Walkers4Walkers.nl

Jij natuurlijk ook gefeliciteerd met het uitlopen. Het is met recht een pittige tocht.
Ik ben ook op zoek geweest naar waar de wandelboekjes afgestempeld konden worden. Mij is het niet gelukt om die te vinden. Nou moet ik er bij vertellen dat ik vrij snel met zoeken gestopt ben omdat de familie die mij kwam inhalen op mij stond te wachten en ik op dat moment het stempelboekje minder belangrijk vond. Maar jij hebt het dus wel gevonden?

Ik ben niet zo van het verslagen schrijven, maar deze keer moet ik wel van mezelf.
Ik vind dat deze KustWandelMarathon in een te negatief daglicht word gezet.
Ja: hij is zwaar, word ook niet voor niets de mooiste en de zwaarste genoemd. Maar is dat niet de uitdaging die de meesten van ons juist aangaan? Om te kijken waar je grens ligt? Ik denk aan al die mensen die door verhalen van anderen begonnen zijn aan een KM, DoTo, de 110 en 150/160 km tochten?
En op iedere organisatie valt wel iets aan te merken. En toegegeven: als het tegen zit of als je moe bent, ben je eerder geneigd alleen de zwarte dingen te zien.
Ja. We moesten idd de bon bij de Piraat bij de Snackbar inwisselen en hetgeen je daarvoor nam, mocht niet mee naar binnen: Snackbar en Piraat blijken niet van dezelfde eigenaar en dan kan ik het me wel voorstellen van de Piraat. Normailter mag je in een strandtent of andere horeca gebeuren ook niet je eigen brood op eten en daar werd in de Piraat ook niets van gezegd (al zag ik de bediening wel kijken). En had het niet geregend en had je dus buiten kunnen zitten, was geen mens over die bon-regel gestruikeld.
Onderweg hebben Carla en ik heel veel verzorgingsposten gezien, al dan niet van de organisatie - daar vraag ik niet naar op zo'n ogenblik. Ben gewoon blij mete wat me aangeboden word en neem dat aan of weiger het. Dat in Domburg de zaak gesloten was: ja l*llig, maar daar staat tegenover dat wij amper een km verder een persoonlijk stukje muziek aangeboden kregen door de laatste 2 overgebleven leden (trombonist en trompettist) van een (dweil)orkest + een verzoeknummer om mee te nemen op de rest van de reis. En zoals Carla al aangaf: vanaf Domburg, toen we officieel bestempeld werden als zijnde de laatste 2 (in de race zijnde) wandelaars) hebben we zeer persoonlijke begeleiding gehad van de bezemwagen die op de dijk naar Westkapelle gezellig naast ons kwam rijden en een praatje maken en later op de duinweg op gepaste afstand achter ons bleef, totdat de Reddingsbrigeade en de dame Omroep Zeeland het overnamen tot aan Zuitelande.

