Van vrijdag 5 op zaterdag 6 oktober heb ik samen met wandelmaat Ties in België deze 'Transcondruzienne' gelopen: een wandeltocht door verschillende regio's in de buurt van Namen/Namur. De vereniging 'de slak van Andenne'/'La caracole Andennaise' bestond 10 jaar en organiseerde voor de gelegenheid een 100 km-tocht.
Er was vooraf door de organisatie behoorlijk reclame gemaakt bij diverse Nederlandse lange afstandstochten, maar uiteindelijk verschenen toch slechts 5 Nederlanders aan de start in Seilles, gemeente Andenne.
Klokslag 21.00 u stonden alle deelnemers buiten op straat te wachten op het startsein...dat uiteindelijk niet kwam. We zijn zélf maar vertrokken. De groep van zo'n 175 deelnemers liep al gauw in een mooi lint door het dorp om via een rotonde de Maasoever te bereiken; bij de eerste splitsing bleek echter al, dat we mis zaten: zaterdag overdag zouden ook een 6 en 12 km tocht worden georganiseerd en bij abuis hadden de koplopers de pijlen voor déze route gevolgd. Na enig zoeken en even bellen met de organisatie werd de groep op de juiste route gezet. Toch bleef het 'mislopen' gedurende de nacht veelvuldig voorkomen: enerzijds werd dit veroorzaakt door veel verschillende soorten bepijling, anderzijds door de knullige manier van pijlen zélf: als je wilt, dat wandelaars linksaf slaan, geef dit dan vóór de bocht aan, zodat mensen weten, waar ze heen moeten. Nu werd de aanduiding na enkele meters
ín de volgende straat pas gegeven: veel verwarring was het gevolg. Door dit oponthoud aan het begin werd de eerste verzorgingspost op 7,5 km dan ook pas na bijna 2 uur lopen bereikt.
á Propos verzorging: hierover houden ze er in België ook volstrekt andere ideeën op na dan in Nederland. Een kleine bloemlezing uit de verzorging op de verschillende posten:
- Cake met cola
- Red Bull met ontbijtkoek
- Soep met brood
- koude knakworst met ranja-met-mintsmaak
- met appelcompote gevulde wafel met sinas
- koffie met een broodje kaas
- knakworst met een half ei en een halve tomaat (voor de liefhebbers met cola of sinas)
- vruchtenyoghurt met appelsap
- Een glas Chimay Blond
Sommig combinaties zullen bij vrijwel niemand 'vreemd' overkomen; bij enkele anderen frons ik toch lichtelijk de wenkbrauwen..
Over het algemeen waren de rustposten schamel ingericht; een comfortabele stoel was er vrijwel nergens: niemand die het in zijn hoofd zou halen, op enige post langer dan strikt noodzakelijk te blijven 'hangen'. Dit komt de doorstroming wél ten goede: sommige posten waren niet berekend op méér dan een tiental passanten tegelijk; als er dan weer een loper bijkwam, moest er ook iemand opstaan en vertrekken.
Belgen schrikken er ook absoluut niet voor terug, je bij nacht over de meest verschrikkelijke bospaden te sturen: het is een mooi, heuvelachtig landschap, waarbij de Maasvallei als 'kern' van de route optreedt. Maar om de haverklap word je dus een heuvel op- danwel afgestuurd. Heel soms gaat dit over een verharde weg, veel vaker gaat dit dwars door een bos of via een boerenveld. Hier en daar werden wij een landweg op gestuurd, die zonder enige overgang doorliep in een maïsveld of in een weiland. Het had vrijdag in de streek behoorlijk geregend en dat begon zaterdagochtend tegen 7.00 u opnieuw: als de ondergrond dan bestaat uit stevige kleigrond (die geen water opneemt(!)) kun je je voorstellen, dat alle onverharde grond tot een glijbaan wordt. Veel bospaden klimmen of dalen daarbij natuurlijk ook nogal stevig, zodat ze bij nattigheid tot direct gevaarlijke plekken worden. En waar het
beklimmen van een hobbelig bospad, met een bodem van stenen, takken en bladeren in het donker al een stevige uitdaging is, daar wordt het
afdalen over een dergelijk pad (met een beetje nattigheid) helemáál tot een
crime.
Maar dat is nog lang niet alles: Belgen zouden geen Belgen zijn, wanneer zij niet een fijne 'uitdaging voor coureurs' (wielrenners) in het programma zouden opnemen. In dit geval 'mochten' wij rond 50 km (halfweg) de Muur van Huy beklimmen.
Voor de niet-wielerliefhebbers onder u: de Muur van Huy begint 'beneden' in het plaatsje, op 49 m NAP en eindigt 121 m hoger op 170 m NAP. Dit hoogteverschil wordt overbrugd door een weg van 1.300 m lang, met daarin slechts 2(!) bochten. Het gemiddelde stijgingspercentage bedraagt 9.8% en het steilste stuk is 17%. Het wegdek, dat je gaandeweg van steeds dichterbij gaat bekijken, vermeldt elke paar meter de plaatsnaam Huy (je zou eens vergeten waar je was) en de 'vrije' stukken straat zijn beschilderd met aanmoedigingen aan passerende wielrenners: de Muur is een vast onderdeel van de wielerklassieker de Waalse Pijl. Wij beklommen de Muur om 04.30 u 's morgens.
