Walkers4Walkers.nl

Ik had de late start bij de 30, kwam aanlopen, iedereen al weg, gestart en liep gelijk in de staart van het gebeuren.

De Dag van Groesbeek

"Een lekker bord pasta want morgen moet je genoeg energie hebben voor de zeven heuvelen!" krijg ik te horen als ik weer 'thuis' kom. Volgens mij heeft mijn gastheer vorig jaar precies hetzelfde gezegd. Het maakt mij niet uit, Italiaans eten gaat er altijd in. Inmiddels loop ik na twee dagen wandelen niet meer erg stabiel, en ik zie dat onder de linker-voorvoet een beurse plek is ontstaan en op de hiel van diezelfde linkervoet een kleine blaar. Ik plak het maar af. Sowieso heb ik de voeten tot nu toe iedere ochtend ingesmeerd, maar na zoveel kilometers komen er dan toch ongemakken, en na morgen waarschijnlijk nog meer. Ook probeer ik nogmaals de tape in de liezen te vervangen, die had ik voor de dinsdag er al opgeplakt, maar de tape is steviger dan ik dacht en ik krijg er geen beweging in. Dat is dan maar een probleem voor zaterdag of zondag bedenk ik me.

Die avond lig ik om gebruikelijke tijd in bed, maar deze nacht is rusteloos. Uit het niets schiet ik wakker, en uit mezelf wakker worden is niet goed in deze week, dus ik moet me zijn verslapen! Ik kijk snel op mijn telefoon; 22:45. Bij lange na niet verslapen dus, het is zelfs nog niet eens heel laat. Ik val de rest van de nacht een beetje in en uit slaap en word uiteindelijk net na 2 uur voor de laatste keer wakker. Ruim voor de wekker, en even later maakt het niet meer uit ook, want de Dag van Groesbeek staat voor de deur. Op de bushalte staat nu vermeld, 7 minuten. Weer twee minuten langzamer vandaag, en ook de vlaggenjongens zijn iedere dag iets later, maar nog altijd komen ze opdagen. Terwijl ik zit te wachten zie ik een zwarte lucht. Iets naar rechts zijn nog lichtjes in de verte te zien, maar naar links is de lucht zo zwart dat er geen onderscheid meer is tussen grond en hemel. Daar moet wel een flinke bui razen.

Er lijkt nog niets aan de hand, maar op het moment dat we de bus uitstappen barst het los. In luttele seconden regent het boven de Wedren alsof er een zwembad wordt leeggegooid. Er is onweer en bliksem, recht boven ons. Wandelaars rennen om te schuilen en graaien in allerijl naar ponchos en andere middelen om te proberen enigzins droog te blijven. Ik ook. Ik weet dat als ik het ding eenmaal uit mijn tas heb gehaald ik er heel de dag aan veroordeeld ben, maar het moet maar. Deze bui is immers zo hevig dat het al meteen in de top drie ernstigste buien die ik meegemaakt heb tijdens de 4Daagse. De start verregent dan wel op dit moment, maar het deert de juigende menigte wederom niet. Even later begint het alweer iets droger te worden, en tegen het einde van de Heyendaalseweg kan ik in ieder geval de capuchon van mijn poncho weer omlaag doen.

Ik heb een haat-liefde verhouding met deze derde dag. Het is wel de leukste dag, de gezelligste en met de mooiste route, maar ook alle grote lichamelijke problemen heb ik altijd op deze dag. Bijvoorbeeld bij mijn eerste deelname was ik dusdanig gesloopt van de eerste twee dagen, dat ik bij Malden al drie keer geruime tijd langs de kant had gezeten, en een groot deel van de dag flink in de achterhoede liep (overigens dankzij een eindsprint was ik destijds alsnog op een respectabele tijd gefinished). Of enkele jaren geleden, toen ik last had van een peesontsteking onderaan het scheenbeen en iedere stap voelde alsof ik met een mes gestoken werd. Ook loop ik deze dag iedere jaar, keer op keer de eerste kilometers te slaapwandelen, zoals ook nu. Tot het verlaten van Nijmegen heb ik behalve de binnenkant van mijn oogleden niet meer dan de straattegels gezien.

