Walkers4Walkers.nl

Ik kijk alweer uit naar je verslagen.

Vrijdag wil ik verder gaan met dit pad:
van Maarssen naar Bunnik/Houten, 30 km.

Planning is aangepast (Zaterdag loop ik ook):

vrijdag van Maarssen naar Fort Vechten 28 km
zaterdag van Fort Vechten naar Fort Honswijk 29 km

Overnachting in Utrecht in een hotel.

Fort Vechten was slecht toegankelijk, ben 2 km verder gelopen tot Fort ‘t Hemeltje.
Morgen daar starten en kijken tot hoever ik kom.

Bedankt voor de succeswensen Joyce!

Gisteren 32 km gewandeld, vandaag 27.
Het waren 2 warme broeierige dagen.
Vandaag wat drukker overal dan gisteren maar netjes overal m’n plichten vervuld en afstand kunnen houden.

19 juni Waterliniepad Maarssen - Fort bij ’t Hemeltje 32 km
Voor het eerst sinds de Corona uitbraak in Nederland gaan Marianne en ik weer samen een weekend op pad. Afgelopen maandag hebben we al een hotelovernachting in het “nieuwe normaal” mogen beleven en zijn we ook uit eten geweest. Ikzelf heb inmiddels ook terraservaring “nieuwe stijl” opgedaan. Het is allemaal net even anders!! Wel fijn dat het allemaal weer mogelijk is.
Het wandelen heb ik in de afgelopen maanden niet verleerd. Eerst waren het kleine ommetjes in eigen omgeving, in de laatste maand weer oplopend tot ca. 25 km per keer. Ik heb bekende plekken herontdekt vooral in het Zuid-Hollandse Delfland.

Vandaag loop ik weer verder over het Waterliniepad en wel van Maarssen naar Fort bij 't Hemeltje in Houten. De vorige keer ben ik geëindigd in het centrum van Maarssen en ben ik van daaruit naar het station gelopen om met het O.V. terug naar huis te reizen. Vandaag is Marianne mee en kan zij mij in het centrum van Maarssen afzetten met de auto. Marianne heeft voor vandaag een fietsroute uitgestippeld met behulp van het knooppunten netwerk.
Maarssen loop ik uit via rustige polderwegen, een houten brug over de Maarsseveenschevaart om vervolgens uit te komen in het waterrijke gebied van de Maarsseveense plassen.
Even later passeer ik Slot Zuilen en zie ik 2 molens staan: dit blijken de grootste en de kleinste molen van Utrecht te zijn en die staan hier gebroederlijk naast elkaar.

Ik heb het al snel warm vandaag. Het voelt wat benauwd/broeierig aan. De route gaat rondom de stad Utrecht, veelal in de rustige omgeving maar ook buitenwijken van Utrecht worden aangedaan.
Dit houdt in dat meerdere snel- of andere verkeerswegen op verschillende wijze worden gepasseerd. Het is soms een drukte van belang. Ook worden meerdere spoorbanen gekruist.
Onderweg ontmoet ik 2 koppels die ook het Waterliniepad aan het lopen zijn.
Het 1e koppel zie ik verderop iets te vroeg rechtsaf slaan, een natuurgebied in. Zij lopen met behulp van de routegids en de bewegwijzering middels de roodwitte markeringen. Ik vind de route tot nu toe slecht gemarkeerd en vind het ook niet vreemd dat het koppel voor het verkeerde pad kiest. Ik wil ze waarschuwen en doe een poging om ze met mijn stem te bereiken. Mijn stem is vandaag helaas niet krachtig genoeg en geef mijn poging om ze te waarschuwen op. De juiste route loopt parallel aan hun route: Zij lopen over een zandpad, ik over een geasfalteerd fietspad iets verderop. Mijn voorsprong wordt vergroot. Zij verdwijnen uit het zicht, achter struiken, hoog riet en bomen. Als ik de route bekijk op mijn telefoon dan heb ik weinig hoop dat zij nog op het juiste pad gaan komen.
Als ik het 2e koppel aan het passeren ben zie ik een wel heel bekende fietser op me afkomen: Marianne!! (We hadden niets afgesproken behalve dat ik zo'n 30 km wilde lopen en dat is ongeveer 6 uur lopen en daar houdt Marianne rekening mee. Als dan onderweg blijkt dat 1 van ons langer de tijd nodig heeft dan past de ander zich aan). Het is een leuke en onverwachte onderbreking voor ons beiden. De vorderingen en de gebeurtenissen tot dit moment worden besproken. Het ontbreekt ter plekke aan een mooie rustgelegenheid dus al snel volgt ieder weer zijn of haar eigen route.

