Walkers4Walkers.nl

Ik sluit me er helemaal bij aan, met de regen kijk ik alleen maar naar de grond en niet wat er langs de kant staat.
Was zeer content met alle W4Wers die ik heb gezien en gesproken.

De omgeving is goed te genieten. Op 100km heb je natuurlijk de nodige afwisseling. En het scheelt natuurlijk ook of je om 09.00 al binnen bent en dus een groot deel in het donker loopt of dat je er net als wij de volle 24 uur over doet. Er zijn bospaden en paden door parken. Maisvelden. Over de dijk langs de Schelde. De zonsopkomst met een lichte nevel boven de weilanden was prachtig. Je komt door veel leuke dorpen en wijken met schitterende villa´s. Weinig lange rechte strepen asfalt, maar juist veel afwisseling. Zo heb ik het in ieder geval beleefd.

Leuke foto's, Bernard. Ik heb nu al weer zin in volgend jaar. Ben je er dan weer als fotograaf?

Ik beloof nu nog niets, want ik zou ooit ook nog eens zelf willen deelnemen, maar de kans is groter dat ik volgend jaar weer foto's kom maken.

Ik heb vanavond mijn album toch nog een beetje uitgebreid. http://www.mijnalbum.nl/Album=WOYYYG7I

Nee Kurt dit betekent geen 6 bier. De vijf staat voor Vijfhuizen en de duim betekent dat het in Vijfhuizen nog steeds toppie is.
Op de foto staat Jeroen. Alweer een van de vrijwilligers die de Doto gelopen hebben.
Mooi toch, een organisatie en vrijwilligers als Kennedymars en Doto ervaringsdeskundigen?

Bornem 2012

Vrijdag begon toch net even anders als anders, te vroeg wakker, nog niet voorbereid met inpakken en hikkend tegen de uitdaging. De hele week had ik al een gezonde spanning in het lichaam voor deze aankomende tocht in een vreemd land, met vreemde mensen op een afstand van drie cijfers. Na mijn ontbijt maar eens begonnen met het verzamelen van de benodigde documenten en voedingswaren die voor mij een onbezoldigde reis zouden moeten gaan geven. Wachtend op de klok totdat hij de tijd aangeeft voor vertrek, ik kan de wijzers wel vooruit kijken. Eindelijk zeg ik het gezin gedag en begint er voor mij een nieuwe de dimensie in mijn wandel carrière, we praten hier toch even over 25% meer dan voor mijn tot nu toe langste afstand.

De wandeling naar de bushalte en het transport naar het station lopen volgens het boekje, jammer genoeg rijdt de trein die mij moet brengen naar Rotterdam net weg als ik de bus uitstap, gewoon 10 seconden te laat ongelofelijk!. Als de tweede optie zich aandient begint het avontuur echt. Het is erg onpersoonlijk in dit stukje openbaar vervoer door de komst van de oordopjes en mobieltjes en ik ben dan ook blij dat er nu een overstap ingecalculeerd is, in de volgende trein tref ik de kleuterleidster van mijn kinderen uit inmiddels vervlogen tijd. De tijd gaat nu even snel als het vervoermiddel en de volgende overstap dient zich dan ook snel aan. Pas in Rotterdam zie ik de eerste gladiatoren opgetrokken in een loperstenue en de bidon op de heup. Halverwege Brussel wordt er nog eenmaal geruild van rijtuig en hier krijgen de wandelaars en verzorgers bekendere gezichten waarvan Voy er voor mij het meest eruit springt. Aangekomen bij de uitdaging vormt bijna de complete inhoud van de trein een tsunami van wandelaars die richting de inschrijving vloeit.

Na even dag zeggen tegen personen van de blauwe pagina en een origineel Vlaams frietje trek ik richting startstraat, waar het eigenlijk nog te vroeg voor is besef ik dan pas. Ik struin even door Bornem om toch weer uit te komen waar het moet beginnen, gelukkig is er net voor de dranghekken nog een tuinafscheiding waar ik mij even kan nestelen voordat het circus begint. Hier zitten meerdere mensen waarmee ik de tijd mee doorkom, ze zijn moeilijk te verstaan maar het lukt toch om tot negen uur de tijd vol te krijgen. Nu gaat het beginnen ik sluit mijzelf aan in de rij waaruit een gejoel en een applaus gehoord wordt om richting de start te geraken. Het lijkt wel of de achterhoede waarin ik mijzelf begeef zich maar schoorvoetend richting de startlijn wil begeven maar dit wordt slechts een van de verwonderingen welke mij staan te wachten. Voordat de lijn wordt gepasseerd krijg ik opnieuw aanspraak van een van de tuinhekzitters.