In Malden ga ik dan zitten bij het verzorgingshuis, sinds enkele jaren een vaste plek. Binnen dit keer, want buiten is alles nog nat. Ik krijg een berichtje dat een bekende onderweg is. Ze zou een halve dag meelopen vandaag. Uit nieuwsgierigheid. Om het ingewikkeld te maken; dit is een collega van de vriendin van de vriend waarvan ik bij zijn schoonouders in Bemmel slaap. Even een paar dagen terug. Zondag na thuiskomst van het halen van het startbewijs vraagt diegene mij of ze niet een dag mee kan lopen, om te kijken of het leuk is. Ik zeg dat ik dat inderdaad niet in spraak kan uitleggen, en het ervaren de beste manier is. Een hele dag is, niet alleen vanwege de logistieke problemen van het vroege starten, echter wel teveel van het goede voor een in wandelen in ieder geval ongetraint, iemand en overtuig haar van een halve dag. Na even zoeken kom ik met een parkeerplaats aan de Mookerplas, dit is nog redelijk bereikbaar, ook met een bus voor de terugweg, en net een paar honderd meter van de route. Dus daar komt ze nu naartoe. Mooi op tijd denk ik nog, ik stop hierna alleen nog in Plasmolen en dat is maar een kleine 2 uur lopen.

Het is nog altijd droog en ik doe de poncho uit om aan de tas te hangen voor ik weer op pad ga. Malden verlaten we nu snel en lopen over de dijk langs het kanaal en de sluizen van Heumen. Het weer blijft dreigend, en warm is het niet. Op wat gespetter na valt er nog niets wat in enige verhouding staat met wat er bij de start viel. Door Mook hetzelfde terwijl ik de plassen ontwijk, totdat de stoet het water oversteekt en zich aan de andere kant verder richting Middelaar beweegt. Een donkere wolk pakt zich weer samen, en een volgende grote bui barst los. De poncho gaat snel weer aan, maar doordat ik gewoon doorloop drijft het water via alle kanten tegen de benen. De voeten worden hierdoor zelfs ook vochtig. Mijn schoenen zijn op zich aardig waterdicht, maar tegen dit geweld is niets opgewassen. Het hele stuk langs het water en even later waar het muzikale duo zit te spelen blijft dit doorgaan, ik zie alleen maar vallend water om het heen. Tot de hoek richting het bruggetje naar Plasmolen, waar het weer ophoudt. Precies op tijd om mijn capuchon nogmaals af te doen en ik kan genieten van het mooie uitzicht over de plas, de beboste oevers en de jachten in het jachthaventje. Nederland kan wél mooi zijn, iets waar deze dag vaak aan herinnert. In Plasmolen zijn de meisjes van de cafés druk bezig de banken op het pleintje weer droog te maken, en ik neem plaats voor een broodnodige boterham.

Net op weg krijg ik weer bericht. Dat ze ergens voor staat te wachten maar wel in de buurt is. "Perfecte timing dan", stuur ik terug, want ik weet dat ze dan natuurlijk staat te wachten voor de wandelaars die hier de hoofdweg oversteken. Ik hang de poncho nogmaals aan de tas. En daar in een van de eerste zijstraten in Milsbeek komt ze dan aangelopen, trots dat ze het in een keer kon vinden. "Op weg dan maar", zeg ik. Ondanks de regen even geleden zijn er in Milsbeek weer genoeg mensen op de been, en na enkele honderden meters lopen is mijn metgezel al verbaasd van de aandacht. We slaan af richting Gennep. De regen heeft het onverharde pad en het daaropvolgende pad door het natuurgebied niet veel goeds gedaan. Mijn partner loopt even in het gras en ze heeft meteen natte voeten. "Dan hoop ik niet dat je zo al blaren hebt", zeg ik.

Ik ben blij dat dit deel sinds vorig jaar in de route zit, het maakt de derde dag dan wel anderhalf kilometer langer, maar het mooie gebied en het leuke Gennep zou ik niet terug willen ruilen voor het weiland voorheen, ook al stonden mensen daar langs de kant pannenkoeken te bakken. De 100ste of de 101ste, er is dit jaar net zoveel aandacht voor de wandelaars in Gennep en ik krijg nog een zoet broodje mee. Dit is een mooi straatje, met oude huizen en prachtig zicht op het nog oudere stadhuis aan het eind. Via een brug komen we dan meteen in Ottersum, terug op bekend terrein. Normaal ga ik hier bij de kerk altijd zitten, of liggen eigenlijk, maar nu mijn gezelschap nog niet lang aan het lopen is gaan we iets verder. Toch stoppen we in het gehucht Aaldonk bij mensen op de oprit. Mijn metgezel kijkt naar de voeten, het feit dat ze nat zijn helpt niet mee, en nu beginnen de problemen dus al. Ik heb tape bij me, dus er word wat geplakt. Zelf doe ik de schoenen nog niet uit, maar ook ik voel dat het door de regen niet meer helemaal goed zit. Na een korte zit lopen we verder over de wegen langs de weilanden terug naar Milsbeek. Velen vinden dit een vervelend stuk, maar ik tuur eigenlijk altijd in de verte, naar de Duitse heuvels, en probeer te voorspellen welke we zodadelijk zullen beklimmen en dan is het zo over.

