Walkers4Walkers.nl

Dit jaar zal ik niet wachten tot september of oktober, maar kom ik nu al met de verhalen over de afgelopen 4Daagse. De 101e, en mijn 7e alweer. Aangezien het vandaag alweer dinsdag is, is het vandaag dus een mooie dag om te beginnen met de Dag van Elst. Het zijn flinke lappen tekst, dus ga er pas voor zitten als er tijd voor is en je een kopje koffie erbij hebt gepakt. Eerst echter nog de dagen vooraf.

De zenuwen kwamen nog

Het is 17 juni 2017. Ik loop de Spijkenissermars van de RET, 30km, als een van de laatste grotere rondjes ter voorbereiding van de 4Daagse in Nijmegen. Alles loopt op rolletjes, en ik trek voorspoedig langs de dorpen van Voorne-Putten en het natuurgebied de Bernisse. Inmiddels gaat het wandelen van dit soort tochten op de automatische piloot, maar in een wilde bui besluit ik om te proberen deze hele tocht zonder een enkele keer te rusten te volbrengen. Tot dan toe heb ik dat op een dusdanige afstand alleen enkele keren gedaan bij de 27km van de Bloesemtocht in Geldermalsen, maar het gaat prima dus ik zet een tandje bij.

Dan spreekt een andere wandelaar mij aan op mijn in haar ogen vlotte tempo, en vraagt of ik ook nog in Nijmegen ga lopen. "Voor de 7e keer alweer", antwoord ik. Mijn tempo zwakt af en ik loop samen met de vrouw een kilometer of 5 totdat zij wilt rusten bij het café in Simonshaven. Onderweg vertelt ze dat bij haar de spanning alweer een tijdje flink aan het stijgen is naarmate de 4Daagse dichterbij komt. In mijn onderbewustzijn is door die opmerking het kwaad geschiedt, maar vooralsnog kon ik antwoorden; "De zenuwen komen nog."

De weken vliegen voorbij en mijn 'Bevestiging van Inschrijving' hangt al uitgeprint tussen de snaren van de gitaar, waar ik niet op kan spelen, sinds maanden. Het weekend van aanmelden staat dan weer voor de deur. Ik stuur een berichtje naar mijn tante. Zelf loopt ze dit jaar na 11 keer niet mee, en wacht ze tot ze 60 is, maar haar man en een andere oom die na een aantal jaar een tweede poging wil wagen lopen wel. Ze gaan zondag het startbewijs halen, en omdat ik toch nog een dagkaart voor de trein heb, kom ik dan ook maar zondag gezellig naar Nijmegen. We spreken af rond het middaguur op de straat tussen het station en het Keizer Karelplein in Nijmegen, voor die week omgedoopt tot "Ramblas". Ik ben opgewekt, en de trein van Rotterdam naar Breda en van Breda naar Nijmegen zit al vol met wandelaars. Her en der worden 4Daagse herinneringen gedeeld, tussen wandelaars, maar ook tussen mensen waarvan de zus van de buurman 20 jaar geleden heeft meegelopen. Dan komen we voorbij Ravenstein en zie ik de dijk tussen Balgoij en Niftrik, dan het zandpad richting Wijchen en tenslotte Wijchen zelf voordat we stoppen in Nijmegen. Ik ben er weer.

Al snel heb ik mijn tante en ooms gevonden en meteen gaan we richting Wedren. Het is er al druk genoeg, maar dankzij de nieuwe aanmeldprocedure kan ik een mooi rustig startbureau uitkiezen die blijkbaar onvindbaar is voor veel wandelaars dankzij de boom die er pal voor staat. Ik wil mijn spullen pakken, maar dan schrik ik even. Ik besef me dat ik mijn Bevestiging ben vergeten. Maanden zit ik dat papiertje aan te staren tussen die snaren van mijn gitaar naast mijn computer. Deze computer; ik hoef alleen mijn ogen naar links te bewegen en daar is het. Het hangt er nog steeds. Hoe kon ik het belangrijkste wat ik die dag nodig zou hebben nu vergeten? Ik heb me zelden zo stom gevoeld. Was het dan toch die spanning? Waren daar dan eindelijk de zenuwen?

