Walkers4Walkers.nl

Bertus schrijft dan wel geen verslagen, maar hij maakt ze met de camera, en maak daar dan weer een beeldverslag voor jullie van. Sorry dat het er weer een beetje veel geworden zijn, maar met een Kennedymars als Someren kan je niet met maar een paar foto's de sfeer weergeven (en er zijn heel wat meer foto's in de prullenbak gekomen). Nieuwsgierig geworden? Klik dan maar hier.

Ik ben er niet bij geweest maar door de foto's toch een beetje! Tina wat heb je een leuk vest gemaakt van de polo!

Someren 2012

Kort relaas van de gemiddelde deelnemer.
Het is eindelijk zaterdag, de dag dat ik een oude bekende ga lopen in mijn korte carrière als Kennedeymarsmarser. Ik verheug mij op deze trip die mij even een onderbreking geeft in mijn anders zo gewoon bestaan. De weersverwachtingen waren niet al te best maar ja, wie zei niet dat de N4D van vorig jaar de natste ooit zou worden. Met dit gegeven in het achterhooft stap ik in bij, ik mag wel zeggen, wandelvriend Wil1956 waarmee ik deze uitdaging tot een goed eind ga brengen. Al pratend over wat gaat komen arriveren wij aan de oostkant van Eindhoven alwaar de festiviteiten gaan plaatsvinden. Als de wagen is geparkeerd en een pendelbusje ons heeft gebracht waar wij wezen moeten hebben wij ruim de tijd om de atmosfeer op te snuiven van een jubilerende traditie. Wanneer wij besluiten om te gaan aanschuiven komen we niet ver in de rij, zoveel mensen staan al te trappelen om te mogen beginnen. Na het aansteken van het lopend vuurtje, enige toespraken, muziekjes, vaandel hijsen en dankbetuigingen worden wij eindelijk op missie gestuurd.

Als wij de eerste straat zijn uitgelopen hebben wij al net zoveel toeschouwers gezien als de gehele tocht in Sittard dat belooft wat. Het kleine lusje wordt door ons afgeraffeld en met deze wijsheid nemen wij ons voor deze mars onder de vijftien uur te krijgen zo goed zitten wij in ons vel. De organisatie is goed en de faciliteiten zijn nog beter, niets wijst op donkere wolken die boven ons hangen behalve dat ik kopjes ga geven van de slaap. Lierop wordt voor de eerste maal beslecht en steven wij af op de eerste rustpost in Mierlo. Als er wordt opgemaakt voor het vervolg worden wij geplaagd door de elementen en als ik ergens een hekel heb tijdens buitenactiviteiten is het neerslag in vloeibare vorm. Met de poncho aan en de pet iets verder opgetrokken wordt het hoofd gebogen en daardoor het enthousiasme gebroken. Als het even droog is conversatie mogelijk maar dat is de aankomende twee uur meer uitzondering dan regel, en vreselijk wat zit ik toch te knikkebollen.

Als wij in Brandevoort aankomen klaart het gelukkig op zodat wij dit werkelijk fantastische nieuwe wijk in historische stijl kunnen aanschouwen. Hier krijgen de voeten rust en wordt er naast de blaas de schoenen geleegd. Onze aanwezigheid in het overdekte gymzaaltje is precies lang genoeg om geen notie te krijgen van het onweer wat dan woed. Na een soepje wordt de regenbeschermende kleding weer om het lichaam gevouwen om het tweede deel van de klus te klaren maar, zodra wij buiten komen schuilen we meteen onder een naastgelegen afdak welke een barrière vormt voor een onophoudelijke wolkbreuk. Als er enig zicht komt tussen de druppels door stappen de eerste durfals moedig onder de overkapping vandaan waarna wij ons ook niet laten kennen en het voorbeeld volgen. Al slingerend van de slaap volg ik Wil die nog met ferme stappen een weg baant naar het ochtend gloren, helaas is de snelheid eruit en wordt het gevecht met het individu aangegaan. In slaapovermande toestand constateer ik nog wel dat het met mijn kompaan niet gaat zoals het moet maar nog steeds aan de winnende hand is met het gevecht met zichzelf. Als Geldrop achter ons wordt gelaten ruilen we van positie zodat Wil mij in de gaten kan houden en hij zich kan bezighouden met zijn eigen vraagstuk. Kannonne zo heb ik het nog nooit meegemaakt dat ik een urenlange dip heb.