Weer terug in Milsbeek zeg ik; "Tot nu toe was de route nog rustig, vanaf nu is er langs de kant constant wat te beleven." Iets wat ze in eerst instantie nog niet gelooft, er was immers nu al genoeg aandacht van publiek geweest. Maar hier komt de muziek al en zitten de eerste toeschouwers bij hun campers. Dan trotseren we de Sint Jansberg, en ga ik expres links lopen voor het wijdse uitzicht vanaf de top over de Breedeweg. Inmiddels begint het op te klaren, en langzaam worden de straten droog.

Door Breedeweg kijkt ze haar ogen uit en is verbaast over hoeveel mensen gratis eten en water weggeven. Net voor het eind gaan we op een muurtje zitten, en ik doe mijn schoenen uit. Zo te zien hebben de buien van die ochtend mijn tapejes losgeweekt en op doen krullen. Met geen mogelijkheid is dat nu natuurlijk nog goed te krijgen, dus ik peuter ze maar van de voeten en laat die nog even luchten. Ik verontschuldig mij dan voor mijn misvormde nagels op de kleine tenen; "Wandelen maakt je voeten er niet mooier op, na die nagels enkele keren verloren te zijn komen ze telkens steeds vreemder terug."

In Groesbeek is het inmiddels mooier weer, en de paraplu's hebben bij de mensen langs de kant weer plaats gemaakt voor parasols. Ook komen de douches en nevelsproeiers weer tevoorschijn. Dan is daar eindelijk waar deze dag toch een beetje om draait, de Zevenheuvelenweg. We kijken onze ogen uit langs de meanderende stroom wandelaars over de glooiende heuvels, de toeschouwers en het prachtige uitzicht over de dalen schuin achter ons. Er staat nog een vrachtwagen met jongeren die het zichzelf erg makkelijk hebben gemaakt met bankstellen, badjes, harde muziek en een koelkast, waarschijnlijk vol bier. Even later loop ik helaas een bakje vla mis, maar bij de post van de KWBN glip ik nog wel even naar binnen voor de yoghurt. Appels, koekjes, snoepjes, en zelfs cake doen mij hier altijd vergeten dat ik ook nog gewoon brood bij me heb. Ik zie dat er nog een paar deelnemers in rolstoel in de weer zijn en ploeteren om de heuvels op te komen, een erg zware dag voor hen lijkt me.

Mijn compagnon begint nu een beetje moe te worden en last te krijgen van van alles, maar ik zeg dat we over deze laatste heuvel in Berg en Dal zijn, en het vanaf daar niet ver meer is. De feestvreugde gaat in dit dorp onafgebroken door, en nu de zon goed was doorgebroken was zelfs de meest pessimistische persoon weer vrolijk. Om de hoek staat daar dan een iets waarvan de uitvinder een standbeeld verdient; een soort ventilator aan een sproeier die daardoor een soort koele mistbank over een breed stuk straat verspreid. Ik had het graag mee willen nemen.

Voorbij Berg en Dal gaat het heuvelafwaarts richting Nijmegen. Een stuk waar ik normaal een beetje breek door het valse plat omlaag, maar nu aardig kan negeren dankzij mijn gezelschap. Toch duurt het lang, en moeten we nog even een korte toiletpauze nemen. Toevallig zijn de twee van de bushalte in de ochtend hier ook, zij zeggen dat het nog goed gaat, ik zeg hetzelfde. We vergapen ons langs deze weg aan de mooie huizen en dat het vast geen straf is om hier te wonen. De militairen slaan eindelijk af richting Heumensoord, en aangezien we hier aardig tussen de militairen lopen is er meteen iets meer lucht. Lang duurt dat niet natuurlijk, want we lopen nu het allerlaatste stuk Nijmegen in.

