Walkers4Walkers.nl

Dank je voor het compliment en leuk dat je er af en toe een kijkje komt nemen.

Dag 4 – Dag van Grave

Deze laatste dag gaat de start wat minder vlot dan de andere dagen. Ik sta duidelijk in de verkeerde rij: als ik een beetje vooraan begin te komen zie ik dat in de rij naast me de mensen gewoon door kunnen lopen. Ik ga daar dus maar gauw heen en loop voor de laatste keer door de studenten heen. De route is inmiddels bekend en we lopen ook weer langs het spandoek van de Wezenhof. Na Nijmegen volgt er een stukje bos, en daar staat de rode tent weer. Ik probeer gezellig te praten met de mensen daar, maar krijg nauwelijks de kans vanwege alle forummers die langs komen en even groeten, nl. Eelco, Voy, Berend en Cobie. Na deze rust gaan we verder naar Overasselt, waar welgeteld één straat gezellig is gemaakt, de rest is uitgestorven. Dan ga ik op weg richting Nederasselt. Ik word aangesproken door een Leidse wandelaar die ik eerder deze week ook al even heb gesproken. Het is erg gezellig en de brug over de Maas doemt al op. Daar neem ik weer even een sanitaire stop, en ga er ook even bij zitten. Dan verder, de brug over. Er lopen wat mensen met fiets tegen de stroom in, maar desondanks is dit een veel fijnere brug dan die voor Linden. Na de brug gaan we in een grote lus naar beneden, en daar hoor ik mijn naam roepen. Eelco en Voy komen net de brug af. Ik blijf even staan en zo lopen we samen naar Grave. Daar willen zij even rusten, en ik twijfel even, maar besluit mee te doen. Gejoco wordt ook weer gespot. Na een flink gevulde kom soep gaan we weer verder richting Gassel en Beers. Ik heb al flink wat gegeten die dag, meer dan anders, maar voel me toch een beetje flauw worden van de honger. Maar wat sultana's weggewerkt dus, en een boterham en nog een... Ik voel me echt een soort bodemloze put, want ik ben nog steeds niet echt verzadigd. Intussen heeft Voy alle bekijks met haar kleurige outfit en krijgt zelfs een huwelijksaanzoek. Ik ben extra blij met het gezelschap omdat ik dit een behoorlijk saai en net te lang stuk vind. Maar dan komen we in Beers aan, en ga ik weer bij Quo Vadis zitten. Na soep en wat chips daar voel ik me eindelijk verzadigd. De rest van de dag blijf ik wel eten, maar het voelt verder meer als normale hoeveelheden. De 50 km heeft hier nog een lusje naar Vianen. Dat gaat me prima af, en het is immers ook maar 2 km meer dan wat de 40 en militairen lopen. En dan zijn we alweer in Cuijk en na een stukje industrieterrein loop ik in het bruisende centrum en over de pontonbrug. Hier blijf ik even zitten en mag daarbij een stoeltje van een toeschouwer gebruiken. Traditiegetrouw speld ik hier mijn kruisje van vorig jaar op. Net als ik weer weg wil gaan zie ik een Quo Vadis-wandelaar aankomen. Ik ben hem al een paar keer tegengekomen onderweg en we zijn vaak tegelijk bij rusten. Hij is nu ook wel toe aan rust, dus ik sta het stoeltje af en ga verder richting Mook. We zijn nu echt op de terugweg. Al snel zijn we in Mook, en we gaan door naar Malden. Op het punt waar de 30 km erbij komt staan zowel de Oase als de Quo Vadis-tent. Ik besluit Erik, Carla en de wandelaars daar even te groeten en vervolgens bij QV te rusten. Ik loop daarna verder over de Rijksweg. Het is niet echt een leuke route, dus het is maar goed dat dat overheerst wordt door het bijna-finishgevoel. Bij Charlemagne gebruik ik nog even de faciliteiten en dan is het echt tijd voor de Via Gladiola. Ik ben toch nog vrij snel in het centrum, wacht nog even op het overstekende verkeer, neem een gladiool aan, en nader het Keizer Karelplein. Daar staan vriendin en zusje (M. en A.) op me te wachten. Ik kijk nog even of ik eventjes naast het parcour bij ze kan zitten, maar daar is het te goed voor afgezet. Eerst maar finishen dus. Ik geef twee bestuursleden waaronder de marsleider nog een hand, en krijg van hen zomaar ook een bos gladiolen. Op de wedren krijg ik mijn kruisje. Hij is prachtig mooi zilver met blauw, en ik ben trots op mezelf omdat ik de 50 km heb gelopen. Ik laat nog wat afstempelen en probeer dan weer bij M. en A. te komen. Dat is uitdagend door de drukte, maar ik had me er dit keer goed op ingesteld, dus ik zit er niet zo mee. Op het Keizer Karelplein, achter de tribunes in het parkje, zitten we een tijdje in het gras, en praten we bij. En dan is de 99e vierdaagse toch echt afgelopen.

