Walkers4Walkers.nl

Zo de 1ste KM van dit jaar zit er op. Volgens de ervaren Kennedywalkers ook gelijk de zwaarste van alle Kennedymarsen in Nederland!
Terugblikkend hoe het begon. De week vooraf goed mijn rust kunnen pakken en op vrijdagmiddag een middagdutje gedaan. Afgelopen tijd veel last gehad van vermoeidheid en naweeën van mijn maagontsteking. Om 19.45uur vertrokken we (Will en ik) met de auto naar Arnhem. Mooi op tijd arriveerden wij in Arnhem en tussen de veelal oudere mannen in strakke hardloopbroeken, liep ik als enige jonge dame van het handje vol dames. Will en ik kletsten er gezellig op los. Als je tips wil hebben over waar je vooral wel of juist niet in Gelderland/Overijssel moet gaan wandelen, dan moet je bij Will zijn! Aangekomen met de bus in Winterswijk moest ik nog 1,5 uur wachten tot de start. Ik kreeg last van slaperigheid dus deed ik een poging om nog wat slaap te pakken.
Rond de start kwam ik Hein tegen. We kletsten even bij en zo begonnen we aan de Kennedymars. Hein kan wel een stapje sneller dan mij maar zou vandaag rustig aan doen, omdat hij wat last van zijn enkel had. Na twee uurtjes lopen kwamen we bij de eerste rust en het verbaasde mij in wat voor paradijs met eten we gearriveerd waren. Alles was aanwezig! Na een broodje en een kopje thee vervolgden we onze weg. Deze nacht leek helder maar sterren zagen we niet. We liepen veel over modderpaden.
In mijn schoenen ging het niet helemaal goed. De aangemeten zolen van de podoloog zorgden voor wrijving bij mijn hakken. In caferust Varsseveld (22km) moest ik dan ook mijn hakken laten tapen. Waar ik mij dan blauw aan erger is dat zo’n Rode Kruiser denkt dat hij weet hoe hij mijn hakken moet verzorgen en zij niet willen luisteren naar de ervaring van de wandelaar zelf (tenslotte heb ik zelf 10jaar mijn ehbo, werk ik 5 jaar in de hulpverlening en wandel ik zes jaar waarbij ik de nodige ellende heb moeten ondervinden en vaak een passende oplossing werd gevonden). Na over en weer discussiëren werd er een keus gemaakt in de behandeling van mijn hakken. Wat de beste hulpverlener niet had overlegd, was de open liggende hak met kamperspiritus schoon te maken. Ik snap niet hoe z’n man dat in zijn hoofd kreeg!!! Ik kan me er nog kwaad om maken. Maar goed, met mijn eigen verstand en ervaring gingen we na het afplakken van mijn hakken verder op weg.
De nacht begon heel donker en mistig te worden. De batterijen in mijn lampje gaven onvoldoende licht en na het vervangen, gaven ze mij beduidend meer licht. In de modderpaden zaten af en toe gaten en daar wil je niet met je benen zo instappen, al gebeurde Hein dat meerdere malen. Met Hein was het gezellig lopen, af en toe kletsen en soms liep hij een stukje voor mij. Ook prima. Ondertussen viel de mist in en wat was ik blij dat toch een vertrouwd iemand bij mij in de buurt liep. Hein dacht er niet anders over. Toch liet ik meerdere malen doorschemeren dat hij niet te veel rekening met mij moest houden want ik wist dat hij veel sneller dan mij kon lopen en hij toch stiekem rekening met mij zou gaan houden. Maar ja, wat in de wandelwereld ook zo is, is dat je eigen baas bent en dus liet ik de keus aan Hein en Hein bleef gezellig bij mij in de buurt.
