Walkers4Walkers.nl

Dag 2, Druten

02:00 uur ging het wekkertje weer. Spieren waren wat stijf geworden, de hitte speelde me daarin parten. De dag begon niet al te best. Onderweg met de auto naar Lent kreeg ik een probleempje. Midden in de bossen stopte m'n auto plotseling met gas geven, en kwam er geen reactie meer op het indrukken van m'n gaspedaal. De auto stond als het ware in z'n vrij. Ik helemaal in de stress natuurlijk, want ik zag de bui al hangen. Auto stil gezet (in het pikkedonker), uitgezet, en weer opnieuw gestart. Hij deed het weer! Enorme opluchting, dus was weer vroeg bij de start.

Iets na 4 uur weer van start gegaan. Ik zag erg tegen deze dag op. Sowieso is de tweede dag altijd mijn zwaarste geweest tot nu toe. Vandaag zou het zeer warm worden, was het de langste dag (ruim 57 km), 9 km meer dan normaal op de 50, en de Oase zat niet op de route. Dat laatste, ergens is het wel fijn om naar een leuk punt toe te kunnen lopen namelijk. Gelukkig had Druten beloofd alles uit de kast te halen, dus heb m'n vizier daar maar op gericht.

Na de stijfheid wat uit m'n benen gelopen te hebben, kon ik weer aardig tempo maken. Wilde het niet zo vlug doen als dag 1, maar zolang het vol te houden was, liep ik door. Eerste kilometers beetje slaapwandelen, en uiteindelijk in Wijchen ons afsplitsen van de rest. M'n lichaam vond het ook wel tijd voor een eerste rust, dus in Leur ben ik even gaan zitten. Heerlijk broodje beenham met een koffie. Gezellig zitten kletsen met 2 vrouwen. Daarna op weg naar Druten, waar ik m'n volgende rust in gedachten had. Onderweg daar naartoe veel schaduw, dus dat was eigenlijk best lekker lopen. De route liep ook door Hernen en Bergharen, waar ze er ook wel een feestje van hadden gemaakt. Vanaf Bergharen tot Druten met een man samen gelopen, dus de kilometers vlogen voorbij. Eenmaal in Druten was het feest. Veel mensen aan de kant, die je met applaus en veel succeswensen tegemoet zagen. Er hing een heel persoonlijk sfeertje. De rode loper lag daarnaast ook uitgelegd. Geweldig om mee te maken! Voor ik het wist was ik Druten door, en had nog geen pauze genomen. Omdat er toiletten in Afferden stonden, ben ik maar doorgelopen. Daar dus ook m'n rust genomen.

Nu wist ik dat het stuk richting Beuningen wel eens behoorlijk saai kon gaan worden. Lange rechte wegen, vol in de zon. Gelukkig stond er een behoorlijke bries, waardoor de hitte wel meeviel. Heb maar gewoon het verstand op 0 gezet en ben gaan doorlopen tot Beuningen. Was blij dat de lus er helemaal op zat! Echter begon nu een stuk met enorme drukte en de daarbij behorende hitte. Daarom eerst maar even gerust in Beuningen, bij 2 aardige mensen aan de kant.

Met het idee in m'n hoofd dat het wel eens afzien kon worden, weer op weg gegaan. De spieren waren echt stijf geworden door het rusten, dus moest weer even op gang komen. Maar het lukte maar niet, en de hitte nam weer de overhand. Daarnaast was het tempo niet zo hoog door de grote drukte op het parkoers. Verstand maar weer op 0, af en toe onder de douches doorlopen, genoeg blijven drinken en eten, en dan moest het wel lukken. De sluis over bij Weurt, zo Nijmegen in. Maar ik zat er steeds meer doorheen. Spieren en pezen begonnen pijn te doen, de voeten waren op door de hitte. Eenmaal op de Waalkade zat ik er echt doorheen. Nu heb ik er wel vaker doorheen gezeten, maar nooit zo erg als woensdag op de Waalkade. Heb mezelf naar de finish gesleept, en was er om 14:45 uur. Helemaal kapot, heb echt even uit staan puffen.