De Dag van Elst

Gelukkig was het nog vroeg en kon ik bij de gele keet van de administratie snel een nieuwe bevestiging laten uitprinten om mijn polsbandje te halen. Om de een of andere reden voelt dat rode polsbandje altijd heel even alsof je weer geketend bent; er is geen weg terug. Na een rondje door de stad nemen we bij het station weer afscheid, wensen ik en mijn ooms elkaar succes en wellicht tot dinsdag. Ik ga nog even naar huis, ik word maandag rond het avondeten namelijk pas verwacht bij mijn slaapplaats in Bemmel. Voor de vierde keer alweer kan ik slapen bij de schoonouders van mijn beste vriend, die toevallig in Bemmel wonen, en toevallig pal voor de bushalte waar 's ochtends de vroege bus stopt. Het kan eigenlijk niet beter. En zo geschiedde, maandagavond arriveer ik in Bemmel en er staat een goede maaltijd voor mij klaar.

Het slapen gaat moeizaam. Zoals altijd ben ik nog niet moe, en voor een avondmens als ik is om half 9 naar bed gaan een hele opgave. Maar er is geen keus. Midden in de nacht om half 3 gaat namelijk toch echt de wekker weer. En een onregelmatige en te korte nachtrust later gaat die dan ook. Alsof ik nooit ben weggeweest loop ik die ochtend het hele ritueel van de voorbereiding na en ga ik ruim op tijd bij de bushalte zitten. Nog 13 minuten staat er op het bord. Veel te vroeg, maar ik kan maar beter ruim op tijd zijn. Bovendien weet ik inmiddels dat ik iedere ochtend een paar minuten langzamer in de voorbereiding zal zijn. Tot mijn verbazing komen dan twee anderen de hoek om lopen. Beide met een grote vlag aan een lange aluminium stok op de schouder. Voor het eerst in vier jaar stapt er eindelijk iemand anders op de bus bij dezelfde halte als ik. Twee zelfs. De een vraagt of ik weet wat voor een vlag hij heeft. "Drenthe", zeg ik, en hij is verbaasd dat ik het als Rotterdammer in één keer goed heb.

Op de Wedren ben ik dan vlot weg, het scannen ging voorspoedig. Het gejuich van de studenten is hard. De vrijwilliger bij de start zegt dat het okee is terwijl hij snel van polsbandje naar polsbandje zwiept, maar toch ben ik er niet helemaal gerust op. Ik hoorde toch helemaal geen piepje van het apparaat? Plus deed hij het wel héél erg snel. Maar wellicht hoorde ik het gewoon niet dankzij het lawaai rond de start. Hoewel ik dit nu alweer voor de 7e keer meemaak, blijft het toch een hele gebeurtenis om op de eerste dag te vertrekken. Het juichende, drinkende, zingende, springende en dansende volk staat aan een stuk door de Van Schevichavenstraat, de Van Broeckhuysenstraat, Gerard Noodtstraat en langs het Valkhof helemaal tot op de Waalbrug. "Oja", bedenkt ik me. We lopen dit jaar natuurlijk tegengesteld. Toevallig loop ik aan de linkerkant van de brug, iets wat normaal het fietspad is, en ondanks het donker is tekent er zichtbaar aan de overkant een indrukwekkend lint aan wandelaars over de dijk richting Oosterhout schijnbaar tot aan de horizon.

Ik kan goed doorlopen, en met de nog fitte benen ligt de dijk nu binnen een mum van tijd achter mij en slaan we af richting Oosterhout. Hier slapen de meeste mensen nog, maar het is dan ook nog geen 6 uur. Ondertussen kijk ik nogmaal op de 4Daagse App, met in het achterhoofd dat het volgens mij toch echt fout ging bij het scannen bij de start. 'Geen startscan ontvangen', staat er nog altijd. Nu weet ik dat dit altijd heel even duurt, maar op de in andere jaren zo warme weg naar Slijk-Ewijk ben ik nu inmiddels toch 2 uur onderweg. Om mij heen begin ik mensen te zien die wel informatie krijgen op de App, dus nu weet ik het vrij zeker. Ik ben helemaal niet gescand!

