Walkers4Walkers.nl

Na-aper :!:

Maar zeer welkom

Uitlopers Gefeliciteerd en niet-uitlopers een verstandige beslissing om te stoppen , al is het wel een vervelende beslissing

Missie geslaag na veel glijpartijen in de nacht is het aardig opgedroogd en dankzij de fantantische organisatie is de finish, samen met Carla, na 85km gehaald in 19 uur en 59 min.

Gisteravond ben ik 'dapper' gestart met de KM + om ca 14km later "dapper" te besluiten dat ik ging stoppen ;(
Het water stond me té hoog ín de schoenen en sopte tussen m'n tenen door... zo wist ik, zou ik de 1e grote rust niet eens halen,laatstaan dat ik er 80+ km mee zou halen.

Zo stond ik bij de 1e rust op ca 7km een berichtje te sturen richting Twitter/FB en in een whatsapp groep:


even geheel in de prive tent teruggetrokken om de telefoon droog te houden en de achterban te informeren.
Ofwel, de ingang van m'n poncho voor m'n gezicht getrokken en op de rand van m'n hoed laten rusten waar ook m'n (in 2011 van Postmuts gekregen) hoofdparaplu nog overheen zat.

Nee, ik sta 100% achter m'n keuze en ben vanmiddag terug gegaan naar de finish om o.a Rummi (Erik) te onthalen en mijn achterhoede duo Carla en Arjan die om 17:59 binnen kwamen en waarvoor ik een hele diepe buiging maakte !

Zowel Herwin (die ik meen te hebben begrepen om half 12 binnen was) en daarna Erik dus om ca 16:00uur zeiden dat dit een zware KM was geweest wat bij mij alleen maar méér bevestigde dat ik de juiste keuze had gemaakt...

Opgeven is soms ook moeilijk, misschien wel net zo moeilijk als besluiten (misschien soms zelfs tegen beter weten in) dóór te gaan.

Liever hou ik m'n energie dan toch beschikbaar voor de 4daagse.... maar alsjeblieft laat het dan niet zo regenen

Uitlopers: Super gefeliciteerd...
Uitvallers: Super dapper dit besloten te hebben

Jullie hebben het echt niet getroffen met het weer.
Alle uitlopers proficiat met deze prestatie en voor de uitvallers een verstandige beslissing om toch te stoppen.
Niet alle verstandige beslissingen zijn leuk, maar toch. De N4D staat immers voor de deur.....
Ook de verzorgers bedankt voor hun inzet, want zorder verzorging geen wandeltocht.

Dan heb je ruim 15 uur gedaan over 14 kilometer wandelen en naar de start vervoerd worden, dat is wel heel lang.
Marcy is ook ergens in de eerste 20 kilometer ges(t)opt, haar waterdichte schoenen leken meer een soort membraam te bevatten dat water wel naar binnen liet maar niet meer naar buiten, dat liep toch minder fijn. LDW en Appie (en Jannie) heb ik ook succesvol zien terugkeren aan de finish. Er zijn er vast meer geweest, maar die heb ik niet gezien of kan ik me niet herinneren.

