Na 5 keer als mede organisator de kennedymars van Vijfhuizen te hebben begeleid vond ik het tijd worden om dit jaar de tocht eens van de andere kant te bekijken. Derhalve al bijtijds ingeschreven want de limiet ligt op 100 deelnemers.
Niet geheel onverwacht kwam er 3 weken voor de KM5H nog een Dodentocht op mijn pad.
Ik was mij bewust dat dit mij wel eens op zou kunnen breken bij onze kennedymars maar kon het even niet laten.
Wonderwel ging Bornem mij weer goed af dus Vijfhuizen ging door voor mij.
Zaterdagochtend was het al vroeg reveille. Er moesten nog boodschappen gedaan worden en de logistiek rond de rustposten moest nog afgehandeld worden. Rond 3 uur 's middags was alles in kannen en kruiken zodat ik na een biertje nog even anderhalf uur kon voorslapen.
Na een maaltje macaroni zijn we maar om half 8 naar Vijfhuizen vertrokken om samen met Gery plaats te nemen achter de inschrijftafel want de eerste wandelaars waren al ruim voor 19:00u in Vijfhuizen.
Een half uur voor de start ben ik naar de feesttent gegaan om een beetje de sfeer onder de wandelaars te proeven.
Voorgaande jaren was dat er nooit van gekomen omdat ik tot na de start nog bezig was met startlijsten en laatste instructies voor de rustposten.
Na een praatje van onze voorzitter Cor aka Pingu ging de meute om 22:00u van start.
Er was prima weer voorspeld en onder een sterrenhemel lieten we via de Kromme Spieringweg Vijfhuizen achter ons.
Op naar de "Polderbaan" de 5de baan van Schiphol. In tegenstelling tot vorig jaar was hier niet veel te beleven. Het laatste vliegtuig was reeds rond 22:30u vertrokken. Het enige vermaak waren de lichtjes van de luchthaven en een hevig vuurwerk in de richting van Aalsmeer.
Natuurlijk werd er ook gebabbeld met medewandelaars met name een aantal debutanten. Iedereen was enthousiast hoewel sommige wel twijfels hadden of ze het wel zouden halen.
Intussen hadden we er flink de pas in en voelde ik dat het eigenlijk een tikje te snel voor mij ging.
Na 12km weer terug in Vijfhuizen voor de eerste rust. Lekker man. Vers gezette koffie in plaats van dat oplos spul. Een appelkoek erbij, helemaal goed. Ook alvast maar een krentenbol soldaat gemaakt want ik begon al een beetje trek te krijgen. Vervolgens lieten we Vijfhuizen achter ons en liepen langs de rand van Haarlem richting Spaarnwoude.
Waar normaal het geluid van vliegtuigen volop aanwezig is wordt bij gebrek hieraan de nachtelijke stilte aan flarden gescheurd door techno of trance herrie van een of ander festival bij Zwanenburg.
Toch heeft het nachtelijk wandelen wel wat. Voorspoedig kwamem mijn Doto wandelmaat Jur en ik bij post Spaarndam aan. Hier hoorde ik dat Wil uitgestapt was met hartklachten. Met slechts deze summiere info ging ik er maar van uit dat het niet al te ernstig was. Ook op deze post was weer van alles voorhanden. Na koffie en een boterham gingen we weer verder op naar de 30km post bij Buitenhuizen.
Na door het pittoreske dorpje Spaarndam te hebben gelopen volgde een donker stuk langs woonboten en de golfbaan van Spaarnwoude. Bij het geringe licht waren de witte pijlen die op het wegdek geplakt waren goed te zien en om het helemaal goed te doen waren bij een richtingsverandering breeklichtjes geplaatst. Foutlopen was hier zo goed als onmogelijk tenzij je aan het slaapwandelen bent.
Na een vervelend trapje een talud op arriveerden we bij de veerpont van Buitenhuizen waar Jos in de vrachtwagen een prima rustpost had ingericht. Ivonne en Irene vlogen af en aan om de wandelaars van allerlei lekkers te voorzien. Natuurlijk heb ik ik het traditionele broodje bal genuttigd. Lekker hoor zo'n warme hap in het holst van de nacht.
Voordat we met de veerpont naar de andere oever van het Noordzeekanaal gingen nog even dankbaar gebruik gemaakt van de mobiele Dixie. Dit jaar hadden we bij elke vrachtwagenrust een Dixie tot onze beschikking en ik moet zeggen dat dit het niveau van deze tocht weer een stukje hoger brengt.