Mijn gevoel bij deze Kustmarathon: het was mijn 2e als loper en de 3e keer dat ik erbij was (Carla's 2e liep ik met krukken na een voet OK, dus zelf lopen ging niet, dus verzorging gedaan).
De eerste keer hadden we de hele dag stralend weer met een licht briesje en toen was hij al duivels zwaar (en ik was heel wat jaren jonger dan nu). Carla's 2e was een helse dag met 36 km regen en wind en daardoor nog zwaarder dan normaal. Beide edities was het starten tussen 8 uur en 8:15 uur en finishen om 18:15 uur (toen mocht je nog tot 18:30 uur binnenkomen. Ook toen in de achterhoede en dus vaak rustposten die (bijna) onttakeld waren, maar dat terzijde.
Nog voor de start begaf de rits van mij jas het, balen want met de weersvoorspelling voor vandaag was het toch wel erg fijn als de jas minimaal dicht kon. De EHBO kon me helpen: er werd een veiligheidsspeld door de zipper gewurmd en ik kon, mits voorzichtig, de rites open en -niet onbelangrijk- dicht doen.
We starten met de naweeën van een forse bui (mijn leedwezen/vermaak ging heel even uit naar die malloten die graag als eersten wegwilden en al om 86:15 uur!!! vooraan in het startvak stonden en de volle mep aan water kregen). In het bos druppelde het nog wat na, maar toen we het bos uitkwamen en na 5,4 km de zeekering opgingen was het droog, bewolkt en winderig uit de Zuid-west hoek, dus vol in de giechel. Maar fantastische luchten en vergezichten. met een regenboog die zeker 30-45 min met ons "meeliep" to vlak voor de Roompotsluizen de wolken de overhand kregen en de hemelsluizen geopend werden. Eerst allen de poncho aan, maar net voor de sluis ook de regenbroek (net op tijd voor de grote hoos) en dan door de regen en de wind met prachtige uitzichten, regelmatig onze smileys laten lachen en zingen en ongelooflijk lol hebben door lopen. Ergens tussen de laatste kering en de Veerse dam kon alles, in etappes, weer uit en was er zefs weer even een zonnetje. Net voor het strand een bonnetjespost: Carla een tomatensoep en ik een hete hond (tot mijn schaamte vergeten wat Truus nu had genomen daar) en daarna met heel veel mensen voor slechts 1x 50 cent naar het toilet (kwestie van deur openhouden voor de volgende ) Iets langer gezeten, want we zijn bijna op de helft (20,9 km) en moeten even moed verzamelen voor het komende stuk strand.
Net voor het strand nog even een Zeeuwse bolus aannemen en opeten en dan het strand op. Direct begint het te regenen, dus snel de poncho én regenbroek aan en dan gaat het door het zware strand op weg naar de Piraat, 6 km verderop. Ieder voor zich is hier het motto. Praten kan toch niet door de harde wind die eerst schuin voor, dan pal opzij staat met dikke regendruppels. Het blijft regenen en Truus verdwijnt eerst uit mijn beeld. Carla blijft wel in beeld, maar steeds verder voor me uit. Ondanks de pijn in knieën en voet (met name die laatste zelf met Ibuprofen niet weg te krijgen) betrap ik me erop dat ik loop te grijzen, genieten en liedjes hummend over het strand ploeter. Me heeeel even af vraag: is dit nog leuk? Is dit die pijn en het afzien waard? Om dan te constateren dat het dat inderdaad is. Geen besef van tijd meer. Gewoon doorgaan en dan ineens is daar de 2e strandtent en ik weet: de volgende is de Piraat: daar mag ik van het strand af. En die Piraat is amper 500 meter verder (of was het nog minder? ik ben zo slecht in schatten). Daar tref ik Truus en Carla. En na een rust met cola en brood gaan we gedrieen verder.
Door het bos en duinpad naar Domburg. Ergens onderweg gaat eerst de regenbroek uit en later de poncho. De zon breekt weer door, met regelmatig wolken.
