Walkers4Walkers.nl

Ben super trots en hartstikke blij voor je. en zoals je zelf al zegt, dit neemt niemand je ooit weer af.Jij hebt dit gedaan.

De eerste dag ging beter dan verwacht, ik was terug om 16:30 uur. Misschien zelfs wel iets te goed, want de gevolgen kwamen de tweede dag (binnen rond 16:56 uur). Op de eerste dag was ik rond 11 uur bij het KNBLO rustpunt, waar ik in de schaduw stond en het volgende moment op de grond lag. Ik had voor mijn doen stevig doorgelopen en voldoende gedronken, maar niet op tijd mijn zoutpeil bijgevuld. (terwijl ik wel wat chips en tucjes bij me had) Na een kopje soep en toch maar die chips kikkerde ik snel op. De tweede dag begon slecht. Ik was niet vooruit te branden op de lus, gevalletje te hard van stapel lopen. Toch stug doorgelopen terug naar Wijchen, alwaar ik voor het spoortunneltje op dat zandpad opeens van achteren werd ingehaald door een groepje met muziek. Dacht toch echt dat ik vanuit het EHBO rustpunt als laatste vertrok. Waar ik drie jaar geleden besloot uit te stappen (EHBO post Wijchen) ivm tijdnood buffelde ik nu door.

Op de derde dag zat ik er mentaal en fysiek doorheen. Zat 's ochtends vroeg hevig te twijfelen, wel of niet uit bed. Toch maar gedaan en gestart om 04:10. Weer ging het wel tot de lus zich aandiende naar Ottersum. Maar ook daar liep ik als laatste of werd ik iig door alles en iedereen ingehaald die in Ottersum langer pauzeerden. Toen ik eindelijk de lus uit was en ik een warming up kreeg voor de zevenheuvelenweg. Want daar haalde ik een aantal veertigers in die er door zaten. En later in een dorpje voor Groesbeek met die camping in de bocht kwamen er een stel vijftigers de weg oplopen die daar gepauzeerd hadden. De tijd tikte door en het zou krap gaan worden. Dus in rap tempo (voor zover dat nog kon) doorgezet naar Groesbeek, waar ik bij het begin van de zevenheuvelenweg de bermen bezaaid zag liggen met bananenschillen en mueslirepen die waren uitgedeeld. Door de mensen langs de kant werd ik door de zevenheuvelenweg geloodst. Tussen een escorte van bezemswagens en motormuizen liep ik naar Berg en Dal Al daar werd ik door de mensen langs de kant de Wedren opgejaagd. Gelukkig net op tijd, om 16:56 uur was ik afgemeld.

Op de vierde dag was ik er klaar mee. Vooral omdat ik die nacht niet kon slapen en nauwelijks nachtrust kreeg. En dat had alles te maken met zoals een vrijwilliger op de EHBO post bij Niftrik zei: die insecten houden echt van je hé? Was geprikt in beide knieholtes, op de rechterkuit die zich snel ontwikkelde tot een blaar op dag drie. Daarbij werd aanbevolen om die genoeg te koelen, meer konden ze niet betekenen. Benen waren verder moe van de inspanning. Maar ik had op die vierde dag: je komt niet zover om dan maar met de finish in zicht te stoppen. Later gestart dan anders, pas om 04:30. Op de eerste lus van Overasselt naar Grave was ik weer de laatste loper. Werd door iedereen ingehaald, al zag ik later op het boerenkoeienpad (oh wat loopt dat toch fijn ) een paar mensen meer strompelen dan ik al deed. Bleek een Duitser te zijn die door de blaren op slippers verder moest. En iemand met een scheenbeenontsteking en niet van wijken wilde weten. Later nog een vrouwelijke militaire voorbij Grave naar Gassel die op sokken verder liep ivm blaren. Allemaal hadden we dezelfde instelling: ongeacht wat je hebt, wat zeggen we tegen de man met de hamer/bezemwagen? Niet vandaag!