"Er is eerst een witte en dan een rode straat", zeg ik, wetende dat de bewoners hier er altijd een heel kunstwerk van maken. Inmiddels heeft mijn compagnon last van haar heup gekregen, waarschijnlijk van het scheef-lopen na de blaar door de natte schoen van vanochtend, maar ik verzeker haar telkens dat het niet ver meer is. Deze laatste straten zijn ongelooflijk, overal publiek en muziek, en ze had nooit verwacht dat de 4Daagse zo groot was en er zoveel mensen zouden zijn om je te ondersteunen en toe te juichen. "Nu weet ik waarom je meeloopt", zegt ze. En dat is nu juist nooit in woorden uit te leggen. Het deed zeer, het was lang, ik ben gesloopt, maar toch was het ontzettend mooi en leuk. Leg dat maar eens aan een normaal mens uit.

De finish komt voor haar niet vroeg genoeg, en ook ik heb het wel weer gehad voor vandaag. Mijn ooms blijken vandaag al een uur vóór mij te zijn gefinished maar ik had ze al verteld dat ik vandaag met iemand anders zou lopen. Toch zijn ook wij op een mooie tijd binnen en ik grap dat dat maar goed is ook, want ik moet voor 5 uur binnen zijn en dus had ik haar anders maar ergens achter moeten laten. Maar nee, dat was helemaal niet nodig, het is nog maar kwart voor 4.

De Dag van Cuijk

Met een zere heup ploft mijn medewandelaarster neer op een heel klein stukje gras tussen de bomen achter de startbureaus. Okee denk ik, prima plek, en ik ga ook zitten. Als een boerin met kiespijn zegt ze dat het wél erg leuk was vandaag. Ik besluit haar maar te vergezellen naar de bus en mee te rijden terug naar haar auto bij de Mookerplas. Jammer genoeg is het station toch nog een extra kilometer lopen vanaf de Wedren, maar we komen er. Eigenlijk mag ik met mijn 2-Sterren Blarenpas niet verder dan Mook, maar de buschauffeuse heeft het niet in de gaten en snel zijn we terug in Milsbeek. Ik vraag als ze de auto instapt nog of ze nog wel kan rijden, maar na even proberen blijkt dat deze andere soort beweging geen last geeft. Het zal wel zoals bij na een wandeldag fietsen zijn.

Ik ben vanwege deze flinke omweg nu wat aan de late kant terug bij mijn slaapplaats in Bemmel, maar er staat verse, zelfgemaakte en vooral flinke patat klaar met een groot stuk biefstuk en nogmaals een salade. Groot speciaal voor 4Daagse-lopers word er gezegd, maar ook ik kom met het 300 gram wegende stuk vlees niet verder dan drie-kwart en een beetje. Snel ga ik weer naar boven voor de laatste nachtrust in Bemmel dit jaar. De voeten zijn al lang weer helemaal droog, maar de beurse plekken zijn verandert in blaren. Het is nog te overzien, en ik plak ze maar weer af voor morgen. De benen voelen stijf nu, en ik loop als een pinguin heen en weer. Deze nacht verloopt weer voorspoedig, ik slaap snel en word niet meer wakker tot de wekker.

Met de boterhammen in de hand ga ik naar de bushalte, met de bedoeling ze daar op te eten, zoals ik altijd doe. 5 minuten voor de bus komt. Weer twee langzamer, en dus acht in totaal in vergelijking met de dinsdag-ochtend. Net voordat ik een hap wil nemen komt daar echter de bus al aan, met nog drie minuten resterend op de klok. De bus is veel te vroeg! En mijn lotgenoten met de vlaggen zijn er nog niet eens. Ik stap in en vertel de buschauffeur dat de andere twee vast ieder moment om de hoek zullen komen. Het is iedere ochtend de zelfde chauffeur geweest, dus gelukkig weet hij over wie ik het heb en omdat hij toch een paar minuten te vroeg is zal hij even wachten nog. De minuten verstrijken en als de chauffeur dan langzaam aan toch vertrekt komen de twee nog net aangerend. Net op tijd, anders was het een taxi of de fiets geworden. Dat heb ik zelf ook wel eens meegemaakt.

Het belooft nu perfect weer te worden, maar zie dat ik vergeten ben mijn poncho gisteravond op te bergen dus die bungelt nog altijd aan de achterkant van mijn tas. Vervelend, ook vandaag opgescheept met dat ding. Het is immers volstrekt onmogelijk om het op een normale manier op te vouwen in een ongecontroleerde omgeving. Weer gaat het scannen vlot, en ben nu iedere dag om exact dezelfde tijd door de poort. De joelende menigte is op deze laatste dag nog groter dan de andere dagen, en even verder zitten er zelfs studenten op dit vroege uur te barbecueën. De rest van de ochtend verloopt zoals gisteren en eergisteren, maar gelukkig ben ik iets opgewekter nu en loop niet te slaapwandelen. Een wandelaar krijgt het even aan de stok met een groep militairen, maar volgens mij was er niets aan de hand. Inmiddels een paar honderd meter verder hoor ik diegene achter mij nog steeds tieren en koken, dat is de stress op deze laatste, vreugdevolle dag toch niet waard denk ik nog.

