Omdat mijn voorstel topic de nodige reacties heeft gegeven en het korte voorstellen ook niet goed aangeeft waarom ik bv geen pauzes heb gehouden op 2 dagen etc. hierbij mijn “verslag” van mijn 1e vierdaagse ervaringen dit jaar.
VoorbereidingMijn voorbereiding voor de vierdaagse begon eigenlijk ruim 1,5 jaar geleden. Veel te zwaar hakte ik de knoop door dat ik flink meer moest gaan sporten. 3-4x per week naar de sportschool om zo’n 0,5kg per week af te vallen. In een week of 40 zo’n 17,5 kg afvallen. Meteen een stappenteller op m’n telefoon met als doel 10.000 stappen per dag. Dit in de winterdag, door de regen, weer en wind en ik vond het heerlijk. De 10K stappen per dag werkten heerlijk positief verslavend en ik liep daarmee dagelijks verspreid over de dag minimaal 7,5km en in het weekend steeds vaker 7,5-15km per dag.
De vierdaagse 2016 kwam voor mij nog te vroeg. Omdat er vanuit de sportschool een groep ging meelopen wist ik wel “daar ben ik volgend jaar bij”. De 10K stappen bleven en de wandelingen in het weekend bleven, afhankelijk van de tijd (ik ben voetbaltrainer op zaterdag) toch ieder weekend minimaal 1x 7,5 tot 20km.
Ik liep nog op sportschoenen en tijdens een 25km wandeling op veel dijkrandjes kreeg ik serieus last van mijn voeten. Een keertje ook mijn enkels omgeklapt dus ik moest hoge wandelschoenen hebben besloot ik, het werden de
Human Nature George van de ANWB . Veel modellen gepast, deze zaten als gegoten, simpelweg zalig. Omdat ik snel naar binnen loop op mijn schoenen, versterkte voetzolen erbij gekocht en de wandelpret kon voortgezet worden.
In december 2016 begonnen we voorzichtig aan de voorbereiding van de vierdaagse 2017, ik liep mee en midden tijdens de carnaval zat ik keurig – niet nuchter – om 7.45 voor mijn laptop om mezelf om 08.00 in te kunnen schrijven. Done.
Toen begon het aftellen. Ik werd ingeloot! 3 van onze medelopers van de sportschool helaas niet. Dat zorgde ervoor dat ik de enige 50km loper in de groep was. Er liep wel een andere jongen mee, maar die was in voorbereiding voor de bedevaartstochten in Spanje.
Zo veel als ik kon heb ik met de groep meegelopen, maar vanwege mijn verplichtingen als voetbaltrainer heb ik ook veel alleen gelopen. Dit ging allemaal goed, met muziekje op en met een gemiddelde van 6.5-6.75 km per uur liep de voorbereiding vlot…. Tot de grotere afstanden kwamen.
Ergens in Mei kreeg ik voor het eerst echt blaren. Kleine tenen, voetzool onder grote teen, gek genoeg nooit mijn hak. Edwin je loopt te snel vertelde de groep me. Ze hadden gelijk, want als ik met hen samenliep, met een gemiddelde van ergens tussen de 5 en 6 km/uur dan had ik (vrijwel) geen blaren. Geen blaren bij de halve-zolen tocht (40km Waalwijk), wel bij de de Braoiersloop in Beneden Leeuwen, waar ik weer 40km alleen had gelopen (met 3 pauzes).
Ik ging lezen wat ik kon doen tegen de blaren, kampferspiritus. Wekenlang heb ik die troep gesmeerd, 3 potjes in een week of 6… 2x per dag, stinken!!! Toch bleven de laatste grote tochten blaren geven, ik had toch weer te snel gelopen. De tere huid was niet voldoende hersteld…. Of wat dan ook, de blaren bleven komen.
Toen op 3 weken voor de vierdaagse, waren mijn voeten in slechte staat. Veel herstellende huid. Ik begon te lezen over tapen etc. Ik besloot om 3 weken rust te houden om de huid zo veel mogelijk te laten herstellen en dan maar het beste ervan te hopen.
