrecht zo’n 36 kilometer, mijn Dag van de Bommelerwaard uiteindelijk 35 kilometer, de Dag van Maas en Waal 34 kilometer en de Dag van Nijmegen 32 kilometer voor in totaal een nette 137 kilometer. Thuis zet ik mijn gladiool bij wat andere bloemen in een vaasje en als ik in de brievenbus kijk ligt het daar dan al meteen, de medaille. In een mooie, kleurrijke envelop, een goudkleurige medaille dit keer, als voorbode op mijn échte Gouden Kruis die ik in 2022 toch wel zeker zal gaan verdienen.

Ik heb genoten van je verhalen….zoals altijd stikjaloers op jou en anderen die zo fantastisch hun wandeltocht, zelfs als hij alleen tijdje terug is geweest, weten te verwoorden. Dank hiervoor.

En ik merk dat ik ineens heel blij (en emotioneel) word van het feit dat ik vandaag bewust de laatste dag dat ik mijn inschrijving voor 2023 kon annuleren voorbij heb laten gaan. Hoe de knie zich verder ook gaat ontwikkelen: ik zal in juli in ieder geval op dinsdag starten en verder zien we wel waar 5 maanden revalidatie me brengt.

Bedankt voor al je mooie verslagen, het lezen daarvan was puur genieten voor mij en mijn gedachten gaan terug naar mijn eigen belevenissen tijdens mijn Alternatieve Vierdaagse in hetzelfde jaar.
Leuk dat je op je laatste dag zoveel delen van de originele Vierdaagse hebt gelopen.

Nogmaals jullie bedankt voor het lezen!

En ja nadat ik had besloten dat de route van Dag 4 helemaal volgen, dus richting Cuijk en verder, te lang zou worden voor mijn doel wilde ik inderdaad op mijn laatste dag dat het een beetje een samenvatting zou zijn van vooral die echte laatste dag, en langs dingen komen waar ik normaal op de 50 route niet langs zou komen (minus de Via Gladiola uiteraard).

Joyke, geen nood, ze zijn best lang geworden inderdaad. Ik vind het al leuk dat het gelezen wordt. Ik vind het zelf namelijk ook altijd leuk om dit soort dingen af en toe tussendoor te lezen van anderen, lang of kort.

Overigens over mijn vlaggetje, het was mijn intentie om het daar te laten staan, maar toen ik weg liep keek ik nog terug en toen kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om het daar door de vuilnisdienst weg te laten gooien, dus ik heb het alsnog weer gepakt en weer mee naar huis genomen haha!


Klinkt goed, succes en hopelijk hersteld alles zo goed mogelijk!

Met veel belangstelling je verhalen gelezen, helemaaaaaaal niet lang hoor
Je schrijft leuk.
PS: je bent net zo oud als mijn zoon, ik zie hem dit niet doen hoor! Hij heeft het wandel virus niet van mij gekregen, helaas

Bedankt!

Ja ik snap hoe dat moet zijn. Vrienden krijg ik bijna nooit mee, die zitten liever in de auto. Het zal wel met 'onze' leeftijd te maken hebben. Zowel mijn stiefvader en vooral mijn echte vader willen daarentegen nog wel eens een tochtje meelopen, tot een kilometer of 20, omdat ik er ooit mee begonnen ben.