Het tweede deel van de nacht heb ik tegen mezelf moeten zeggen: ‘Doorlopen!’ Het was super donker en mistig. We moesten bij elke zijweg, kruispunt en dergelijke met onze lampjes kijken of we een pijl misten. Dat overkwam ons gelukkig niet. De pijn in mijn hakken nam toe en ondertussen liepen we nog met een paar wandelaars achter in de staart van de tocht. Rust op 32,5km was kopje thee naar binnen en weer verder. Bij daglicht arriveerden wij in Doetinchem. Blij dat ik halverwege was want nu ging het volgens mijn eigen gevoel echt beginnen. De schoenen konden uit en ik kon even op mijn crocs lopen. Even geen druk op mijn pijnlijke hakken. Het tapen van mijn hakken was gelukt maar op beide zag ik al weer een bel onder het tape zitten. Ik liet het los en ik vestigde mijn hoop op mijn gewone zooltje. Een slaapje kwam er niet van want overal waar we kwamen daar waren ze druk bezig met afbreken. Ik liet dit langs me heen gaan, als ik mijn natje en droogje maar kon krijgen. Ook dacht ik aan de uitspraken van Sunny. Ook gooide ik mijn aangepaste zolen uit mijn schoenen en deed ik de ‘gewone’ zool in de schoen. Het voelde gelijk beter en druk van mijn hakken was weg. Ook voelde ik dat ik niet meer met mijn grote teennagel tegen de bovenkant van de schoen aan kwam. Ik zal de podoloog opdracht geven dat de zolen van mijn hakken te hoog zijn waardoor mijn hak niet goed in de hak van de schoen zit en mijn hak daardoor open loop.
Iets na half 8 vervolgden we de laatste 40km. Mijn maag was vannacht af en toe mij rare pijntjes aan het geven, dus was dit het signaal dat ik gewoon moest eten en niet te vette dingen. Na het daglicht werd mijn maag rustig en had ik steeds minder last van mijn maag. Het motto was ook vanaf de start: rustig wandelen en voor 18uur binnen komen. Zou ik niet naar mijn maag luisteren en deze de verkeerde brandstof krijgen dan zou ik de finish niet kunnen halen. Vast recept voor elke rust was dan ook: 2 kopjes thee en een broodje. Dat koude water was me te koud. Normaal ga ik bij elke rust naar de toilet maar deze KM lukte dat niet. Daardoor bezocht ik meermalen de natuur. Het maakte mij niet uit, steeds was ik opgelucht!
Rust Laag Keppel op 49km hadden ze mijn vast recept en dus konden we met goede moed na 10min onze weg vervolgen. Soms kwamen we frisse wandelaars tegen van de 40km dagtocht. Erg leuk om dan even te kletsen. Het tempo bij mij lukte soms even op te krikken maar het snelle was er wel af. We bleven positief denken en als we maar om 12.15uur bij de pont waren. Dit lange stuk van 13km vond ik een te groot stuk. De gezelligheid onderweg met Hein was niets mis mee maar 13km zonder rust was veel gevraagd. De hakken had ik geen last meer van want de druk was weg… maar 13km is een heel stuk. De laatste km’s voor de pond kwam mijn dip. Vermoeidheid en een flauw gevoel kwamen boven drijven. Bij de pond zag ik een half verrotte paal staan waar ik op wou gaan zitten. Een voorbijganger waarschuwde mij als ik er op zou gaan zitten, dat ik dan een vieze broek zou krijgen, op een botte toon zei ik “Dat maakt mij niet uit!” De man zijn gezicht liet mij weten dat ik wel een beetje bot reageerde maar toen hij wist hoeveel km ik had gelopen, trok zijn gezicht weer bij. Gelukkig!
Na de overtocht zakte ik verder in mijn dip weg. Ik voelde mij flauwtjes en had behoefte aan een opkikker uit mijn tas. Er was geen thee, bouillon of gewone broodjes. Niets van mijn vaste recept. Zou mijn maag een broodje hamburger aankunnen? Ik was in en in koud en zo stijf als het maar zijn kon. Ik moest toch wat dus na een langere pauze vertrok ik met een breacker, broodje hamburger en zakje chips in mijn maag, mijn weg. De pijlophalers zagen mij zitten en gaven mij ook in woorden aan dat ze niet het vertouwen in mij hadden, dat ik de finish nog zou gaan halen. Maar ondanks dat ik een dikke dip te pakken had wist ik wel beter! Het was nu nog maar 19km (12.15uur). Misschien wel zware maar ik ging er van genieten. Ik vertrouwde toch mijn flauwe gevoel niet en dus at ik ook nog maar een halve mars die Hein in zijn tas had zitten. Ook namen we nog maar wat extra chips en breakers mee.
