Ook op deze dag start ik alleen, na het rustige ochtendritueel op de Wedren. Ik mag weer laat starten maar vandaag hoeven we gelukkig 'maar' 30,5 kilometer. Het weer blijft mooi dus dat is boffen. Misschien zit het gewoon tussen mijn oren maar ik kom de derde dag altijd moeilijk op gang, ook nu weer. Bij de start kom ik Maike (voy con dios) tegen en daar loop ik een stukje mee op. We hebben een boeiend gesprek. Ik stop dit jaar niet voor een beschuit met aardbeien, die op meerdere plekken voor Malden te koop zijn, maar denk "elke kilometer dichter bij het eindpunt is goed". Nee, erg veel lol beleef ik er nog niet aan vandaag. Ik heb ook last van de drukte, er zijn teveel mensen. Ik moet me de hele tijd afwisselend inhouden, mensen ontwijken, inhalen en dan juist weer versnellen omdat ze anders op je hielen stappen, best vermoeiend. Gelukkig zal Esther vanuit station Mook-Middelaar mij opwachten bij de splitsing van de afstanden in Mook, dan wordt het vast leuker. Maar helaas, door een misverstand komt ze daar een half uur later aan dan ik verwachtte en door nóg een misverstand blijft ze daar dan ook nog eens op mij wachten terwijl ik eigenlijk op haar had moeten wachten. Kortom, de afstand tussen ons wordt alleen maar groter.
Ik ben ondertussen doorgelopen op de rechte weg naar Groesbeek, die over een heuvel gaat. "Als ik maar eenmaal in Groesbeek ben", gaat er door m'n hoofd. Ik vind het jammer om de mooie 40 km lus te missen maar ook dit is wel een mooie route door een prachtig bos. Vlak voor Groesbeek speelt er een slagwerkgroep op een balkon van een villa. Dat is ook het moment dat ik over mijn 'moeilijke start' heen ben en weer een beetje gelukkig wordt. Een meisje steekt een trommel met mini-snickers onder mijn neus en ik pak er eentje. Vervolgens gaat haar jongere broertje ook met een trommel met lekkers pontificaal voor me staan, zo van 'waag het eens om door te lopen'. Hun moeder geeft me een knipoog en ik sus de rivaliteit door met een brede glimlach ook iets uit zijn trommel te pakken en ze beide uitgebreid te bedanken.
Omdat Esther nog steeds ruim een half uur achter mij loopt, spreek ik af om bij de RET-rust aan de Zevenheuvelenweg op haar te wachten. In Groesbeek is het daarvoor veel te druk. Ik bezoek midden in Groesbeek nog wel even Anita, die me foto's laat zien van haar zoon die net voorbij is gekomen. De RET-post is op een mooie plek en het is geen straf om daar wat langer te zitten en op een gegeven moment ga ik zelfs even op de grond liggen. De omstanders zijn bang dat ik in slaap val maar ik stel ze gerust dat mijn zus eraan komt en dat die me zeker zal wekken. Ik ontmoet daar ook Jos met z'n vrouw die nagenoeg blind is. Ze houden beide het uiteinde van haar blindegeleidestok vast en zo loodst hij haar over het parcours. Dat is een mooi gezicht. Jos zat in de groep aan wie ik dit voorjaar een serie wandeltrainingen heb gegeven.
En dan is Esther er ook (die was al bang dat ik liever alleen liep vandaag, hoe komt ze erop?). Zij moet nu natuurlijk ook even uitrusten, dus uiteindelijk loop ik na 45 minuten rust samen met haar verder. Ik doe het altijd uitstekend op zulke lange pauzes, dus 'op vleugels' loop ik met haar de heuvels over. We lopen op het fietspad want op de weg is het echt veel te druk. Vlak voor Berg en Dal is de OASE en natuurlijk gaan we daar ook weer zitten. Ik hoef echter geen broodje worst want de gehaktbal van de RET ligt me nog zwaar op de maag. Hier zitten verschillende W4W-ers en het is leuk die even te spreken. Bertus zit er en hij is blij verrast te zien dat ik weer meedoe. Frank zit daar ook. Zijn moeder van 86 doet dit jaar voor het eerst mee (oudste debutant ooit) maar die loopt zo snel dat hij haar nog geen enkele keer is tegengekomen. En ook tref ik daar Elly (alias 'wandelmama'), voor wie de deelname dit jaar ook heel bijzonder is en naar wie ik al uitkeek. Wat ziet ze er goed uit! We krijgen van haar zelfgebreide mini-steunkousen voor aan de heuptas, zo lief! In de commotie vergeet ik dat ik Erik (ook W4W) uit Lochem hier zou ontmoeten (hij is vandaag verzorger in een aanpalende tent van de gemeente Nijmegen) en we missen elkaar helaas.
Dan volgt het laatste stuk door Berg en Dal (zwaaien naar de bewoners van het verpleeghuis) en dan Nijmegen in, waarbij vooral de doorkomst door het 'witte straatje' en even later het 'rode straatje' weer erg leuk is. Het zijn straten met mooie huizen en de bewoners maken er echt werk van om zichzelf en de straat te versieren in respectievelijk wit en rood. En dan is het zover! Ook de derde dag zit in de pocket!
's Avonds komt zus Lucie in Cuijk en eten we samen bij 't Zusje. Dat is een tapas-restaurant met 'all you can eat' formule. Dat wist ik niet toen ik het reserveerde, we vonden het gewoon een leuke, toepasselijke, naam. Maar eigenlijk is het eten in ons hotel veel lekkerder. Daarna gaan Lucie en Esther naar de proefsluiting van de Maas met de pontonbrug. Ik twijfel of ik mee zal gaan maar heb het vorig jaar al gezien en neem nu liever de rust voor de laatste dag. Ik was vergeten hoe het is om te lopen met een pijnlijke blaarteen, en inmiddels doet ook mijn rechter enkelknobbel zeer (daar stoot de rand van m'n schoen tegenaan). Ik krijg van Lucie en Esther een vrolijke selfie met 'groeten uit Limburg' als ze aan de overkant van de pontonbrug zijn. Ondanks de muziek op het plein naast ons hotel, heb ik wederom een prima nachtrust. Het bed ligt gelukkig ook erg lekker. Op naar de laatste dag!
Hier staat mijn fotoverslag van alle dagen:
https://myalbum.com/album/3EZMm7hAsDbQ