Maar dan keren de kansen even is het droog en er verschijnt een vrouwelijke gedaante aan mijn zijde. Als ik mij goed herinner gaf ze zelfs licht, zeker verlichting in de dan tot barre tocht bestempelde onderneming. Al pratend en aangetrokken door haar vriendelijk gezicht en woorden begin ik haar tempo mijn eigen te maken, ik ken haar en toch niet, zou zij de zus zijn van een dorpsgenoot?. Haar verhalen herbergen de antwoorden dat dit niet het geval kan zijn en plots moet ik haar lossen op het vijftig kilometerpunt als verplichting aan mijn wandelmaat. Na enige tijd komt mijn medestrijder op een niet graag geziene tempo deze rust binnen, geen zitplaatsen dus doorlopen. Gewapend met een banaan en ontbijtkoek worden we richting de heide gestuurd voor een stukje onverharde beproeving. Ik blijf nu naast Wil lopen waarbij het vertrouwen in eigen kunnen verdwenen is en de stem van zijn lichaam gehoord word. Dit is letterlijk zijn lijdensweg, en het doet mij zeer mijn streekgenoot zo te zien bijlopen. Steeds meer redenen worden opgesomd om de tocht voortijdig te verlaten, ik snap hem wel maar ik kom toch met tegenvoorstellen omdat wij nog vele kilometers te gaan hebben alwaar hij kan uitstappen. Het wandeltempo is nu prut maar je moet hem nu aan de praat houden voordat hij helemaal gaat sloffen en zijn al zijn wandelvoornemens op losse schroeven gaat komen. Als we Lierop voor de tweedemaal snijden moet ik Wil overlaten aan de organisatie en eindigt hier een goede samenwerking. Na het schudden van de hand zet ik mijzelf weer op het spoor welke door de organisatie bedacht is en laat ik Wil achter in een beschutte omgeving.

Ik schiet over de baan in een tempo welke ik mij hiervoor nog niet bedacht had. Asten wordt beslecht en zet koers naar Heusden. Op het voetpad loopt een jongen met zijn neus op de schoenen, amper levend en hij mist de nodige doorbloeding in zijn gezicht. Als ik hem aanspreek weet hij zich nog iets op te richten en probeert zich aan mij vast te klampen. Als een Samaritaan neem ik hem mee het traject op om zijn missie te laten halen, en het werkt ook nog. Het hoofd komt iets omhoog en er blijkt toch geluid uit te komen ook probeert hij mijn tempo meester te worden maar daar moet ik hem toch de ruimte geven door de mijne te verlagen. Ach het is ook niet ver meer en die tijd van vijftien uur had ik toch al op mijn buik geschreven. Als wij de snelweg passeren die ons naar Someren-Eind brengt kom ik opnieuw de vrouwelijke verschijning van eerder tegen die nu druk in gesprek is met een wandelaarster. Ik vertel de jongen dat zij het was die uren hiervoor hetzelfde voor mij had gedaan wat ik nu bij hem deed. Maar hij herkent haar wel, komt de jongen ook uit mijn dorp? denk ik nog, wetende dat dit niet waar kon zijn met zijn zwaar Brabantse accent. Het is Agnes van “Boer zoek vrouw” stamelt de jongen. Tja Discovery is meer mijn ding en heb geen enkel idee wat er verder te koop is in televisieland op enig onschuldig vertier na. Ach ook wel eens vaker bij “bekende Nederlanders” gezeten waar ikzelf geen notie van had terwijl mijn omgeving begon te hyperventileren.

Vanaf Someren-Eind begint de zegetocht op dit parcours en zijn de gedachten weer snel bij het voltooien van deze voor mij zware tocht. Aan toeschouwers geen gebrek, ongelofelijk hoeveel mensen er op de been zijn tijdens deze mars om de gladiatoren een hart onder de riem te steken. Gesterkt door de aandacht en de aanmoediging van de supportersschare die met applaus en gelukwensen zijn de laatste kilometers voor het gevoel behoorlijk inkorten. De rode loper is in zicht en ik feliciteer mijn emotionele medestander met het voltooien van de afstand waarna wij worden binnengepraat. Na het in ontvangst nemen van de onderscheiding wil de jongeling zich iets teveel in mijn ruimte komen maar ik houd hier een presidentiële afstand zoals John F. dit bedoeld zou hebben. Na het stempelritueel en het zoeken naar een pendelbus wordt ik weer herenigd met Wil en daarmee wordt de terugreis aanvaard.

In het bijzonder, Wil bedankt voor de les.