Ik loop op normale manier verder langs het Strandpark en het pannenkoekenhuis richting Valburg. Daar is dan de eerste controle. Ik besluit dat het waarschijnlijk een goed idee zal zijn om het foutieve starten even te melden. De vriendelijke dame van de controle aldaar zegt dat zij daar op dat moment niets aan kan doen, en ik maar gewoon op de normale manier de dag moet uitlopen, mijn knipjes moet halen, uiteraard, en dan wordt het bij de finish wel weer rechtgetrokken. Met een gerust hart kan ik verder. Hierdoor heb ik niet de aandacht bij Valburg, en ben er dan ook voordat ik het weet doorheen.

Ik kijk even naar links, waar vorig jaar de lopers van de gelegenheidsafstand 55km hun lusje maakten, voordat we Elst binnen lopen. De hoofdplaats van de dag, voor het gevoel erg vroeg in de route nu. De inwoners waren het daar over het algemeen waarschijnlijk mee eens, want de meeste zitten nog niet buiten en verscheidene podia worden nog opgebouwd. Er is nergens drukte, geen opstopping door het centrum of waar normaal de 30km erbij kwam. Ik besluit bij de grote kerk in Elst, op precies 20km, op een mooi bankje bij het ruiterstandbeeld voor het eerst te gaan zitten. Het duurt niet lang, voordat ik weer op pad ga. In de woonwijk aan de andere kant van het spoor lijken de bewoners al iets vlotter te zijn en daar staat toch al wat langs de kant, maar al snel loop ik op de Rijksweg Noord richting, dit jaar wel, het noorden.

Ondertussen komen we langzaam halverwege, waardoor het aangekomen in Elden dan toch al wat levendiger is. Als ik na het krijgen van een goed appeltje in Elden de Huissensedijk op loop krijg ik een berichtje van mijn tante, of ik al voorbij Elst ben. Ze zit daar mijn ooms op te wachten. Uiteraard ben ik dat, anders zouden zij mij dan al inhalen, en dat kan natuurlijk nog niet zo vroeg. Toch zullen zij eerder zijn, omdat deze eerste dag zo lang is voor ons 50-ers, en zij ook nog de vroege start hadden. In Huissen wil ik een tweede stop maken, maar mijn vaste plek bij de ronde bank om een boom op het marktplein is stijf bezet. Het is nu iets later dan in normale jaren, en dat is te merken aan de drukte. Dat belooft nog wat voor Bemmel en Lent. Toch vind ik nog een goed plekje in de straat direct na de markt. Met de muziek op de achtergrond zie ik dat er verderop weer controle is, en onder het genot van een boterham kijk naar de voorbijtrekkende wandelaars. Iedereen ziet er nog fris genoeg uit vandaag.

Ik verlaat Huissen op weg naar het laatste lange stuk voordat we bij de 40km lopers komen. Een saai stuk, langs een paar boerenbedrijven waar verder niets te zien valt. In de bocht er naartoe krijg ik een berichtje van mijn oom dat zij nu voorbij het punt zijn waar ik erbij gaat komen. Die ga ik dus niet meer zien vandaag, ze lopen nu een kilometer of 3 voor, maar toch kan ik niet ontevreden zijn over de snelheid. Van achter komt een groep van de politie aangestormt. Ik meen Midden-Nederland, kan ook Limburg zijn. De groep heeft er duidelijk zin in, en ze zitten elkaar goed te dollen en maken allerlei opmerkingen. Dit ontaard zich in een watergevecht. Twee agenten hebben waterpistolen bij zich en aangezien het toch al warm genoeg is, worden die nu gretig gebruikt. Omdat iedereen dekking zoekt ben ik even de enige andere loper in de buurt en één agente bedenkt dat het wel een goed idee is om mij als menselijk schild te gebruiken. "Ik ben niet zo breed hoor", zeg ik nog, maar toch blijkt het te helpen want de andere agent durft even niet meer te schieten.