Ik was zelf helemaal voorbereid op een speciaal verzorgingstraject van 5 kilometer, maar het intropraatje van Gijs vertelde me al snel dat dat iets heel anders ging worden dan waar ik op gerekend had, er zou namelijk maar 1 extra verzorgingspost in het extra rondje van 5 kilometer zitten. Daarnaast was de ronde van 80 kilometer iets groter en de ronde van 85 kilometer iets minder, waardoor het extra rondje van 5 kilometer ook erg aan de korte kant was. Dan maar een paar extra koekjes in de heuptas en we konden starten. Wellicht was een extra poncho een beter idee, want al vrij snel na de start was ik doorweekt. Het waterafstodende jack dat ik had was toch niet heel waterafstotend, of gewoon vrij snel compleet verzadigd. Maar voor het zover was kwamen we al vrij snel bij de eerste verzorgingspost, die toch een beetje het idee gaf dat het verzorgingsrondje waar eerder over gesproken was niet 5 maar 85 kilometer lang was. Naast de bekertjes drinken stond Tamara daar ons te tracteren op heerlijke koeken. Als ik niet beter wist zou ik denken dat ze jarig was. Verder gingen we, door vooral industrieterrein en haven, op naar de eerste binnenrust in Zwartewaal. De RWV zou de RWV echter niet zijn als ze niet elk parkje dat toevallig, minder toevallig of expres in de buurt van de route ligt niet moet worden doorstoken. Bij het bouwen van de route had men er vast geen rekening mee gehouden dat het in bijna juli zo ontzettend hard zou regenen, waardoor bij ieder park even van de droge verharde weg moest worden afgeweken, er ontzettend veel moeite moest worden gedaan om te slalommen om alle plassen heen, om vervolgens weer op precies dezelfde weg uit te komen. Dit soort momenten geef je je collega's die zich gisteren massaal verwonderden over mijn hobby die mijn voorkeur had boven een barbecue toch groot gelijk. De tweede wagenrust had een assortiment dat iets meer uit het standaardassortiment van wandeltochten, koffie/thee met een stuk besmeerd krentenbrood. Niets mis mee natuurlijk, maar een beetje een tegenvaller na de eerste post. Na veel slalommen, rechte wegen en industrieterreinen (waar met wat fantasie best een bos versierde kerstbomen in te zien viel) bereikten we als eersten de binnenrust, waar we een half uur moesten wachten voordat het moment daar was dat we mochten vertrekken. Geen probleem, we hadden een dak boven ons hoofd, de eersten zullen de droogsten zijn. Ik moet toegeven, ik was nog niet heel erg opgedroogd toen we weer mochten vertrekken. De wolken gelukkig wel, want na vertrek was het binnen een paar minuten droog, dus als kopgroep hebben we minder regen te verduren gehad, zie je nu wel dat doorstappen een nut heeft? In de binnenrust vroeg parcoursbouwer Cor me nog wat ik van het parcours vond, ik vond het een passend jubileumfeestje voor de Rotterdamse Watersport Vereniging (mompelgrom altijd weer dezelfde mensen die lopen te klagen grom langharig tuig mompelgrom)
Vlak na het vertrek van de rust kwamen we weer terug op de dijk waar we voor de rust vandaan kwamen om die te vervolgen, waar bleek dat erg veel mensen de pijl naar de rust niet gevonden hadden en gewoon doorliepen, toevalligerwijs was luisteren niet de specialiteit van al die mensen, waardoor Rob T. en ik maar in snelwandelpas mensen in zijn gaan halen en ze gaan vertellen dat ze toch echt langs de rust moesten, de tassen die nog niet in de vrachtwagen teruggeplaatst zijn geven immers ook aan hoeveel mensen de organisatie nog kan verwachten, en dat loopt zo helemaal in de soep. Zo zie je maar weer, ook voor je medemens is het fijn als je de kunst van het door kunnen stappen beheerst. Voor de eigenmens was het iets minder fijn, na een half uur stilzitten en met natte kleren net weer een beetje in beweging zijn gekomen in de wind zijn de spieren niet heel warm, zo'n sprintje doet dan best pijn. Gelukkig hadden we even tijd om te herstellen, de rest van de groep kon ons tempo niet echt bijhouden. Aangezien iedereen tegelijk op dat punt mocht vertrekken was de kopgroep ook aanmerkelijk gegroeid vergeleken met de aankomst. Vergeleken bij het vertrek, waarbij op een of andere manier altijd een paar vrij langzame mensen vooraan willen lopen en er direct een smal paadje ingegaan wordt waardoor de start één grote langzaamrijdende file wordt, is de kopgroep echter enorm gekrompen. Niet gekrompen was het aanbod bij de eerstvolgende wagenrust, waar Tamara ons op onbelichte kaas- en worstspiesjes wist te tracteren. Als ik niet beter wist zou ik bijna denken dat ze jarig was. Gelukkig heb ik zelf een lampje, en als ik die weer uitklik nadat onze nog steeds grote kopgroep volledig van spiezen is voorzien klaagt de verzorging toch wel dat ze niets meer zien. Tja, ik ga hier niet blijven staan tot de laatste loper langsgeweest is. Hierna volgt volgens velen (waaronder ondergetekende) het mooiste en meest verrassende stuk van de route: een duister pad in een duinbos. Helaas hadden we hier wat