Ik verlaat Nijmegen alweer, en als ik om me heen kijk langs de mooie Overasseltse Vennen zie ik richting het noorden een luchtballon. Dat moet een prachtig uitzicht zijn, zo over een lint aan wandelaars vanaf de Wedren tot ergens voor mij. Wie weet hoe ver ik al achter de kop loop op dit moment. Ik ga zitten bij het restaurant Sint Walrick. Gelukkig is de schommel nog vrij, er is geen comfortabelere zitplaats bij moeie voeten en benen als een schommel. De schommel naast mij is ook net vrij als er een vrouwelijk Britse militair aan komt lopen en vraagt of ze er mag gaan zitten, terwijl haar groepsgenoten zich achter mij tegen de bomen laten vallen. "Please, be my guest, it's extremely comfortable too!" Zeg ik in mijn beste Engels. Vanwege dit confort zit ik er dan ook al snel een half uur en wederom komen de eerste groepen met gele bandjes voorbij. Nog geen individuelen denk ik, maar vrijwel meteen komt daar toch een snelle individuele 40km loper voorbij zetten. De splitsing in Overasselt even verderop komt echter wel snel vandaag, dus veel meer zal ik er voorlopig niet zien. 'Onze' kant van Overasselt is altijd rustig, wel lopen er al meerdere bewoners terug richting de hoofdstraat van het dorp om er daar vermoedelijk voor de in aantocht zijnde doorkomst van de 40km uitbundig aanwezig te zijn.

Na wat mooie huizen, inclusief een die mij altijd aan de Efteling doet denken, verlaat ik Overasselt om het pas volgend jaar weer terug te zien. Altijd een beetje een dubbel gevoel, en ik denk er na ieder dorp aan. Aan de ene kant ben ik blij dat ik morgen niet nógmaals zo'n stuk hoef te lopen, maar aan de andere kant is het jammer dat het alweer bijna voorbij is. Nu komt er een rustig stuk, een lang landweggetje door het maïsveld richting Nederasselt, en ik herinner me hoe ik vorig jaar maar naar boven bleef kijken naar de donkere wolken, tevergeefs hopend dat het mee zou vallen. Wat een verschil, het is nu werkelijk prachtig weer. In Nederasselt maak ik gebruik van de toiletten onder de brug, en merk op dat er ook vandaag geen handzeep is. Dinsdag had ik nog het laatste beetje ergens, maar ik geloof dat iemand bij de organisatie dit jaar vergeten is nieuwe te bestellen.

Auto's op de brug toeteren als we met z'n allen er overheen richting Grave lopen. Er is weer een mooi ontvangst in dit mooie stadje. Ieder jaar is er meer nieuwbouw langs deze kade, en daardoor is het ieder jaar weer drukker bij de binnenkomst van deze plaats. Mensen zitten op de balkons en zwaaien, er is muziek en er hangen volop vlaggen en welkomstgroeten. Op het marktplein ga ik weer zitten. De schoenen kunnen even uit en de boterham wordt gepakt. "Grave alweer..." denk ik. Deze laatste dag vliegt voorbij, Grave is zo ongeveer op de helft, en ik zou bijna langzamer gaan lopen om langer te kunnen genieten. Nu zou ik het ook, steeds dichter naar het einde, steeds langzamer aan gaan doen. Grave maakt ook altijd zichtbaar indruk op de vooral niet Europese lopers van het peloton, en Canadese en Amerikaanse militairen kijken hun ogen uit naar al deze oudheid. De kastelen van Bemmel en Wijchen hebben vaak hetzelfde effect op de andere dagen.