Daar is de drukte weer. Als een gletsjer stroomt de dikke, massieve en eindeloze groep 40km lopers tegen ons op. Het is meteen slalommen en bermlopen. Op zich niet erg, maar in voorgaande jaren had ik mij nog niet zo beseft dat het pad langs de snelweg richting Bemmel zo smal was. Op de snelweg toeteren vrachtwagens, en later aan de andere kant van een groot weiland is de stoet 30km lopers al zichtbaar. Ook de militairen komen daar er weer bij. Ik wil weer ergens gaan zitten, maar weet nog niet waar. Ik denk dat vlak voor Bemmel, gezien tijd en afstand, wel een aardig moment zal zijn en zie daar, daar staat de grote tent van de KWBN. Die komt als geroepen. Een plek in de schaduw is echter schaars, maar ik vind er een waar in ieder geval mijn hoofd net afgeschermd is. De vrouw tegenover mij is naarstig op zoek naar haar zus, en er ze bellen misschien wel vier keer voor zij haar vind. Als de laatste boterhammen op zijn ga ik verder.

In Bemmel is het de drukte die je in andere jaren in Elst kon verwachten. Nu we hier pas na het middaguur doorheen trekken is iedereen in feeststemming. Tuinen staan vol, in het centrum is muziek. Ik ben er echter toch vrij snel doorheen en dan komen de wegen door het land richting Lent. De vriend waarvan ik bij zijn schoonouders slaap stuurt mij een bericht dat ik moet zeggen wanneer ik in Lent ben. "Nu", stuur ik terug. Het was waar, precies op dat moment loop ik voorbij het plaatsnaambord van Lent. Aan de linkerkant moest ik blijven lopen, want er staat ergens een camera en hij zit voor de TV. Waar precies weet ik niet, maar ik weet dat er in ieder geval een paar straten langs huizen komen waaronder de bekende Via Begonia dus het zal nog even duren. Ik verwacht dat het ergens aan het eind van Lent is. Even later krijg ik ook dan gelijk, de camera van de Omroep Gelderland staat net voor het fietstunneltje onder de hoofdweg door, richting het hotel en het station van Lent en ik loop er duidelijk voorlangs. "HAHAHAHA lol!" met een foto van zijn TV erbij, krijg ik even later terug gestuurd. Ik ga nog een laatste keer zitten, in het gras dit keer, met uitzicht op het volk wat uit het fietstunneltje naar boven komt gelopen. Hoe past het daar allemaal in, bedenk ik bij mezelf.

Het laatste stuk van de Dag van Elst is dan alweer aangebroken. Het gaat sneller dan normaal, waarschijnlijk omdat het nu met een omgedraaide route langer duurt voordat ik weer in de grootste drukte loop. Een klein voordeeltje, verder vind ik de dag op deze manier nu plots en anoniem eindigen. Ineens is daar de Waalbrug meer; geen laatste hindernis die genomen moet worden en waar de hele dag tegenop gekeken wordt in de Oosterhoutsedijk, waar de andere dagen nog wel zo'n 4Daagse-monument op het eind van de route hebben om naartoe te leven. Over de brug en in de stad is het wel als vanouds, en worden we met luid gejuig binnen gehaald. Na hier en daar een beetje schuifelen door de stad kom ik dan bij de kruising met de Oranjesingel. Hier is het druk, geen goed moment om daar aan te komen. In de drukte krijg ik het extra warm en voel ik even mijn hartslag versnellen. En ik neem maar een paar flinke slokken water, hopend dat we snel door mogen lopen.