Aan de overkant was het zo vroeg in de ochtend aardig afgekoeld en met de nevel erbij best wel koud te noemen.
De sweater die ik los om mijn schouders had geslagen was voldoende. Met het stevige tempo dat we over de Noorder IJ en Zeedijk liepen had ik het warm genoeg.
Inmiddels was Rob Keetlaer aangepikt en al pratend was de lange donkere dijk en Vonderweg snel geslecht. In ieder geval voor mijn gevoel dan. Vervolgens een onvermijdelijk wat minder mooi stukje van de route langs de zwarte markt en over de meubelboulevard bij Beverwijk.
Na een parkje via welk we over de Velsertunnel liepen bereikten we de 40km post. Weer een lekker bakkie koffie gedronken terwijl vrijwilliger Ricardo zijn pannenkoeken bleef opdringen.
Echt trek had ik niet maar voor de zekerheid maar een bekertje drinkontbijt genomen. Het werd per slot van rekening al langzaam ochtend.
Hugo, een Vijfhuizenaar, had het een beetje moeilijk. Gelukkig had ik een "grote roze" en kon ik Hugo overhalen op zijn minst tot de volgende post te lopen.
Andy, die vorig jaar verkleed als kerstman de Dixie deed had het ook zwaar maar hij was overtuigd dat hij hem ging uitlopen.
Toen ik weer opstapte voor de volgende etappe van 10km voelde ik opeens een paar pijnlijke kniebanden.
Daar ik ruimschoots op schema lag besloot ik deze etappe maar even een beetje gas terug te nemen.
Een goede beslissing want na 500 meter had ik geen last meer van de knie.
Het volgende stukje tot de sluizen bij IJmuiden is voor de meeste niet het mooiste stuk maar ik vond de industrieële omgeving niet onaardig. Er viel genoeg te zien. In de verte liep een schip de sluizen in. Je kon zo goed zien hoe laag het achterland eigenlijk is. Wat lag dat schip hoog ten opzichte van de omgeving.
Toen we bij de sluizen arriveerden was het schip inmiddels geschut en gelukkig stonden de sluisdeuren dusdanig dat we de korte route konden nemen. "Je kan niet altijd zes gooien", zegt Jos altijd maar dit keer hadden we dan geluk. Na de sluizen volgde er nog een beetje saai stuk havengebied met vishandels etc.
Toch, als je de ene voet voor de andere blijft zetten kom je vanzelf weer bij een rustpost. Op 50km stond Jos weer met zijn dames. Hier ook weer ruime keuze uit eten en drinken.
Gisteren bij de voorbereiding zei ik nog tegen Jos die soep wilde maken voor deze post: "Jos, doe het nou niet. We hebben voldoende proviand en je hebt het al druk genoeg." Gelukkig heeft hij toch 25 liter soep gemaakt en ik moet zeggen dat dit een blijvertje moet worden. Ik nam zelfs twee kommetjes. Heerlijk ik snakte naar iets warms en hartigs.
Andy grapt en grolt nog, Jur kreeg een slaapdip en Hugo zat hier echt stuk. Ik heb hier zijn voeten getaped en die zagen er nog best goed uit. Als mentale ondersteuning zou de vader van Hugo de laatste 30km mee lopen.
Net voordat wij vertrokken sprong Tina uit de vrachtwagen op weg naar het strand en horecarust Parnassia.
Net 9:00u geweest. Zonnetje. Strak blauwe lucht. Laagtij. Tijd zat. Dus heel relaxed kuierden we de 5km over het strand.
Het was even klimmen om van het strand af te komen maar rustig aan, kleine pasjes nemend bereikten we toch het terras van Parnassia. Het was een mooie dag dus we gingen uitgebreid zitten voor koffie en appeltaart.
Met nog 25km voor de boeg gingen we weer op pad. Het Duinpieperpad lag voor ons.
Mijn knie begon weer op te spelen. 200 meter stekende pijn dan weer ging het goed. Vervolgens weer pijn. Dit wisselde elkaar continue af. Ik besloot zelf ook maar een Ibuprofen te nemen. Voor de eerste keer in mijn wandelcarriere en niet echt mijn stiel. Als de pijn zou verdwijnen kon ik in ieder geval normaal lopen zodat ik niet iets anders zou overbelasten.
Na een half uur, net toen ik verwachte dat de pijnstiller niet werkte, verdween de pijn en liep ik weer als een kievit.
