En ook de 7e medaille van Haaksbergen is binnen.
Wat was het fijn om weer zo dicht bij huis te lopen. Eerst relaxed gtst kijken en dan maar eens op pad. Helaas door een lege accu duurde het wat langer, maar om 9 uur toch vertrokken en om half 10 was ik aanwezig in de bloedhete en drukke tent. Bij het inschrijven was het chaotisch en de balies stonden helemaal niet handig. Toch gelukt om mijn spullen te krijgen en op zoek te gaan naar bekenden. Van het forum werden Rumi, Ahaha, Eduard en Bertus snel gespot. Nadat ik mij klaar had gemaakt (lichtjes bevestigd, hesje aan heuptas om) ben ik met mijn vader (die mij weg had gebracht) naar buiten gelopen voor wat frisse lucht. Dick was de mensen al mooi aan het toespreken en na 10 minuten was daar het spectaculaire startschot met veel vuur vanwege de 25e editite. Pa ging linksaf, ik rechtsaf en de tocht was begonnen. Al na enkele honderden meters kwam ik Rumi weer tegen en we hebben verder de hele tocht samen gelopen. Hij liep wat langzamer doordat hij laatst een kuitblessure heeft gehad, anders had ik hem nooit bij kunnen houden
De eerste lus ging als vanouds naar de Watermolen. Maar niet voordat we eerst een lusje van de zaak kregen door Haaksbergen. Veel overmoedige jeugd liep ons voor de voeten en liepen dan weer snel dan weer langzaam. Na 4 km waren we weer terug bij de tent. Rumi zei nog: we hoeven toch niet door de tent? Nee hoor riep ik nog, dat is nooit. Dit jaar wel dus... Maar goed eindelijk gingen we de stad uit en kregen we wat ruimte. Eindelijk konden we een constant tempo aanhouden. Na een km of 9 kwamen we aan bij de mooi verlichte watermolen waar thee en een krentenbol stonden te wachten. Na een paar minuten gingen we verder, terug naar Haaksbergen. Lange asfaltwegen volgden maar de maan verlichtte de boel mooi zodat de zaklamp eigenlijk een overbodig attribuut was. Om 23.40 waren we al weer terug en hadden er 21 km opzitten. Bij de bar was het druk dus een drankje of soep nemen wachtten we wel mee tot de volgende rust hier.
Op naar lus 2 dan maar, naar Rietmolen. Dit vind ik altijd een saaie lus, met veel lange saaie wegen. Maar ach het is nog donker dus veel zie je er niet van. Ik kreeg enorm last van mijn benen in dit stuk, verzuring ofzo? Het tempo verzwakte en het voelde echt niet lekker. Ik hoopte dat het nog weg zou trekken en gelukkig gebeurde dat na een kleine 3 kwartier ook wel. Ik kon goed voelen dat ik vorige week 92 km had gelopen. De blaar die ik daar op had gelopen begon nu weer raar te doen en ook andere plekken begonnen te schuren. Aan de zijkant van mijn scheen begon een spier onwijs zeer te doen. In Rietmolen konden we voor het eerst zitten op een fatsoenlijke stoel. In de tent in Haaksbergen zijn namelijk alleen maar bankjes. Het enige eten wat we tot nu toe kregen waren boterhammen maar die sloeg ik over want die kreeg ik echt niet meer weg, dat droge voer. Terug naar Haaksbergen ging het weer wat beter en was het tempo weer terug. De mp3 speler begon dienst te doen als afleider. Op 37 km was er nog een rust in een boerenschuur met een drive-in show erbij. Erg gezellig zo. En omdat het een eigen rust was, was de variatie aan eten en drinken ook wat meer. Kaas, worst, een appel en verschillende drankjes kon je uit kiezen. Nog een kleine driekwartier verder waren we weer terug in de tent op 42 km en het was nog maar 6.20.
Omdat we nu op de helft zaten nam ik een goede rust. Even een soepje gegeten, schone sokken aangedaan, opnieuw getapet en mijn scheenbeen ingesmeerd met witte toei (wat heel goed heeft geholpen) Na een klein halfuurtje was ik weer klaar voor de 2e helft.