Eénmaal boven aangekomen wacht de oververhitte en lichtelijk uitgeputte wandelaar dan de eerder vermelde Red Bull, waarna je korte tijd later via de andere kant weer van de heuvel af mag: dit keer door het bos, over een onverlicht pad met losse stenen en nauwelijks minder steil dan de beklimming.
De beklimming van de Muur van Huy geeft je echter óók een enorm euforisch gevoel:
YES, we DID it! Even later loop je dan weer over een schitterend plateau en zie je in de verte een futuristisch aandoend industrieel complex liggen; het ziet er verbazingwekkend estethisch uit. Totdat je op 'maasniveau' vlak langs deze fabriek word geleid en de stank niet te harden is; ik heb met mijn hand voor mijn mond, de neus dichtgeknepen, adem moeten halen om niet tijdens het passeren van deze fabriek onpasselijk te worden
Vanuit een voetbalkantine op zo'n 80 km was een lusje uitgezet: we ontmoetten hier dus zowel wandelaars, die de post voor het eerst als voor de tweede maal aandeden. Het was een prachtig lusje; waarbij we werden getracteerd op mooie vergezichten door het heuvelland, de eerste vogels begonnen met zingen en er bovenop de heuvel een prachtig kasteel te bewonderen viel. Helaas konden heen- en terugreis natuurlijk ook weer niet zonder extreme modderpoelen en regelrechte beken: op enig moment liepen we over een smal dalend bospad, waarop een regenpijp uitkwam: het kwelwater van een naastgelegen weiland werd rechtstreeks ons 'pad' ingeleid. We moesten proberen, droge voeten te houden, door danweer op de éne, danweer op de andere 'oever' van het pad te springen. Het 'dal' van de route werd gevormd door een steeds groter groeiend 'meer'.
Aan de andere kant van de plas weer omhoog komen, was al nét zo'n feest: al na een kleine 50 m stroomde ons het water tegemoet en klommen wij stroomopwaarts: toen het pad het bos uitkwam, werd ons al snel de 'bron' van deze rivier duidelijk: het pad liep vanuit het bos naar een verharde weg, bestaande uit betonplaten, die uitkwam op een boerenerf. Over de betonplaten stroomde het water rijkelijk......omdat van de boerderij bovenaan de weg de regenpijp precies middenop de betonnen weg uitkwam: de gutsende regen werd dus 'geconcentreerd' via de regenpijp in de geul gegoten, die ons als 'looppad' had moeten dienen.
Maar natuurlijk tref je ook wel eens boeren langs de route, die met je meedenken: vroeg op de avond hadden we via een boerenerf een bospad moeten bereiken. Dit erf en het begin van het bospad waren toen één enorme modderpoel geweest, waar je van de glibberigheid niet kon lopen. Dit had de boer gezien en hij had voor de wandelaars wat 'hulp' aangebracht; toen wij 's morgens dit punt opnieuw passeerden, had hij een 'tapijt' van vers-gebroken dakpannen laten aanbrengen: nu glibberde je niet meer weg, maar de wandeling over de grote scherpe stukken dakpan zal ook nog lang in het geheugen aanwezig blijven.
In de loop van de ochtend is het gaan regenen en totdat wij om 14.05 u finishten is het niet meer droog geweest: het was zelfs zó nat, dat wij koeien hebben gezien, die tot halfweg hun poten in de modder waren weggezakt. Maar na ruim 16 uur bospaden, heuvels, vergezichten, kastelen was daar de rust op 96,5 km; een als pater verklede vrijwilliger schonk ons een goed glas bier dat we, drijfnat als we waren, ons goed hebben laten smaken.
Bij binnenkomst in het finishlokaal werd de bel voor ons geluid en alle aanwezigen applaudiseerden! Wat een ontzettend leuke manier om lopers na 100 km binnen te halen! Ik zocht snel mijn tas om eerst maar eens een handdoek tevoorschijn te halen; natte troep uit en je eerst maar eens af te drogen. Even later zaten we met een droog shirt aan de hete lasagne, die óók onderdeel van de verzorging was. Een glas Duvel erbij en af en toe mee-applaudiseren voor finishende 100-km lopers.
Omdat de regen niet meer ophield en de douche op anderhalve kilometer lopen van het finishlokaal was, besloten we direct naar de trein te gaan.
Om 16.38 uur vertrokken we uit Andenne. Omdat de NS op diverse plaatsen langs mijn route tegelijk werkzaamheden had gepland, mochten we van Sittard tot Weert én van Weesp naar Almere per bus in plaats van per trein. Ik was om kwart voor 11 's avonds thuis.
Voor plaatjes:
https://picasaweb.google.com/1114506367 ... druzienne#
