Voor degene die graag willen weten hoe het allemaal is gegaan is dit mijn verslag
Dubbelslag
Het is 17 mei 2016 als ik aan Arjan het bericht stuurt, he wat dacht je als we ook naar Engeland gaan, en we kijken voor een dubbelslag. We zijn net 3 dagen eerder KennedyVriend (KV) geworden en een beetje overmoedig nu. We willen gaan voor zowel de CC in Weert als de C in Engeland.
We besluiten het nog wel voor ons te houden. Het is geen kleinigheidje wat we willen doen. We leren dat Ilonka ook naar Engeland wil en samen met Carla en Sabine gaan we voor de dubbelslag zoals we ons zelf noemen.
In november weten we eindelijk waar en wanneer het gehouden word. Carla besluit thuis te blijven en Sabine gaat mee als onze prive verzorger. We vinden een huis voor 6 personen, en de boottickets worden aangeschaft
Als we ons op 1 januari aanmelden weten meer mensen het. Zo horen we dat Martin ook gaat, en dat Monique voor hem de verzorging zal regelen, We overleggen met elkaar en Monique en Sabine zullen uiteindelijk de verzorging van de gehele Nederlandse ploeg op zich nemen.
Na een tijdje blijkt ook Trudy graag voor de centurion titel in Engeland te gaan en daar er nog plaats is in ons huis voegt ook zij zich bij de dubbelslag groep.
Maar 1 ding tegelijk, eerst gaan we voor Weert. Hoe dat precies is gegaan kunt u in dat verslag lezen ,maar zowel Arjan als ik halen onze CC titels.
Ik ben daar wel tot de ontdekking gekomen dat het niet zomaar 2 keer KV lopen is. Het was veel zwaarder dan ik me voor kon stellen en ook de tijd die ik na de wedstrijd nodig hebt om te herstellen valt me erg tegen. Bij de KM in Rilland val ik uit na 23 km en na overleg met onder andere Boetje en Sabine besluit ik om tot Engeland geen lange tochten meer te lopen. Ik loop wel wat snelwandelwedstrijdjes en train tot maximaal 20 km in het wandelen. De N4d gaat ook lekker maar ik ben er totaal niet gerust op als we naar Engeland gaan.
Op woensdag 2 augustus is het dan zover, smorgens ga ik nog bij mijn masseur Bill langs, om zo optimaal mogelijk aan de wedstrijd te kunnen gaan beginnen. Hij heeft een verrassing voor mij als ik het haal. In de loop van de dag haalt Trudy mij op en rijden we naar Hoek van Holland. We rijden de boot op en vinden de hutten waar we zullen slapen. Van Sabine krijgen Arjan en ik heel lief een thsirt met daarop onze KV en CC titels, door Carla gemaakt, verder verloopt dit gedeelte zonder problemen en smorgens komen we aan in Engeland. Het aan de andere kant van de weg rijden dan we gewend zijn is wel even een klein dingetje. (Dat ze daar voor toeristen toch geen uitzondering voor kunnen maken
)
Gelukkig gaat het goed en komen we aan in Bury St Edmund. we drinken wat, doen boodschappen en bekijken het parcours alvast. O verduveld. dat is een tegenvaller, het parcours is Engels vlak en niet Nederlands vlak. Daar zit toch echt een behoorlijk hoogteverschil in het parcours.
savonds kunnen we het huisje in en besluiten we om een wandeling door de buurt te maken.
Op vrijdag gaan we siteseeing in St.Edmund, we komen Richard en Sandra Brown al tegen, gezellig. We bezoeken onder andere de abdij van het plaatsje. De chaplain van de kerk is erg onder de indruk van ons voornemen, hij vraagt honderd uit en bied aan om tijdens de mis voor ons te bidden. Zo super vriendelijke man. We bezoeken verder de tuinen en de ruïnes van de abdy en gaan even wat shoppen.
In zaterdagmorgen zijn we allemaal ruim op tijd wakker, de laatste broodjes worden gesmeerd, de nodig plekken alvast preventief afgeplakt en ingesmeerd en ja dan vertrekken we naar de startplaats.
