Walkers4Walkers.nl

Wellicht ook het overdenken eens waard: het in de volksmond zo bekende gebrek aan magnesium is vaak een verstoorde balans tussen calcium en magnesium. Beide mineralen zijn van belang voor de spierarbeid (calcium voor het aanspannen, magnesium voor het ontspannen). In plaats van het toevoegen van magnesium valt vaak hetzelfde effect te bereiken door het minderen van de inname van calcium, vooral in het Nederlandse voedingspatroon waarin zuivel toch wel erg nadrukkelijk aanwezig is.

Maar goed, ik ben dan zelf ook zo'n ontzettende hippie die er gelukkig van wordt om met zo min mogelijk supplementen en zoveel mogelijk natuurlijke voeding te lopen.

Proficiat Coert, ik doe het je niet na.

De tabletten die ik momenteel heb staan, bevatten zowel calcium als magnesium.....
Nog minder melkproducten gaan gebruiken dan ik momenteel doe is bijna onmogelijk.

Tijdens wedstrijden gebruik ik sowieso geen melkproducten en tijdens de afgelopen tocht had ik voordat het scheeflopen begon (zondagochtend) alleen nog 1 beker vla gehad op zaterdag om 19.00 u en 1 pakje karnemelk om 14.00 u. Werkt dat spul zo lang na dan?

Qua natuurlijke voeding geef ik je verder helemaal gelijk: ik ben normaal ook bepaald niet van de 'pillen en poeders'.

Gewoon een beetje overbelasting, kan gebeuren bij zo'n inspanning. Als je er verder maar geen last van ondervindt

Pff, ik ben geen voedingsdeskundige hoor Sowieso is het bij elk onderzoek dat ik over voeding lees dat er een paar weken later een vergelijkbaar onderzoek gepubliceerd wordt dat het tegendeel aantoont, dus ik gok dat niemand weet hoe dat precies zit.

Dat kan je wel Hein, gewoon een keer een 110 kilometertocht lopen en als je dat lukt is het gewoon een kwestie van doorbijten, en het "voordeel" bij deze tocht is dat je om de 20 km. een binnenrust hebt en daar vertrek je gezamenlijk als groep op vaste tijden.

Trouwens, enig idee waarom een magnesiumsupplement kan helpen als je scheef loopt? Ik ken van magnesium voornamelijk de werking in het ontspannen van spieren, maar dan zou de oorzaak een verkrampte schuine buikspier ofzo moeten zijn, dat lijkt me onwaarschijnlijk. En Wikipedia heeft een heel mooie pagina "Magnesium in biology", maar daar kan ik ook niet direct iets op vinden wat hier verband mee zou houden. En dan begin ik toch wel nieuwsgierig te worden.

het tempo ligt voor mij te hoog, Amsterdam -Leeuwarden ging nog omdat ik daar in de 6km groep ben gestart. Dat ging in het begin net even te snel maar is later goed gekomen, ik ben namelijk een diesel, langzaam op gang komen en daarna gaat het wel.

respect!
in n vlaag van verstandsverbijstering heb ik het ook gedaan
het was n mooie overwinning op mezelf
die 150 wil ik ook nog eens gaan doen hein