Het was flink op gang komen maar we dachten in 8km rust, 5km rust en 5km finish. Na Dieren herkende ik hele stukken van een etappe van de langste boswandeling van Nederland. Een aantal maanden geleden was ik hier geweest. De heuveltjes op en neer doseerde ik goed mijn energie en op deze manier zou ik er wel komen. De heuvels waren vaak spiegel glad en glibberig door bladeren, modder en sneeuw/ijs. Het flauwe gevoel duurde nog ff voor dat deze weg was. In de bossen was het genieten maar anderzijds schoten de km naar de Posbank niet op. Hein liep vaak een stukje voor mij uit en ik liep in mijn tempo er rustig achter aan. Het knoopje in mijn kuit nam wel toe en dat was vervelend. Ik kon rustig doorscharrelen en de grootste pijn door mijn hakken was weg. Soms wel ff kramp in mijn voeten maar dat vond ik meer dan normaal ivm wisseling zooltjes. De weg naar de Posbank duurde en duurde maar, maar ik kon gelukkig positief blijven denken. Ik dacht ook vaak “Alles is beter dan met de voeten vol blaren zitten.” Ik had tenslotte mijn hakken open maar als dat alles was. Ik kon ook nog steeds ontspannen lopen! Zo slecht had ik het niet!
Eindelijk aangekomen in de Posbank nam ik een kop thee en een opkikker. Hier had ik zo naar uitgekeken!!! Het flauwe gevoel was wel wat naar de achtergrond verdwenen maar weg was hij niet. Nadeel was dat het binnen bijna een sauna was en de bediening traag, waardoor ik moest vechten om niet in slaap te vallen. Gelukkig kon ik hier wel naar de toilet en gingen we na een korte pauze van ongeveer 15minuten op naar de trappen! Goh, wat was ik in de hitte slaperig!
Daarna nog 2x5km. Dezen liepen best wel goed. Het einde was in zicht en het viel mij mee dat we niet meer trappen moesten. Vorige keer toen ik hier was had ik veel meer trappen gehad. Hein liep steeds een stukje voor mij uit. Ook liep hij even met een ander man. Deze was later nog even behoorlijk irritant geweest omdat hij dacht dat hij mij maar even naar de finish moest begeleiden door naast mij te lopen en een hand in mijn rug te moeten doen. Ik had niet de kracht om daar wat van te zeggen en vooral bij heuvel af dacht hij dat hij daarmee mij makkelijker naar beneden zou duwen. Ik vond dat juist irritant omdat je dan sneller je evenwicht/balans kwijt bent. De laatste rust hadden we geen zitplaats meer maar deze eiste ik op door in de vrachtwagen te zitten, al was het maar 5 min. Later bedacht ik mij dat ik de vrijwilligers wellicht met opruimen had belemmerd, maar ja… wat is nou 5min op een mensenleven. Het vaste recept: broodje en kopje thee hadden ze hier. Heerlijk! Flauwe gevoel en dip waren nu inmiddels weg. Binnen 10min vervolgden wij onze weg. Nadat we per ongeluk verkeerd waren gelopen waren wij die irritante man kwijt. Hein deelde deze mening met mij! Gelukkig! De km’s werden door mij keihard afgeteld. Soms liepen we een paar honderd meter verkeerd, ik baalde daarvan maar had ook gelijk geen keuze door terug te gaan en de route op te pakken. In de laatste km’s telde ik bijna elke meter weg want hoe blij zou ik zijn, als ik binnen was. Dit gebeurde dan om 17.05uur.