Ik snak naar een kop koffie en precies op tijd zie ik een café met een klein terras. Het is hier niet druk maar het bedienend personeel is duidelijk nog niet gewend om de Corona maatregelen toe te passen. Op een bord bij de ingang staan de voor dit perceel geldende maatregelen, deze zijn voor mij niet zichtbaar omdat er enkele bezoekers zich daar ophouden en met elkaar in gesprek zijn. Ik ga op het terras aan een leeg tafeltje zitten en dan komt er iemand op me af: ik moet naar de ingang lopen en mijn handen desinfecteren. Het lukt echter niet om dit te doen en daarnaast ook nog de 1,5 meter in acht te nemen want de desinfectans staat bij de ingang naast wachtende en pratende mensen. Vervolgens duurt het vrij lang voordat ik de bestelde koffie geserveerd krijg en het afrekenen kost ook veel tijd. Lekker chaotisch allemaal maar ook wel weer begrijpelijk. Het is voor iedereen even wennen.

De route gaat voor een deel langs de Kromme Rijn, over een oud jaagpad. Prima lopen! Ik passeer Fort Rijnauwen en later wandel ik over het Bunkerpad. Het Bunkerpad verbindt Fort bij Rijnauwen en Fort bij Vechten in Bunnik. De route voert dwars door de weilanden en langs de bunkers. Dan nader ik Fort Vechten, mijn beoogde eindpunt van vandaag, Hier is ook het Waterliniemuseum gevestigd. Ik had op de website al gelezen dat het Waterliniemuseum gesloten was vanwege de Coronacrisis. Volgens de website zou het wandelpad wel toegankelijk zijn. Ik steek de toegangsbrug over en zie dan dat het wandelpad toch is afgesloten. Bij de informatie balie wordt gevraagd wat ik kom doen: “ik loop het Waterliniepad en dat gaat over het terrein van het fort”.
De balie meneer: “Dat is nu niet toegestaan. U mag wel naar het terras wandelen maar verder wandelen kunt u niet. Het terrein is aan de andere kant afgesloten met een hek. Het kost u € 2,50 toegang dan kunt u op het terras iets drinken. Uw vrouw kan de auto parkeren naast het fort. Kosten € 4,00 voor de uitrijkaart”.

Snel rekenen lukt me nog wel en ik kom tot de conclusie dat samen iets drinken op het terras € 9,00 kost aan parkeergeld en entree en dan komen de consumpties er nog bij.
Het wandelpad mag ik wel betreden maar ook dat kost me € 2,50 echter stuit ik aan de andere kant van het terrein alsnog op een gesloten hek.
De medewerker doet mij de suggestie om iets verderop bij het Romeinse Castellum Fectio af te spreken, daar is ook een kleine parkeerplaats. Dat lijkt mij een goed plan.
Ik loop via de toegangspoort terug naar het fietspad en loop rondom het fort richting het Romeinse Castellum. Ik wacht bij de kleine parkeerplaats en probeer Marianne te bereiken, zonder succes.
Ik wandel door richting het volgende fort in afwachting van een berichtje van Marianne. Dat bericht komt snel en dan meld ik dat ik over de Fortweg loop richting Fort bij 't Hemeltje alwaar ze me even later komt oppikken.

Ik heb vandaag mijn eigen lange afstandspad gekruist. Het Waterliniepad kruist hier het Romeinse Limespad en loopt enkele kilometers samen op.
Fort bij Vechten is een Nederlands fort en maakte vroeger deel uit van de Nieuwe Hollandse Waterlinie.
Castellum Fectio was een Romeins fort aan de noordgrens van het Romeinse Rijk (de Limes). Hier heb ik uitgebreid over geschreven toen ik de Romeinse Limes liep.
Na het Romeinse Limespad heb ik een vervolg gemaakt en heb ik aansluitend (delen van) andere paden gelopen, waaronder het complete IJsselpad. Ook de dijk tussen Lelystad en Enkhuizen maakt onderdeel uit van mijn aaneengesloten wandeling welke inmiddels ruim 800 km lang is.

20 juni Waterliniepad Fort bij ’t Hemeltje - Fort Honswijk 27 km
We hebben de nacht doorgebracht in een hotel in Maarssen.
In de ochtend is er een luxueus ontbijt. Door de Corona maatregelen verloopt het ontbijt net iets anders dan we gewend zijn. Het is geen lopend buffet maar alles wordt netjes aan onze tafel geserveerd. Ter plekke kunnen we nog enkele gerechten kiezen die dan vers voor ons worden klaargemaakt.
We hebben een "beperkte" tijd en hierdoor laten we een extra koffieronde achterwege, in de verwachting dat we onderweg ook vast wel ergens koffie kunnen drinken.