Wat een gave tocht is dit zeg. Ik ging er heen met het idee "ik zie wel hoe lang ik het tempo kan bijhouden en zien waar het schip strandt".
Nou gelukkig voor mij was ik pas na de finish uitgeteld. 's ochtends opgehaald door mijn zusje en zwager. Gelukkig nog net op tijd bij de start aangekomen. Om 10.30 uur het startgebouw binnengestapt, waar ik toch steeds meer gezichten ga herkennen van andere LDW-tochten.
Bij het startbureau wisten ze al dat ik nummertje 66 zou ophalen, want zo beetje iedereen had zijn rustpuntenlijst en tassenkaartjes al opgehaald.
Ook Danyell komt nog even wat moed inspreken, maar zowel de start als onderweg had ik weinig goede moed dat ik de tocht ook daadwerkelijk zou voltooien. Maar zoals Koert het omschrijft: je loopt etappes van circa 20 km met elke keer (voor mij korte) rustpauzes in gebouwen. Dit loopt een stuk makkelijker dan voorbeeld Amsterdam-Leeuwarden waar er slechts een paar binnenrusten zijn. Om 11.00 uur de gezamelijke start. Even weer wennen aan het tempo. Het begintempo ligt waarschijnlijk tussen de 6,5 en 7 kilometer per uur. Al snel Nijmegen uit via het fietsviaduct en via de oosterhoutsedijk (bekend van de N4D) op weg naar de eerste rustpost (Slijk-Ewijk) en de eerste grote rust (deze is nog in de openlucht). Voordeel is dat iedereen nog bij elkaar gehouden wordt, zodat je toch een beetje om je heen kan kijken wie een beetje hetzelfde tempo heeft. Niet veel later wordt het tempo vrijgegeven en blijft de groep behoorlijk uitgedund te zijn. De snelwandelaars verdwijnen al snel uit het zicht. Boven ons zien wij een aantal vliegtuigen overvliegen. 21 september is de Airborneherdenking en op de Ginkelse heide (bij Juffrouw Tok) worden weer parachutisten gedropt. Op het moment dat wij daar langslopen zijn er geen vliegtuigen en parachutisten meer. Wel wat militariakraampjes, eetkraampjes en land- en luchtmachtinfo etc. Het was daar ook behoorlijk druk met fietsers en dagjesmensen. Het zonnetje scheen en iedereen was in vrolijke stemming dus geen overlast tussen wandelaars, fietsers en airbornebezoekers. Later op de avond en op zondag natuurlijk wel weer last gehad van de racefietsers die met 30 a 40 kilometers de vouwen uit je broek racen. Even verder langs een ander oorlogsmonument. Inmiddels had ik al wat moeite om het tempo vast te houden, want het groepje voor mij liep boven de 7 kilometer per uur, een tempo dat ik niet uren kan volhouden. Maar gelukkig waren wij al in de buurt van de 40 kilometerrust. Dit was een recreatiepark waar je binnen en buiten kon zitten. Om afkoeling te voorkomen heb ik een kwartier buiten en een kwartier binnen gezeten. Veel wandelaars bestelden al een patatje mayo. Op 60 kilometer zouden wij een warme maaltijd krijgen, dus hield ik het nog maar bij wat drankjes. Ik had mijn tempo wat naar beneden aangepast tussen de 6,5 en 7 kilometer per uur. Dit tempo kan ik wat makkelijker volhouden, alleen krijg je wel wat meer (goedbedoelde) opmerkingen van de organisatie dat ik niet teveel mag vertragen. Overigens gaan wij alweer de nacht in en ontstaan er verschillende groepjes. Ik besluit om in de buurt te blijven van het groepje Marry Heuvelman, Trudy en Hanny Klumpkes. Bij andere LDW-tochten verschilden onze finishtijden maximaal een kwartier tot dertig minuten. Het lopen ging ontspannen en elke 7 a 8 kilometer was er wel een wagenrust. Ik vond het dorstig weer en bij elke rust kon ik net weer even wat energie bijtanken en mijn dorst lessen tot de volgende rust. De nacht was niet koud en ondanks de bewolking hadden wij onze zaklampen niet vaak nodig. Tussen Nieuwegein en Oudewater had volgens mij iedereen wel ergens een slaapdip. Koert refereerde er ook al aan en ik heb meer verslagen gelezen en wandelaars gezien die vochten tegen de slaap. Twee bakken koffie hebben mij over de dip heen geholpen. Helaas heb ik op dit stuk van het parcours afscheid moeten nemen van een (snellere) collega. Hij was het vorige jaar ook al op dat stuk uitgevallen wegens maagproblemen. Dit jaar had hij er weer last van en is hij zelfs eventjes bewusteloos geweest. Opgeven was de enige optie en dat heeft hij gelukkig ook gedaan. Gezondheid is belangrijker dan deze monstertocht uit te lopen. Uiteindelijk bleken er in totaal 9 uitvallers te zijn. Vanaf Oudewater mochten de hesjes weer uit. Inmiddels zaten we al op de 120 kilometer. Aftellen was echt begonnen en de kans op succesvol uitlopen werd steeds aannemelijker. Het gebied tussen Gouda, Reeuwijk, Hogebrug, Hekendorp en Oudewater heb ik vaak bewandeld met wsv Des uit Gouda. Ondanks de goede moed bleek het voor mij steeds moeilijker te zijn om nog een acceptabel wandeltempo aan te houden. Ik schat in dat ik inmiddels nog maar tussen de 6,0 km en 6,3 km per uur liep. Bij de fruitpost vlak voor Waddinxveen werden wij (achterhoede) wel aangespoord om toch maar door te lopen om zodoende toch nog te kunnen rusten bij de voetbalvereniging in Waddinxveen. Gelukkig kon ik ook hier nog een kwartiertje zitten. Net toen ik weer wilde starten voor de laatste etappe (bijna 23 kilometer) kwam mijn zusje aanrennen. Zij kwam mij nog even moed inspreken voor de laatste kilometers en vertelde dat zij in Rotterdam zou komen ophalen. Hierdoor wel als een van de laatsten door het (inmiddels beroemde en beruchte) draaihek het terrein af. Er zou een stuk langs de Rotte komen, velen vervloekten dit stuk al, maar dit stuk van de Rotte vond ik echt niet vervelend. Bij aankomst bij de PTT bleek de groep met de vlag al vertrokken te zijn en kon ik met wat andere staartlopers vrij naar de finish lopen. Het laatste fietspad heeft om de 100 meter een markering dus ik kon echt aftellen tot de hekken van het atletiekterrein. Daar werd ik enthousiast ingehaald door mijn zusje, zwager en moeder en heeft Danyell mij nog op de foto kunnen zetten.