Dag 1:Niet helemaal zeker van mijn zaak nam ik voldoende sokken en extra (sport)schoenen mee. Ik was keurig om 3.45 op de Wedren. Na de startceremonie en het lopen tussen de uitbundige studentes was ik zeer onder de indruk. Ik had het meteen naar mijn zin! Het tempo lag laag, Nijmegen uit, de brug over, de dijk op. Laag tempo, lager dan dat ik had verwacht.
Na 20km begonnen mijn voeten flink te zweten. Zo erg dat ik wist dat dit niet lang goed bleef gaan. Daarmee op 25km mijn wandelschoenen + sokken verwisseld voor sportschoenen. Voordeel: geen zweet. Nadeel= een sterke kromming van de schoenen bij de kleine tenen dus mijn tenen raakte meer bekneld. Op zo’n 35 km voelde ik de eerste “knap”. Linker kleine teen. Kort erna; rechter kleine teen. Gestopt; voeten verzorgd. Wat tape erom en uitgelopen, finish rond 14.30.
’s Avonds de voeten nagekeken en toch geschrokken van de “schade”. Relatief veel blaren, voor het eerst sinds 1,5 jaar ook op m’n hak… Eureka: misschien zijn het de verstevigde voetzolen in mijn wandelschoenen (waar ik al bijna 3/4 jaar op loop). Ze zijn wel erg plastic en rubberachtig, weinig ademend. Gelukkig had ik standaard voetzolen die erin zaten nog. Vervangen en met een goed gevoel rond 08.00 naar bed om te slapen tot 02.00 en maar afwachten hoe het zou voelen.
Dag 2:Ik werd wakker en had besloten om veel te tapen. Kleine tenen, voetzool, (binnenkant) hak. Op m’n gemakje maar wel goed. Op naar de Wedren voor een warme dag. Met de tape ging het lopen best lekker. De tape om één van de 2 kleine tenen zat wel te strak maar ik besloot om door te lopen. Ondanks de warmte ging het erg goed. Pas op het grindpad na de dijk in de 50km lus voelde ik mijn blaren goed, wat een klote pad!
Toch kwam de man met de hamer, op zo’n 6-7 km voor de finish net voor Nijmegen. Brandende voeten en ik moest m’n schoenen open gooien. Kleine teentjes als ballonnetjes en ik had het zwaar. Na een flinke pauze alles weer in de schoenen gehesen en uitgelopen. Langs de waalkade in Nijmen in de brandende zon. Mijn slechtste momenten tot dan toe. Finish rond 15.00-15.15. Ik kwam samen binnen met een ex-collega. Gezellig aan een biertje gezeten en op naar huis.
Daar tevreden geconstateerd dat er vrijwel geen blaren bij waren gekomen. Op de tere huid waar al blaren zaten 1-2 kleine nieuwe blaartjes, de kleine tenen waren een ander verhaal. Dat aftapen ging niet goed. Op dit forum gelezen wat ik verder kon doen en toen gekozen voor een watje (met slaolie) voor dag 3 (en 4). Vroeg naar bed. Ik kon bijna niets eten, ik sliep al rond 18.30 en was bekaf.
Dag 3:Wederom het tape ritueel. Kleine tenen met een watje en slaolie, lekker vettig. Voetzolen, hakken goed in de tape en wat stijfjes op weg naar Nijmegen. Daar startte ik zoals zovelen in de knallende onweer. Ik vond het heerlijk. De verkoeling voelde goed en ik liep prettig. In Plasmolen werden we overvallen door flinke buien. Mijn waterproof schoenen stonden helemaal blank maar de verkoeling was heerlijk. De tape ging uiteraard los zitten maar ik voelde nergens pijn of nieuwe blaren. Vroeg in de middag richting Groesbeek, wat was het daar gezellig. Bekenden gezien en op naar Berg en Dal.
Net voor de 7-heuvelenweg stonden grote waarschuwingsborden. Verwissel tijdig je natte sokken. Dit toen “toch” maar gedaan (ondanks dat het vooral lekker voelde). Dit was mijn eerste en enige pauze op deze dag. Het stoppen/rusten voelde door de vele blaren niet fijn. Ik vond het fijner om met een kleine 5km per uur door te hobbelen.