Het Duinpieper pad loopt achter het circuit van Zandvoort en is mooi maar lang als je al zo'n eind gelopen hebt.
Op het circuit scheurden bolides hun rondjes om de snelste tijd. Wij deden het rustig aan. Slechts het op tijd finishen was ons doel. Eindelijk kregen we het spoortunneltje bij de Wattstraat in zicht. Na het tunneltje volgde nog een schier oneindig klinkerpad.
Even een tussenstop zou wel prettig zijn. We kregen een bankje in zicht en Hugo gaf aan even een steentje uit zijn schoen te willen halen. Kwam dat even mooi uit! Even een rokertje om op adem te komen. Gelukkig komt aan alles een eind en opgelucht kregen we een half uurtje later toch post de Duinrand in zicht.
Weer volop te snaaien en drinken hier. Andy nam een biertje. Ik durfde het nog niet aan. De volgende etappe ging via de Amsterdamse Waterleidingduinen. Hier was dit jaar de route aangepast. Volg de richtingaanwijzers richting uitgang "de Oase" was het devies. Deze wijziging is niet korter dan de route van voorgaande jaren maar is nu wel verhard.
Wederom een klinkerpad. Wel met wat heuveltjes hetgeen overigens goed te doen was. Het pannenkoeken restaurant "de Oase" lieten we letterlijk links liggen.
Post Groenendaal was ons volgende doel. Vandaar zou het nog 7km tot de finish zijn. Eenmaal zo ver zou het niet meer fout kunnen gaan. We hadden er inmiddels weer flink de pas in. Jur en ik zelf liepen heerlijk en de vader van Hugo was nog redelijk fris natuurlijk. De voetjes van Hugo deden hem zichtbaar pijn en hij snakte naar de finish. Andy Was inmiddels stiller geworden. Ook hij had het wel gehad en wilde bij Leijduin nog even rusten. Terwijl we daar langs de kant van de weg zaten kwamen zijn vrouw en dochter langs fietsen. Zijn kleine meid gaf hem een vlaggetje van Engeland. Een ontroerend moment. Vrouwlief nam Andy's rugzak mee terug dus verlost van die last en met vlag krabbelde hij weer overeind en gingen we met zijn vijven weer op pad.
Groenendaal was nog op een steenworp afstand en na een paar slingertjes door het bos konden we weer neerploffen in een lekkere stoel. Frisdranken werden aangereikt en blokjes kaas deden de ronde terwijl we lekker uitrustten. We namen het er weer van want we hadden nog zeeën van tijd voor de laatste 7km.
Ik begon zin te krijgen in een "biertje naar keuse" bij restaurant "de Molenplas" waarvoor we allen bij de start een consumptiebon hadden gekregen.
De 4km naar de Molenplas was zo overbrugd want het is een aangenaam stukje omgeving; langs de Ringvaart van de Haarlemmermeerpolder, dijkje, molentje en door het park naast de plas.
Het was druk op het terras waar Gery en drie andere vrijwilligsters ons toejuigden en naar een vrijstaand tafeltje dirigeerden. Mijn companen hielden het bij koffie en fris terwijl ik voorzichtig een Westmalle Tripel dronk. Heerlijk!
Na ruim drie kwartier gingen mijn maten alvast beginnen aan de 2,5 kilometers terwijl ik de tijd nam rustig mijn bierglas te legen. "Je haalt ons nog wel in", zeiden ze. Toen ik echter achter ze aan speerde waren ze in geen velden of wegen meer te bekennen en zag ik ze pas aan de finish weer.
Een bos hele grote gladiolen werd ons aangereikt, handen werden geschud, schouderklopjes gegeven.
Trots en voldaan werden de laatste meters naar de feesttent afgelegd waar we onze medaille in ontvangst konden nemen.
We hadden het geflikt! Niet dat ik bang was dat het mij ziet zou lukken maar supertrots op de gelegenheidswandelaars uit Vijfhuizen die de uitdaging aangegaan zijn.
Nu ik deze tocht ook eens zelf gelopen heb kan ik alleen maar concluderen dat we alles prima voor elkaar hebben.
Ik zelf heb nog nooit zo'n goed verzorgde tocht gelopen. (Behalve die met additionele W4W vertroetelposten).
De tweede Dixie is een uitkomst en ook de licht gewijzigde route is een verbetering.
Als het aan mij ligt doen we het volgend jaar weer.
>>> Foto's <<<
Heb je nu nog last van je knie of is het over? Ik heb nu nergens last meer van.