Bij Gassel was ik de laatste die een broodnodige massage kreeg en als tip kreeg ik mee: weg met die riem en loop als Pluto... de hond van Mickey Mouse. Riem afgedaan zodat mijn onderrug meer vrijheid zou hebben en lopen als pluto, tja leuk advies maar na drie dagen kan je mijn benen helaas niet resetten. Die hebben er wel 150km al op zitten en twee dagen insectenbeten. Her en der werd ik ingehaald door de motormuizen van mobiel toezicht en de bezemwagen. Vriendelijk naar gezwaaid en doorgelopen naar Beers, wat uitgestorven was. Door naar Cuijk, ik moest en zou de maas oversteken terwijl die pontonbrug er nog zou liggen. Die Duitser op slippers kwam ik later tegen bij het industrieterrein van Cuijk en nog op de Via Gladiola. Alsof het haasje over is. Toen ik een pauze inlaste na de pontonbrug over te zijn hoorde ik na 5 minuten al uit de luidsprekers schallen: dames en heren, dit is het moment de pontonbrug wordt dadelijk weer meegenomen. Dus toen ik later richting Mook/Molenhoek liep had ik als enige afleiding de 'varende' pontonbrug die even later aan wal werd gebracht door militairen en afgevoerd werd. Ik zette het op een lopen voorzover mijn benen nog enige snelheid konden verdragen. In een zekere cadans ploeterde ik voort, zal er wel niet uitgezien hebben maar het verstand ging op 0 en mijn benenwagen op automatische piloot.

Vertrok ik om 14:45 uur uit Cuijk, rond 15:45 uur onderbrak ik mijn lopen bij het KNBLO punt, kort nadat ik AGS zijn vlag zag. Al daar begon het afzien. De gehele rijksweg door Mook heb ik lopen slalommen om weer terug in mijn cadans te komen. En toen eindelijk de Via Gladiola in de St. Annastraat begon was het marktwandelen geblazen. Gelukkig had ik mijn streven (2 uur mogen verlopen aan de St. Annastraat) wel gehaald dus heel erg zat ik er niet over in. Ik wist dat ik het zou gaan halen, verderop kwam ik die Duitser en andere die ik eerder die dag tegen kwam weer tegen. Waren het overwegend 4 overzonnige dagen (die paar spetters op weg naar Bemmel tel ik niet mee) begon het toch echt in mijn laatste km van de Via Gladiola steeds harder te regenen. Om niet al te erg af te koelen op de Wedren kwam de poncho die ik mee had just in case wel van pas. Was uiteindelijk om 17:30 uur binnen toen ik mijn eerste Vierdaagse kruisje in ontvangst mocht nemen. Nu tijd voor de herstelperiode, fysiek ben ik moe maar mentaal absoluut voldaan. Ondanks de momenten waarin het afzien was geblazen heb ik de eindstreep gehaald omdat het uiteindelijk een mindgame is. Mentaal > fysiek. Drie jaar terug was ik fysiek in betere staat, maar liet ik het mentaal eerder afweten. Nu heb ik mentaal op wilskracht doorgezet en met succes.

Joyce,

Respect voor wat je hebt volbracht, deze ervaring kunnen ze niet meer van je afpakken

Zeer herkenbaar. Ik had door mijn gejakker over de zevenheuvelenweg twee blaren rechts en links gekregen. En na vrijdag nog eentje onder de teen. Allemaal nog dicht, fijn is anders. Maar ik had toch echt het meeste last van die kuit waar insecten mij gebeten hadden. Blaren horen bij zo'n vierdaagse, ka je verwachten bovendien. Maar op insectenbeten had ik niet zo snel gerekend. Het is afzien geweest maar eenmaal het kruisje binnen kan je met recht trots terugkijken later. Die pijn van nu verdwijnt, dat kruisje blijft voor altijd (zolang je hem niet kwijt raakt dan hé )

Volgend jaar wel of niet meedoen is ook hier een misschien. Hangt er maar net vanaf of ik ingeloot wordt. Lijkt me toch wel wat hebben om tijdens de 100e, waarbij de organisatie het predicaat 'koninklijke' mag voeren het kroontje op te halen op dag 4. Met wellicht W-A/Maxima op een of andere manier erbij aanwezig. Dat maakt het toch wel een extra feestje. Maarja, afwachten maar. Voor nu herstellen en volgend jaar maar zien hoe en wat.

