Walkers4Walkers.nl

Al enige tijd geleden heb ik bedacht dat ik ook eens de DOTO wilde lopen. Waar ik bij het Kennedymarsgebeuren klein begonnen ben en nog steeds geen ‘grote’ heb gelopen, ben ik bij de langer dan 80 km afstand in 2011 meteen begonnen met de ‘grote’ Omloop van Goeree-Overflakkee. Vooral via de fora en uit eerste hand van DoTo-stappers (want je bent in België een loper als je rent, wat dus ook mag tijdens de DoTo) kwamen de sappige verhalen. Daarnaast wilde ik eindelijk ook eens in het buitenland lopen.

Omdat Larissa al had aangegeven dat ze in de verzorging zou zitten, wist ik dat daar voor mij mogelijkheden lagen. Na een paar misverstanden binnen dit topic over het leveren van lichte en zware cola, lag er een aanbod van Larissa dat ik mee mocht in de caravan als zij vrij kon krijgen. Toch bleef ik in twijfelmodus, omdat ik eerst wilde voelen hoe ik uit de 4x50 van Nijmegen zou komen. Wel viel de beslissing dat ik sowieso mee zou gaan: lopen of verzorgen.
Na een kleine buitelpartij in Someren (opgegeven bij 30km) en wat blessureleed in Nijmegen, opgelopen door de onachtzaamheid van andere wandelaars, sloeg nog even de twijfel in volle hevigheid toe. Totdat een foto van mijn knie geen probleem met mijn meniscus liet zien en mijn eigen fysiotherapeut groen licht gaf. Een HELP op het forum en wat smoelenboekcontacten leverden heel aardige reacties op en toen Cornelia mij dan ook op 4 augustus uit de twijfelmodus bij de wandelaars zette, heb ik dat maar zo gelaten.

Op donderdag heb ik keurig al het meeste ingepakt, maar op vrijdagochtend komt er toch nog even een vlaag van chaos voorbij, dus met enige vertraging arriveer ik in Dordrecht. Het levert me de dubieuze ‘eretitel’ ADHC: alle dagen heel chaotisch op. De sleurhut hangt in no-time achter ’t autootje en daar gaan we. De files staan bijna allemaal de goede kant op, dus de reis zelf duurt niet veel langer dan gepland. Larissa heeft er bewust voor gekozen om niet op de DoTo-camping in Bornem te gaan staan, maar op een gewone camping een eindje verderop. Na de gebruikelijke rituelen zoals het neerzetten van de caravan, bedden opmaken, tassen ordenen, creatief met snoer, rusten, het afleggen van een kraan e.d. werd er op een ongebruikelijk vroeg tijdstip de nu al bijna traditionele nasi met saté geserveerd. Het arrangement van chauffeur en caravan met kok bevalt me wel.

Daarna naar Bornem. Ik heb helemaal geen idee wat nou de plannen zijn, maar vertrouw er gewoon maar op dat Larissa mij op tijd bij de start zal weten te krijgen. Op de DoTo-camping, die wij ondanks allerlei afsluitingen en omleidingen toch redelijk gemakkelijk weten te bereiken, treffen we een aantal Walkers en andere ons bekende wandelaars. Jos (Bosso) plakt keurig het babyhuidje af dat ik op mijn linkerhiel heb overgehouden aan een blaar die ik in Nijmegen gelopen heb. En Erik (Rumi) verklaart zich bereid om mij aan het handje mee te nemen naar de start. En zo geschiedt. Nadat ik me heb ingeschreven komen we uiteraard terecht op het terras waar Jan (Johnnywalker), Dirk (Dirkie), Leidy (mevrouw Dirkie) en hun zoon Wernard zitten. Later voegen Anika en Eelko zich er ook nog bij. Bovendien kent deze groep ongeveer iedere derde stapper die voorbij komt, dus het is een komen en gaan. Ik ga zelf nog even een shirt scoren, dat ik voorlopig bij de hotelbewoners parkeer.