Ik vertrek uit Grave en over een brede weg gaan we naar Gassel. Hier is alle ruimte en het is rustig. Er word nog wat gezongen door militairen om me heen en wandelaars hebben onderling lol met elkaar. Hoewel iedere loper tot je "familie" hoort, blijf je met je mede-50 kilometer lopers toch nog een extra band houden en op dit soort stukken komt dat toch vaak tot uiting. Na Gassel komt het laatste eenzame stuk richting Beers. En in Beers ga ik zitten bij de kerk op het kleine stukje dat we even samen zijn met de 40-lopers. Dit is nu, sinds dat ik gisteren in Ottersum niet ben gaan zitten, de enige plek waar ik tot nu toe iedere 4Daagse heb gerust. "Nu is het echt weer bijna voorbij". Vanaf Beers begint voor het gevoel toch wel het einde. Het lusje naar Cuijk is maar kort, en na Cuijk begint eigenlijk praktisch de intocht al. Ik neem het ervan met een lange zit hier in Beers, andere wandelaars aan mijn tafel komen en gaan. Het gaat wel richting 12 uur nu, en als ik een beetje goed wil uitkomen met mijn ooms bij de pontonbrug, dan moet ik toch wel weer op pad.

Wandelaars komen en gaan en ik wring me tussen de menigte door terug naar het parkoers en meng me misschien iets te optimistisch na zo'n lange zit weer in volle snelheid tussen de stoet. Ik heb nu een meter of tweehonderd de tijd om me door de drukte van links naar rechts te bewegen, want ik weet dat ik er zodadelijk weer af moet. Het lukt vrij simpel uiteindelijk, en van de drukte op de gemengde route bevrijd ik mijzelf weer naar de relatieve rust op de 50-route. Nog altijd is het prachtig weer, zó perfect, dat zelfs vol in de zon lopen gewoon prettig aanvoelt. In Vianen glip ik even het café in voor een toilet-bezoek. Druk is het niet gelukkig dus ik ben snel aan de beurt. Hier en daar zitten mensen en op het eind krijg ik nog een zak snoepjes.

Mijn ooms en ik berichten dat we allen nu vrijwel in Cuijk zijn en dat we elkaar zullen zien na de pontonbrug. De straat naar en langs het station van Cuijk is de stilte voor de storm, want zodra ik de bocht om loop het stadje zelf in barst het grootste feest van de 4Daagse, op Nijmegen zelf na, los. Dit blijf toch altijd de meest uitbundige doorkomstplaats van de 4Daagse, en het lijkt alsof iedere inwoner van het stadje en daar omheen is uitgelopen om ons allemaal toe te juichen. De route gaan door het centrum en door een aantal muziektenten waar het een wedstrijd lijkt om zo hard mogelijk te spelen. Ieder jaar lijken er nog meer tenten te komen en het zal me niet verbazen als we over enkele jaren helemáál overdekt door Cuijk lopen. Kinderen willen handen en high-fives geven en volwassenen wensen succes voor de laatste kilometers of feliciteren al. Het hoogtepunt komt dan op de kade, waar je zelfs omhoog moet kijken om al het publiek te kunnen zien. Nog een maal draait er "You'll Never Walk Alone" als ik de brug op draai.

Als ik aan iedere dag een thema zou moeten hangen is die van de laatste dag toch het water, dankzij deze brug, de brug bij Grave, de Vennen bij Overasselt en dan heeft de 40 ook nog de plassen bij Linden en de 30 de sluis bij Heumen. Ook dit jaar hebben de bouwers van de pontonbrug weer uitgepakt door een mooie poort op het eind te bouwen. Als ik daar onderdoor en omhoog loop krijg ik een bericht van mijn ooms dat ze links bij het reclamebord zijn gaan zitten op het moment als ik zelf al iets wilde sturen. Als ik opkijk zie ik ze al meteen zitten. Perfecte timing dus, nu hoeft niemand meer of minder lang te zitten dan ze willen.

We gaan verder en op de dijk richting Mook is iedereen duidelijk vrolijk, want wat kan er nu nog mis gaan? De pontonbrug was immers de laatste serieuze mijlpaal voor de finish, een beetje een officieuze eindstreep. Het kruisje is in zicht en voor het grijpen. Een van mijn ooms heeft kleine waterpistooltjes bij zich en geeft er een aan mij. In Mook heb ik daar direct profijt van als een kind langs de kant mij zonder consequenties denkt nat te spuiten. Het aantal toeschouwers dikt weer langzaam aan hoe dichter we richting Nijmegen komen en als we de Rijksweg in Mook betreden weten we dat het vanaf nu eigenlijk alleen nog maar rechtdoor is. Op dat bochtje van de Oranjesingel naar de Wedren na dan.