In Domburg blijkt alles net afgebroken te zijn: men verwachte geen wandelaars meer. We hadden al begrepen dat er veel afhakers waren in de Piraat en wrs is het de mensen van de organisatie ontgaan dat er toch nog een paar vertrokken waren vanuit de Piraat voor de rest van de Marathon. Met het oog op de lift naar Zoetermeer van Martin/Marianne besluit Truus in Domburg te stoppen. We proberen haar nog over te halen verder mee te lopen: het mooiste stuk komt nu en Als Martin binnenkomt (hij loopt inmiddels ver of minder ver voor ons) belt hij vanzelf en dan kun je altijd nog afspreken waar je opgepikt wil/kunt worden, maar nee: haar besluit staat vast: ze stopt hier. Carla en ik lopen verder. Hebben besloten om niet in Domburg te rusten, maar door te lopen naar Westkapelle en daar een laatste rust te pakken voor de laatste zware 6 km-slotetappe. Dus we lopen door met een lekker tempo (te hoog voor mij, blijkt naderhand) en krijgen een eindje na de uitkijkpost van Domburg onze aubade én gezelschap van de bezemwagen. Met de bezemwagen naast ons stampen we een aantal km's over de dijk weg. Later lopen wij boven op het duin (vechtend tegen de wind die iets schuin van achteren komt, maar behoorlijk sterk is (kracht 6?)) met een prachtig uitzicht op het Zeeuwse land links en een woeste zee links van ons. Eindeloos genieten! Dan bij Westkapelle nog even zitten op de rand van een aanhanger. Een cola en wat brood weg werken en dan weer verder. We blijken een dermate tempo te hebben dat zelfs 18 uur nog haalbaar lijkt ook al is dat niet ons doel. Doel is voor beiden: uitlopen in onze eigen tijd en als het lukt binnen de tijd van de organisatie. We stampen verder. Vlak voor dat we met een hoge trap het duin op moeten, wil Carla nog even plassen aan de kant in de bosjes. Dat gaat fout en ze beland ruggelings in de struiken met de voeten op de weg, rug in de struiken en de billen (gelukkig nog met broek) in een lege greppel. Een passerend Duits stel helpt me om haar eruit te trekken, maar ondertussen heb ik mijn broek bijna nat van het lachen ) 50 mtr verder gaan we de hoek om en zien: links de trap naar boven en rechts een lege dixie. We zwoegen de trap op en beginnen het laatste stuk. Vlak voor de eerste helft komt een camerateam (2 personen) van omroep Zeeland ons tegemoet. Even een paar vragen, waarbij de cameraman , achteruitlopend met de camera, bijna onderuit gaat (daarom zijn de beelden wrs niet te zien geweest in de uitzending) en we stormen weer door. Op de 2e helft is het pad breder en hebben we onze vertrouwde bezemwagen weer achter ons . Tot aan de trap naar het strand: daar neemt de reddingsbrigade het weer over.
Nogmaals ploeteren over 500 mtr zwaar strand (in gedachten en later hardop zingend over het goud gele strand van Ameland dat toedertijd met het Rondje Ameland wel asfalt leek (maar ook een ploeterbak met muul zand bleek bij mijn 1e eiland5daagse ). Net voor de trap naar boven, naar de boulevard worden we opgewacht door een dame van ... Zeeland. We krijgen allebei een T-shirt en de mededeling dat we de rode-lantaarndragers zijn (was ons al bekend) en of we het wel gingen halen die 18 uur, want het was beina zover. Zij krijgt van ons beiden hetzelfde antwoord als de andere 2 heren al gekregen hebben: We lopen voor onszelf en het doel is deze Ku(s)tmarathon uitlopen. Als het lukt binnen de tijd van de organisatie (10 uur) en anders in onze eigen tijd. We lopen voor ons zelf en niet voor dat stukje blik of dat stempel (al willen we die natuurlijk evengoed graag hebben). Ter hoogte van de kerk verlaat de dame ons om de uitzending af te sluiten. We lopen op dat ogenblik langs de kerk die 18 uur slaat en 5 meterr lager is de finish waar Patrick door de spreekstalmeesteres word binnengehaald als laatste lopen. Wij moeten dan nog een kleine 300 meter boulevard, rondje naar beneden van 50 meter en daarna 200 meter naar de finish. Formeel zijn we dus te laat. Als wij beneden in de straat aankomen word er nog luid geapplaudisseerd en krijgen we felicitaties en een medaille omgehangen. Daarna lopen we door naar de finish bult (heel sarcastisch een laatste berg strandzand waar je over en door moet ploeteren) en worden als nog als allerlaatste lopers binnengehaald door de lady-speaker. Helaas is de stamppot al op, maar er zijn nog broodjes en wordsten en de dame van de stempels, die net alles had ingepakt, haalt opgewekt weer alles te voorschijn en voorziet ons en een andere nakomer met een hartelijke felicitatie van stempels en een plaatje.
Na een verdiend finischbiertje voor Carla en Radler voor mij (ik moet nog rijden) laten we ons door een Duitste TukTuk naar de auto brengen. Die stond net even te ver weg (5-600 mter?).

