Walkers4Walkers.nl

We hebben je toch hopelijk niet wakker gebeld toen we op zoek waren naar missende deelnemers en blijkbaar niet de lijst met late afmelders door hadden gekregen?

Haha, kon alleen maar de organisatie van de km zijn dacht ik. Ik had me wel afgemeld, maar niet optijd omdat ik wel onderweg naar Amersfoort ben geweest. Alleen halverwege omgekeerd. En toen was de 180 natuurlijk al in volle gang en de 80 zou een uur later starten. Normaal zou ik me veel eerder afmelden, maar ging ervanuit dat iks,avonds wel opgeknapt was... Alleen maar goed dat er zo goed opgelet wordt voor missende deelnemers.

heerlijk!
wat een mooie kennedymars
heb genoten...….
was echt top iedereen weer te zien!!!
het weer zat mee!
vrijwillergers bedankt want zonder jullie was er helemaal niks!!!!!!!
herwin ik kijk morgen ff voor deel 2

Het was een prachtige tocht! Alle lof voor de routemakers en andere vrijwilligers.

Ik startte met Carola en Aike en in het begin liepen we idd stevig door (incl. de 4 'bonuskilometers'). Op een gegeven moment liepen zij vooruit en ging ik 'alleen' verder. Het eind van de nacht vond ik al vrij pittig en ik moest mijn best doen om niet al te veel in te zakken qua tempo. Na Bilthoven op zich wel weer prima gelopen. Maar tussen Ankeveen en de volgende rust (op 65 km) had ik het weer best moeilijk. Ik heb niet serieus overwogen om te stoppen, maar ik zag het uitlopen ook even niet meer voor me. Gelukkig ging het daarna wel weer wat beter, mede door wat meer te kletsen. En met Carola, Aike en nog twee dames uiteindelijk om kwart voor 7 gefinisht.

Angelique, wat jammer dat je je niet lekker voelde. Ik had je graag gezien, maar als het lijf niet meewerkt gaat het niet.
Tina, ook voor jou jammer dat de hele marathon er niet in zat.
Carola en Aike, het was erg gezellig om met jullie samen te lopen.
Carla en Maine, wat fantastisch hoe jullie langs de weg stonden.

Hallo allemaal,
Allereerst, ik ben Paul Altena, maar maak even gebruik van het account van Remke, gewoon omdat ik er zelf geen heb.
Misschien leuk om jullie in vogelvlucht mee te nemen door de voorbereidingen van deze jubileumwandeling. In hele grote stappen
Het verhaal start op de Algemene Leden Vergadering van de LAT, in januari 2017. Het bestuur presenteert hun plan om het 80-jarig bestaan van de vereniging te gaan vieren met een ultrawandeling. Van Nijmegen naar Amsterdam, van de wandelhoofdstad naar de hoofdstad en de geboorteplaats van de vereniging.
Dan wordt het stil. In ons maandblad wordt er niet of nauwelijks over gesproken, en de deadline voor het LWP (je weet wel, de papieren wandelbijbel met alle georganiseerde wandelingen) komt angstvallig snel dichterbij. En voor die tijd moet je wel weten op welke datum en hoe laat de wandeling start, en een start- en finishlocatie is dan ook wel prettig om te weten. Remke en ik polsen af en toe bij het bestuur naar de voortgang en stellen voor om bij de voorbereiding te gaan helpen. We stellen zelfs voor om de tocht minder ambitieus te maken. Een superverzorgde Kennedymars bijvoorbeeld scheelt veel werk. Toch willen André en Remco graag door met het oorspronkelijke plan. Prima natuurlijk. Een forse uitdaging, en als het slaagt geven we de wandelaars een mooi weekend, waar we nog lang op kunnen terugkijken. Maar in onze ogen onderschatten ze de hoeveelheid werk van dit evenement. We helpen vanaf de zijlijn met het bepalen van een aantal basiszaken. De deadline wordt in ieder geval gehaald en de wandeling komt in het LWP, samen met een Kennedymars en een 40 km wandeling.