Ik start uiteraard bij Fort 't Hemeltje. Ik ga aan de wandel en hoor na verloop van tijd dat Marianne de auto heeft kunnen parkeren bij mijn beoogde eindpunt van de wandeling van vandaag: Fort Honswijk, wat ligt aan de rivier de Lek.
Voor een groot deel loop ik vandaag in en rondom Nieuwegein.
Iets vòòr Nieuwegein steek ik in 1 x het Amsterdam Rijnkanaal en het Lekkanaal over. Het Lekkanaal verbindt de Lek met het Amsterdam Rijnkanaal. Het kanaal is nog geen 4 km lang, maar vormt een belangrijke schakel in de scheepvaartroute Antwerpen–Rotterdam–Amsterdam.

Marianne stuurt mij een foto: zij is aan de koffie met taart in een theehuis.
Hmmm....klinkt goed...
Ik baal een beetje want ik snak ook naar een volgende kop koffie maar zo het zich laat aanzien moet ik nog even het geduld bewaren.
Wat betreft de route: mooie paden in de natuur worden afgewisseld met wat drukkere wegen. Dat kan ook niet anders in deze omgeving.

Bij de rivier de Lek aangekomen las ik een pauze in. Ik zit heerlijk aan de waterkant op een bankje en geniet van de bedrijvigheid op het water, waaronder het scheepvaart verkeer en de drukte rondom de veerpont tussen Nieuwegein en Vianen.
Ik vind het interessant om te zien hoe wordt omgegaan met de Corona maatregelen.
Dit blijkt een behoorlijk lastige opgave te zijn wanneer meerdere fietsers en wandelaars tegelijkertijd de oversteek willen maken met de veerpont. Er willen zó veel personen naar de andere kant dat de 1,5 meter regel in gevaar komt. De pontbaas maant de pontgebruikers om voldoende afstand tot elkaar te houden. En dan ineens zie ik een bekende fietser richting de pont gaan: Het is Marianne en ik roep haar aan met de weinige kracht die ook nog vandaag in mijn stem zit maar kennelijk luid genoeg is om haar te bereiken. Ze komt naar mij toe, waardoor we nu samen genieten van een rust aan het water. Een mooie bijkomstigheid: ik kan op een makkelijke manier aan wat extra drinken komen en dat komt goed uit vanwege een verhoogd dorstgevoel vandaag.

Na deze gezellige onderbreking gaat Marianne met de pont mee en ik loop richting het Lekkanaal om deze, ter hoogte van de Beatrixsluis, over te steken.
Ik heb de hoop gevestigd op het verderop gelegen theehuis waar Marianne een heerlijke rust heeft gehad. Het theehuis kom ik helaas niet langs. Wat ik te zien krijg is een reclamebord met de tekst: "Hajé, koffie met taart?" Ik word daar blij van en stiefel snel verder.
Het is nog maar een klein stukje lopen.
info die ik hier lees: “restaurant Nieuwegein (Linielanding) is dé toegangspoort tot de Nieuwe Hollandse Waterlinie en het Eiland van Schalkwijk. Het is de ‘etalage’ voor het achterland. Op deze plek langs de snelweg A27 kunnen passanten en toeristen terecht voor een lokaal en regionaal geproduceerd hapje en drankje. Zij parkeren er hun auto en kunnen te voet, op de fiets of per kano het gebied verkennen”.

Het lukt mij echter niet om de ingang van het restaurant of het terras achter het restaurant lopend te bereiken. Ik ben ook te vermoeid om te blijven zoeken en staak , na enkele omzwervingen, mijn zoekactie. Ik vervolg mijn wandeling over het fietspad richting Schalkwijk. Gefrustreerd want m'n cafeïne gehalte blijft dalen.

Een half uur later loop ik over een graspad langs de Schalkwijkse Wetering. De Wetering en het graspad zijn gescheiden door een hoge natuurlijke afscheiding.
Ik zie dus niet goed wat er op het water zich afspeelt. De geluiden bereiken me wel en zo volg ik een intiem gesprek tussen 2 kanovaarders die kennelijk niet beseffen dat er een wandelaar kan “meegenieten”.
Het graspad is best lang en in de hete zon loopt het voor mij iets minder aangenaam.
Een kilometer verderop passeer ik 2 personen die een gesprek voeren over de consequenties van de Corona maatregelen op hun (on)mogelijkheden om (muzikale) optredens te verzorgen: “een kwartier optreden is geen optreden!”