De finish vond ik erg tegen vallen. Van fotoreportages weet ik dat ze een finish vlag hebben, deze hing er niet. Ik was erg opgelucht dat er wel voor ons geklapt werd in de finishzaal. Bij het afmelden kreeg ik geen handdruk (klein detail maar toch!). Ik was zo blij om te kunnen zitten omdat mijn voeten zo brandden en door wisseling zolen toch erge kramp in mijn voeten had. Hein en ik dronken er eentje op en natuurlijk feliciteerden we elkaar. Wat was het fijn dat we dit samen hadden volbracht! Hein vond het ook fijn om de hele tocht ontspannen te hebben kunnen lopen. Vlak na ons kwamen de pijlophalers. Een ervan had ik onderweg mee afgesproken dat hij in mijn wandelboekje een opmerking zou schrijven over deze KM. Hij schreef: Zonder twijfel de Zwaarste Kennedymars! Hij had bij het pondje tegen Hein gezegd dat het nog lange 19km voor mij zouden worden. Toen Hein tegen deze man vertelde dat het al mijn 13de zou worden werd hij even stil. Ik bedankte deze man voor het toch vriendelijke contact want ze hadden ons niet het gevoel gegeven dat we snel moesten doorlopen. Ook dit onderwerp kwam de laatste rustposten steeds aan de orde. Na mijn idee aparte mannen maar absoluut vriendelijk en we trapten toch een beetje lol met ze om de stemming er in te houden. De man van het busje gaf ons om 17.30 uur nog 10min tijd voor het instappen. Beetje jammer want dan konden Hein en ik niet ff rustig nazitten maar anderzijds waren we blij dat we naar het station werden gebracht. Dus zo gezegd zo gedaan!
Op het station namen Hein en ik nogmaals afscheid want het was ook deze keer een bijzondere Kennedymars! Ik benadrukte nogmaals hoe gezellig ik het had gevonden! Ach ja, we kennen elkaar tenslotte al jaren en ik weet dat Hein soms een paar stappen voor mij liep zodat ik niet negatieve praatjes kon ophouden. Heel goed Hein!!! Ik kan je vertellen dat ik nu al weer verlang naar de volgende KM. Het is mij goed bevallen!
Organisatie vond ik prima. De routebeschrijving vond ik ook erg goed! En ja, van deze KM moet je nou eenmaal accepteren dat het toch eentje is die vooral door de snelle mannen en vrouwen worden volbracht, wat soms nadelen oplevert voor de langzamere wandelaar!

Mooie verslagen allemaal!
Zelf om 13:55 binnen, vooral de Posbank bleek een uitputtingsslag

Een heftige tocht Rinster, proficiat met het uitlopen. Ook alle andere KM-lopers van harte gefeliciteerd

... In caferust Varsseveld (22km) moest ik dan ook mijn hakken laten tapen. Waar ik mij dan blauw aan erger is dat zo’n Rode Kruiser denkt dat hij weet hoe hij mijn hakken moet verzorgen en zij niet willen luisteren naar de ervaring van de wandelaar zelf (tenslotte heb ik zelf 10jaar mijn ehbo, werk ik 5 jaar in de hulpverlening en wandel ik zes jaar waarbij ik de nodige ellende heb moeten ondervinden en vaak een passende oplossing werd gevonden). Na over en weer discussiëren werd er een keus gemaakt in de behandeling van mijn hakken. Wat de beste hulpverlener niet had overlegd, was de open liggende hak met kamperspiritus schoon te maken. Ik snap niet hoe z’n man dat in zijn hoofd kreeg!!! Ik kan me er nog kwaad om maken. Maar goed, met mijn eigen verstand en ervaring gingen we na het afplakken van mijn hakken verder op weg.

Daar heb ik wel een vermoeden over. vollgens het boekje "Eerste hulp bij wandelletsel" van het Oranje Kruis, het standaardwerk voor de "opleiding blarenprikker", geeft namelijk aan dat je elke blaar eerst moet reinigen met kampferspiritus. Echter ging dit enkel over gesloten blaren, want volgens hetzelfde boekje moet je bij open blaren het "slachtoffer" doorsturen naar de arts of verpleegkundige. Het enige aan uitleg bij het kopje kampferspiritus is dat het bedoeld is om blaren beter zichbaar te maken. Verder staat er ook in dat de hulpverlener als taak heeft om informatie over preventie van wandelproblemen te geven, met wat tips waar ik behoorlijk jeuk van krijg. Warmteletsel wordt ook uitgebreid besproken, want bij temperaturen onder de 20 graden wordt er natuurlijk niet gewandeld. Doelgroep van het boek is volgens mij alleen de mensen die bij Nijmegen meehelpen en daarbij alleen de wandelaars krijgen die maximaal 3 voorbereidingstochten gelopen hebben en verder geen idee hebben waar ze mee bezig zijn ofzo. Intussen is de vijfde oplage van de eerste druk uit, dus blijkbaar is er ook nog geen behoefte aan het veranderen van het boekje. Volgende keer als ik als EHBO-er bij een evenement sta zal ik maar gewoon iedereen met een open blaar doorsturen naar de huisartsenpost.