meer wandelaars dan lampjes en was iedereen voornamelijk gefocust op het niet uitglijden waardoor af en toe laaghangende takken over het hoofd worden gezien, wat somst tot onaangename botsingen tussen hoofd en tak leidt. Gelukkig was ik het niet. Zelf baal ik dat ik een paar schoenen bij me heb waarbij een groot deel van het profiel inmiddels weggesleten is, ik ervaar duidelijk meer glip dan grip. Sommige mensen waren op dit gedeelte zo goed in het niet op de pijlen letten dat ze op het strand uitkwamen en pas na 4 kilometer weer terug op de route kwamen. Tegen die tijd moet je toch wel het idee hebben dat er wel eens een pijl had mogen zijn? Wij kwamen via een wagenrust met soep (die ik maar overgeslagen heb, vrijwel elke keer dat ik last van mijn maag heb gekregen tijdens een wandeltocht was dat niet lang na het binnenlepelen van een kop soep, ik houdt niet van onnodig risico lopen) uit in de tweede binnenrust te Rockanje. Inmiddels is het ergens rond 04:45, we vragen ons af of het bordje achter de bar dat aangeeft dat er voor 12:00 geen alcohol wordt verkocht inmiddels al geldig is. Hier krijgen we ook te horen dat we even moeten wachten tot 5:05 (uit mijn hoofd) voor we mogen vertrekken, anders komt men in de knoop met de verzorgingsposten. Geen probleem, dit geeft me mooi de gelegenheid om even droge sokken aan te trekken. Sokken die erg goed zouden moeten zijn in het water weer naar buiten te transporteren volgens de informatie op de website, sokken die ik die vrijdag nog maar snel even extra in de tas heb gegooid. Ook sokken waarvan het groen met zwart erg goed overeen blijkt te komen met het groen/zwart van mijn schoenen, alsof ze bij elkaar horen. Ook verdwijnt het reflectievestje in de tas, een paar minuten na vertrek zal het immers weer volledig licht zijn.
Rockanje is vooral bekend als badplaats, en de route gaat dan ook vrij snel over het strand. Sommige stukken zijn erg goed begaanbaar, in andere zak je weg. Gaandeweg zie je steeds meer voetsporen naar links of rechts afbuigen, in de hoop daar een steviger stuk tegen te komen. Iedereen klaagt over zand in de schoenen (of bij 1 persoon zelfs een erg vervelend scherp stukje schelp dat gelukkig niet door de huid heengeprikt heeft en vrij snel als boosdoener geïdentificeerd was). Even gaan we het strand af voor de bijzondere verzorgingspost van dit traject, waar Tamara ons tracteert op broodjes shoarma of iets in die strekking. Dit keer geldt dat slechts voor een beperkte subset van ons, ik was één van de twee vegetariërs in de groep. Desondanks, als ik niet beter wist zou ik denken dat ze jarig was.
De weg vervolgde, over meer strand, richting enkele pittoreske stadjes of delen daarvan. Namen ben ik inmiddels vergeten, volgordes ook. Ik ben dan ook een ramp in het onthouden van namen, volgordes gaat vaak wel goed maar ondanks de overvloed aan cola die dag begin ik toch ook wel wat slaperig te raken. Bij de volgende en laatste binnenrust blijkt dat de wandelaars intussen zo van het schema af beginnen te raken dat de eerste wandelaars hier even moesten wachten voor hun tas er was. Dat belooft wat bij de finish, dan is het pas echt vervelend als je wilt douchen en je tas is er nog niet.
De weg gaat weer voort, dit keer met een omweggetje dwars door Spijkenisse. Hier stappen we het extra rondje in waar Gijs pannenkoeken blijkt te bakken en Sabine ze soms zelfs zonder krukken komt brengen (maar enkel op de momenten dat ze niet aan het telefoneren is, die momenten leken vrij spaarzaam). Helaas is het syteem met twee pannetjes niet echt berekend op de groepen van meer dan twee personen die aankwamen, waardoor het even duurde voor je kon ontbijten. Later in de kleedkamer vertelde Ed nog dat hij had gelezen dat er in dit extra rondje extra aandacht aan het jubileum zou worden geschonken. Ik had stroop over mijn pannenkoek geschonken, dus er is wel iets van overeenkomst.
Het extra ontbijtje in Spijkenisse waar ik eerder deze week nog op hoopte bleek wel klaargemaakt te kunnen worden, maar het werd enkel geserveerd op een festival in België, dat was me voor een ontbijt toch net iets te ver omlopen. Mijn ontbijt in Spijkenisse bestond daardoor enkel uit een glas ranja en een stukje chocola van de verzorging, waar enkele passerende kinderen elkaar vertelden dat er een hardloopwedstrijd was en de tent daarbij hoorde. Na het verlaten van Spijkenisse werd het laatste stukje gelopen over het parcours van de Rhoonse Griendentocht. Voor mij alsnog nieuw, voor de rest ook een tocht die ze nog nooit in de zomer gelopen hebben. Ook vandaag niet. Maar niet voordat we bij de laatste wagenrust een stuk taart meekrijgen. Niet van Tamara, dus ik ga er maar van uit dat deze persoon wel jarig was vandaag, hoewel resultaten uit het verleden wellicht iets anders doen vermoeden. De finish kwam voor mij als een verrassing, zo snel had ik hem niet verwacht. Eigenlijk heb ik ook vrij ontspannen gelopen en nergens last van.