In de maanden tot aan de ALV is André Loos druk bezig met het vinden van binnenrusten op geschikte afstanden. Hij probeert hier een routevoorstel bij te maken.
En dan komt de ALV van januari dit jaar. Het blijkt dat er nog veel, heel veel, nog heel veel meer moet worden gedaan. Het is best schrikken als je hoort dat er geen marsleider is voor een monsterevenement dat over ruim een half jaar al is. Het blijkt te veel te zijn voor het bestuur alleen.
Er komt een kleine werkgroep, met het bestuur, Teije (de man die gisteren vanaf Bilthoven op de binnenrusten de wandelaars verwelkomde), Coert (u allen wel bekend) en Remke en ik gaan de jubileumwandeling proberen in een stroomversnelling brengen.
Geen marsleider, geen tocht.
Half januari, dus 7 maanden geleden, komen we bij elkaar. De ideeën en het enthousiasme zijn aanwezig. De belangrijkste uitdaging is om een gek te vinden die wel marsleider wil zijn. Zo veel werk, zo weinig tijd. Wie is er zo dwaas? Niemand wil. De tocht lijkt een voortijdig einde te krijgen.
Remke en ik kijken elkaar aan. Zijn wij dan zo gek? We weten dat het veel tijd gaat kosten. Ik zelf ben marsleider van Amsterdam – Leeuwarden geweest. Remke, met mij als haar linkerhand (ze is links) is marsleider van de Herfstdagtocht van Berg en Dal geweest. Dat was veel werk, maar die tochten staan goed in de verf. En hier, hier staat nog bijna niets.
Gekkenwerk, het verstand zegt: ‘Niet doen’
Vooral niet luisteren. Op de volgende vergadering van de werkgroep zeggen we dat we marsleider willen zijn.
Aan de slag.
De eerste schetsen van de route
We gaan aan de slag. De route van André heeft als uitgangspunt veiligheid en verharde wegen. Om eerlijk te zijn vinden we ze teveel langs N-wegen lopen. We besluiten om onze eigen routes te gaan maken. Uitgangspunten zijn voor ons veiligheid, natuurlijk. Maar ook zo veel mogelijk afwisseling en de diverse landschappen en steden laten zien. Een goede combinatie van verhard (voor de long distance walkers, en onverhard voor de marathonwandelaars).
En het belangrijkste, we gaan het ons niet gemakkelijk maken. We willen de mooiste en beste route samenstellen waar we de wandelaars het meeste plezier mee gaan doen. De hoeveelheid tijd en moeite mag dan geen belemmering zijn.
Eerst worden de routes thuis geschetst. Websites als Google Maps en Streetview, Route You, Afstandmeten enzovoort zijn een belangrijke hulp. De schetsen worden omgezet in een eerste versie van een routebeschrijving.
En dan met de schets op pad, is het echt zo mooi, is het goed begaanbaar. Heel wat mooie paden hebben we toch maar doorgestreept, gewoon omdat ze niet goed genoeg begaanbaar waren voor een lange wandeling, het moet wel leuk blijven, niet?
Thuis wordt de beschrijving in detail uitgewerkt in een gedetailleerde routebeschrijving.
En nu even eerlijk zijn. Ere wie ere toekomt. Het leeuwendeel van het in kaart brengen en uitwerken is gedan door Remke. 90% van alle complimenten over de route mogen jullie naar haar sturen.
Nu we toch met de route bezig zijn. Herwin speelt hier een goede rol. Hij fietst de route als controle, en geeft alternatieven voor de fietsers en verbeterd zo nodig de beschrijving. Een hele pittige klus.

Herwin, Remco, Alex en Antoinne en ikzelf nemen het pijlen van de route op ons. Herwin fietst het gehele traject nog een keer langs als controle, en stelt voor om ook de eerste 100 kilometer die in groep gelopen wordt ook op kritieke afslagen te gaan pijlen. Gewoon om te voorkomen dat als de groep uit elkaar valt dat mensen zouden gaan dwalen. Bizar hoeveel energie die man heeft.

Nu ik dit zo schrijf, bedenk ik me hoeveel meer er valt te vertellen over de voorbereidingen van de tocht.
In maart hebben we de route van en naar de startlocatie van de wandelmarathon in Bilthoven nauwkeurig beschreven. En dan komt het nieuws dat deze locatie niet beschikbaar is.
Oeps. Auw. We bezoeken een paar alternatieve locaties en de keuze valt op HCSC, daar waar het ontbijt was. Dit betekent wel opnieuw de route samenstellen, de afstand moet gelijk blijven. Een tegenvaller van formaat.
Er valt zoveel meer te vertellen. Leuke voorvallen, tegenvallers natuurlijk. En bovenal de bijzondere en mooie ontmoetingen met de vele mensen.