Helaas moet ik twee rondes wachten, maar dan kan ik eindelijk naar de finish. Terug op de Wedren lever ik mijn controlekaart in en als de bureaulist me wilt scannen zeg ik van tevoren dat het apparaat waarschijnlijk zal zeggen dat ik niet gescand ben. En inderdaad. "Nog een rondje lopen dan maar" zegt de man naast mij lachend. De vriendelijke bureaulist stelt mij gerust dat ik dat niet zal hoeven doen en hij er al vanaf wist. Blijkbaar waren er meer mensen met dit probleem, dat kon ook haast niet anders met de manier waarop de meneer vanochtend stond te zwaaien met het scan-apparaat. Maar ach, er is dus inderdaad niets aan de hand en hij overhandigd mij de kaart voor de Dag van Wijchen. "Tot morgen!"

Wat een geweldig verslag

Zucht....
Wel links richting de weg kijken waar vorig jaar de 55 km. in ging maar niet naar rechts.
Daar zaten wij met de "Oase"'.

Verder: lekker leesvoer.

Ademloos gelezen! Ben benieuwd naar de volgende verslagen

Heerlijk leesvoer, kijk al uit naar de rest van je verslagen! En bekend bankje om boompje op het marktplein, daar heb ik vorig jaar en het jaar daarvoor ook gezeten toen ik 50km liep.

Wat een leuk verslag. In één ruk uitgelezen en nu in afwachting van .... méér, méér!!!

Leuk geschreven

Bedankt voor de reacties!

Altijd leuk om deze verhalen te lezen

De Dag van Wijchen

Bij de finish zitten mijn tante en ooms mij dan toch nog op te wachten. Na een drankje en een zitje gaan we voorspoedig weer naar onze bussen. Het duurt even, en bij de halte blijft het drukker worden. De eerste bus richting Bemmel vliegt voorbij zonder te stoppen, het zit al vol. Misschien had het toch een beter idee geweest om bij het station op te stappen, maar de volgende bus heeft nog wel plaats. Het is alsnog druk, en ik ben veroordeeld to het onconfortabele plekje tussen twee stoelen in, waar normaal alleen iemands koffer hoort te liggen. In Bemmel aangekomen staat er echter weer een mooie pan zelfgemaakte nasi klaar, compleet met eigen pindasaus en salade.

Dan gaat het slapen nu wel voorspoedig, om half 9 ben ik van de wereld en ik zal alles ervan missen tot de wekker weer gaat. Als een robot doe ik die ochtend weer mijn ding en schuif ik mezelf al gapend naar de bushalte. Op dat vroege tijdstip is echter al te merken dat het aan de warme kant gaat worden en heb daarom maar mijn meest koele shirt en sokken aangetrokken. Ook een handdoek om eventueel nat te maken gaat mee voor de zekerheid. 9 minuten staat er nu. "Zie je wel, nu al 4 minuten langzamer 's ochtends", denk ik bij mezelf. Mijn nieuwe Drentse lotgenoten met de vlaggen komen ook weer opdagen, ook daar nog niets aan de hand dus.

Op de Wedren is er de bekende drukte, maar ook nu ben ik snel weg en gaat het scannen vlug. Ik spits mijn oren op het piepje, en dit keer hoor ik er wel een. Toch ben ik nog een beetje bangerig dat het weer fout zit en zet voor de zekerheid mijn GPS aan, dan heb ik in ieder geval bewijs. Suf natuurlijk, eigenlijk weet ik al lang dat het nu gewoon goed zit en het gisteren, na al die jaren dat het ook goed zat, niet meer dan een incident was. Als een bezetene kijk ik, na eerst een paar honderd meter lang high-fives te geven, iedere vijf minuten op de 4Daagse App. 'Geen startscan', 'Geen startscan', 'Geen startscan', tot er ter hoogte van de universteit ineens mooi komt te staan; 'Gestart 4:09'. Een kleine opluchting, en ik zet meteen de GPS weer uit, deze twee kilometer hadden mijn batterij toch alweer een goede 5% gekost.

