|
NEE, NEE geen verslag van mij maar van Ardie.
Dè Omloop
Waar het voor LDW heel gewoon is om dergelijke afstanden te doen, wat dan ook bijna automatisch kortere verslagen oplevert, is het voor mij hééééééél bijzonder en dat levert dus veel avonturen en vooral lange verslagen op.
De voorbereiding
Aan het begin van het jaar stonden er vier wandeldoelen op mijn wiewauwkalender:
1. de 24-uurs met Pinksteren in Schiedam
2. de 4x50 bij de N4D
3. de Omloop
4. de 80 van de Dijk (21-22 september)
Door omstandigheden heb ik de 24-uurs niet gedaan en werd de training voor Nijmegen nogal krap en compact. Nadat ik echter freewheelend over de Via Gladiola was gegaan, stond het voor mij vast dat de Omloop ook moest kunnen.
Vorig jaar werd ik nog extra verzorgd door een stel vrienden en kennissen. Mijn beste vriendin heeft mij daarna uitgedaagd om het zonder hen te doen. Dat moet je tegen mij dus niet zeggen. Toen zij na de Vierdaagse vroeg of ik de Omloop ging doen, heb ik er dan ook handig omheen gepraat. Sinds de N4D heb ik alleen wat kortere afstanden gelopen.
Het is toch wel anders deze keer. In het verleden, toen ik die beste vriendin van mij ging begeleiden tijdens de Omloop, beschikte ik nog over een auto en vorig jaar heeft zij gereden. Nu moest ik dus met de bus. Gelukkig woon ik in Rotterdam en gaat er een rechtstreekse bus naar de parkeerplaats langs de rijksweg vlakbij Ooltgensplaat, waar een pendelbus van de organisatie de wandelaars oppikt. Ik heb al een aantal Kennedymarsen weg en weet ik precies wat ik wel en niet kan meenemen in die ene weekendtas. Ik houd het bij veel schone sokken, schone kleding voor onderweg, mini-douchespul en kleding voor achteraf, waaronder een lekker vest, sandalen, smeermiddelen (voor het lijf, niet voor de keel), pastasalade en een voorraad bifi en ontbijtkoek. In de wandeltas gaan ook droge sokken, bifi en ontbijtkoek, een flesje water, wegwerpponcho, regenbroek, zaklamp, boterhammen en banaan voor het eerste stuk, EHBO-setje, portemonnee, telefoon, dextro en ook wat smeermiddelen.
Bij de bushalte op Zuidplein kom ik al met een aantal eilanders in gesprek over de Omloop. De reis verloopt voorspoedig en om half 7 kom ik aan op het start-finish terrein. Als ik de 'massa' zie vrees ik dat er weer minder lopers zijn dan vorig jaar. Dat blijkt later ook te kloppen.
Ik ga mijn spullen ophalen en betalen, want ik heb me donderdag pas ingeschreven. Ik heb nummer 333, makkelijk te onthouden. De pas gaat aan de keycord, de keycord aan de broeksriem en de pas in de broekzak. Die raak ik echt niet kwijt zo. Het nummer speld ik op mijn tas. Die is dus altijd zichtbaar. Vorig jaar kon je alleen aan de kleur zien welke afstand de loper liep, dit jaar heeft het nummer een gekleurde rand en staat de afstand er op. Beter! Na een rondje om wat bekenden te begroeten, waaronder dus LDW, wordt het tijd voor de toespraken en het startschot. De burgemeester van de gemeente Oostflakkee, die heel stoer zelf ook meeloopt, heeft drie pogingen nodig, maar dan gaat het confettikanon feestelijk af.
Achteraan beginnen
Mijn ervaring leert dat ik een diesel ben. Ik heb tijd nodig om op gang te komen. Om de frustratie te vermijden dat iedereen me in het begin inhaalt, begin ik vrij achteraan. LDW is vooraan weg en die zie ik dus nooit meer terug, maar Teus en Ronald (Langehalensnelthuis) van de buren komen me voorbij. Ik zal hen later wel terugzien. Ik gebruik het eerste stuk fietspad en grasdijk met kort gras om in wandelmodus te komen. Gewoon lekker lopen, zo'n toestand die je eindeloos kunt volhouden en dat betekent in de Omloopsituatie ook: rustig aan! Op het grasdijkje krijg ik gezelschap van een jongedame van 16 die 5 keer nog geen 20km heeft getraind. Ik zeg maar niet dat ze het waarschijnlijk niet gaat halen, maar vertel haar wel dat ze goed moet blijven eten en drinken. En dat het al stoer is dat ze eraan durft te beginnen. Gezellig pratend over niet-wandelzaken kuieren we verder. Bij het waterpostje in Den Bommel raak ik haar kwijt, maar ook haar zal ik later terugzien. Even later brengt een losse opmerking mij in contact met een man met een wit jasje. Het gesprek gaat al snel niet meer over wandelen, maar over wat er op zijn en mijn jasje staat, over lampen en batterijen, over romantische gevoelens, over namen en de onwil om ze te noemen en over leeftijden. Hij wordt mijn wandelmaatje voor de nacht en blijkt later ook nog de benedenbuurman van bovengenoemde Teus. Hij is zeer populair en wordt constant ge-sms’t. Daardoor heb ik niet meteen in de gaten dat er bij mij ook het een en ander binnenkomt.