Eerst is daar echter nog Malden. Ik kijk naar links vanwaar de 30-route erbij komt en zie dat daar nog maar mondjesmaat wandelaars vandaan komen. Dat is eigenlijk ieder jaar zo, de 30-ers zijn altijd vlot klaar op deze laatste dag, en eigenlijk zie ik ze nooit. In Malden krijg ik een gladiool in de hand gedrukt, en ondanks ik liever geen spullen om me heen wilde, horen de gladiolen er toch wel bij, en ik draag het dan ook weer met gepaste trots. Het tempo van de wandelende massa daalt naarmate het eind nadert en het wordt langzaam drukker. Voor het verlaten van Malden gaan we voor de laatste keer zitten en ik ontdoe mijn tas van de vlaggetjes die verschillende militairen er onderweg in hebben geprikt. Ook vul ik het waterpistooltje.

Niet veel verder is daar het grote veld waar het voor de militairen ophoud, en we zien al een fanfareband klaar staan voor vertrek. "Net op tijd", zeggen we tegen elkaar, anders hadden we daar weer achter gehangen, ook zijn we even verbaasd over het feit dat er geen laatste controle was. We passeren de Scheidingsweg en hier begint de Via Gladiola dan echt eindelijk, hoewel het voor het gevoel al een tijdje bezig was. Van de zijkant springt de bekende vriend waar ik mijn slaapplaats van heb ineens naast me. Hij komt me ophalen vandaag. Hij loopt honderd meter mee en zegt dat hij dan ergens richting de Wedren zal parkeren en daar dan zal wachten. "Tot over een uur, of anderhalf!"

De stoelen en banken die al dagen klaarstaan zijn nu volop bezet door publiek, en spoedig komen we richting het ziekenhuis. De tent waarin zieken liggen is altijd een confronterend moment. Ik heb dan nu wel pijn, maar voorlopig ben ik gezond genoeg om hier te lopen in plaats van daar te liggen, en vele wandelaars leggen hun zuurverdiende gladiolen op de bedden ter ondersteuning. Dan zakt het tempo van de stoet in elkaar. Voor ons loopt een grote groep een beetje breed-uit zodat niemand er echt langs kan en daarvoor een fanfare die alle snelheid uit de tocht haalt. Dat voelt natuurlijk niet goed en de benen verzuren vrijwel meteen. Ook is het in deze drukte nu voor het gevoel warmer en ik gebruik mijn waterpistooltje nu alleen maar voor in mijn eigen gezicht en nek. Als we ook nog een paar keer moeten wachten voor de kruising bij de bekende agent worden we gek van het gesjok en banen ons een weg dwars door de groep en langs de fanfare om onszelf te plaatsen in de zee van ruimte die ervoor is. Een hele verbetering en een wat normalere snelheid voelt meteen beter voor de benen, alles doet immers al zeer genoeg.

Bij de overgang over het spoor is er nog een ambulance nodig, en hij snelt zich om ons heen richting de hulpbehoevende wandelaar tegen het hek vlak voor ons. Op de een of andere manier heeft deze ambulance zich dus ook door die groep en fanfare geworsteld, maar hoe dat doet er niet toe. De torentjes van de Vereeniging zijn inmiddels in zicht recht voor ons, je zou maar zo kort voor de finish alsnog gestrekt gaan. Alle sterkte aan die persoon. We dichtten inmiddels het gat en komen weer een beetje in de drukte terug, maar geen belemmeringen vóór ons in ieder geval. Mijn tante zit op een van de laatste tribunes voor de laatste bocht, dus we lopen alvast een beetje links. In de stad doet het publiek weer niet onder voor andere jaren, overal zijn mensen te zien. Op straat langs de hekken, op veranda's, uit de ramen, op alle balkons en zelfs op de daken. Vlaggen wapperen, confetti vliegt door de lucht en spandoeken en bordjes worden oomhoog gehouden. Allemaal om de wandelaars te feliciteren. Soms is het om verlegen van te worden.

Eerder op deze dag deed een huis mij aan de Efteling denken, maar nu staat hier op het Keizer Karelplein zelfs de Langnek om ons binnen te halen. Ondertussen krijg ik fotoos van mezelf van de vriend die me op komt halen genomen tussen hekken door en over tribunes heen. Mijn ooms en ik turen de tribune langs naar mijn tante, en met een grote vlag zit zij daar bijna op het eind te zwaaien. Tweehonderd meter, een steenworp afstand vergeleken met die tweehonderd kilometer die ik al gelopen heb, scheiden ons nu van de finish. Na een klein praatje met mijn tante nemen we afscheid en lopen we eindelijk met de handen omhoog onder die vlag door. Gefinished!