De derde lus bracht ons richting Boekelo. Er zaten een paar mooie paden bij, maar veelal waren het nog steeds lange saaie asfaltwegen. We kruisten een paar keer het museumspoorlijntje. De eerste keer vroeg Rumi: Loopt hier soms Syntus? Nee zei ik, hier loopt eigenlijk nooit een trein. Maar toen we het onbewaakte spoortje nogmaals kruisten zagen we ineens een grote locomotief op ons afkomen
Ik zal nog eens wat zeggen, het tegenovergestelde gebeurd steeds vandaag
Na een kleine 7 km kwamen we aan bij camping Buytenplaats. Normaal is er binnen niets meer te doen, maar vandaag was het er propvol en bloedheet. Met een bakje druiven en een cola gingen we maar buiten zitten. Mijn jasje heb ik hier voor het eerst deze tocht even aangetrokken omdat het nogal waaide en fris was. De cola smaakte me echter niet dus na een half bekertje maar weer verder gegaan met de route. We kregen nu een paar leuke bospaden en paden over boerenerven. Na een uurtje hadden we alweer een rust, ditmaal weer in een boerenschuur. Hé Carola, koffie? Vroegen ze al toen ik had plaatsgenomen (handig als je mensen in de organisatie kent
)
Na de kop koffie en een banaan gingen we weer terug naar Haaksbergen. In een razend tempo. Rumi zei een paar uur geleden al dat een sprintje goed was voor andere spiergroepen, en ik vroeg hem of dit was wat hij bedoelde
Dit stuk liep heerlijk, weinig pijn, hoog tempo en om kwart over 11 zaten we weer in de tent.
Ditmaal een bankje tegen de achterwand geschoven zodat ik toch steun had met mijn rug. Die bankjes overal bevielen me slecht ik kreeg er een hele zere rug van.
Om half 12 begonnen we aan de laatste lus, die richting het altijd mooie Buurserzand. Maar hoewel mooi, ook zwaar. Smalle heidepaadjes, veel boomstronken maar ook vlonderpaden en mooie uitzichten. Na een km of 7 kwamen we aan bij de werkschuur van natuurmonumenten. Hier hadden ze suikerbrood en omdat ik vrij weinig gegeten had smaakte me dat zo lekker dat ik een 2e plak nam en ook wel een 3e had gelust. Op naar de volgende rust. Het opstarten deed ontzettend pijn nu, ontzettend zere, branderige en vermoeide voeten maar ook spieren in de benen die ik erg voelde. Maar eenmaal opgestart ging het weer heel soepel en lag het tempo weer lekker normaal. We liepen nog een uurtje door de bos en heide en eindigden met een zeer drassig ruiter/gras/modderpad tot we bij de allerlaatste rust waren, de borrelpost op de rondebultenweg. Hier hebben ze traditioneel een borreltje om de laatste kilometers wat te verzachten. Jan, een wandelmaatje uit de buurt die had afgezegd, was hier om me op te wachten. Maar eigenlijk wilde ik niet heel lang zitten want het deed zo’n pijn om op te starten. Na een beker melk en nog wat druiven gingen we dan maar beginnen aan de laatste 4 km. Vorig jaar hadden ze de esch eruit gehaald op het eind en gingen we meteen Haaksbergen binnen, dit jaar hadden ze echter de Harrevelderschans in de route gedaan. Een prachtig stuk heide maar hier waren de paden zo nat en drassig dat we op een gegeven moment zelfs moesten springen om droge voeten te houden. Nou je begrijpt, dat springen lukte me niet meer, dus plons, daar ging mijn ene voet kopje onder. Een natte sok was het gevolg, maar het kon me niet meer schelen want we waren er toch bijna. Nog 1 lange weg die ons Haaksbergen inleidde, rondje bejaardentehuis en het centrum nog even door en daar waren we bij de finish. 17 uur en 10 minuten na de start. Pa, ma en Jan stonden me met een bloemetje op te wachten en ook werd ik gefeliciteerd door andere bekenden die bij de finish en binnen stonden.
Bij binnenkomst werd me door Dick Achterkamp, de binnenprater, nog door de microfoon gezegd dat ik het toch wel kon. “Want ja mensen, zij is altijd 2 uur later, ze wil altijd achteraan lopen maar ze kan het wel”. En bedankt Dick, ik wou dat ik een KM in 14 uur kon volbrengen
Vorig jaar was ik trouwens ook om 3 uur binnen hier.
We moesten nog even wachten op de oorkonde en ik had nog een boel bonnetjes over dus na een rondje drinken kregen we dan onze oorkonde, werden de stempels geplaatst op de blauwe kaart en gingen we al vrij snel huiswaarts. In de tent was toch weinig meer te doen. Om half 5 was ik alweer thuis en om half 6, toen de laatste wandelaars nog aan het zwoegen waren lag ik al fris gedouched weer in mijn bedje (tot half 8
)