De dag verliep tot aan Beuningen dus eigenlijk beter dan ik verwacht had. Daarna was het echt drama. Eenmaal gescand en het kaartje voor de volgende dag gekregen te hebben, op weg naar huis. En daar begon het, m'n rechterknie begon ontzettend veel pijn te doen. Had hem in de laatste kilometer al een klein beetje gevoeld, maar dit was echt nieuw. Bij de ovatonde in Lent de trap af was verschrikkelijk. Eenmaal thuis werd de pijn steeds erger, ik kon geen eens meer normaal op m'n rechterbeen staan. 's Avonds maar een bult ijs er op, en hopen dat het in de nacht wat zou verbeteren. Anders zou ik zo maar moeten opgeven. Maar had er echt de pest in, ik zat er doorheen, en eigenlijk berustte ik al bijna in het feit dat ik op zou moeten geven. M'n moeder zei gisteren nog dat ze me nog nooit zo vermoeid en negatief had gezien als woensdagavond. Deze vierdaagse was voor mij nu al historisch geworden eigenlijk..
De rest van de verslagen van de resterende dagen komen in de loop van de week

Ik was dus niet de enige die er helemaal doorheen zat woensdag. Lotgenoten haha

Het was een mooie route en Drutten was geweldig. Wel spannend of ik het binnen de tijd zou gaan halen. Sneller lopen was geen optie met deze warmte. Ik was uiteindelijk 10 voor 5 binnen. Moe maar zeker ook trots.

Dit was niet mijn fijnste dag, dit jaar:

's morgens om 4.00 u samen met Nils gestart; vol verwachting, want het grootste deel van het traject zou onbekend zijn.
Er was al aangekondigd, dat ,vanwege de warmte, de 30 en 40 km een half uur eerder zouden mogen starten.
Het eerste gedeelte van de route ging lekker; niet enorm snel, maar prettig en ontspannen. Her en der een praatje met Ererondelopers van de afgelopen nacht; voor mij stond de tocht de aankomende nacht gepland.

Vlak voor Alverna begon Nils te 'trekken'- normaliter zou hij mij er zó kunnen uitlopen, maar nu bleef hij opvallend 'achter'.
"Wat is er aan de hand?" Nils wilde aanvankelijk niets zeggen, maar na een paar stappen kwam het 'hoge woord' eruit: hij had geen zin meer! "Ik heb de indruk, dat ik de Vierdaagse moet lopen om jou en mamma een plezier te doen en dat wil ik niet".
Zó, dat was eruit!
Ik heb Nils uitgelegd, dat hij niet voor ons maar voor zichzelf moest lopen - en als daarvoor geen motivatie (meer) was, dat hij dan moest stoppen. Ik stelde voor, dat hij één en ander zou overdenken voor Alverna: daar zou hij dan een knoop kunnen doorhakken: óf verder lopen, óf de bus naar Nijmegen nemen. In Alverna besloot Nils voor het laatste. Ik gaf hem de opdracht mee, dat hij in ieder geval zélf zijn moeder moest inlichten.

Terwijl het langzaam steeds warmer werd, liep ik alleen verder en dacht nog even na over ons gesprek: had ik iets anders moeten zeggen, had ik hem alsnog moeten motiveren? Half in gedachten liep ik Wijchen door en stak het spoor over. Ik kreeg niet veel mee van de 'gezelligheid' langs de kant, maar stapte stevig door. We praatten met enkele ervarener wandelaars over Leur, waar ik in een (veel) vroegere editie van de N4D ook al eens was geweest. Eigenlijk ging het heel gemoedelijk tot vlak voor Druten. Wel miste ik de Oase: voor de 55 km was een 'dependance' door Jos beloofd, maar die heb ik ook gemist. En toen ging het echt mis:
Uit het niets kreeg ik een stekende pijn in mijn buik (maag?). Ik moest even stilstaan en naar adem happen. Wat was dit?

Rustig doorstappen - slokje drinken- hé, waarom doet dat zeer?
Een stevige stap vertragen dan maar: voor mijn gevoel ging ik voetje voor voetje het feestelijke Druten binnen.
Druten had er een fantastisch feest van gemaakt: de grenswachten, het paspoort, de oldtimers, de klederdrachten, de rode loper! Het kon niet op!
Van de kant kreeg ik een snoepje aangereikt - dit veroorzaakte acuut zó'n droge mond, dat ik alleen nog maar op zoek ging naar 'vocht'. (gelukkig kreeg ik dat in de vorm van meloen en waterijsjes ook diverse malen aangereikt).

Na het enorme feest in Druten vormde Afferden een fijne cooling down. Maar daarna kwam het lange 'niets'...
Terwijl de zon ongenadig begon te branden 'mochten' wij een eindeloos lijkende lange rechte weg tussen weilanden doorlopen; geen boom, geen huis, geen publiek.....én geen water(!) De enige 'afwisseling' die wij kregen, was het muziekgezelschap-op-de-fiets, dat ik eerder in de week ook al in Bemmel had gezien. Wat zijn dié leuk om onderweg te treffen!