Mijn voorlopig laatste lange afstand is goed afgelopen. Of het verstandig was om deze toch te lopen, na 3- bijna 4- weken volledige wandelrust, en met de diagnoses die ik te horen heb gekregen: geen idee. Misschien niet. Maar die rekening zal ik betalen, met liefde. Het was een top weekend, met top gezelschap op een top route. Daar heb je wel wat voor over...naderhand..

Mooi verslag Tina, moet je vaker doen!

Ja, zeker een mooi verslag, Tina, leuk!
Er waren meerdere redenen om jullie in Domburg voor te laten gaan, maar eentje was om jullie feestje samen niet te verstoren. Ik begreep hoe belangrijk deze tocht voor jullie was. Diep respect om jou met zichtbare moeite maar zo opgewekt en volhardend te zien voortploeteren! Jullie hadden veel lol samen. Ik vond die mevrouw van het Rode Kruis ronduit disrespectvol met haar snibbige 'weten jullie wel dat jullie nu zonder mededinging verdergaan?' "Is het een wedstrijd dan?" riposteerde Carla gevat, waarop die vrouw er nog aan toevoegde 'we kunnen jullie nu niet meer begeleiden'. Dat deed voor mij de deur dicht. Dan wil ik er niet meer bij horen.

'Stiekem' ben ik toch doorgegaan in Domburg, na een colaatje bij 'de toko'. Een prachtig pad dat een steeds smaller wordende richel werd, waar ik bijna van afgeblazen werd. Ik liep nu dus achter de bezemwagen! Gelukkig maar want ik houd niet van mensen op m'n hielen. Jullie hebben er echter 'vleugels' door gekregen, begrijp ik! In Westkapelle bij het 36 km-punt begon het weer te regenen, ik hoorde dat Martin al aan de stamppot zat, het was kwart voor 5 en ik liep net langs restaurant de Westkaap. De beslissing was snel gemaakt. Ik heb daar een lekkere vissoep gegeten en gewacht om opgehaald te worden (heel lief van Martin en M.).

Vond ik deze tocht zwaar? Ach dat viel wel mee, zeker niet zwaarder dan de '30 van Zandvoort' om maar eens wat te noemen. Het stuk strand na de Veerse dam was pittig en extra zwaar vanwege het slechte weer, maar ik houd erg van dat geploeter door het zand: verstand op 0 en gaan. Die afwisseling in een tocht vind ik fijn, al heb ik me gisteren wel wat geforceerd want normaal krijg ik nooit last van een knie of heup of iets anders. En ik wil geen ibuprofen slikken want dan negeer ik zo'n pijnsignaal. Dus voor mij was de koek op (oja, ze stonden ook een paar keer met ontbijtkoek langs de kant ). Ik heb dus de gezellige binnenkomst in Zoutelande gemist. Ach er zijn ergere dingen. Maar dat ik jou ertoe heb aangezet om zo'n leuk verslag te schrijven Tina, geweldig! En zelfs Ronald klom in de pen. Ach laat mij maar lopen (hé waar ken ik die kreet van?), ik vind de Dam tot Dam wandeltocht bijvoorbeeld ook niet zo leuk terwijl daar elk jaar toch zo'n 25.000 mensen voor op de been komen.

We kregen geen vleugels van die bezemwagen, hoor! Dat was de wind die, zeker het laatste stuk, vol in de rug blies en dan lukt het wel.

En inderdaad die opmerking dat we nu buiten mededinging liepen. Nee het is geen wedstrijd en als ze willen dat we binnen de tijd bij de finish zijn moeten ze tijdslimieten bij de rustposten zetten. Te laat: stoppen.
En de bezemwagen liep gelukkig niet op onze hielen. Soms liep het pad omhoog en dan moest hij wat snelheid maken en bleef dan achter. Zeker geen opjagerij.

Tina: super verslag van een super weekend. En Truus heeft gelijk: wat hebben we gelachen en genoten. Ik ging toch wel een beetje met een traan in de ogen de finish over, ik had het, na al die jaren korte afstanden, toch maar weer geflikt!!

Jullie hebben allemaal leuke verslagen gemaakt.

Zoals ik onderweg al zij: we gaan het nu omdraaien: jij de lange afstanden en ik de korte! zolang je maar niet verwacht dat ik jouw beregoeie verzorging in de oase overneem. Geen haar op mijn hoofd die daaraan denkt.