Slappe Gladiolen

Ik neem ook afscheid van mijn ooms en we bedanken en feliciteren elkaar. Bij mijn hokje krijg ik met een ferme handdruk van de bureaulist mijn nummer 7. In een rustig hoekje pak ik mijn medaille uit de tas om het meteen op te spelden. Ik neem de medaille wel mee, in een apart vakje van mijn tas, op de laatste dag, maar doe het nooit om omdat ik als de dood ben dat ik het kwijt zou raken. Ik weet dat je het in dat geval gewoon kan nabestellen, maar dat zou dan toch niet meer de échte zijn. Met medaille en nummer 7 op de plek op de borst waar het hoort verlaat ik de Wedren en zoek ik mijn vriend op, die ik snel genoeg gevonden heb. "De auto staat iets verder die kant op", zegt hij al wijzend in de richting van de Heyendaalse weg waar het vanochtend, gisteren en eergisteren allemaal begon. "Waar dat gebouw in aanbouw is", zeg ik en hij kijkt me aan alsof ik gek ben. "Als daar inderdaad een gebouw in aanbouw is..."

Ik had gelijk, inmiddels ken ik Nijmegen wel een beetje. Eenmaal in de auto is de volgende uitdaging de stad uit komen. Met zijn ingebouwde navigatie vinden we creatieve binnendoor weggetjes, maar wat we ook doen, we komen toch in de file voor de Waalbrug. Overal zijn blijde wandelaars te zien, fietsende wandelaars die spontaan stoppen om elkaar te feliciteren. Eindelijk de brug over. In Bemmel gaan we nog uit eten en ook daar gaat mijn medaille en mijn stijve looppas niet onopgemerkt.

Moe maar voldaan neem ik afscheid van mijn gastheer en gastvrouw en bedank ik hen voor de goede zorgen en vertrekken we weer naar huis. Op de snelweg is goed te merken in welke auto's andere wandelaars zitten; meestal liggen ze met een kant van het hoofd tegen het raam aangeplakt en vaak in slaap. Of er ligt een grote koffer op het dak van de auto. Eindelijk thuis, en de gladiolen gaan in de vaas met de medaille er aan geprikt. Inmiddels gaan ze slap hangen, het is nu precies een week geleden, maar als ik ze weghaal, is het dan écht weer voorbij. Misschien is het ook tijd om dat rode bandje maar van de pols te knippen.

Twee jaar geleden liep een collega van mij een dagje mee. Ze loopt af en toe een marathon en dacht dat dit wel een eitje zou zijn. Inmiddels weet ze dat dit niet zo is.
Hardlopen en meedoen aan de Vierdaagse is echt iets heel anders en door een dagje mee te lopen voelen ze pas wat het is. Dat kan je inderdaad niet vertellen.
Leuke verslagen weer, donderdag en vrijdag. En nu maar wachten op de Vierdaagse van 2018.

Wat een mooie verslagen weer. En wat herken ik veel uit je verslagen over de 50km die ik vorig jaar en het jaar ervoor gelopen heb. Grappig dat jou dezelfde dingen opvallen en om dat dan terug te lezen. Gefeliciteerd met je nr 7, op naar nr 8!

En? Polsbandje inmiddels afgeknipt??

Genoten van al je verslagen. Ook bij mij veel herkenning en soms lijkt het erop alsof we op een bepaalde plek op dezelfde tijd hebben gelopen; hetzelfde meegemaakt.

Gisteren heb ik mijn polsbandje letterlijk losgescheurd.
Gek, je mist dat 'ding' eerst best wel terwijl als dat 'ding' er net omzit het licht irriteert.

Met plezier je verslagen gelezen. Ook al liep ik 40 ik herkende veel.

Voor mij idem.

Dank jullie voor de complimenten. Leuk dat er veel herkenning is, dat betekend dan toch dat ik het veelal goed heb verwoord.


Haha. Ik moet eerlijk vertellen dat die laatste zin een soort poëtische vrijheid was. Een beetje symbolisch misschien. Ik had mijn polsbandje al wel afgeknipt, zondag of maandag, maar het is wel zo dat ik het nog wel een paar dagen heb 'voelen zitten', of er onbewust aan wilde friemelen en schuiven terwijl het dus al weg was. Toch zou je denk ik wel kunnen zeggen dat ik het nu eindelijk 'in mijn hoofd' ook heb doorgeknipt.


Gezien de eindtijden in het andere draadje zou dat heel goed kunnen. Sterker, dinsdag en donderdag zijn we blijkbaar vrijwel tegelijk gefinished!