Ik dacht altijd te hebben geleerd dat je een blaar moet ontsmetten ivm mogelijke infectie. Nou met kampferspiritus zal ik mij nooooit meer laten verzorgen. Vanmorgen liep de pus uit het wondje (1 bij 1 cm). Die andere plek... zelfs groter dan 1 bij 1 cm is al dicht en niet meer pijnloos, deze is niet met kampferspiritus behandeld. Verschil is dus groot welke verzorging wel/niet goed voor je voeten is. Ze hadden bij mij geen kampferspiritus hoeven gebruiken om de blaar zichtbaar te maken want de blaar was al kapot gelopen (gisteren dus weer volgelopen met pus).
Na mijn idee zijn er voldoende middeltjes om een blaar te ontsmetten en hoeft dat niet pijnlijk (bijt/prikt) met kampferspiritus. Overigens begrijp ik ook het RK die veelal te maken hebben met onervaren wandelaars die info nodig hebben!
Wat ik geleerd heb uit deze les is: altijd mijn eigen spulletjes mee (doe dat altijd behalve deze keer). en mocht ik door RK verzorgd moeten worden dan zal ik vooral mijn eigen ervaring gebruiken hoe ik het beste verzorgd kan worden.
Als ik jouw begrijp is het RK boekje geschreven op basis van veel ervaring... warmteletsel niet mogelijk onder de 20 graden... laat me niet lachen!!!

Zo het verslag is af. Toen ik vanmorgen wakker werd dacht ik gelijk wanneer ik de volgende KM mag gaan lopen. Ondanks de moeilijkere momenten onderweg zegt dit gevoel natuurlijk wel het nodige hoe 'goed' ik de KM heb volbracht. Het blije gevoel wat ik bij de finish niet echt had komt nu helemaal boven drijven!

PS wat ik in het verslag vergeten ben is dat Peterc mij telefonisch de nodige support heeft gegeven! Bedankt Peterc, begin April mogen we weer samen!

En ja, van deze KM moet je nou eenmaal accepteren dat het toch eentje is die vooral door de snelle mannen en vrouwen worden volbracht, wat soms nadelen oplevert voor de langzamere wandelaar!

Zo de 1ste KM van dit jaar zit er op. Volgens de ervaren Kennedywalkers ook gelijk de zwaarste van alle Kennedymarsen in Nederland!
Terugblikkend hoe het begon. De week vooraf goed mijn rust kunnen pakken en op vrijdagmiddag een middagdutje gedaan. Afgelopen tijd veel last gehad van vermoeidheid en naweeën van mijn maagontsteking. Om 19.45uur vertrokken we (Will en ik) met de auto naar Arnhem. Mooi op tijd arriveerden wij in Arnhem en tussen de veelal oudere mannen in strakke hardloopbroeken, liep ik als enige jonge dame van het handje vol dames. Will en ik kletsten er gezellig op los. Als je tips wil hebben over waar je vooral wel of juist niet in Gelderland/Overijssel moet gaan wandelen, dan moet je bij Will zijn! Aangekomen met de bus in Winterswijk moest ik nog 1,5 uur wachten tot de start. Ik kreeg last van slaperigheid dus deed ik een poging om nog wat slaap te pakken.
Rond de start kwam ik Hein tegen. We kletsten even bij en zo begonnen we aan de Kennedymars. Hein kan wel een stapje sneller dan mij maar zou vandaag rustig aan doen, omdat hij wat last van zijn enkel had. Na twee uurtjes lopen kwamen we bij de eerste rust en het verbaasde mij in wat voor paradijs met eten we gearriveerd waren. Alles was aanwezig! Na een broodje en een kopje thee vervolgden we onze weg. Deze nacht leek helder maar sterren zagen we niet. We liepen veel over modderpaden.