Start: 4:19
Finish: 16:49

Top verslagen Marieke. En ja, het was de derde dag dat we ff samen hebben gelopen.

Inderdaad, heerlijk leesvoer, ik ben er schor van, want ik heb het hier thuis aan de aanwezigen voorgelezen en die genoten er ook van

Voor het eerst ben ik blij dat het vrijdag is, ipv dat ik het jammer vind dat het al bijna voorbij is. De heuvels hebben mijn spieren wel goed gedaan, ik voel ze amper meer. Ik start op dezelfde manier als gister en ook het vroege opstaan speelt me nog steeds geen parten.

Helaas gaan na een paar km de spieren wel vervelen. Ik heb de andere schoenen weer aan en de zool is vastgep,akt met tape. Nu maar hopen dat het beter gaat, al zijn de voeten toch al beschadigd. Ik wil weer zo lang mogelijk doorlopen naar mij eerste rust: de koffie van Koprol in Overasseld. Ik zie Rumi ergens koffie drinken en ik zeg dat ik bijna bij een post ben, dus samenlopen zit er even niet in. Mijn teleurstelling is erg groot, als blijkt dat de 50km al eerder dan gepland afbuigt en dus helemaal niet langs mijn koffieplek komt. Ik moet toch echt even nodig zitten en daar we het dorp alweer uitlopen ga ik op een hekje zitten. Rumi komt voorbijen natuurlijk buldert hij van het lachen als hij mij zo ziet zitten. Ik zie de humor er ook wel van in, maar mis nog steeds mijn koffie die ik nu bestwel hard nodig heb.

Na een tijdje ga ik verder en vraag me af hoelang deze eerste lus is. Want we lopen vandaag voor een groot deel een andere route, dus het is niet alleen 10km meer. Gelukkig komt redelijk snel Grave, en net zo snel als we er aankomen, zijn we er alweer uit. Wat wel erg leuk is van de 50m op vrijdag, is dat de militairen voor een groot deel dezelfde route volgen. Al eerder hoorde ik een vroge groep met 1 doedelzakspeler waarbij iedereen ging klappen op de maat van de muziek. Kippenvel! Na Grave kwam Gassel en daar even een sanitaire stop gemaakt. Toen was ik het eigenlijk wel zat. Ik wilde naar Beers en zag in de verte het kerkje al. Helaas duurde het nog best lang voor we er waren. In Beers even op een stoep gezeten die vrij was, na het aan de eigenaresse gevraagd te hebben. En waar anderen altijd van alles aangeboden krijgrn, in hun verslagen te lezen, wordt ik alleen maar raar aangekeken.. maar gelukkig mag ik wel even zitten. Na Beers volgt weer een extra lus en ook bij deze vraag ik me af hoelang hij duurt. Gelukkig niet lang en na een gesprek met een peleton politiemensen die zich niet aan het reglement hielden kwam Cuijk in zicht. Maar eerst nog een viaduct onderdoor en de politiemannen hadden net verteld dat als je wilde zingen bij de politie dat je dan de 40km moest lopen. De 50km zongen alleen onder viaducten door. Ik was benieuwd wat er komen ging en ja hoor:meerstemmig klonk "You never walk alone". Nog mooi ook! Het was zo kort dat ik er wel tegen kon..