Na een korte stop in Middelharnis lopen we ineens met zijn drieën: Hans (die per ongeluk zijn naam noemde toen hij de telefoon opnam, de 16-jarige jongedame (die het spelletje meespeelt en het ook verrekt om haar naam te noemen) en ik. Al namen radend lopen we het pikkedonker in. Her en der vallen er wat spetters. De meeste drogen sneller op dan dat je er nat van wordt, een enkele spetter ontaard in een zacht buitje. De temperatuur is aangenaam, de wind is lauwwarm. Ergens in het donker raken we de jongedame kwijt, maar in Stellendam zien we haar weer. Wij schuiven echter aan bij Teus en Ronald (T&R). We zijn op 35km en Teus heeft al besloten dat hij het nooit meer gaat doen. Te veel gras! Hij is een asfaltloper. Ronald, die normaal gesproken van het kaliber LDW is doet het rustig aan om bij zijn maat te blijven. Teus verklapt mijn naam aan Hans, die moet toegeven dat hij dat waarschijnlijk nooit had kunnen raden.
De middenmoot
Inmiddels zijn we opgeschoven naar de middenmoot. We vertrekken uit Stellendam met ruime marge met de sluitingstijd van de post en gaan op weg naar het strand. De middenmoot is prettig om in te lopen. Het is dan wat drukker op het parcours, hoewel de lopers inmiddels aardig verspreid zijn. Het stuk door de duinen is aardedonker en veel langer dan ik me van vorig jaar kan of wens te herinneren. Het heeft wel wat, zeker ook door het nog steeds voortdurend slap ge-O-H met Hans. Bij de post voor het strand zien we T&R weer. Teus baalt al: krijgt hij behalve gras ook nog met zand te maken! Het feit dat het stuk over het strand korter is dan andere jaren, kan hem niet troosten. Het strand valt mee, totdat we de bocht ronden, lopen we zelfs redelijk uit de wind. Dan krijgen we de wind vol op de kop, maar vinden we wel een lekker hard stuk zand. Bij de volgende binnenrust halverwege kijk ik vol bewondering naar Ronald: hij zakt met zijn lange lijf een beetje onderuit op een stoel, legt de kin op de borst en slaapt! Hoe krijgt hij dat nou voor elkaar? Het wordt bijna licht en alle 'nachtspullen' kunnen in de tas. Dat scheelt ballast. Bij het vertrek merk ik dat mijn handen nog steeds net zo opgezwollen zijn als toen ik binnenkwam. Normaal gesproken worden ze tijdens een pauze van ruim een half uur een stuk minder dik.
Dan komt de schemering en krijg ik een giga-megaslaapdip. Ik heb vrijdag gewerkt en flink moeten opschieten om de bus te halen. Ik denk dat het me nu opbreekt. Op de post in Ouddorp-haven op ruim 60km verstuur ik een aantal sms’jes. Tenminste: ik denk dat ik ze verstuur, maar kan ze later op mijn telefoon niet terug vinden! Het kost veel moeite. Niet alleen mijn vingers werken niet mee, maar ik heb ook moeite om me te concentreren. Dus mocht het niet gelukt zijn: ik heb Jannie, Cornelia, Sabine, Ineke, Rob rond 7 uur een berichtje gestuurd. De slaapdip houd aan en 9km grasdijk later is het duidelijk dat mijn maatje en ik onze ‘relatie’ gaan beëindigen. Ik moet gewoon wat langer rusten om wat meer te kunnen eten. Opnieuw ga ik met mijn telefoon in de weer in de hoop dat mijn vingers zullen afslanken. Als ik nog en eierkoek ga scoren zie ik ineens de 16-jarige-naam-begint-met-M-er-zit-ook-een-A-in-maar-niet-op-het-eind-zitten. Zij gaat stoppen, maar ik spreek meteen mijn bewondering uit voor het feit dat ze het met zo weinig training tot de 70km heeft volgehouden. Stoere meid! Ik ga in mijn uppie verder. Tegen de tijd dat ik in Herkingen op de 80km aankom ben ik alleen maar moe en is de slaapdip verdwenen.