Het eerste deel van de route door de zuidelijke wijken van Nijmegen is altijd even overleven, en ik probeer zo snel mogelijk hier voorbij te zijn. Dat is wel relatief, want ondertussen halen andere lopers mij nog altijd van alle kanten in. Dit ben ik inmiddels wel gewend, ik kom altijd vrij langzaam op snelheid, maar ik weet dat dit tegen de helft van de dag wel omgekeerd zal zijn. Ondertussen loop ik langs een paar bakkers die op deze vroege ochtend allemaal vol zitten en de zoete broodjes als, nou ja, zoete broodjes over de toonbank gaan. In Hatert staat daar dan de man met de bananen. Ik neem altijd speciaal een losse euro mee om hier drie bananen te kopen. Dit jaar heb ik er rekening mee gehouden dat ik ze natuurlijk ook nog daadwerkelijk mee moet nemen, en heb een extra houdertje aan mijn riem gehangen. Eigenlijk bedoeld voor een bidon, maar twee bananen passen er ook goed in. De derde eet ik meteen op. Iets verder bij de Diervoort neem ik de eerste rust van de dag, een dag die ik besluit iets rustiger aan te doen.

Terwijl ik bijna bovenop iemands koffie gaat zitten bij de Diervoort en een boterham eet komen er al mondjesmaat wandelaars in groepsverband voorbij met gele bandjes, de vroege starttijden voor de groepen heeft dus al snel effect. Een halfuur is echter zo verstreken, en het is tijd om weer op pad te gaan. Na een stukje door bos en over onverharde paden komen we dan rustig aan in Alverna. Dit eerste deel van de tweede dag, eigenlijk pas tot in het centrum van Wijchen, is altijd wat aan de milde kant, en ook nu blijft het bij hier en daar een familie op de tuinstoelen. Muziek komt nog van de wandelaars zelf, de een zingend, de ander met een draagbaar speakertje. In Alverna springt dan opeens de controle vanaf de zijkant voor mijn neus en ik probeer in alle haast mijn kaart tevoorschijn te toveren. Daarna is de rust wedergekeerd en komen we langs de grote sporthal bij Wijchen waar we verlost zijn van de militairen.

Het weer valt vooralsnog niet tegen, en ik heb het nog niet overdreven warm. Wel begin ik spijt te krijgen van de handdoek, ik heb sowieso het liefst helemaal niets om en aan mijn lijf, behalve kleding, en de heuptas is al genoeg noodzakelijk kwaad. Als ik alleen al zie wat voor souvenirskast sommige wandelaars aan de tas hebben bungelen word ik al helemaal gek, van tikkende muntjes en rinkelende sleutelbossen moet ik ook niets weten. Zelf mijn eigen stappen hoef ik eigenlijk niet te horen. Enfin, als de handdoek vanmiddag nog nut heeft sleep ik het niet voor niets mee denk ik dan maar. Na een jukebox langs de kant splitst de route en ik zie dat de stoet naast een paar groepen ook al een enkele individuele lopers lekt richting de 40km route. Snelle jongens.

In Balgoij is daar dan mijn tweede rust van de dag en ik plof languit neer in het grasveldje voor de kerk aldaar. Het is zo'n beetje het enige gezellige stukje in de lus vandaag, en er staat altijd een orkestje muziek te spelen. Ik moet naar het toilet bedenk ik me, en ik hijs mezelf weer omhoog om naar de toiletwagen naast het veld te lopen. Het is redelijk druk bij de heren, maar de dames-kant is leeg. "Gaat U hier maar", zegt de vrouw die erbij staat. Dat laat ik mij geen tweede keer zeggen, en ik heb zelden zo'n schoon toilet tijdens de 4Daagse gezien. Als ik eruit kom staat er een man mij vragend aan te kijken. "Dat mocht van haar!" zeg ik snel, en beweeg mij weer naar het grasveld.