In mijn schoenen ging het niet helemaal goed. De aangemeten zolen van de podoloog zorgden voor wrijving bij mijn hakken. In caferust Varsseveld (22km) moest ik dan ook mijn hakken laten tapen. Waar ik mij dan blauw aan erger is dat zo’n Rode Kruiser denkt dat hij weet hoe hij mijn hakken moet verzorgen en zij niet willen luisteren naar de ervaring van de wandelaar zelf (tenslotte heb ik zelf 10jaar mijn ehbo, werk ik 5 jaar in de hulpverlening en wandel ik zes jaar waarbij ik de nodige ellende heb moeten ondervinden en vaak een passende oplossing werd gevonden). Na over en weer discussiëren werd er een keus gemaakt in de behandeling van mijn hakken. Wat de beste hulpverlener niet had overlegd, was de open liggende hak met kamperspiritus schoon te maken. Ik snap niet hoe z’n man dat in zijn hoofd kreeg!!! Ik kan me er nog kwaad om maken. Maar goed, met mijn eigen verstand en ervaring gingen we na het afplakken van mijn hakken verder op weg.
De nacht begon heel donker en mistig te worden. De batterijen in mijn lampje gaven onvoldoende licht en na het vervangen, gaven ze mij beduidend meer licht. In de modderpaden zaten af en toe gaten en daar wil je niet met je benen zo instappen, al gebeurde Hein dat meerdere malen. Met Hein was het gezellig lopen, af en toe kletsen en soms liep hij een stukje voor mij. Ook prima. Ondertussen viel de mist in en wat was ik blij dat toch een vertrouwd iemand bij mij in de buurt liep. Hein dacht er niet anders over. Toch liet ik meerdere malen doorschemeren dat hij niet te veel rekening met mij moest houden want ik wist dat hij veel sneller dan mij kon lopen en hij toch stiekem rekening met mij zou gaan houden. Maar ja, wat in de wandelwereld ook zo is, is dat je eigen baas bent en dus liet ik de keus aan Hein en Hein bleef gezellig bij mij in de buurt.
Het tweede deel van de nacht heb ik tegen mezelf moeten zeggen: ‘Doorlopen!’ Het was super donker en mistig. We moesten bij elke zijweg, kruispunt en dergelijke met onze lampjes kijken of we een pijl misten. Dat overkwam ons gelukkig niet. De pijn in mijn hakken nam toe en ondertussen liepen we nog met een paar wandelaars achter in de staart van de tocht. Rust op 32,5km was kopje thee naar binnen en weer verder. Bij daglicht arriveerden wij in Doetinchem. Blij dat ik halverwege was want nu ging het volgens mijn eigen gevoel echt beginnen. De schoenen konden uit en ik kon even op mijn crocs lopen. Even geen druk op mijn pijnlijke hakken. Het tapen van mijn hakken was gelukt maar op beide zag ik al weer een bel onder het tape zitten. Ik liet het los en ik vestigde mijn hoop op mijn gewone zooltje. Een slaapje kwam er niet van want overal waar we kwamen daar waren ze druk bezig met afbreken. Ik liet dit langs me heen gaan, als ik mijn natje en droogje maar kon krijgen. Ook dacht ik aan de uitspraken van Sunny. Ook gooide ik mijn aangepaste zolen uit mijn schoenen en deed ik de ‘gewone’ zool in de schoen. Het voelde gelijk beter en druk van mijn hakken was weg. Ook voelde ik dat ik niet meer met mijn grote teennagel tegen de bovenkant van de schoen aan kwam. Ik zal de podoloog opdracht geven dat de zolen van mijn hakken te hoog zijn waardoor mijn hak niet goed in de hak van de schoen zit en mijn hak daardoor open loop.
Iets na half 8 vervolgden we de laatste 40km. Mijn maag was vannacht af en toe mij rare pijntjes aan het geven, dus was dit het signaal dat ik gewoon moest eten en niet te vette dingen. Na het daglicht werd mijn maag rustig en had ik steeds minder last van mijn maag. Het motto was ook vanaf de start: rustig wandelen en voor 18uur binnen komen. Zou ik niet naar mijn maag luisteren en deze de verkeerde brandstof krijgen dan zou ik de finish niet kunnen halen. Vast recept voor elke rust was dan ook: 2 kopjes thee en een broodje. Dat koude water was me te koud. Normaal ga ik bij elke rust naar de toilet maar deze KM lukte dat niet. Daardoor bezocht ik meermalen de natuur. Het maakte mij niet uit, steeds was ik opgelucht!