Achteraan finishen
Ik ben nog niet binnen in de loods op 80km of de eerste echte hoosbui barst los. Ik eet stevig om verder slaapdippen te voorkomen. En tegen de tijd dat ik klaar ben, schijnt de zon. Asfalt. Hèhè! Ik kom weer op gang. Pannenkoekje bij de volgende post. Even een babbeltje met een andere Omloopster (waar je de klemtoon legt moet je zelf weten, maar ik leg hem achteraan). Dan beginnen mijn handen echt pijn te doen. Ook heb ik uitslag op mijn polsen. Ik moet langzamer lopen en probeer mijn handen hoog te houden. Dat moet je maar eens zien te doen na ruim 85km wandelen, een nacht niet slapen en met een niet helemaal jofele schouder! Gaat dan ook niet.
Ik heb het ooit een keer eerder gehad: bij een KM was ik vergeten om iets mee te nemen om in te knijpen. Op een goed moment bij 60km of zo voelde ik een stekende pijn in mijn linkerhand. Toen ik er naar keek zag ik binnen een paar seconden heel de hand blauw worden. Sindsdien heb ik dat nooit meer gehad, omdat ik altijd braaf loop te knijpen… Ik maak me nu dus zorgen. Wat is er aan de hand, letterlijk en figuurlijk? Ik besluit naar de EHBO te gaan. Zoals eerder vermeld ben ik een unieke loopster, met pijn in de handen i.p.v. de voeten. De dokter wordt gebeld. Het duurt een kwartiertje voordat ze er is. Ondertussen knijpen twee van de mannen van de EHBO een beetje in mijn vingers en hand, terwijl ze mijn armen hoog houden. Het ontlokt mij de opmerking dat ik nog nooit heb meegemaakt dat er twee mannen aan me friemelen. Het helpt een klein beetje. De dokter klopt en knijpt ook, stelt vragen, neemt voor het eerst tijdens de Omloop een bloeddruk op en komt tot de conclusie dat het toch vocht is en dat de uitslag er los van staat. Het kan geen kwaad om verder te lopen.
Met een leeg waterflesje zonder dop om in te knijpen ga ik verder. Nu in de achterhoede. Het is dat ik vanwege mijn handen iets inhoud, maar de voeten blijken nog goed genoeg om de een na de ander in te halen. Ze lopen er niet best bij. Dan komt er nog een korte stortbui ook. Zo’n bui waarbij je het idee hebt dat het hagel is die drie millimeter boven je hoofd is ontdooit. Harde, koude regen. Resultaat: goudvissen in mijn schoenen. Gelukkig, gek genoeg, waait het zo hard van schuin achter dat mijn voorkant min of meer droog blijft: ik kan gewoon de rits van mijn jasje niet dichtkrijgen en loop op dit moment alleen. De bui duurt maar een paar minuten, maar dat is genoeg om helemaal nat te worden. Wat mij betreft mag dat de pret niet drukken. De laatste post komt in zicht en ik loop weer ruimer binnen de tijd: ik ga het halen! Een van de vele lieve, behulpzame, kanjers van vrijwilligers haalt bij de post koek en bifi uit mijn tas en maakt de verpakkingen voor me open. In tegenstelling tot veel anderen vind ik het laatste stuk erg leuk. Sowieso omdat je er bijna bent. Ook omdat je twaalf gigantische windmolens passeert, waardoor je precies weet waar je af gaat slaan in de verte. En omdat er altijd mensen blijven staan totdat de bezemwagen voorbij komt. Geweldig! Ondanks de koude bui zijn ze er nog en moedigen ze iedereen aan.
Met 35 min. marge kom ik over de finish. Ook daarna wordt er voor mij gezorgd. Ik geef aan dat ik niet wil blijven staan en de dames van de medailles zorgen dat ik kan blijven lopen, de chauffeur van de pendelbus draagt mijn tas enz. Top!
Ook de thuisreis verloopt voorspoedig. De tas kan over de schouder en lopen lukt wel. Douchen is wat problematischer, maar gelukkig heb ik allemaal tricot nachtkleding en dat is gemakkelijk om aan te trekken. Na wat gehannes met een kom pasta en een grote (waar ik mijn hele hand om kan leggen), heerlijke mok thee neem ik het advies van de arts ter harte en slik een pijnstiller. Voldaan val ik om half elf in slaap: op de rug, kussen op de buik en daarop de zere handen…
De satistieken
375 ingeschreven
353 gestart (5,9% niet komen opdagen)
304 gefinisht (13,9% niet gefinisht)
9 Rotterdammers zijn allemaal komen opdagen en allemaal gefinisht.
Er waren nog twee personen met dezelfde achternaam als ik: ik ben de enige van de 3 die is gefinisht
Andere afstanden:
Van de 26?! deelnemers op de Kennedymars is er 1 niet gekomen en zijn er 7 (=27%) niet gefinisht
Van de 91 deelnemers op de halve Omloop (55km) zijn er 2 niet gestart en is er slechts 1 niet gefinisht.
15 teams op de estafette (hele omloop)
183 op de 15 km kinderloop
235 op de 5km kinderloop
118 op de 30km
Trek je eigen conclusies maar….
_________________
"Life is like a beach, enjoy the waves"
|