Het is weer te snel een half uur later, en het is tijd voor de dijk. Als ik mocht kiezen welk deel van de route de organisatie van mij mag veranderen is het wel dit deel. De eerste indruk bovenop de helling aangekomen is dan toch wél indrukwekkend. Voor je uit afbuigend naar links een eindeloze stoet wandelaars. Als je goed kijkt voorbij de bomen in de verte zie je ze nog steeds gaan. En dit is dan zelfs nog de kleinste groep. Rechts is verderop een andere streep mensen te zien, het is het almaar dikker wordende legioen van de 40km lopers. Toch zakt het moraal bij veel wandelaars zienderogen op dit stuk. Met een betonfabriek als enige bezienswaardigheid gaan er langzaam meer en meer hoofden hangen en worden er almaar minder woorden gesproken. Aangekomen bij de treinbrug nadat we al een eerste brug hebben gepasseerd slaken verschillende wandelaars weer een zucht van opluchting. "Dat hebben we ook weer gehad", hoor ik naast me. Een gevoel dat ik deel, het begint nu wat zonnig en broeiend te worden, en de schaduw van de bomen is even een welkome afwisseling. Toch staat er nog een vervelend stukje te wachten. Door de droogte van de afgelopen dagen is het zand hier richting Niftrik fijn en los en ik moet het meerdere keren uit de ogen knipperen. Wijchen komt echter in zicht.

Nog voor Wijchen, als zachtjes in de verte het geluid van het dorp te horen is, krijg ik echter een berichtje van mijn tante. Mijn ooms zijn volgens haar al "bij Verploegen". Dit is een zaaltje met terras van een partycentrum in Wijchen waar we vaak gaan zitten. Ik lees het met ongeloof, want dan zouden ze immers wel een legendarische dag hebben voor hun doen. Late start, ruim een halfuur vóór mij lopen en dat terwijl ik maar 8km in hoef te halen vandaag. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Ik besluit zelf dan ook maar door te lopen tot Verploegen en te kijken of ze daar dan toevallig nog steeds zitten. In Wijchen barst het los, hier komt de 4Daagse sfeer weer helemaal boven drijven en de straten zitten gevuld met uitbundige mensen, met als toppunt de markt. In de winkelstraat komt een ober naar buiten gelopen met een pizza die hij meteen onder mijn neus houdt. Of ik een stukje lust? "Dat gaat er wel in", zeg ik met een lach. Kijk, van zulke gelukjes moet je het hebben, een gratis pizza-punt. Vorig jaar liep ik nog van alles mis, maar nu heb ik in ieder geval al meteen een goede score.

Ik kom in de buurt van het zaaltje als ik een berichtje krijg van een van mijn ooms met de mededeling dat ze net Wijchen in lopen. "Zie je wel", zeg ik hardop, als andere wandelaars vragend mijn richting op kijken, "Dat kon ook helemaal niet!" Ik bericht terug dat ik bijna ben waar ik ga zitten en dat ik daar even kan wachten. Ongeveer 20 minuten later zijn ze er dan ook. Er was dus een miscommunicatie geweest en mijn tante was alweer vertrokken richting Nijmegen. Traditiegetrouw komt mijn vader ook altijd vandaag, en daarom zullen ze ons waarschijnlijk wel langs de Voerweg in Nijmegen opwachten.

We gaan rustig weer op weg, en ondanks het toch warmer blijft worden, hou ik het nog goed uit, en heb ik nog altijd mijn handdoek niet hoeven te gebruiken. Het schaduwrijke landweggetje tussen Wijchen en Beuningen is daarentegen natuurlijk geen overbodige luxe. Na de dansende leeuw op een vrachtwagentje lopen we Beuningen binnen, dit dorp is meestal net zo uitbundig als Wijchen zelf, en ook dit jaar is er genoeg te zien. Echter is de zingende kapitein in zijn witte pak dit jaar vervangen door een vrouw. Een vrouw die mijn ooms handuitreiking totaal negeert. Langzaam begint het wat bewolkt te worden en word iedereen een beetje ongerust of we het wel droog houden tot de finish. Met de bewolking blijft de warmte wat hangen, en al snel is het een beetje benauwend geworden. Het zweet begint me uit te breken, en van de douches en nevels langs de kant wordt weer dankbaar gebruik gemaakt. We gaan weer even zitten, aan het eind van Beuningen, niet ver voor de Van Heemstraweg terug naar Nijmegen.