Na een half uurtje aanschuiven mogen we eindelijk vertrekken richting Buitenland waar weervrouw Sabine Hagendoorn woont volgens deze medewandelaar. En dan gebeurt er voor mij al het ergste wat mij kan overkomen de persoon gaat met mijn in discussie over voetbal, en als ik ergens al geen bal van weet… Uit pure beleefdheid geef ik hem antwoorden die werkelijk nergens op slaan met tegenovergestelde resultaat, hij gaat er dieper en serieuzer op in en van onder zijn snor beginnen de woorden wat harder en duidelijker te worden. Gelukkig komen we tot stilstand bij de eerste doorlooppost!!! Ik weet mij te ontdoen van deze sportbelager door mezelf in een kleine opening van het peloton te wurmen en te doen alsof ik hem uit het oog verlies. Als het bakje water is ingenomen worden de benen gestrekt en komt Bornem snel in het vizier. Op een van de bochten zie ik het makkelijk herkenbare kapsel van Sunny welke speciaal is afgereisd met haar club om de feestvreugde te verhogen en de passanten zoals wij een hart onder de riem te steken. Hier ben ik uit de eerste lus en gaat na de eerste grote rust de lange ronde beginnen.

Vrolijk stappend wordt ik richting het noorden gedirigeerd om in de nacht een blik over de Schelde te werpen. Laverend tussen de wandelaars baan ik mijn weg om in Wintam de oversteek te maken richting Ruisbroek. Op dit pad krijg ik het gevoel gevolgd te worden door schoenen waar geen demping in zit, de afstand wordt niet groter of kleiner en enige ruimte blijft behouden. Dit was wat mij opvalt het gereserveerde van de medewandelaars, gewoon aanspraak of mensen die even vluchtig groeten. Maar als goed gast in dit land knoop ik het gesprek wel aan en wel met het geluid dat mijn tempo nagenoeg evenaart. Het blijkt Els te zijn kort van naam en klein van stuk wie eigenlijk ook een compagnon zoekt voor de lange weg die voor ons ligt en met haar duik ik dan ook het vervolg van de nacht in. Als net de eerste zinnen zijn gezegd zie ik al de oranje Busso-lichten en een enthousiaste Voy con Dios die ons verwelkomen op de eerste echte post voor en door wandelaars. Mijn Belgische medestander kijkt vreemd op hoe amicaal deze groep met elkaar omgaat en zij meteen wordt betrokken in de groep, overdonderd door het geweld van hartelijkheid wijst het kompas ons naar de weg naar de eerste levensbron.

Lopend over zandpaden, door bossen en weidepaadjes worden de bomen geteld en akkers gezien en afgezien mijn gezelschap vind ik het oorverdovend stil, het is nog vroeg natuurlijk dus even mijn mening op de borst houden. Of de Duvel er mee speelt komen we toch zonder oponthoud aan in Breendonk. Een halve KM zit er op en ik ben nu al een uur later dan dat ik op voorhand in gedachten had. De verzorging is uitstekend mag ik wel zeggen, behalve als je vrouw bent, dan heb je veel tijdverlies als je normaal wilt doorstromen. Voor het eerst dat mij dit fenomeen duidelijk wordt want als man sta je daar niet bij stil al is het hygiënischer dit wel te doen. Op de rust zie ik mensen daadwerkelijk omvallen en is er een uitvalvak op voorhand meegenomen in de opbouw van deze tijdelijke pleisterplaats. Ik ken een paar KMetjes maar dit heb ik nog nooit gezien, ook niet bij de grote marsen. Verwonderd wandelen wij naar het zuiden waar naar de palmen uit de grond schieten.

We lopen door een weinigzeggend landschap waar het een wonder mag heten dat hier bier kan worden geproduceerd in plaats van whisky gezien de invulling van de velden. Je mag echt van geluk spreken als je hier een looppartner hebt anders moet je wel heel goed met jezelf overweg kunnen. Vlak voor de tweede levensbron worden wij weer begroet door pannenkoekenbakkend ambulancepersoneel. Blij even de pootjes te kunnen lichten onder het genot van een bak koffie weet ik dat de helft nu beslecht is. Op aandringen van Els die nog wil eten bij de Palm is het weerzien van korte duur en worden de kuierlatten weer onder het lichaam gezet. De rust van Steenhuffel slaat voor mij echt alles, waar ik dacht dat het bij de Duvel al hel was voor wandelaars, hebben ze hier wel een hele groot stuk afgezet onder de Palm voor uitvallers. Bussen komen echt af en aan om wandelaars van het parcours te halen, is dit de instelling van DoTo-lopers? Na Palm wordt de koers ingezet richting Mechtem die wederom een rustplaats kent. Hier worden de laatste overbodige kledingstukken van het lichaam ontdaan zodat wij klaar zijn voor de dag.