2 oktober Wandel Marathon Zeeland, van Burgh-Haamstede naar Zoutelande, 42 km
Allereerst Carla en Tina proficiat met het behalen van de eindstreep. Natuurlijk ook alle anderen, maar van jullie beiden weet ik hoe belangrijk deze Wandel Marathon is en wat het betekent om Zoutelande per voet te bereiken. Fantastisch gedaan. En of je nu doorgaat met lange afstanden lopen of het juist iets rustiger aan gaat (moet) doen: deze dag met deze prestatie neemt niemand meer van jullie af. Ik heb jullie dit mooie weekend zeker gegund.

En dan hier mijn versie van deze Wandel Marathon:
De inschrijving voor deze Wandel Marathon doe ik op Oudejaarsavond 2015 even voor 0.00 uur. Ik heb startnummer 8, dus ben 1 van de eersten. Ik hou er niet zo van om al in zo'n vroeg stadium in te schrijven maar wilde deze tocht toch nog graag weer een keer doen. Mijn vorige deelname dateert van 2012 en dat was mijn 1e kennismaking met deze Wandel Marathon.
Ik heb het Nederlandse Kustpad in deze omgeving ook gelopen dus ik ken de omgeving al wel vrij goed.
Een groot nadeel van zo'n vroege inschrijving vind ik dat je op zo'n moment nog niet kunt voorzien hoe de rest van het (wandel) jaar zal verlopen. En aangezien die best intensief is geweest, was ik na de Vierdaagse wel even klaar met al dat gewandel en al dat gereis.
Toch heb ik in augustus nog een paar etappes van het Jacobspad gelopen, daarna gevolgd door 5 weken wandelstilte. In september heb ik opnieuw 2 etappes van het Jacobspad gelopen gevolgd door de Tocht om de Noord in Groningen, die zou worden gevolgd door..........juist ja.....deze Wandel Marathon en daar had ik dus niet echt veel zin meer in.

Maar goed, toch maar op pad gegaan, samen met Marianne. Truus rijdt mee en Marianne zou ons afzetten in Burgh-Haamstede, vlak bij de start. Vanaf de doorgaande weg zou een "Kiss-and-Ride" locatie zijn. We rijden de start voorbij en zien een lange rij met mensen, in de stromende regen, wachten op het startschot!!
We moeten strikt de adviezen van de verkeersregelaars opvolgen en dus rijden we verder, in afwachting van de Kiss-and-Ride locatie, die echter maar niet in zicht komt. Na ruim 1 km zijn we dan toch maar in de bermen gestopt (wat niet mag) en dat doen meerdere automobilisten maar het is ons niet duidelijk waar we er uit kunnen gaan. Of zijn we de K & R soms al voorbij gereden?
We zijn uitgestapt en later hoorden we van Marianne dat er verderop een weg rechtsaf kon worden in geslagen en dat daar de K & R locatie zou zijn, maar dan hadden we weer enige tijd in de file moeten staan.
Ik hoor iemand zeggen: Een beetje burgerlijke ongehoorzaamheid moet kunnen......

We lopen "terug" naar de startlocatie en treffen daar Carla en Tina. Als we starten dan lijken we de laatste wandelaars te zijn dus zijn we direct in de achterhoede beland. Door een oponthoud bij de ingang van de duinen komt de groep wandelaars wel weer redelijk bij elkaar en lopen er weer veel wandelaars om ons heen.
Het duingebied is erg mooi en dit wordt gevolgd door een gedeelte over het strand. Dit gedeelte loop ik samen met Truus. Carla en Tina lopen hier niet ver van ons vandaan, soms iets voor ons en soms iets achter ons.
Truus is haar water vergeten en is op zoek naar een waterpunt. Mijn rugtas is gevuld met diverse dranken en die bied ik Truus aan, maar zij geeft aan dat ze dat nu nog niet nodig heeft en wil doorlopen tot het eerstvolgende waterpunt. Die is bij Neeltje Jans, als we er precies 10 km op hebben zitten. Hier drinken we iets en lopen samen weer verder. Tot nu toe is het nog redelijk droog gebleven, op de spetters in het begin na. Het 2e gedeelte gaat verder over de Stormvloedkering en het regent nu af en toe. Het zijn felle, maar kortstondige buien waarna de poncho weer uitgaat en weer aan moet zodra je deze hebt uitgetrokken. Toch valt het nog wel mee met de regen.