Mijn vader meldt dat hij in Nijmegen is, en ik zeg dat het nog wel een paar uur duurt. Ondertussen ben ik kletsnat van het zweet, daar heb ik mijn handdoek niet meer voor nodig, en op de Van Heemstraweg en net na de sluis bij Weurt zijn er ambulances in de weer. Met dit klamme, warme weer moet je inderdaad goed blijven drinken, en tot twee keer toe kopen we nog wat langs de kant als aanvulling op het inmiddels te warme water wat we bij ons hebben. Ook Nigel de kat is vandaag maar thuis gebleven en er ligt een nep-poes op het bedje. Dan is er op de valreep nog een kleine verrassing in de route, als we niet afslaan richting de energiecentrale maar nog een stukje verder rechtdoor moeten lopen. Toch moeten we een omweggetje maken om via dezelfde weg Nijmegen binnen te komen.

Na een laatste korte zit waar ik mijn laatste banaan op-eet in het parkje lopen we voorspoedig door de feestende straten richting de Waalkade, waar nogmaals "You'll Never Walk Alone" keihard door iemands speaker klinkt. Het was een beetje het nummer van de dag, en ik had het al een paar keer voorbij horen komen, in meerdere versies. Op de Waalkade kijken we naar de mensen op de terrassen en krijgen we honger van de lekkere eetluchten die vanuit de eet-karretjes zo mijn neus in verdwijnen. Er is dan ineens een zagend geluid uit een van de boten aan de kade en grappen dat iemand een gat aan het zagen is. Geen controle op de Voerweg, wat ik al vermoedde aangezien er al een was op de Van Heemstraweg, maar wel inderdaad mijn vader en mijn tante. Heel even lopen ze mee naar boven maar besluiten dan om buitenom te gaan in plaats van zich tussen de wandelaars te mengen de smalle en drukke straten van het centrum in.

Nu is het natuurlijk Roze Woensdag, en hier in de Hertogstraat komt dat dan zichtbaar het meest tot uiting. Het zou overal moeten kunnen, maar gelukkig kunnen al deze mensen in ieder geval hier in Nederland gewoon zichzelf zijn. De hele 4Daagse is sowieso een grote verbroedering, misschien zijn het wel de meest vredevolle vier dagen waar ook ter wereld. Het valt mij altijd op dat het dan even niet uitmaakt wie je bent, wat je bent, hoe je er uit ziet, waar je vandaan komt of wat je gelooft, iedere wandelaar is automatisch familie, en iedereen begrijpt elkaar met één enkele blik. De drukte houd niet meer op en weer moet ik wachten bij het oversteken van de Oranjesingel. Niet zo lang nu gelukkig, en ik sta ook nog eens helemaal vooraan. Iets meer lucht dan gisteren dus. Het einde is weer in zicht, en alle drie verdwijnen we richting onze startbureaus. Ik nog altijd met een droge handdoek.

Je schrijft erg leuk!! Ga vooral zo door.

Toch even iets rechtzetten:



Aan de starttijden van de 50 en de 40 is dit jaar niets veranderd. Wel had de 40 km een halfuur korter om te starten: van 05.00-05.30 ipv 05.45 uur en idem voor de starttijd van 06.00 uur. Dus dat je daar al gele bandjes zag, had niets met het verschuiven van een starttijd te maken

Ik vroeg het mij al af, want ik had niets gehoord daarover.
Leuk stukje weer en wat al die ballast betreft aan de rugzak, bij mij bungelt er ook van alles aan.

Oh ik dacht dat er aan de starttijden voor de groepen wel iets verschoven was, maar als dat toch niet zo was dan ben ik in de ochtend nog langzamer opgestart dan ik al dacht!

EDIT: Groepen konden 4:30 starten zie ik op de site, kan natuurlijk nog steeds dat me dat dan gewoon nu pas opviel en de groepen altijd al die starttijd hadden.

Alvast dank voor deze 2 leuke verslagen!

De tweede groep van de 40km hebben ze eerder laten gaan. In Wijchen kwam ik wat vroege starters tegen