Zo is dat, niets aan toe te voegen, geen speld tussen te krijgen.
Super gedaan Joyce, petje af. Met of zonder hulp je hebt het volbracht.

Joyce, gefeliciteerd met deze prestatie en een vlot herstel toegewenst.

Wat mijzelf betreft een zeer voorspoedig verlopen 20ste vierdaagse.
Kreeg wel op de 2de dag een kleine blaar.
Wat te doen. Ik kon er niet bij om te prikken zag hem zitten via spiegel onder de voet.
Dan maar de tip: voorkom blaren met Sanex deo-stick door je voeten daarmee in te smeren.
Zo waar dag 3 en 4 probleemloos gelopen met bestaande blaar en geen uitbreiding.

Blijkbaar had die enkel van mij een opduvel nodig of de overeenkomst met mij aangepaste zolen was in orde, maar deze 4Daagse ging boven verwachting goed.
Alleen wil ik volgend jaar met een "klapper" mij 25e vieren en dus 55k wandelen dan zal er toch iets aan de dagindeling van mij moeten veranderen
starten om 4.14-4.10-4.15 en 4.20
en finishen om 15.45-16.25-16.45 en 17.40
is niet echt een basis om gerust in te schrijven op die éénmalige afstand

Verder geen lichamelijke klachten, alleen wat moeizaam opstaan, maar wel moei van de korte nachtjes

Op weg naar de 25e 50er tijdens de 100e

Kijk, goed idee. Moet ik ook maar doen. Kan wat dat betreft mij goed inleven in jouw verhaal en het verhaal van Vera/Veera van het Gevoel v/d Vierdaagse. Heb reuma in de linkerknie, rechterkuit die nu dus te grazen werd genomen naast beide knieholtes. En een aantal blaren. Nee das geen fijne combi. Maar we hebben het gewoon wel gedaan. Je hebt het gewoon gedaan, helemaal top!

Zondagmiddag aangekomen op het adres van Vierdaagsebed. Vrouw, met drie oudere kinderen, waarvan de dochter van 15 de wens had geopperd eens voor 4 wandelaars te zorgen. Wat ze overigens perfect deed. ’s Avonds de stad in gegaan om te kijken naar het vuurwerk.
Moeder had voor ons 2 fietsen geregeld bij het station.

Maandag
Naar de wedren om onze startkaart te halen. Van het forum heb ik alleen Rob gezien bij de Rotterdamse Wandelvereniging. Beetje door de stad gewandeld en daar geluncht.
’s Avonds gegeten bij het gastgezin en vroeg naar bed en proberen te slapen.

Dag 1
We hadden een vroege start. Ik had heel erg uitgekeken naar dat moment. Het starten van mijn allereerste Vierdaagse. Het magische moment voor mij. Nog even naar het toilet en dan wachten in de rij. Voor mij waren de eerste kilometers na de start zo vreemd. Ik liep al een zombie.
De regenbui op de Waalbrug maakte me weer wakker.
Heel de dag prima gelopen. We kwamen om 14.40 aan op de Wedren.
Mijn schoonzus had rugpijn en wilde meteen naar het logeeradres, wat ik wel teleurstellend vond.

Dag 2
In mijn roze T-shirt van start. Waar en hoe ik gelopen heb kan ik me niet meer herinneren. Van alle 4 de dagen herinner ik me vooral de stroom wandelaars en toeschouwers. De omgeving heb ik nauwelijks in me opgenomen. De aankomst in Nijmegen herinner ik me wel. Het was al half 5 een uur langer over de tocht gedaan dan de dag ervoor. Met mijn schoonzus afgesproken dat we nog een half uur op de Wedren zouden blijven zodat ik ook wat kon opsnuiven van het sfeertje daar.