Cuijk is normaal mijn favoriete stad, maar leek nu wel rustiger dan anders? Kan natuurlijk ook aan mij liggen. Veel te snel was het weer voorbij. In Mook og een extra pauze genomen voor ik het lange stuk naar de Oase liep. Ik had ondertussen echt geen zin meer, was moe en weet ik het wat. Maar helaas, het was nog wel een stukie. Ik zag ook op tegen de Via Gladiola. Zo druk en lang. Het is echt niet mijn favo stukje.. Bij de oase waren de gehaktballetjes weer als vanouds erg lekker en ik besloot om samen met de Wandelfamilie een stukje samen te lopen, als afleiding voor mijzelf. Vlak voor de laatste controlle is altijd de laatste post van de vereniging waar ik mijn eerste twee jaar mee heb gelopen en die zeg ik altijd even gedag. Zo ook nu. Daardoor verloor ik de Wandelfamilie wel uit het oog, maar dat gaf niet.

Na iedereen gedag te hebben gezegd begon de marteling. Want zo zie ik soms de Via. Al eerder deze 4daagse kreeg ik de indruk dat wij vooral ter vermaak van de toeschouwers liepen en niet dat de toeschouwers er waren om je aan te moediggen.Je moest er vooral leuk uitzien of meeklappen, anders was je een chagerijn. Ik ergerde me aan het trage tempo en er leekgeen eind aan te komen. Ik verlangde naar J. Die voorbij het Radbput zou staan met een biertje maar dat duurde nog wel even.Natuurlijk vonden kindjes het normaal om heen en weer te rennen door de wandelaars zodat je moeite moet doen er geen een een rotschop te verkopen. (Per ongeluk) en ook ouders die hun mindjes VOOR de hekken zetten, die snappen zeker niet waarvoor de hekken bedoelt zijn. En toen ik dacht dat ik alles had gehad, en dinsdag al het toppunt had meegemaakt bleek het raarste nog te komen: juist toen het heel druk was kwamen er twee vrouwen van links met een enorme kinderwagen en strandstoelen die naar de overkant wilden, dwars door het wandelpeleton heen. Ik viel bijna tegen de kinderwagen waardoor ik een bijdehante bek kreeg. Ik zei netjes dat het niet slim was om door de wandelaars te gaan waar ik als antwoord op kreeg" nou, we moeten toch naar de overkant kunnen?" Ik ben er niet trots op, echt niet maar ik heb die vrouw geloof ik de hele huid volgescholden. Hoe ze het in haar hoofd haalce om zo,n kunstje te flikken met zo,n drukte. Ondanks dat we langzaam gaan, hebben we nog wel een remweg, we staan niet in 1x stil. Gelukkig liep ik vefder en heeft ze mijn scheldkanonade vast niet gehoord.

Mijn humeur was toen zodanig gedaald dat ik ecbt stik en stik chagerijnig was. Mocht er weer een optie komen om de via de skippen, dan kies ik daar meteen voor! Maarja, das okk weer zo lullig voor de mensen die graag naar de wandelaars kijken... ik zei dat en kreeg meteen een leuk gesprek met een man die er precies hetzelfde over dacht. Toen gingen de km wel snel en eindelijk zag ik daar J. Ook hij vrolijkte me op en een hakf uur later was ik eindelijk klaar. Dit jaar zat erop, ik hoefde even niet mer en voor volgend jaar kijken we wel weer verder.


Iedereen bedankt voor de boeiende gesprekken en ondersteuning onderweg. Een speciale dank naar de Oase, wat zijn jullie toch geweldig!

Wat een geweldige verslagen van jullie. Het is net een film die jullie voor ons afspelen. Wanneer jullie er doorheen zaten kon je dat bijna in je eigen botten voelen. Hoop dat jullie de afgelopen week een beetje zijn bijgekomen en dat de voetjes weer aan de beterende hand zijn.
Bedankt allemaal voor de verslagen.

Nou zeker, hier zitten we ook te genieten van alle verhalen.
We pikken in de Oase wel wat verhalen op maar hier lezen we het afzien en genieten.

Marieke superleuke verslagen schrijf je! Ik hoop je snel weer eens op de wandelpaden tegen te gekomen, zodat ik niet hoef te wachten tot volgend jaar "Nijmegen". Je hebt knap gelopen, alhoewel het af en toe niet zonder pijn ging. Maar je bent een strak en sterk wijffie hoor.