We melden ons netjes aan en zie vele andere wandelvrienden. Sue heeft heel lief voor ons een tent geregeld, zeer prettig en ja dan begint mijn laatste voorbereiding. Ik zet me koptelefoon op en trek me wat terug. Ik probeer me op de race te richten.
Om 11:30 krijgen we een briefing waar we leren dat er op het laatste moment nog een regel is toegevoegd. Er mag niet met een koptelefoon/oortjes gelopen worden. Damm hier ben ik niet blij mee, dat het niet mag ala, maar geef dat wel eerder aan. Ik geef me oortjes snel aan Veronica , zo kom ik ook niet in de verleiding om ze te gebruiken.
Naar best wel wat commentaar in Nederland omdat sommigen mensen vinden dat ik toen een regel heb overtreden waarvan ik het bestaan niet van wist, heb ik mij dit keer goed in de regels verdiept en ik neem echt geen risico;s, dus dan maar geen muziek tijdens het lopen.
We lopen met zijn allen naar de start, daar het rondje net iets langer is dan de exact 2 miles starten we iets verder op het parcurs
Tijdens de start regent het en daar ik het parcours best heuvelachtig is mijn begrip vind ik echt lastig om in een goed ritme te komen. Gelukkig voor mij lopen ook Dick en Gerda Stoevelaar dit keer mee, en ik weet als ik bij de Dick blijf, ik in ieder geval het begin goed ga lopen. Het kost me soms echt moeite om aan te klampen, maar na een ronde of 3 a 4 gaat het beter en kan ik gewoon met ze mee lopen. Arjan en Trudy lopen nu allebei net even wat makkelijker en lopen om me voor, Ilonka heeft de keuze gemaakt om 50 miles te lopen en zal dus ook later starten.
Nu heeft de parcours wel 1 voordeel, na al het naar boven lopen mag je ook weer na beneden lopen, tenminste voordeel... na een rondje of 5 merk ik al dat ik mijn scheenbeen op de afdaling voel. Dit is een oude blessure waar ik eigenlijk geen last meer van had. zolang ik het alleen voelt met naar beneden lopen, besluit ik het om het maar te negeren. We lopen lekker verder, Dick heeft me nogmaals het schema uitgelegd en ik vertrouw wat dat betreft nu volledig op hem.
Na ronde 14 neem ik even pauze. Zowel Sabine als Monique hebben nog alle vertrouwen in me en ja ik loop opzich ook echt niet slecht
Als we weer verder gaan blijkt dat Gerda zich niet lekker voelt, ze is misselijk en ziet het niet meer zitten, ze zegt ons door te gaan en stopt zelf jammer genoeg met de wedstrijd.
Ze blijkt niet de eerste te zijn van het nederlandse team. Ook Frans is al gestopt en later zullen er jammer genoeg nog meer moeten stoppen waaronder ook mijn maatje Arjan en Trudy. Hoe ik daar ook van baal, ik blijf me op mijn eigen wedstrijd richten. Ik hoef geen details te weten nu, dat kan na de wedstrijd. Het enig wat mij bezig houdt, is: armen goed houden, strekt je knieën, duw je linker been naar binnen en stijg boven je zelf uit. Op dit stuk loop ik samen met Appie en langzaam laat ik Dick achter me. Appie heeft zich echter ergens verstapt en laat mij ook gaan, beide zullen ook helaas moeten stoppen. Ik zelf kan gelukkig nog steeds wel door gaan.
Bij rondje 22 word het echt kouder en ik geef aan Sabine door dat ik mijn trainingsjack wil. Van mijn benen heb ik ondanks de verplichte korte broek, gelukkig geen last, maar mijn bovenlijf koelt behoorlijk af. En he verrek dan zie je hoe het werkt met wandelaars, terwijl ik bang ben dat ik moet stoppen om mijn refecltievest lost te maken, jasje aan te trekken, en dan weer het reflectievesje moet zien om te doen, word Rob ingezet die mij al lopend helpt met het aantrekken van mijn jack. Dit scheel toch weer net een minuut en die kan ik nog best wel eens nodig gaan hebben, zeker daar ik toch ook de nodige tijd af en toe kwijt ben aan het leeggooien van mijn schoenen. Wat een hoop steentjes, takjes enzovoorts ik er niet in krijg. Het is af en toe om gek van te worden.