Misschien dat ik het enthousiasme heb om er later nog wat over te schrijven. Maar laat ik afsluiten met het belangrijkste, het samenstellen van het vrijwilligersteam.
Ons uitgangspunt was dat niemand wakker kan blijven van zaterdagochtend dire uur tot zondagavond 7 uur. Dus wilden we met verschillende ploegen gaan werken.
Dat betekent dus ook dat er veel mensen nodig zijn. En dan is het wel heel leuk om te merken dat we zoveel spontane aanmeldingen kregen.
Remco, Frank, Herwin als team vanuit het bestuur. André Loos moest in de voorbereidingen vanwege gezondheidsproblemen afhaken. Hij en zijn vrouw Liesbeth willen in de nacht graag een rol spelen. Van harte welkom natuurlijk.
Gerard en Evelyn natuurlijk, weken voltijd werk hebben zij geleverd aan het maken van alle inschrijfbenodigdheden!
Alice, Esther en Tony die samen een enthousiast en ervaren team bij de OLAT vormen. Carry kwam helemaal vanuit Limburg. En uit Friesland kwam Ginny als EHBO-ster meedraaien.
Afra en Renée die graag een post gaan draaien. Maaike en Carla die super enthousiast de wandelaars toezingen. Twee flessen Berenburg hebben ze weten uit te schenken. Coert die de vrachtwagen bestelde, ophaalde en wegbracht. 7 Vrijwilligers van de EHBO-afdeling ’s Graveland. Gerrit en Henny en hun dochter Kirana, die samen met Chris de nacht invulden.
Teije, verzette al veel werk bij de voorbereidingen en was vanaf Bilthoven het gezicht op de binnenrusten.
En natuurlijk Frank en Els, twee dorpsbewoners van ons uit Radio Kootwijk. Volstrekte newbies bij al dit wandelgeweld, maar al snel volledig ingewerkt en enthousiast aan de slag. Aan de finish stonden zij als nog laatsten de vrachtwagen in te laden

7 Maanden van keihard werken hebben Remke en ik nu achter ons. Ging alles goed? Nee, zeker niet. Diverse wandelaars hebben een flink stuk omgelopen. De reden, een pijl die onhandig stond. En er zal wel meer niet gegaan zijn zoals verwacht. Ook achter de schermen moest af en toe flink geïmproviseerd worden. Gelukkig hebben de wandelaars daar niets van meegekregen.
De voorbereiding was een lang traject. Maar dat is een marathon, een 180 kilometer ultrawandeling of de Kennedymars van Amersfoort – Amsterdam ook.

Ook namens Remke,
alle wandelaars, alle meereizende supporters, alle bestuursleden en alle alle vrijwilligers. Heel hartelijk bedankt voor jullie inzet en enthousiasme.
Samen hebben we er een onvergetelijk weekend van gemaakt.

O ja,
Als ik uitgeslapen ben, zal ik wel wat ervaringen delen over het weekend zelf.
Eerst even flink bijtanken

Mooi verhaal, top gedaan met z'n allen

Alle uitlopers van deze Jubileummars: van harte proficiat met de geleverde prestatie.
Sommigen van jullie zijn "diep" gegaan!

Alle vrijwilligers en de organisatie: jullie hebben de wandelaars een mooi weekend bezorgd en wat een hoop werk is daarin gaan zitten.

Jammer van Angelique en Tina dat ze hebben moeten besluiten om af te haken.


(voor allen!)

Wat een organisatie !

Wat een leuk verslag Paul. Via Facebook ook al een uitgebreid verslag gelezen van 1 van de vrijwilligers. Erg leuk om ook meer te lezen over de 'andere kant'.

Je weet wel dat zo'n tocht een enorme organisatie vereist, maar toch... als je het zo leest, nog meer respect voor wat jullie allemaal uitvoeren en ook de tijd die jullie erin steken. Enorm compliment, want het was erg geslaagd!

En deel twee. Zal het Maike en Teus lukken om Herwin aan de alcohol te krijgen? Lees snel verder