Nu de temperaturen aangenamer worden en de tijden gunstiger voor aan de route wonende mensen komt er meer leven aan de zijde van de straat. Rond Buggenhout zijn ze zelfs niet meer achter in hun tuin opgeborgen en kan als je je best doet deze zelfs aanraken. Als ik in mijn enthousiasme de “fans” begroet lijken ze hier van te schrikken en kijken ze een andere kant op. Els probeert mij uit te leggen dat zelfs groeten al een inbreuk kan zijn in de mensen hun privacy maar, waarom gaan ze hier dan zitten? Je mag niets vergelijken met Nijmegen en in Den Helder zaten er ook geen mensen maar zij die je groette deden dit toch zeker weer al was het maar uit beleefdheid. Op de dan volgende haltes staat er telkens een kennis van Els ons op te wachten en loopt stukjes mee, vervelend omdat zij zelf hier na enkele keren ook niet meer van gediend is en dit geeft zo zijn weerslag in de onderlinge communicatie. Opdorp, Lippelo en Puurs worden aangedaan onder deze omstandigheden waar ik mezelf meer beveiliger voel dan wandelaar. Bij Oppuurs krijgt de dame uit Ieper de bezieling de persona non grata aan te spreken en zie ik iets van overwinning in haar ogen.

Door smalle stegen en kerkpaadjes worden nu de hordes mensen gestuurd, veel te smal voor het aantal deelnemers persen wij ons door deze trechters die ons naar het slotakkoord brengt van de Dodenmars. Net als ik begin af te geven op de tocht haar opmaak, begaanbaarheid en beleving komen we uit bij het mooiste stuk welke de mars voor ons in petto heeft. Els heeft gelijk, dit is het mooiste stuk met uitzicht op de Schelde en twee mooie steden. Na een laatste zijsprongstop in Branst gaan de laatste kilometers in waar elke kilometer nu wordt gemarkeerd door een fraai versiert bord. Mijn medewandelaarster die normaal hardloopt wil nu eigenlijk gaan joggen omdat ze het lopen beu is waarop mijn pas vergroot wordt en zij in een rustig tempo een andere manier van voorbewegen de laatste kilometers kan gaan afleggen. Waar ik de energie vandaan haal weet ik echt niet maar ik kan opeens nog wel een rondje erbij lopen (beetje geromantiseerd natuurlijk). Alles en iedereen die mij bekend is aan de route zie ik toch ondanks de hoge snelheid die nu wordt aangehouden. De ambulancebroeder en zijn zusters, mijn chauffeuse en Sunny worden moeiteloos herkent en begroet. Als wij de eindstreep passeren feliciteren wij elkaar met het feit dat er 23 uur lopen achter ons ligt. Op een of andere manier wordt het afscheid afgeraffeld waarbij nog net mailadressen uitgewisseld kunnen worden. Achter gelaten op het plein ben ik zeker niet eenzaam omdat er meer bekenden uit het vaderland gekomen zijn om de binnenkomers te begroeten. Na een tête-à-tête met Nollie en een biertje later werd het nu toch tijd om de taxi op te zoeken. Het is niet moeilijk Nederlanders te herkennen tussen de zuiderburen nu ik deze tocht gelopen heb, en vind eigenlijk zonder zoeken de juiste personen. Na 42 uur de ogen open te hebben gehad ben ik blij dat ik de huiskamer weer instap met de juiste decoratie op de borst.

Nu even terugblikkend op de tocht weet ik eigenlijk niet of ik hier volgend jaar ook ben. Belgen zijn, tenminste in deze tocht, behoorlijk gereserveerd. De tocht wordt toch meer opgehemeld dan wat het eigenlijk verdient ondanks de uitstekende verzorging. De paden zijn soms smal dat het gevaarlijk zou kunnen zijn als er iets gebeurt voor je of met je. En de route is zeker geen uithangbord voor mooi Vlaanderen. Daarentegen verbroederd het wel en maak je deel uit van een mythe. Ook de meest fantastische verzorging die wij onderweg hebben mogen ontvangen van onze eigen vrienden laten de balans de andere kant op bewegen. Ik kijk wel waar de schaal op staat als de tocht zich weer aandient maar voor nu…

Wederom een fantastisch verslag eduard

Prachtig geschreven, Ed. En troos je, volgend jaar kriebelt het weer.

Mooie Foto"s Bernard
Geven bijzonder goed de sfeer weer.

Hallo alle verzorgers,
Dank jullie wel voor de prima verzorging tijdens de Doto.
Ondanks mijn korte misselijkheids dipje heb ik genoten van deze toch wel bijzondere tocht.
Ook de leden van GGG met wie ik deze tocht ben opgetrokken: het was me een waar genoegen en
fantastisch mooie dag.
Dit was voor mij de eerste keer maar zeker niet de laatste keer.

Dank Eduard, mooi verhaal! Net op tijd voor de eerste vergadering hier. Mijn foto's vonden ze niks an, en ze vroegen ook nog naar Bernard_dT
Jouw verslag maakt het weer in orde vandaag.

Sinds gisteren staan er ook foto's op de officiële site van de Dodentocht en ik herkende al enkele w4w'ers.

http://www.flickr.com/photos/dotofoto/

Poe hé, bijna 7000 foto´s, willekeurig door elkaar en ook een aantal dubbele ertussen. De eerste 700 heb ik gehad! Maar ik sta er op al is het dan ook heeeeel wazig. Verder ook nog meer bekende gezichten gezien.

Iemand een hoed gevonden?

http://www.nieuwsblad.be/article/detail ... 5_00258764

Op 151 staat een mooie