Na 25 rondjes ben ik halverwege maar ik besluit om nog niet te gaan rusten. Ik loop op zich prima en wil eigenlijk pas later rust nemen. Net als in Weert loop ik het eerste stuk van het tweede gedeelte heel makkelijk, ik haal mensen in die meer als een ronde op mij voorliepen en loop ook een paar rondes met Martin mee. Hoewel er niet veel gepraat word is het toch effe een afleiding.
Bij ronde 30 neem ik wel even pauze, alles word me snel aan gegeven, en ik vraag of ze aan degene die morgen komen willen vragen of ze verspreid over het parcours willen gaan zitten/staan zodat ze daar de wandelaars kunnen aanmoedigen. Ik snap best dat het gezellig is met zijn allen in de verzorgingstent, maar ik heb best wel de nodige aanmoedigingen nodig en andere wandelaars ook. Over de aanmoedigen in de verzorginstraat was niet te klagen, voor het team joyce moedigende iedereen enthousiast aan en zeker de meneer met het zwaard wist toch elke keer een glimlach op mijn gezicht te toveren. Ook door mensen die om het parcours heen wonen, de verkeersregelaars en van menig jurylid kregen we de nodige aanmoedigen.
Ik ga verder en merk wel dat het met mijn enkel steeds minder gaat, had ik eerst alleen last met het naar beneden lopen word het nu ook met het vlak lopen. Toch de knop gaat om, ik heb niet zo mijn best gedaan al die maanden om de door een eigenwijs enkeltje me poging te gaan doen opgeven. Wat denkt die enkel wel zeg. gelukkig mag paracetamol wel tijdens de race en dat neem ik dan ook maar.
De volgende rondes loop ik alleen hoewel ik af en toe even aanklamp bij een snellere wandelaar. Zo loop ik onder andere een stuk mee met Jack en ook met Richard. Het is zelden langer dan 1 a 2 kilometer en ik blijf en ook net ver genoeg achter en aan de andere zijde van de weg zodat er niet gesproken kan worden over hazen maar toch loop ik dan effe wat harder.
Ik probeer namelijk wat marge in te bouwen, want ik ben bang dat ik net als in Weert in de laatste ronde het super zwaar gaat krijgen. Uiteindelijk heb ik op een gegeven moment iets van 18 minuten speling op rondjes van 30 minuten. Das niet veel, maar we het genen wat mij lukt om op te bouwen. Vanaf ronde 9 voor het eind,(ik ga nu terug tellen) merk ik dat ik scheef ga lopen. Das is vroeg maar weinig aan te doen,. Doorlopen is het devies. Het enen been voor het andere zetten, de armen goed, de knieën strekken en stijg boven je zelf uit. Kom op nu, eerst dit rondje uitlopen erna zie je wel weer verder. Wat nu pijn in je enkel, of je nu langzaam of snel die heuvel afloopt pijn hebt je, dus dan maar zo snel mogelijk, vooruit je gaat ervoor.