Doordat ik een broodje uit mijn rugtas wil pakken en mijn poncho weer uit wil trekken, laat ik Truus doorlopen, want ik zou haar wel weer inhalen.
Dat inhalen kwam er niet van, ik heb Truus daarna niet meer gezien. Op ca. 18 km neem ik een rust en verzilver 1 van mijn consumptiebonnen. Keuze uit koffie, soep en een broodje (knak) worst. Ik kies voor het laatste en geniet van een mooie rust op een terras aan het water!
De route gaat verder over de dammen en de lucht boven ons gaat er steeds dreigender uitzien. Op een gegeven moment zijn er geen buien meer, maar regent het onophoudelijk. Ik loop vanaf de dammen het strand op. Hier krijg ik te maken met wisselend mul zand maar ook met goed te belopen stukken strand en zelfs een deel waar planken zijn aangebracht. De wind gaat hier toch ook wel een rol meespelen en samen met de aanhoudende regen word ik behoorlijk nat en koud.
Ik loop zelfs zo te koukleumen dat bediening van mijn telefoon onmogelijk is geworden. Hierdoor lukt het mij niet om een aantal app.'s van Truus te lezen en te beantwoorden. Als ik het strand verlaat, dan regent het nog steeds en dat zal zo voortduren tot Domburg.
Ik wissel nog een consumptiebon in voor opnieuw een broodje knakworst. Ik zou liever voor soep of koffie hebben gekozen maar dat zijn geen consumpties waarbij je kunt doorlopen en aangezien het regent en er nergens een binnenrust is te vinden, loop ik liever door.

Daarna knapt het weer enigszins op en komt zelfs de zon weer tevoorschijn.
In Westkapelle rust ik uit op een bankje met zicht op de Noordzee, dat is wederom genieten, wat een uitzicht!!
Een mooie gelegenheid om te drogen en even contact te zoeken met Truus, helaas komt er geen verbinding via de telefoon tot stand. Ik lees ondertussen verontrustende berichten dat ze ermee wilt stoppen. Het is me op dat moment niet duidelijk of ze fysiek niet meer verder kan of dat ze wil stoppen om mij niet te lang te hoeven laten wachten bij de finish.
Ik spoor haar aan om door te lopen naar Zoutelande, omdat Marianne en ik geen haast hebben, maar zij kiest ervoor om te stoppen in Westkapelle, op het 36 km punt met dus nog 6 km te gaan.
Het gedeelte door de duinen is erg mooi met heel veel leuke klimmetjes en ook veel publiek aan de kant met de nodige aanmoedigingen. Het publiek is vandaag overal op de route aanwezig, uiteraard op de plekken waar ze kunnen komen met de auto of lopend vanuit de naastliggende dorpen.
Het allerlaatste gedeelte over het strand is nou niet bepaald iets waar ik blij van word, maar ach dat kan er ook nog wel bij. Dan volgt een mooie finale door het centrum van Zoutelande, direct gevolgd door een boerenkoolstamppot met.......worst. Ook voor de stamppot geldt : al lopende opeten want er zijn geen reguliere zitplaatsen. Ikzelf plof neer op het grasveld naast de kerk en geniet van de boerenkool, al had de worst voor mij niet meer gehoeven......daar heb ik inmiddels mijn buik van vol.