Het gevoel in mijn 'binnenwerk' begon steeds vervelender te worden: mijn lijf schreeuwde alleen maar om vocht, terwijl ik probeerde, mijn meegebrachte sportdrank op de hete kale weg te rantsoeneren.
En toen was daar eindelijk Beuningen! Daar zou weer enige verkoeling zijn, of in ieder geval volk langs de kant, met een tuinslang!
Maar Beuningen was VOL: er konden nauwelijks nog mensen bij, op de straat: doordat de organisatie de 30 en 40 km eerder had laten starten, kwam nu voor mijn gevoel 'iedereen' tegelijk in Beuningen aan - er was geen doorkomen aan!
Iets lopen, dat zelfs maar leek op een 'eigen tempo' was uitgesloten en iets aanpakken van de kant werd vrijwel nét zo onmogelijk!
Doorlopen naar het Meeting Point van de Gouden Kruisdragers, dan maar: daar wist ik, dat ik in ieder geval even zou kunnen zitten en wat zou kunnen drinken. Bij het punt aangekomen bleek ook hier het effect van de aangepaste starttijden; de post was bommetje vol en er was nauwelijks een zitplaats te krijgen. Dit ben ik niet gewend! Een mevrouw vertelde mij 'dat dit bij de Vierdaagse hoort: dat is toch gezellig?

Mijn hoofd stond niet naar gezelligheid: ik moest zo snel mogelijk terug naar Nijmegen zien te komen - alleen op die manier zou ik nog aan voldoende rust kunnen komen, om om 17.00 u aan de start van de Ereronde te verschijnen. De weg van Beuningen naar Nijmegen werd een hel: de hitte, de drukte, mijn protesterende lijf....... WAT DOE IK HIER? - Ik HAAT drukte!
Er knapte iets van binnen.

Slalommend door de traag meanderende stoet, bereikte in de Wedren: ik was kapot - volkomen uit mijn ritme - uitgedroogd - alleen. Het was tien voor half twee. Ik meldde me bij de Judoschool, waar ik ' s morgens mijn spullen voor de Ereronde had geparkeerd en meldde, dat ik die avond niet zou gaan lopen. Gelukkig was er begrip voor de situatie.
Ik dronk wat en ging in de schaduw zitten. Bijkomen, uithijgen, nadenken.
Toen op de fiets gestapt en naar de camping gegaan: douchen, een paar uur slaap.
Aan het eind van de middag de telefoon gepakt: een what's app-bericht van mijn schoonmoeder, die meldde, dat Nathan zijn begeleider aan de laatste controle had laten staan en nu zelf spoorloos was. Nils gebeld, die zijn broer wist te traceren: die was al op de fiets onderweg naar zijn logeeradres. Toen dit 'binnenbrandje' geblust was, bericht van Mira: haar fiets was gestolen.....
Nee dit was duidelijk niet onze dag.

's Avonds bij het avondeten kon ik alleen drie raketjes op - het lijf wilde nog geen energie opnemen. Intussen vocht het personeel van het campingrestaurant tegen de striemende slagregens die het tentdoek geselden. Ik was blij, dat ik op dat moment niet op het parcours was. Vlak voor ik mijn ogen dichtdeed, nog een laatste berichtje: Mira's fiets was terecht.

Nee, alles bij elkaar: dit was niet onze fijnste dag van de week .

Nou zeker, wat een verhaal.
Wist wel dat je niet startte aan de ere-ronde omdat je een erg zware dag had op woensdag.
Dat bleek dus nog zacht uitgedrukt.
Een aangepast menu in de Oase de 3de dag was wel een uitkomst.

Heftig zo'n dag. Goed dat je je verstand gebruikt hebt en niet de ereronde bent gaan lopen.

Jeetje Coert, wat een heftige dag en wat heb je eigenlijk nog een geluk gehad dat je zonder flauwvallen of erger aan de finish bent gekomen. Wat je schrijft over de drukte en de behoefte aan water.... alleen daar krijg ik het al helemaal benauwd van.
Natuurlijk een goede beslissing om die ereronde niet te doen. Tenslotte kan je ook teveel van je lijf vragen en het was wel even genoeg geweest zo. Jammer van Nils, maar het was zijn eigen beslissing. Gelukkig is het met Nathan uiteindelijk goed gekomen en was ook de fiets weer terecht.

Wat een heftig verhaal Coert... verstandige keuze om het alleen bij de reguliere dagafstand te houden.
Stopt Nils helemaal met wandelen? Of alleen met de vierdaagse?

En Leonard: ook jouw verslag van dag 1 en 2 gelezen, leuk. Dag 3 en 4 ga ik nog lezen.
Een kleine opmerking: je bent op dag 2 niet door Leuth, maar door Leur gelopen. Leuth ligt iets verder van de route

Ik hoop dat je mijn verslag t.z.t. ook kritisch zal bekijken. Ik ga hoogstwaarschijnlijk dingen door elkaar halen, waaronder plaatsnamen.

Allemachtig Coert wat een verhaal en wat een verstandige beslissing dat je die extra ronden niet hebt gelopen.

De dag van Druten...
KLIKKLIK