De 7 heuvelenweg via het fietspad gelopen (meeste schaduw). Na het bordje “hoogste punt”in de afdaling voelde ik mijn scheenbeen voor het eerst. “Mijn veter zit te strak” dacht ik en ik deed hem wat losser. De laatste km’s duurden voor mijn gevoel lang. Finish rond 14.45.
’s Avonds veel spierpijn. Kleine tenen hadden het de hele dag erg goed gedaan in de olie. Ik had een blarenpleister op een blaar gedaan en die kreeg ik er niet meer af. Hij moest eraf want de tape die erover zat was losgelaten agv de regen. In bad losgeweekt en met wat losscheuren van huid toch los gekregen. Dit was een goed leermoment. Geen blarenpleister of geen tape op een blarenpleister pffffff.
Dag 4:Wakker om 02.00 en veel spierpijn (dacht ik). Tapen en op voor de laatste dag. De paracetamol sloeg niet aan en met een sterk verkrampte houding gaan lopen. Voor het eerst – heel erg veel – aan opgeven gedacht. Na een uur weer een paracetamol. Ik moet de 1e stop op 12km halen voor de bezemwagen. Weer een paracetamol. Eindelijk na die 12km ging het een beetje redelijk lopen. Ik kwam een collega tegen en we hebben ruim 15km samen gelopen. Dat was mijn redding op dat moment, dacht ik toen. Toen ik eenmaal op 27km zat wist ik, ik ga hem uitlopen. Om het uur 1 paracetamol en het ging steeds beter… In Cuijck kwam ik een militair tegen die ik jaren had getraind als voetbaltrainer, een mooi moment.
Ik heb genoten van de Villa Gladiola, mijn vrouw die bij de finish stond en ik was er wederom vroeg, om 14.31. Ik heb de laatste dag zonder pauze (1x toilet) gelopen omdat het herstarten na een pauze te pijnlijk was. Het was iedere dag de bedoeling om op het kruispunt 50-40km samen met de rest van de groep te gaan lopen, ik liep echter iedere dag zo’n 1,5 uur voor ze, dat wachten vond ik te lang.
Na de finish bij de Vereeniging een biertje gedronken en gewacht op de rest. ’s Avonds na het uitwerken van de paracetamol en de biertjes tot de conclusie gekomen dat het héél pijnlijk werd mijn scheenbeen. Kruipend op mijn kont de trap op en zo naar bed.
Resumeren: 11 paracetamols + een paar biertjes bij de finish. Geen verstandige keuze gemaakt achteraf. Dat wist ik tijdens het lopen echter totaal niet. Ik kende als voetballer/trainer veel blessures, maar niet de scheenbeenvliesontsteking
Erna:Zaterdagochtend kon ik niet veel meer. Gelukkig woont 2 dagen naast me een Pro-Voet pedicure. Zij keek naar mijn tenen/ voeten, verzorgde de blaren en gaf aan dat ik een scheenbeenvliesontsteking had. Omdat ik dinsdag al naar de Canarische Eilanden zou gaan, maar snel de huisartsenpost gebeld. Met Voltaren gel + Diclofenac ontstekingsremmers het weekend doorgekomen.
De eerste dagen op vakantie kon ik nog niet veel. Weet je hoe eng, smal en wiebelig een zwembadtrapje is als je daar geen druk op kunt zetten met één been. Op mijn kont het zwembad uit en zo de ligstoel op. Toch deed het vele zwemmen, het zoute en chloorwater wonderen voor de blaren/tenen en mijn blessure. Mijn kleine teennagels lagen er binnen 1-2 dagen af en het herstel ging langzaam maar toch voorspoedig.
Toen kwam ook weer de tijd om niet alleen terug te denken aan de “ellende”, maar vooral ook aan het mooie. Wat vond ik het een mooi evenement. Ik ben er verliefd op geworden. Voldoende leermomenten voor de volgende keer, maar die volgende keer komt er wel!