Vrijdag
Het wordt saai, maar ook vandaag ontvang ik mijn startscan om 4.09 uur, dat betekent ook nu een wachttijd van nog geen 10 minuten.
Deze route loop ik grotendeels in mijn eentje. Ik heb weinig aanspraak met name in het 1e gedeelte. Bij de SBD rust is het weer gezellig en ik bedank de vrijwilligers voor de afgelopen dagen.
Tot nu toe heb ik alle dagen vrij makkelijk en soepel gelopen, op de 1e 5 km van de 1e dag en de laatste 5 km van de 2e dag na.
Als ik dan toch mag zeggen dat het ergens in deze week minder soepel is verlopen, dan is het de 1e 20 km van de 4e dag, inclusief de 1e lus van de 50 km. Tot Beers dus. Niet dat het slecht is gegaan, integendeel. Maar echt lekker lopen doe ik daar ook niet. De “fysiek” lange wegen zijn nu ook “mentaal” lange wegen geworden. Oftewel het begint te spoken in mijn bovenkamer.
Ik ben dan ook meer dan blij dat ik de brug over de Maas zie (bij Grave) en nog meer tevreden als ik erover heen wandel.

Ik neem het besluit om, direct na de brug, nog iets voordat je Grave binnenloopt, een rust te pakken en dat helpt. De tomatensoep en het broodje smaken heel goed en hierdoor kan ik gesterkt weer verder. De route volgt de Maas en dat geeft me weer nieuwe energie.
Al volgen er in de lus op weg naar Beers nog wel enkele taaie stukken. In Beers is het reuze gezellig maar daarna volgt de 2e lus. Deze telt, volgens de informatieborden, slechts 2 km meer dan de 40 km route dus dat valt mee.
Ik neem een extra rust in deze lus en ben dan weer voldoende opgeladen om naar Cuijk te kunnen wandelen.

En dan begint het feest, wat is het daar genieten in Cuijk. Veel publiek, muziek en gezelligheid. Wat een enthousiasme!
Muziek en wandelen is een goede combi voor mij. Het maakt me soms emotioneel.
Het tromgeroffel van een militaire band raakt me. (had van de week al een paar keer gemerkt dat tromgeroffel me emotioneel maakt).
Ik “zweef” door Cuijk en geniet volop. Na de Pontonbrug kijk ik nog een paar keer achterom. Wat een feest was dat!!!
De weg naar Mook sla ik in en voor ik het weet ben ik er.
Ik wil een rust pakken bij de OASE maar ben daar voorbijgelopen!!! Ik zag de AGS-vlag en ben direct links gaan lopen maar was er denk ik toen al voorbij. Nog een stukje verder gelopen maar helaas geen OASE.
Uiteindelijk heb ik zelf maar een rustplek gecreëerd.

Na mijn relatief korte rust stap ik weer op en wat ik daarna meemaak, doet me sterk denken aan mijn intocht in 2009. Ik hoor tromgeroffel en ik hoor doedelzakmuziek en voor ik het week loop ik achter het, uit meerdere groepen, samengestelde doedelzakkenkorps. Dit korps heeft een laag tempo(4 km per uur) maar ik besluit om daarachter te blijven lopen tot aan de finish. (Voor degenen die mij niet kennen van het andere forum, wandelen en doedelzakmuziek is voor mij het ultieme genieten, wat me diep van binnen raakt en waarbij de waterlanders rijkelijk vloeien).
In 2009 moest ik nog moeite doen om er achter te kunnen blijven lopen, deze keer loop ik naast en achter een steward en dat betekent een vaste plek die ik vrijwel de gehele tijd kan aanhouden. Dit is echt een cadeautje voor me, dit had ik totaal niet verwacht!!!!!
Wat is dit genieten!!! Ik realiseer me nu dat de “dip” van de 1e 20 km nodig zijn geweest om deze ultieme momenten nog intenser te kunnen beleven.
Dan worden “we” ingehaald door een andere groep doedelzakspelers met meer moderne doedelzakmuziek. Die spelen er dwars doorheen, dit tot ergernis van enkele medewandelaars/muzikanten, maar ik vind dit echt het ultieme genieten!!!