Rust Laag Keppel op 49km hadden ze mijn vast recept en dus konden we met goede moed na 10min onze weg vervolgen. Soms kwamen we frisse wandelaars tegen van de 40km dagtocht. Erg leuk om dan even te kletsen. Het tempo bij mij lukte soms even op te krikken maar het snelle was er wel af. We bleven positief denken en als we maar om 12.15uur bij de pont waren. Dit lange stuk van 13km vond ik een te groot stuk. De gezelligheid onderweg met Hein was niets mis mee maar 13km zonder rust was veel gevraagd. De hakken had ik geen last meer van want de druk was weg… maar 13km is een heel stuk. De laatste km’s voor de pond kwam mijn dip. Vermoeidheid en een flauw gevoel kwamen boven drijven. Bij de pond zag ik een half verrotte paal staan waar ik op wou gaan zitten. Een voorbijganger waarschuwde mij als ik er op zou gaan zitten, dat ik dan een vieze broek zou krijgen, op een botte toon zei ik “Dat maakt mij niet uit!” De man zijn gezicht liet mij weten dat ik wel een beetje bot reageerde maar toen hij wist hoeveel km ik had gelopen, trok zijn gezicht weer bij. Gelukkig!
Na de overtocht zakte ik verder in mijn dip weg. Ik voelde mij flauwtjes en had behoefte aan een opkikker uit mijn tas. Er was geen thee, bouillon of gewone broodjes. Niets van mijn vaste recept. Zou mijn maag een broodje hamburger aankunnen? Ik was in en in koud en zo stijf als het maar zijn kon. Ik moest toch wat dus na een langere pauze vertrok ik met een breacker, broodje hamburger en zakje chips in mijn maag, mijn weg. De pijlophalers zagen mij zitten en gaven mij ook in woorden aan dat ze niet het vertouwen in mij hadden, dat ik de finish nog zou gaan halen. Maar ondanks dat ik een dikke dip te pakken had wist ik wel beter! Het was nu nog maar 19km (12.15uur). Misschien wel zware maar ik ging er van genieten. Ik vertrouwde toch mijn flauwe gevoel niet en dus at ik ook nog maar een halve mars die Hein in zijn tas had zitten. Ook namen we nog maar wat extra chips en breakers mee.
Het was flink op gang komen maar we dachten in 8km rust, 5km rust en 5km finish. Na Dieren herkende ik hele stukken van een etappe van de langste boswandeling van Nederland. Een aantal maanden geleden was ik hier geweest. De heuveltjes op en neer doseerde ik goed mijn energie en op deze manier zou ik er wel komen. De heuvels waren vaak spiegel glad en glibberig door bladeren, modder en sneeuw/ijs. Het flauwe gevoel duurde nog ff voor dat deze weg was. In de bossen was het genieten maar anderzijds schoten de km naar de Posbank niet op. Hein liep vaak een stukje voor mij uit en ik liep in mijn tempo er rustig achter aan. Het knoopje in mijn kuit nam wel toe en dat was vervelend. Ik kon rustig doorscharrelen en de grootste pijn door mijn hakken was weg. Soms wel ff kramp in mijn voeten maar dat vond ik meer dan normaal ivm wisseling zooltjes. De weg naar de Posbank duurde en duurde maar, maar ik kon gelukkig positief blijven denken. Ik dacht ook vaak “Alles is beter dan met de voeten vol blaren zitten.” Ik had tenslotte mijn hakken open maar als dat alles was. Ik kon ook nog steeds ontspannen lopen! Zo slecht had ik het niet!
Eindelijk aangekomen in de Posbank nam ik een kop thee en een opkikker. Hier had ik zo naar uitgekeken!!! Het flauwe gevoel was wel wat naar de achtergrond verdwenen maar weg was hij niet. Nadeel was dat het binnen bijna een sauna was en de bediening traag, waardoor ik moest vechten om niet in slaap te vallen. Gelukkig kon ik hier wel naar de toilet en gingen we na een korte pauze van ongeveer 15minuten op naar de trappen! Goh, wat was ik in de hitte slaperig!