In Amersfoort wissel ik nog even een consumptiebon om voor mijn zoveelste kop koffie van de dag, probeer ik nog even de laatste wandelaars van de 180 km die nog hun bonnenboekje voor het tweede traject moeten krijgen te vinden, en begroet nog een paar bekenden. Veel tijd is er niet voor de start zal zijn, die ik helemaal mis omdat ik ergens druk mee ben, intussen heb ik geen idee meer wat dat was. Na een ruime 21 uur zonder slaap beginnen mijn hersenen toch ook wat minder te werken, gelukkig zijn we over de helft.
Mijn taak voor de eerste helft van de Kennedymars is het ophalen van de bepijling. Dat betekent dat ik pas 9 uur later daarmee klaar ben, dus in principe heb ik de tijd om even een kort dutje te doen. De mogelijkheid daarvoor ontbreekt een beetje, maar ik ben op alles voorbereid en heb een bivakzak in mijn fietstassen gedaan. Ik help nog even mee om alles voor de verzorging voor de nacht klaar te maken, trek wat warmere kleding aan en sta een beetje te twijfelen wat ik zal gaan doen. Ik besluit maar heel rustig naar de eerste verzorgingspost te fietsen, als ik een leuk stukje berm tegenkom kan ik daar gaan liggen, anders help ik wel even een handje mee op de post. Ik ken de route al een beetje, en weet dat we onderweg veel door het bos komen, maar eigenlijk ziet zo'n zeiknatte strook gras, vol met takken en gevallen bladeren (het is verdorie nog zomer ja) onder de nadruppelende bomen er nu veel minder aantrekkelijk uit dan ik in mijn hoofd had zitten. Misschien is er een bankje onderweg dat lang genoeg is? Ik vind niets onderweg en kom opeens op de eerste wagenrust aan. De verzorgers daar hebben net alles ingeladen en staan op het punt om weg te gaan, en kijken raar op van een fietslampje dat opeens hun kant op komt. Ook op deze parkeerplaats zie ik geen ligplek, en langzaam ga ik verder. Verhip, iets later staat een nieuwe picknickbank, extra lang en een brede zitting, perfect. Wel wat vochtig, maar met regenkleding kun je daar prima op liggen, dan hoef ik ook die bivakzak niet onderuit de fietstas te vissen. Drie kwartier lang lig ik daar, slapen lukt niet maar het ontstresst wel even, en een momentje niet in beweging zijn voelt ook best goed. Na drie kwartier voelt mijn hoofd weer een stuk lichter, maar beginnen mijn handen toch wat koud te worden en begin ik mijn benen te voelen. Dan maar weer rustig doorfietsen, misschien kan ik op de volgende verzorgingspost nog wat betekenen.
Nog geen drie kilometer na de eerste wagenrust kom ik opeens wandelaars tegen. Drie kilometer, drie kwartier liggen, rustig fietsen, wagenrust was al opgeruimd, dat kan niet kloppen. Al snel hoor ik van mensen dat vrijwel de hele groep verkeerd gelopen is. Shit, dan ligt het toch niet aan mijn hogere snelheid op de fiets dat ik moeite heb om de pijlen te zien, ze zijn echt te klein, te vervaagd en te weinig. Ik snap precies wat de oorzaak is, maar daar kunnen we nu weinig meer aan doen. Dan maar snel door naar de volgende wagenrust en kijken wat we daar gaan doen. Het lint met wandelaars is inmiddels behoorlijk uitgerekt, maar het lijkt alsof er altijd wel zicht op de voorganger is, dus zolang de voorste goed gaat moet het allemaal goed terecht komen. Slingerend en bellend baan ik me een weg naar de volgende wagenrust, waar Maike me iets enthousiaster begroet dan ik me op dat moment voel.
Gelukkig komt de marsleider van de nacht vrij snel ook aan op deze post, en hij heeft stukken krijt bij zich. Perfect, ik drink nog even mijn eerste kop koffie van deze dag op en ga dan maar verder op de fiets. Regelmatig moet ik remmen, een stap naar voren, voorover buigen, een slordige pijl tekenen, en weer terug op de fiets. Eigenlijk moest ik de remblokjes al vervangen, maar na vandaag zal er echt niets meer van over zijn. Ik maak belachelijk veel pijlen, zoveel zelfs dat ik regelmatig haasje over doe met een groepje wandelaars omdat ze me weer inhalen zodra ik weer stil sta. Nog wat koppen koffie meer in mijn maag en wat krijtjes minder in mijn tas kom ik aan bij de binnenrust halverwege. Nog vlak voor de eerste wandelaars, dus dat is goed. Hier zijn ook weer wat verse gezichten van de organisatie, die pas vandaag hoeven te beginnen. Maar toch, om een of andere reden komt iedereen alles aan mij vragen, en ik weet ook niets over de verzorging, ik ben moe en ik voel me alsof ik ieder moment in huilen uit kan barsten. Gelukkig zijn er wat vroege deelnemers die me dwingen even een stoel aan hun tafel te pakken en zelf ook even te ontbijten. Nu springen de tranen me bijna weer in de ogen, maar dit keer van geluk. Wat kun je van weinig slaap toch een emotioneel treinwrak worden, en wat kunnen de kleinste positieve dingen dan ook extra mooi binnenkomen.


Bent u nog steeds benieuwd naar de alcohol? Deel 3 volgt binnenkort.

Weer genoten van je verslag Herwin.... wat een pittig weekend heb jij ook gehad!! Ik wacht met smart op deel 3... wordt het Beerenburgh???

Herwin, gekkenhuisje, wat ben je een schrijver.
Jouw feuilleton is het kersje op de jubileumtaart hoor!

Herwin, met belangstelling en be(ver)wondering deel 1 en 2 gelezen.

In afwachting van deel 3, verblijf ik met vriendelijke groeten,
Spatoes.