Dit is de 1e in een serie van 9 wandelingen langs Hollandse rivieren.
Vandaag (3 juli) loop ik langs de rivier de Lek, van Wijk bij Duurstede tot Ameide, 40 km.
Ik loop aan weerskanten van de Lek en maak gebruik van 5 pontjes.
De LekDe Lek is een Nederlandse rivier die vanaf Wijk bij Duurstede de voortzetting vormt van de Nederrijn en zich bij Kinderdijk verenigt met de Noord: als Nieuwe Maas zet de rivier zich in westelijke richting voort. De lengte bedraagt 62 kilometer.
https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Lek_(rivier)
Ik reis met het OV naar Wijk bij Duurstede.
Vanaf de bushalte is het 1,5 km lopen tot de veerhaven aan de Nederrijn, mijn officiële beginpunt van de wandeling.
Met de pont steek ik de Nederrijn over en loop dan richting een brug die het mij mogelijk maakt het Amsterdam-Rijnkanaal over te steken. Het Amsterdam-Rijnkanaal kruist hier de Nederrijn/Lek.
Na de oversteek bevind ik mij bij het beginpunt van de Lek. Hier zou ik de uiterwaarden in kunnen gaan echter ik kies ervoor om over de verharde dijk richting Culemborg te lopen. Het zou trouwens geen goed idee zijn geweest om hier de uiterwaarden in te gaan want op het toegangshek staat de volgende waarschuwing: “pas op, gevaarlijke stier!”
De dijk kronkelt en ik heb mooie uitzichten over de rivier achter de uiterwaarden en de dorpjes en polders aan de andere kant.
Het is hier rustig lopen al wordt het tijdelijk iets drukker vanaf het plaatsje Beusichem.
Ik blijf op de verharde dijk lopen omdat ik dat voor dit moment prettiger vind en ik dan ook sneller meer kilometers kan maken. Ik wandel voor het eerst in lange tijd (bijna 2 jaar) 40 km en wil in het begin een beetje vaart maken in verband met mogelijk onweer in de (na) middag.
Na 12 km volgt een korte rust op een bankje op de dijk. Daarna ga ik weer verder, naar Culemborg waar ik de pont pak naar Schalkwijk. De pontjes zijn leuke onderbrekingen.
Aan de overkant wil ik de uiterwaarden in. Hier hoef ik maar 2 km te lopen en dan volgt alweer het volgende pontje.
Het is inmiddels broeierig warm met zeer weinig wind.
Dan doemt in de genoemde uiterwaarden een grote kudde runderen op. Zij lopen op het smalle pad waar ik wil lopen. Er loopt wat jong spul tussen dus voorzichtigheid is geboden.
Ik duik het struikgewas in (tot ver boven mijn “blote” knieën).
De koeien zijn nieuwsgierig en volgen mij op afstand.
Ze wandelen richting een drinkplaats en ik ga er voorzichtig voorbij.
Het Liniepontje brengt mij naar Fort Everdingen: dat is 1 km varen. Aan boord ben ik de enige passagier en raak ik in gesprek met 1 van de vrijwilligers.
Ze waarschuwt mij tevens voor mijn loszittende veters en beziet wat een schade de 2 km uiterwaarden aan mijn onderbenen heeft aangebracht inclusief de koeienstront.
Ik had bedacht dat ik een rondje om het Fort Everdingen wilde maken als het lopen goed zou gaan en omdat het tot nu toe goed is gegaan pik ik een extra kilometer mee rondom het fort. Dit is een grote tegenvaller want ik loop hier slechts over een natuurcamping (wat eigenlijk niet is toegestaan).
Daarna begint de warmte zijn tol te eisen en kak ik in.
Op 20 km bouw ik een extra rust in Everdingen in, ook weer op de dijk met uitzicht over de rivier.
Het is nog 7 km lopen tot de volgende pont en die kilometers verlopen erg stroef.
In toenemende mate heb ik spierpijn en kramp voornamelijk in mijn beide knieën en onderbenen.
Het is inmiddels zo broeierig warm geworden dat ik steeds meer moeite krijg om verder te lopen.
Ik had van te voren al enkele “escapes” in de route ingebouwd mocht het lopen niet lekker gaan of het onweer dichterbij komen.
Ik wandel richting Vianen en passeer het immense sluizen- en stuwen complex bij Hagestein.
Wat een indrukwekkend staaltje techniek wordt hier (net als bij Amerongen en Driel) toegepast om het water in deze en andere rivieren (Nederrijn en IJssel) te reguleren.
In Vianen steek ik met een pont de Lek over naar Nieuwegein.
Ik heb wel behoefte aan een horeca-rust maar kom helaas niets tegen.
Ik heb nog 12 km te gaan en besluit om op de Lekboulevard een rust te pakken, wederom op een bankje met uitzicht over de uiterwaarden en de rivier.
Een dame met hond ziet haar kans schoon en knoopt een praatje met me aan.
Ze heeft duidelijk behoefte aan contact en een luisterend oor.
In korte tijd volgt haar levensverhaal. “Ik ben zo blij dat u naar mijn verhaal hebt geluisterd en dat u mij begrijpt”.
Ze wandelt verder en ik wil ook verder. Ik zie haar terug lopen; ik duik snel de uiterwaarden in om een 2e gesprek te voorkomen. Ze zwaait nog naar me en komt me niet achterna want ze mag daar niet komen met hond!
Ik ga de A2 onderdoor en blijf de Lekdijk volgen.
Vanwege onweersdreiging in de middag kies ik voor een alternatieve route met meerdere mogelijkheden om te schuilen of een bus in te stappen.
Door deze afbuiging kom ik ook eindelijk horeca tegen dus geniet ik van een extra rust.
Na enkele kilometers zo gelopen te hebben kies ik er voor om terug te keren naar de dijk. Nog 4 km lopen dat is te overzien. Ik loop over het terrein van een boerderij, klim over een hek en volg een zandpad naar de dijk. Voordat ik de dijk echt op kan moet ik onder 2 stroomdraden door.
Dan zie ik in de verte mijn beoogde eindpunt van deze wandeling: Ameide. Nog een laatste oversteek met een voetveer en ik ben er.
De bushalte is aan de dijk, naast een café dus ik bestel iets op het terras en blijf zitten totdat mijn bus komt.
Door een storing is de bus 5 minuten te laat. De OV-kaartlezer is kapot dus de rit met de buurtbus is gratis.
In nog geen half uur tijd is de achterstand van 5 minuten omgezet in een voorsprong van 3 minuten.
Scheurend over de dijk en over de A2 komt de bus 3 minuten eerder aan op het station van Utrecht.
Bij thuiskomst hoor ik dat Culemborg is getroffen door een stevige onweersbui.
Ik heb geluk gehad!
Day After: De kramp en spierpijnen zijn verdwenen.
Terug denkend: ik heb 2 beginnersfouten gemaakt: te snel willen wandelen aan het begin (vanwege mogelijk onweer) in combinatie met te weinig drinken vooraf.