Het loopt tegen negenen als er besloten wordt om maar te gaan opstappen. Om vanaf het finishterrein bij de start te komen moet je nog een aardig eindje stappen. Op een gegeven moment kom je bij het parcours en moet je rechtsaf over het parcours om een klein eindje verderop linksaf van het parcours af te gaan richting start. Dit is nieuw, de start was vorig jaar nog ergens anders, wist Erik mij te vertellen. Als wij bij deze ‘kruising’ aankomen, lopen er al aardig wat lopers en stappers. ‘U bent allemaal gestart!’ roept een meneer van de organisatie. ‘Voeg in op het parcours en blijf daar. U gaat niet langs de start.’ Enzovoort. Hoewel er enige aarzeling is bij sommige stappers, volgen Erik en ik de aanwijzing van de meneer klakkeloos op. Het ontlokt aan mij wel de opmerking dat ik dacht achteraan te starten. We hebben er wel lol over. Lopen we ineens vooraan! Ik vind het wel jammer dat ik Carla(68) nu heb gemist bij de start. Er is immers iets afgesproken over samenlopen. Het is niet voor het eerst vandaag dat ik merk dat enige ervaring met een evenement handig kan zijn: we nemen de weg onderlangs de dijk en lopen even niet zo in de drukte. De eerste post is wat mij betreft goed geregeld. Water. Erik informeert of ik het tempo aan kan. Op dat moment wel, maar in het bos bij Bornem, op de deinende ondergrond raak ik hem in het donker kwijt. Vooral als het scheef afloopt, krijgt de spier in mijn linkerbeen (blessure Nijmegen) het zwaar te verduren. Ik pas noodgedwongen mijn paslengte en tempo aan. Het bos uit heb ik een Voy-momentje: ASFALT, heerlijk. Het loopt meteen weer beter. De passage van het centrum vind ik geweldig: aardig wat publiek, her en der muziek en de hoffotograaf samen met wat Walkers langs de kant van de weg. Helaas begint het te druppelen. Een wandelende weerman doet de voorspelling dat het ‘maar’ een bui is. Als het stopt met druppelen, besluit ik om rust en schuilen te combineren. Bij een familie langs de weg vind ik onderdak. Ik praat gezellig met de tienerdochter en als het ‘terug droog’ is, ga ik het parcours weer op. Voorlopig stapt het lekker weg. Ik krijg het nog wel voor elkaar om her en der een praatje te maken, maar veel van de wandelaars hebben toch een iets te hoog tempo. Ik neem me voor om bij de Oase 1 wat langer te rusten, zodat ik meer tussen mensen kom te stappen die mijn tempo lopen. Het banier is niet te missen. Na een hartelijke begroeting krijg ik de welbekende Oase-behandeling. En dan hoor ik voor het eerst het GGG zingen: geweldig, gigantisch, gezellig. Bij het opstaan merk ik het protest in mijn beenspier nadrukkelijk op.
Dan weer alleen verder de nacht in. De ervaring van het lopen van 50km helpt me om voorbij het halfwegpunt van deze etappe te komen. Het is een saai stuk en ik krijg een slaapdip in het kwadraat voor mijn kiezen. Gelukkig kan ik nu gewoon met de stroom meelopen. Ik pak een rust bij Duvel op bijna 42km. Daar zitten Jan, Eelko, Dirk en Wernard. De laatste staat galant zijn stoel aan me af en haalt soep en brood voor mij.
Direct na de rust kom ik in gesprek met een Vlaamse dame, die al haar wandelmaatjes al heeft achtergelaten. Met haar leg ik gezellig keuvelend het stuk naar Oase2 af. Zij vindt het wel bijzonder dat ik haar dank voor haar verhalen. Met enige moeite laat ik me in de lage stoel zakken: het bovenbeen protesteert nu luidruchtig, maar de versgebakken pannenkoek smaakt er niet minder om. Ik wissel mijn sokken en de plakkunst van Jos blijkt goed te houden. Naast mij zit ene Joost. (Pas op zondagmiddag kom ik er via Larissa achter dat hij Walker Huppel is.) En dan komt Carla er aan. Super! En het is eigenlijk meteen duidelijk: we gaan samen verder.