Ik hoef me daar niet druk om te maken, ik maak me wel druk over dit graspad waar geen eind aan lijkt te komen. In combinatie met de benauwd aanvoelende warmte en het almaar dalende cafeïnegehalte is dit een serieuze aanval op mij van de beruchte man met de hamer.
Toch komt er een einde aan dit pad en gloort er weer een sprankje hoop als ik het pad verlaat en een bankje zie staan op een kruispunt van paden.
Eenmaal neer gestreken op dit bankje word ik door een echtpaar benaderd: "meneer, loopt u de groene of de blauwe route?" Ik: "beide niet, ik loop het Waterliniepad".
"U kunt beter nog een stukje doorlopen dan komt u in het Verdronken Bos, daar staan bankjes en heeft u een veel mooier uitzicht dan hier!"
Ik besluit om hun advies op te volgen en bedank ze hartelijk voor de tip.
Nog geen paar honderd meter verder loop ik over een vlonderpad en beland ik in het Verdronken Bos.

Wat is het Verdronken Bos?
Wikipedia zegt hierover:
"Het Verdronken Bos is een recreatiebos dat als waterberging is (her)ingericht. Het is bedoeld om water te kunnen bergen bij teveel neerslag. De bomen die hier stonden kunnen niet tegen een te hoge waterstand en zijn afgestorven."
Ik vind het een bijzondere, adembenemend mooie en mystiek aanvoelende plek waar ik geniet met volle teugen. Takken steken boven het water uit.
Dit is zo’n plek waar ik (bij wijze van spreken) uren kan blijven zitten, staan, kijken en genieten. Een super ervaring!!!
Toch maar weer verder: Het vlonderpad loopt door het hele gebied heen en voor ik het weet ben ik er alweer uit!

Wat er dan volgt lijkt minder fraai: opnieuw een lang graspad langs een (inundatie)kanaal.
Deze keer zit de positieve energie nog volop in mijn lijf (en hoofd) en ga ik er bijna fluitend overheen.
Ik word bovendien getrakteerd op een heus kikkerconcert!
Het kanaal loopt nu recht op mijn einddoel af: Fort Honswijk.
Marianne is daar inmiddels aangekomen met de fiets. Het fort is gesloten. Ze komt mij tegemoet fietsen en geeft mij het advies hoe ik het snelst bij de auto kan komen, maar ik wil natuurlijk gewoon mijn route lopen. Mijn route gaat de dijk op en maakt een ronde om het fort heen. Ik zwicht uiteindelijk toch en kies alsnog voor de kortste weg en loop linea-recta naar de auto! Dat rondje is voor de volgende keer. Dan begin ik fris en fruitig aan een nieuwe route.
Voor nu naar huis en verder genieten van mijn vakantie.

Leuk leesvoer

Weer genoten van je verslag. En heel herkenbaar: zowel de omgeving als de cafeinedip. Ik heb dat met Kennedymarsen dat ik mijn cafeine op pijl moet houden, anders voel ik me net een vaatdoek.

In deze omgeving heb ik gefietst en toen een rondleiding gedaan bij fort Hondswijk. En dat theehuis, was dat ook in een fort? Anders kom je die bj je volgende etappe tegen denk ik. Ik had gefietst van Culemborg naar fort Hondswijk, dat is vast onderdeel van je volgende etappe.

De volgende keer loop ik inderdaad het gedeelte van Fort Honswijk naar Culemborg.
Dit gedeelte had Marianne gefietst maar dat was nadat we elkaar gezien hadden bij de veerpont.
Het theehuis was niet in een fort.

Morgen weer verder: van Schalkwijk (fort Honswijk) via Culemborg naar Leerdam of Asperen.

Gisteren 26 km gewandeld. Gestart bij fort Honswijk (Schalkwijk), over de dijk langs de Lek en dwars door de uiterwaarden gelopen. Met veerpont de Lek overgestoken naar Culemborg en aan de andere kant van de Lek “ terug gelopen” (ook nu weer dwars door de uiterwaarden) tot fort Everdingen.
Vervolgens zuidwaarts gegaan, veelal over graspaden langs Weteringen geploeterd en zo afgezakt naar Leerdam en geëindigd bij fort Asperen in Acquoy.
Het was zonnig en warm.
Marianne heeft in hetzelfde gebied gefietst maar omdat ik voornamelijk door uiterwaarden en over andere onverharde paden heb gewandeld hebben we elkaar deze keer niet gezien.
Meerdere wandelaars ontmoet die ook het Waterliniepad aan het lopen waren.
Ik heb weer genoten!

Maandag wil ik hier weer aan de wandel gaan.
Starten bij Fort Asperen in Acquoy.
Ik wil in ieder geval tot Gorinchem lopen.
Als de pont naar Woudrichem vaart en er geen lange Corona-gerelateerde wachttijden zijn dan steek ik hier de rivier over om vanaf Woudrichem de wandeling voort te zetten.
Vanuit Woudrichem naar Slot Loevestein is ook alléén varend mogelijk. Misschien lukt het om de oversteek vanuit Gorinchem naar Slot Loevestein met 1 boot te doen.
Als ik zin heb dan loop ik door tot Poederoijensehoek.