Ondertussen krijg ik bericht van Marianne dat zij, samen met een vriendin, ter hoogte van nummer 20, op mij staat te wachten.
Dat is bijna aan het einde van de Via Gladiola. Als ik bij nummer 20 ben aangekomen sta ik even stil om de dames in het publiek te zoeken en dan word ik op mijn schouders getikt.
Ik verwacht dat een achteropkomende wandelaar het irritant vindt dat ik hier stil sta en draai me om: blijkt een collega van me te zijn die de 4 x 40 km heeft gelopen. Ik ben haar de hele week nog niet tegengekomen. Vrijwel tegelijkertijd zie ik M. en M. en na een knuffel en een kort praatje loop ik, samen met die collega, verder.
Ik besluit om achter de doedelzakken te blijven lopen tot aan de finish, waardoor we elkaar op de Wedren weer zullen zien.
Langs de tribunes loop ik nu vooruit op de doedelzakmuziek en ook dat is puur genieten!!!
Dit is het mooiste wat me tijdens de Vierdaagse kan overkomen en ik ben zo blij dat ik dit weer mag meemaken.

MIJN TOP 3
Mede door laatstgenoemde gebeurtenis is deze Vierdaagse direct beland in mijn persoonlijke top 3 “mooiste, meest ontroerende” wandeltochten allertijden.
In mijn top 3 staan verder nog: de reeds genoemde Vierdaagse van 2009 en de Kennedymars over de Afsluitdijk(september 2012).
Ondanks dat ik al vanaf 1976 actief ben in de wandelwereld, wordt er vooral de laatste jaren enorm genoten.

40 versus 50 km
Qua afstand merk ik weinig verschil, die 10 km meer gaan net als de rest, vrij gemakkelijk.
Op de 2e dag had ik de laatste 5 km last van moeheid maar zulke moeheid had ik ook wel eens bij de 40 km.
Ook met de nachtrust merk ik weinig verschil. Ik sta weliswaar 1 of 2 uur eerder op (al naar gelang vroege/late start bij de 40) en/of loop nog een uur langer door. Ik maak me er niet druk om en rust, voor mijn gevoel, toch lekker uit. Ongemerkt worden er toch wat uurtjes geslapen. Voor het gevoel niet meer of minder dan bij de 40 km.
De 50 km lussen vallen me erg mee, behalve op de 4e dag heb ik wat meer moeite met de 1e grote lus. Daar leek geen eind aan te komen. De 2e lus is slechts een kleine omweg.
Het verschil met de 40 km is op dag 1 het grootst: 12 km en op de laatste dag het kleinst: 8 km.

Met de 100-ste editie 55 km?
Ik hoef niet per se aan de 100-ste editie mee te doen. Bovendien kom ik niet aan het vereiste aantal deelnames in de afgelopen jaren om, zonder loting, mee te kunnen lopen.
Met mijn 14 succesvolle deelnames maak ik denk ik wel grote kans bij de (gewogen) loting.
Met de prima verlopen 50 km in 2015 is het nog maar een kleine stap naar de 55 km. Ik volg de ontwikkelingen rond die afstand op de voet. Een half uur eerder starten moet te doen zijn en dat betekent ook een half uur langer doorlopen. Gezien mijn finishtijd in 2015 moet ook dat goed te doen zijn.

Bijzonder om je verslag te lezen Martin!! Wat gaaf dat je dat mocht meemaken

Bedankt voor die mooie verslagen Martin, en nogmaals bedankt dat je mij (via filmpjes) hebt laten meegenieten van die mooie muziekmomenten, want ook ik zat toen met vochtige ogen

Het was echt zo gaaf!!!
In 2009 vond ik dit al zo bijzonder. En nu "mocht" ik in de herhaling!!!

Graag gedaan, Trudy!
Op die manier kon ik het "live" met iemand delen en dan is het extra fijn als "die iemand" er ook van kan genieten.

Ik zit helemaal mee te genieten van het gevoel dat je had tijdens dat laatste stuk lopen over de Via Gladiola, achter de doedelzakspelers aan. Ik zou er ook voor gekozen hebben erachter te blijven. Heerlijk!
Wat ik me wel afvraag, je schrijft "ook nu een wachttijd van nog geen 10 minuten", maar wat ik me afvraag, je telt vanaf 4.00 uur, maar niet de tijd die je al in de rij staat voor 4.00 uur om zo snel te kunnen starten. Vanaf hoe laat sta je dan in de rij?