Ook nu weer het vreemde gevoel. Tijdens Nijmegen-Rotterdam denk je dat eens maar nooit meer. Maar nog geen week verder ben ik daar niet zo zeker meer van. Waarschijnlijk zal ik deze tocht nog wel een keer lopen. Nu had ik na de Nijmeegse Vierdaagse nog 2 LDW-tochten gelopen (Kempenland en Omloop Goeree), zonder deze tochten had het eindresultaat voor mij mogelijk minder positief geweest.

Tot slot wil ik nog een keer benadrukken dat de organisatie en de vrijwilligers helemaal top waren. Tevens dank voor de sponsors (o.a. Europe Pallet en Riezebos Drukwerk). Overigens heeft Pierre (ook Walkers4walkers) Nijmegen Rotterdam ook uitgelopen (zijn 2e keer)

Bert: ook voor jou mijn welgemeende felicitaties! Het blijft een enorme opgave en je hebt het toch maar mooi tot een goed einde gebracht!

Bert, Ik weet niet hoe je eruit ziet, dus ik heb je waarschijnlijk wel gezien tussen de hefbrug van Waddinxveen en Zevenhuizen, maar dus niet herkend. Gefeliciteerd met het uitlopen van deze monstertocht. Erg goed gedaan!!

Bert. Een groot applaus voor jou

Toevallig kwam ik dit stukje vandaag weer tegen (het stond in een boek in plaats van de website waar het boek bij hoort, vandaar dat ik het niet op die website kon vinden. voor de liefhebbers: Bryon Powell - Relentless Forward Progress). Hier stond nog even expliciet in dat de meest waarschijnlijke oorzaak niet het gebrek aan core stability is (had ik dat dus even mooi fout), maar dat het gewoon komt door algemene vermoeidheid en een gebrek aan energie. Het tijdelijk iets minderen wat betreft inspanning en wat eten/drinken zou de beste remedie zijn.
Toch weer wat geleerd, ondanks dat ik het boek al een keer gelezen had.