(Voetnoot voor de mensen die bepaalde uitspraken niet helemaal begrepen: Tamara en ik zijn op dezelfde dag jarig, dus daar moesten we toch weer even het een en ander aan opmerkingen over maken)

Na de eerder besproken douche praten Rob en ik nog wat over centurionwedstrijd met wat aanwezige mensen die ouder zijn dan wij en ervaren Engelandgangers zijn. Dat eerste gegeven is eigenlijk vrij overbodig, het enige levende wezen daar aanwezig dat jonger is dan wij is het hondje van de niet altijd oplettende barvrouw (en wellicht een vlieg, een mug of een bacterie, maar die heb ik niet bewust waargenomen).

Rond 13:00 wordt het iets rustiger, ik besluit nog even een uurtje extra te wachten aangezien Nanta dan langs zou komen. Ik krijg nog even de felicitaties van Bahkos vanwege het uitlopen en bedank haar voor het vrijwilligen, maar daar is ze nog langs niet mee klaar. Om kwart over twee sms ik Nanta maar eens met de vraag hoe laat ze er is, maar dat gaat wel drie kwartier langer duren wegens drukte op de weg. Dat betekent dat ze met de auto is, dat kan voordelen hebben aangezien de pendeldienst naar het metrostation wat onregelmatig is en het toch net te ver is om fijn met een onhandige sporttas te wandelen. Nadat we even Nanta's zusje verwelkomd hebben die ook net finisht (wat mij even verbaasd doet staan, ik had haar al wel eens eerder gesproken maar wist ik veel dat het zusjes waren) krijgen we inderdaad een lift met precies genoeg beenruimte aangeboden naar het metrostation, waar mij weer een lange reis in zeer rumoerige stiltecoupés te wachten staat.

De voornaamste reden hiervoor is toch ook wel het weer geweest. Ten eerste zorgde de regen in de eerste uren dat je al kletsnat aankwam op de eerste binnenrust (gelukkig beperkte het zich daarna tot een paar miniscule druppels die binnen enkele minuten ook weer opgedroogd waren). Daarnaast zorgde dit ervoor dat de vele stukken onverhard opeens erg modderig, glibberig en drassig werden. Mocht het komende maand wel echt zomer blijken te worden en je loopt hem aan het eind van de maand nog eens, dan krijg je echt een compleet andere tocht, ik vermoed ook direct een stuk makkelijker. Maar ook dan zijn schoenen met iets meer profiel wel een aanrader.
Ik denk dat hij nu qua zwaarte redelijk in de buurt kwam van afgelopen Winterswijk-Arnhem, waar bij het laatste stuk over de Veluwezoom ook opeens bleek dat er nog best wat sneeuw daar was en het op sommige stukken ook glijden was.

Aan de andere kant: qua verzorging was dit wellicht de meest complete tocht die ik ooit gelopen heb. Daarbij moet ik wel toegeven dat ik het lopende buffet vanuit Zeewolde nog nooit gedaan heb.

Mijn plaatjes van Erik, Carla en Arjan vanmiddag:

Alle uitlopers gefeliciteerd met het behalen van de finish streep.
Voor de uitvallers jammer maar volgende eer beter.

Zouden wij de oorzaak daarvan zijn geweest als laatste lopers?

Iedereen die is gefinisht, van harte gefeliciteerd.
Uitvallers, heel erg jammer, mede door het weer veroorzaakt, maar toch een wijs besluit met Nijmegen in het vooruitzicht.