Daarna nog 2x5km. Dezen liepen best wel goed. Het einde was in zicht en het viel mij mee dat we niet meer trappen moesten. Vorige keer toen ik hier was had ik veel meer trappen gehad. Hein liep steeds een stukje voor mij uit. Ook liep hij even met een ander man. Deze was later nog even behoorlijk irritant geweest omdat hij dacht dat hij mij maar even naar de finish moest begeleiden door naast mij te lopen en een hand in mijn rug te moeten doen. Ik had niet de kracht om daar wat van te zeggen en vooral bij heuvel af dacht hij dat hij daarmee mij makkelijker naar beneden zou duwen. Ik vond dat juist irritant omdat je dan sneller je evenwicht/balans kwijt bent. De laatste rust hadden we geen zitplaats meer maar deze eiste ik op door in de vrachtwagen te zitten, al was het maar 5 min. Later bedacht ik mij dat ik de vrijwilligers wellicht met opruimen had belemmerd, maar ja… wat is nou 5min op een mensenleven. Het vaste recept: broodje en kopje thee hadden ze hier. Heerlijk! Flauwe gevoel en dip waren nu inmiddels weg. Binnen 10min vervolgden wij onze weg. Nadat we per ongeluk verkeerd waren gelopen waren wij die irritante man kwijt. Hein deelde deze mening met mij! Gelukkig! De km’s werden door mij keihard afgeteld. Soms liepen we een paar honderd meter verkeerd, ik baalde daarvan maar had ook gelijk geen keuze door terug te gaan en de route op te pakken. In de laatste km’s telde ik bijna elke meter weg want hoe blij zou ik zijn, als ik binnen was. Dit gebeurde dan om 17.05uur.
De finish vond ik erg tegen vallen. Van fotoreportages weet ik dat ze een finish vlag hebben, deze hing er niet. Ik was erg opgelucht dat er wel voor ons geklapt werd in de finishzaal. Bij het afmelden kreeg ik geen handdruk (klein detail maar toch!). Ik was zo blij om te kunnen zitten omdat mijn voeten zo brandden en door wisseling zolen toch erge kramp in mijn voeten had. Hein en ik dronken er eentje op en natuurlijk feliciteerden we elkaar. Wat was het fijn dat we dit samen hadden volbracht! Hein vond het ook fijn om de hele tocht ontspannen te hebben kunnen lopen. Vlak na ons kwamen de pijlophalers. Een ervan had ik onderweg mee afgesproken dat hij in mijn wandelboekje een opmerking zou schrijven over deze KM. Hij schreef: Zonder twijfel de Zwaarste Kennedymars! Hij had bij het pondje tegen Hein gezegd dat het nog lange 19km voor mij zouden worden. Toen Hein tegen deze man vertelde dat het al mijn 13de zou worden werd hij even stil. Ik bedankte deze man voor het toch vriendelijke contact want ze hadden ons niet het gevoel gegeven dat we snel moesten doorlopen. Ook dit onderwerp kwam de laatste rustposten steeds aan de orde. Na mijn idee aparte mannen maar absoluut vriendelijk en we trapten toch een beetje lol met ze om de stemming er in te houden. De man van het busje gaf ons om 17.30 uur nog 10min tijd voor het instappen. Beetje jammer want dan konden Hein en ik niet ff rustig nazitten maar anderzijds waren we blij dat we naar het station werden gebracht. Dus zo gezegd zo gedaan!
Op het station namen Hein en ik nogmaals afscheid want het was ook deze keer een bijzondere Kennedymars! Ik benadrukte nogmaals hoe gezellig ik het had gevonden! Ach ja, we kennen elkaar tenslotte al jaren en ik weet dat Hein soms een paar stappen voor mij liep zodat ik niet negatieve praatjes kon ophouden. Heel goed Hein!!! Ik kan je vertellen dat ik nu al weer verlang naar de volgende KM. Het is mij goed bevallen!
Organisatie vond ik prima. De routebeschrijving vond ik ook erg goed! En ja, van deze KM moet je nou eenmaal accepteren dat het toch eentje is die vooral door de snelle mannen en vrouwen worden volbracht, wat soms nadelen oplevert voor de langzamere wandelaar!

Zelfs ik als snelle Jelle (ik was tenslotte al voor half 1 in Arnhem bij de finish) ben het volledig met Sunny eens.