Truus laat weten dat ze inderdaad in Westkapelle is gestopt en dat ze aldaar iets wilt gaan eten in een restaurant aan zee.
Na de finish hoor ik van Marianne waar onze auto staat en dat blijkt in Valkenisse te zijn. Zoutelande is tussen 15.00 uur en 19.00 uur verboden gebied voor auto's.
Gelukkig rijden er shuttle-bussen tussen de diverse parkeerplaatsen en de finishlocatie maar niemand kan mij vertellen waar de opstapplaatsen hiervoor zijn. Ik word een bepaalde richting uitgestuurd maar daar rijden geen bussen naar Valkenisse. Aan de andere kant van het dorp is de opstaphalte voor Valkenisse.
Aldaar aangekomen zie ik een grote menigte staan en ga ik er vanuit dat ik hier nog wel even moet wachten. Maar er gaan veel haringen in een ton en dus lukt het mij om in de bus te komen en volgens de chauffeur mocht er na mij niemand meer bij.
Ik kon niet anders dan stil blijven staan en me overal aan vasthouden want wat is deze bus (onverantwoord?) vol!!!! Als de deur (achter mij) per ongeluk open zou gaan, zou ik er zo uitgevlogen zijn.
De rit verloopt toch nog voorspoedig en al snel zie ik onze auto op de parkeerplaats staan. Als Marianne daar ook aankomt dan stellen we de navigatie in op Westkapelle en dan blijkt dat maar een klein stukje te zijn. Echter, de directe verbinding tussen Zoutelande en Westkapelle blijkt afgesloten te zijn en veel andere doorgaande wegen zijn er niet. Betekent wel dat Truus zich niet zo hoeft te haasten en dat vindt zij, geloof ik, wel fijn.
De reis naar Zoetermeer verloopt ook voorspoedig maar Truus moet nog door naar Gouda en dat terwijl de A12 tussen Zoetermeer en Gouda dit weekend is afgesloten, dus ik ben benieuwd hoe zij in Gouda is gekomen.

Bedankt voor alle verslagen, heerlijk leesvoer! En nu ik dit wil plaatsen is er nog een verslag geplaatst! Die van Martin ga ik zodadelijk lezen.

Truus: ik snap je helemaal hoor. Ik zou waarschijnlijk ook zo,n verslag hebben gemaakt als ik deze tocht gelopen zou hebben. Goed naar je lichaam geluisterd trouwens!

Carla: trots op je dat je zo,n enorm end gelopen hebt, in deze omstandigheden en dan ook niet de makkelijkste. Echt super!

Tina: ook goed gedaan. Wanneer mag je weer naar de fysio?

Martin wat een prachtig verslag! En erg grappig ('of je nog worst lust' hihi). Ik denk toch dat je me al op de dam voorbij gelopen bent want ik zag niet veel later nadat jij stopte een bankje en ben daar naartoe gelopen voor m'n eerste korte 'zitrust'. Dat was ook het punt dat ik Carla en Tina zag aankomen, dus het was een mooie wisseling van de wacht. Dat van die 'burgerlijke ongehoorzaamheid' neem ik volledig voor mijn rekening . Ik ben heel strikt opgevoed thuis en en was altijd ontzettend 'braaf' maar heb me de laatste jaren aangeleerd dat ik soms toch mag handelen naar de stand van zaken, als ik daar niemand kwaad mee doe of de boel ontregel. Nu is dat laatste natuurlijk altijd een afweging/interpretatie.

De standaard navigatie-app op mijn smartphone (van een bekend merk ) loodste me vanzelf langs (dus niet over) de A12, via Bleiswijk en dat was nauwelijks om. Toen ik in Gouda aankwam (rond 9 uur 's avonds) had ik alweer zoveel energie dat ik, nadat ik de honden had uitgelaten en droge sokken en schoenen had aangetrokken (wat een genot!), m'n spullen heb ingepakt en alsnog ben doorgereden naar huis (Borculo). Zonder in slaap te vallen achter het stuur kwam ik daar rond half 12 's nachts aan. Al met al een lange dag (ik was 's ochtends om 5.00 uur opgestaan), maar ik vond het fijn dat ik maandagochtend gewoon direct aan het werk kon en niet eerst nog naar huis moest rijden door de ochtendfile.

Hallo zeg, ik ben ff een weekeinde de hort op, en vind hier voor een week leesvoer.

Allemaal geschreven om jouw schrijftalent te triggeren: waar blijft het verslag van Fulda?

De inkt is weg geregend van het papier.