Er wordt nu wat vaker gerust, waardoor we vaak dezelfde lopers achterop lopen. Het levert leuke reacties op. Ook al dan niet lege weilanden vormen een onderwerp van gesprek. En dan begint het te regenen: eerst zachtjes en we besluiten allebei om nog geen poncho aan te doen, maar als we bij de rust op 70km komen moeten we wel. Er is daar geen binnen en we lopen dan ook meteen verder naar Oase 3. De poncho is warm en klam. Ik voel me er niet happy in. Maar ik zal moeten doorstappen tot de oase voordat ik daar iets aan kan doen. Gelukkig is de gebogen partytent niet over het hoofd te zien. Heel slim over een paar daar aanwezige banken neergezet. Dat komt mij heel goed uit, want ik word niet goed en wil even liggen. Niet dat ik flauwval, maar ik voel gewoon dat ik even moet liggen. Hongerklopje en even de benen omhoog en de schoenen los. Het wordt allemaal door het vertroetelteam geregeld en omdat ik ze ken, laat ik het gewoon over me heenkomen. Da’s wel een lekker gevoel. Ik weet niet hoe lang ik gelegen heb, maar ik voel het opknappen. Als ik weer overeind zit, word ik helemaal volgestopt. Ik geef aan dat ik liever niet meer alleen loop. Ik heb niet meegekregen hoe het is gegaan, maar Eelko belooft bij me te blijven. Ook Carla laat me niet in de steek, hoewel ik het helemaal begrepen had, als zij haar eigen plan had getrokken. Ik wissel naar een dunnere poncho en neem voor de zekerheid een pluutje mee. Ik heb een hekel aan mensen die op een druk parcours met een plu lopen, maar er is nu weer genoeg ruimte. Bovendien kun je hem altijd inklappen. Uiteindelijk zal ik het ding niet gebruiken en gewoon mijn petje ophouden.
Carla en ik zijn samen 238 jaar oud als we moeten opstarten, maar na een paar honderd meter lopen we weer als een tierelier (ahum). Eelko is coach, timekeeper, tipgever, parcours- en rustkenner en aanjager. Het werkt perfect. Hij vindt tussendoor ook nog tijd om anderen te motiveren. We krijgen nog wat blubber en bagger voor de kiezen. Dirk prikt me in de rug dat ik rechtop moet lopen en sleept me ook nog een paar keer op gang. De pijn in mijn been neemt toe, maar omdat ik mijn knie voel waggelen wil ik niets meer innemen. Zo komen we na een paar rustjes in St. Amands. Het is geweldig dat het nu nog uitgebreidere vertroetelteam ondanks de regen in de speeltuin aanwezig is. Kan ik toch nog mijn hartelijke dank uitpreken en afscheid nemen. Ik krijg van Leidy een sjaal die me onder de dunne poncho heerlijk warm houdt.
Eelko en ik zien Carla vertrekken en als wij even later ook gaan, veronderstellen we dat zij voor ons loopt. Toch krijgen we haar niet in beeld. Ik heb daar wel een beetje de P over in: loop ik Carla weer mis. Bij de laatste rust, in de modder onder aan de dijk bel ik Larissa. Door het lawaai kan ik haar bijna niet verstaan, dus ik roep dat ze Carla moet opsporen en mij moet Sms’en. Er komt al snel bericht: Carla is nog op de dijk. Zij is door de sporthal gelopen en wij hebben haar buiten langs ingehaald. Net als Eelko besluit om haar tegemoet te gaan, zie ik haar aankomen, geweldig!
Zo lopen we gedrieën de laatste kilometers in. Er wordt wat, al dan niet vals, gezongen, we bouwen een ‘klaaguurtje’ in, lokken reacties uit van mensen langs de kant, scoren wat bier voor Eelko, krijgen veel felicitaties op het laatste stuk, ook van veel bekenden en gaan uiteindelijk hand in hand onder het wakend ook van Gerben de finish over.

Tegen 12 uur rol ik fris gedoucht het bed in de caravan in. Ik denk dat ik nog een paar minuten wakker ben geweest om vervolgens een voor mij bijna ongekende 6 uur aan een stuk te slapen. Het ontbijt brengt gebakken eieren op boterhammen met kaas, heerlijk! Ik slijt één van de ontbijtkoeken aan mensen op de camping. En dan op huis aan.
Mijn knie heef het helemaal gehouden: een stukje fietsen vandaag was geen probleem. Het bovenbeen heeft nog wel veel moeite met doorzakken en strekken vanuit zit. Het blaartje onder de afplakpleister, die door het vocht wat was opgestroopt, verdient niet eens een foto.

Eelko heeft de laatste 25km voortdurend geroepen dat ik het volgend jaar weer ga doen, maar nee. Larissa, het Oase-team, de Walkers, alle anderen die niet onder deze noemers vallen: allemaal geweldig, zoals al gezegd maakt het zo'n tocht wel iets gemakkelijker, maar hen kan ik ook op andere manieren ontmoeten.

Ik wilde het één keer doen.
Ik heb het uitgestapt.
Trots.
Klaar!

Mooi verslag Addie. Echt super gedaan. Petje af voor jou!!