Dag 3
Vroege start. Slecht geslapen, omdat de dochter des huizes ongevraagd ‘mijn’ fiets had geleend om naar de feesten te gaan. Uit angst dat ze te laat terug zou komen met mijn fiets sliep ik dus nauwelijks.
Het was een mooie tocht, waar ik erg van genoten heb. Wat ik wel heel vervelend vond was de ‘vliegende controle’. Bij de tweede rustpost van de RET hoorde we iemand vertellen dat ze al twee keer gecontroleerd waren. Wij nog geen een keer. Gelukkig waren we niet de enige, maar ik werd er wel erg onrustig van.
De aankomst in Nijmegen in de wit versierde straten emotioneerde me heel erg. Ik had pas emoties op de laatste dag verwacht. Misschien komt dat door het besef dat als je dag 3 haalt je dan voelt dat je ook de laatste dag gaat redden. Ik was 15.00 uur binnen.

Dag 4
Het voelde heel bijzonder de start van de laatste dag. We liepen goed om schema, want we hadden met de familie tussen 12.00 en 13.00 uur afgesproken in Cuijk.
We waren getuige van een vervelend akkefietje. Vlak voor Cuijk werd een groep meewandelende politieagenten lastig gevallen door een wandelaar.
De man bleef onderweg de politieagenten bestoken met vervelende opmerkingen. Op een gegeven moment werd een agent het zo zat dat hij de lastige wandelaar een zwieper gaf zo de greppel in. Ook daarna hield de man niet op, waarop de politieagenten de man begeleid hebben naar de eerste de beste collega die wel dienst had die dag. Wat een vreemde mensen heb je toch!

Na de ontmoeting met de familie het laatste stuk richting Nijmegen. We zouden de familie pas weer treffen op de Wedren.
Toen pas kreeg ik het echt zwaar. Ik raakte mijn schoonzus uit het oog, omdat ze niet meer op me wilde wachten als ik naar de wc ging. Ik trof haar nog 1 keer bij de rust, samen met mijn broer en zijn vriend. Ik had vreselijk pijn in mijn kuiten na het zitten en besloot het laatste stuk niet meer te stoppen met lopen. Omdat ik weer naar de wc moest verloor ik mijn schoonzus weer uit het oog. De laatste 10 kilometer sloeg de paniek toe. Ik plaats het gevoel te hebben gedragen te worden door het publiek kreeg ik het Spaans benauwd van al die mensen voor, achter en naast me.
De laatste 10 kilometer zijn een gevecht met mezelf geweest. Ik voelde me oververhit en was bang flauw te vallen, zag een ambulance zich een weg banen door de wandelaars en dacht: “Dat moet me niet overkomen vlak voor de eindstreep!”
Vlakbij het ziekenhuis zou een collega van mij staan en zij was een welkom punt om naar uit te kijken.
Ik heb de het laatste stuk tot aan de Wedren helemaal niet als prettig ervaren. Iets wat ik dus helemaal niet verwacht had. Men spreekt altijd van: “Je wordt door het publiek gedragen!” Dat voelde vreemd genoeg helemaal niet zo voor mij. Ik vond het een beproeving.
Ik was blij dat ik voorbij de tribunes was en de finish zag naderen. Ik was 16.15 uur binnen.

Ik heb de Vierdaagse zonder blaren gelopen. Ik had wel last van vocht in de onderbenen en hitte uitslag. De laatste dag wel preventief mijn voeten afgeplakt met fixomull stretch (tip van dit forum!).

Al met al een mooie ervaring en een droom die uitkwam.
Vooral het gevoel van gezamenlijk bezig zijn met hetzelfde doel vond ik heel prettig.
De leuke gesprekken, de vriendelijke mensen, dat zal me altijd bij blijven.
Maar of ik hem ooit nog een keer loop betwijfel ik. Het is mij toch te massaal.