langzamerhand komen er wat uitvallers terug langs de baan, en komen de aanmoedigen die ik nodig hebt. nog 7 rondjes, nog 6 rondjes, kom op, het is nog maar 5 rondjes, in Weert het punt waarop Anne mee liep, maar wat dus hier niet mag gebeuren. Nog 4 ronden te gaan en qua tijd zou het moeten kunnen, echter in deze ronden gaat het effe niet, ik ben constant bezig om mezelf recht te houden, en dat kost te veel tijd. Ik zie als ik de klok passeer dat ik te lang over deze ronde heb gedaan, wat nu?. Ik heb nog 1 ding achter de hand. Mijn kleurstoofallergie. Altijd ben ik zeer voorzichtig met wat ik eet, ik ben al een ADHD-er maar met de verkeerde kleurstof in mijn lichaam word ik nog drukker zowel lichamelijk als geestelijk.. Winegums mag je echter gewoon eten tijdens de race,(de organisatie deelde ze zelf uit) en ik roep naar Sabine dat ik die nu wil. Ik krijg snel een bekertje vol van het spul mee en prop ze vlot mogelijk me mond in. Binnen is binnen en het zal zowel gaan werken. Jos loopt ook nog in de zelfde ronde als ik en is een 100 meter voor me nu. Ik probeer me op hem te richten, het scheef lopen is dan maar zo, maar pak wel weer de techniek op. Onder motto van Bertus, pijn is fijn en bloed moet, ga ik vol goede moed achter Jos aan. Inhalen zal ik hem wel niet maar het lukt me wel om een rondje van nog geen 30 minuten er uit te krijgen. Nog 2 rondjes en zo 10 minuten speling. Kom op, het zal gaan lukken. Frans moedigt me aan en zegt me dit rondje nog door te lopen. Ik vlieg weer de heuvel af, die laatste stenen in me schoenen ze zitten er maar, ik ga in volle vaar de heuvels op, langs de waterpost, weer na beneden derna via het kuitenbijtertje weer om hoog , nu een stukkie vlak en jawel dan klinkt ook voor mij de bel voor de laatste ronde. Ik heb nog 9 minuten speling, dit mag mij niet meer ontgaan. Die laatste medaille gaat mijn naam krijgen. Hup door de verzorgingsstraat, langs het ontspanningsstukje, voor de laatste keer stijl na beneden langs de verkeersregelaars die al klappen voor me, hup na boven, links af het turkenpaadje over, aan het einde weer naar beneden, langs de waterpost, door het park heen, voor de laatste keer klimmen, langs de honda garage en dan nog effe de slinger weg in. Kom op, nog heel even oversteken en ja dan is de finish in zicht. Ik krijg de Nederlandse vlag om gehangen en eindelijk is het applaus voor mij. Juichend ga ik over de finish heen vlieg in de armen van Rob die me netjes in een stoel neer laat. Gloeiende gloeiende het is me wederom gelukt. Man man man wat was het zwaar, maar ik zit hier nu en ik krijg van Kevin mijn deelnemersmedaille omgehangen. Van vele mensen krijg ik de felicitaties en hiep hoi, ik mag mijn schoenen uit. Als ik ergens na verlangt hebt is het wel na schoenen zonder troep erin. Ik word door de andere heel goed in de gaten gehouden dit keer, we willen geen herhaling van wat er bij weert na de finish gebeurde, maar het gaat goed. Met veel moeite en dankzij ondersteuning van deze en gene stap ik bij Trudy in de auto om naar de kantine te gaan, Na lekker te hebben gedoucht en een broodje te hebben gegeten begint dan ook de medaille uitreiking. Ik krijg uiteindelijk uit de handen van de burgemeester de centurionspeld nummer 1187 uitgereikt. Mega trots ben ik hierop. Hier heb ik het voor gedaan, alle voorbereidingen, de bezoeken aan bill mijn masseur, de training maandagochtend bij Boetje en als het kon op zaterdags bij Frank. De eigen lopen in de gietregen, alle buikspieroefeningen (en wat heb ik daar een hekel aan) worden nu met deze speld uitbetaald. Mijn Dubbelslag is voltooid.
Mijn dank gaat uit naar de organisatie en dan voornamelijk aan Sue, die ik tijdens de waterpoorrtloop heb leren kennen en die heel geduldig allerlei vragen van ons beantwoorden, een tent voor het nerderlanderse deelnemers veld had geregeld en zelfs een verzorgende. Aan alle vrijwillergers, en voor alle uitvallers die op zondagmorgen de wandelaars kwamen aanmoedigen, Aan Dick, dankzij hem kwam ik de start goed door, aan Trudy en Ilonka die ieder op hun eigen manier zich inzette zodat ik mijn einddoel kon halen. Voor mijn maat Arjan zonder wie ik dit nooit aangedurfd zou hebben en voor wie ik vreselijk baal dat zijn lichaam het tijdens de race liet afweten. Voor Monique die mij prima verzorgde, af en toe echt met me mee moest rennen want ja ook wandelend ben ik toch wel vlot, En uiteraard aan Sabine die zich wederom als hoofd van de verzorging opwierp, mijn moed inpraatte toen ik het van te voren niet zag zitten, met wie ik de kreet laat het los de laatste dagen veelvuldig heb gebruikt en die al die tijd in mijn kunnen heeft gelooft. Dank je jullie allemaal
