Walkers4Walkers.nl

Pffooeeii!
Larissa en Arjen: petje af! Gefeliciteerd!

Super!!!! Proficiat allebei.

Gefeliciteerd Larissa en Arjan. Ik doen het je niet na. Chapeau!

Geweldig Arjen en Larissa

Een hele mooie prestatie onder deze omstandigheden proficiat

Nou zeker, gefeliciteerd met deze prestatie
We hadden het vanmorgen inderdaad nog over de omstandigheden.

Beiden gefeliciteerd met het behaalde resultaat!

Ze hebben de spanning er lekker in weten te houden
Larissa zat goed die ging het wel halen had niet mega veel speling maar nog wel speling
Arjan heeft op een bepaald moment gelopen op een schema van 1 tot 1,5 min te weinig
Maar gelukkig hebben ze het gered

Oef, dat zou toch sneu zijn, 1,5 minuut te kort komen op 24 uur... Gelukkig is het toch gelukt!

dank jullie wel, het was een zware gave tocht.
Hier is mijn verslag ervan

Impossible is a word humans use far to often

Wat een pinksterweekend was dit. Verleden jaar naar het behalen van de Kennedyvriend titel (442), spraken Arjan en ik af om dit jaar voor de CC titel te gaan.
We trainden ervoor, de Bossche 100 ging boven verwachting, echter tijdens de waterlooppoortloop krijg ik een vervelende hamstringblessure waardoor ik 2 weken later uitval bij de 110km loop van Klarenbeek. Dit zet wel zowat heel mijn voorbereiding op zijn kop. Ik train verder door aan de nodige fitness apparaten te hangen en doe allerlei oefeningen. Ik herstel toch redelijk snel en de KM van de RWV is een testcase. Gelukkig gaat die goed en ik kan nog 4 weken proberen zoveel mogelijk trainingsmeters te maken.

Op vrijdag voor Pinksteren rijdt ik samen met Sabine naar camping pipowagen in Someren. Zaterdag morgen worden wij met onze spullen dan door Carla en Arjan opgehaald om naar de wedstrijdlocatie in Weert te gaan. Sabine regelt de verzorging van ons en probeert enigszins een beetje overzicht op alle spullen te houden. Carla gaat voor de 50km, Arjan en ik voor 100miles

Ik voel me nog wat verbaasd en ga samen met Nico en Trudy aan mijn inlooprondjes beginnen. Door de klanken van i am on top of the world op mijn hoofd kom ik een beetje in de juiste mood. Het is gek maar je wacht een jaar om dit te kunnen gaan doen, maar als het dan zover is , besef je het haast niet.
Om precies 12:00 gaat het startsignaal en ga ik , samen met vele andere dan op weg. 100 miles opgedeeld in 50 rondjes van exact 2 miles. Arjan, Wilco en ik proberen samen te lopen, Trudy loopt ook met ons mee, zij wil de ervaring opdoen van 24 uur wandelen. Verder sluiten er af en toe nog wat mensen aan in het begin, maar daar ik de tempo loper ben heb ik geen idee hoeveel en wie. Het maakt ook niet uit.

De eerste rondjes loop ik erg lekker, het is dan ook helemaal mijn weertje, Een graadje of 26 en redelijk broeierig. Het is wel zaak om dan veel te drinken en gelukkig heeft de organisatie toch gezorgd voor een waterpost precies halverwege het rondje. Echter voor de andere is het te warm en ik verlaag het tempo dan ook iets. Geen nut om elkaar nu over de top te lopen en aan het eind te kort te komen.

Na ongeveer 40 km (+-17:30) nemen we een kleine rust moment. Ik ga na de wc en trek alvast met hulp van Jannie een lange broek aan. Het is iets aan het afkoelen en de volgende rust staat zo rond 23:30 gepland. En tegen die tijd is het echt veel te ver afgekoeld voor mij, beter een beetje te warm nu dan dat straks mijn spieren te koud worden.
We gaan verder maar ik merk dat het niet lekker met Arjan gaat, hij heeft moeite om het tempo bij te benen en zit in een zware dip. Samen met Wilco probeer ik hem over de dip heen te krijgen, ook ons eigen verzorginsteam werkt er aan mee, maar helaas het lukt ons niet. Nadat Arjan voor de 4 keer achter blijft, doen we wat we van te voren afgesproken hebben. Als je zelf goed voelt ga je niet je eigen CC in gevaar brengen. Wilco en ik gaan dus samen verder, maar het voelt klote om mijn maat aan zijn eigen lot over te laten. We horen wel dat Carla in deze warme omstandigheden toch een tijd van 8,5 uur op de 50km gelopen heeft.

Wilco en ik lopen op zich een prima tempo samen, en ook Dick loopt een heel stuk met ons mee. Af en toe hoor ik de woorden van Gijs in mijn hoofd, die verleden jaar zei: “ Je bent boven jezelf uitgestegen”. Ik weet van mijzelf dat ik dit nu weer moet doen.

Wilco en ik halen zonder verdere problemen het 80km punt. Gek idee om te weten dat verleden jaar hier de finish was voor Arjan en mij en dat we nu dit geintje nog een keer moeten herhalen. De eerste 80km ging in 11:35 minuten wat zelfs net iets vlotter is als mijn KV tijd.

Ik loop verder en heel gek het lijkt wel of ik fris start, ik loop zonder problemen een 7,3km per uur. Wilco moet afhaken bij mij, ik snap ook echt niet wat mij overkomt, maar ik besluit er maar gebruik van te maken. Elke meter die ik nu extra pak hoef ik straks niet meer te lopen. Wat ik wel heel jammer vind is dat het gaat regenen. Het word net niet te koud voor mij en voor vele is het waarschijnlijke fijner maar ik had toch graag wel droog gehad. Ook Hans merkt opeens dat ik eigenlijk veel beter loop dan wat hij verwacht hebt en gaat me enthousiast aan moedigen. In mijn hoofd hoor ik Boetje constant tegen me zeggen: blijf op techniek lopen, strek je knieën, hou je armen goed, ook als je iets langzamer gaat, val terug op je techniek.

Ik doe me best maar in ronde 13 van het 2de gedeelte lukt het me niet meer, ik verlies veel tijd en loop als iemand die op zaterdag over markt heen stiefeld. Hans wijst me erop dat ik het zo niet gaat halen. Ik neem 2 minuten pauze, spreek mezelf streng toe en ga verder. Kom op Larissa, strek die knieën, laat die armen niet zakken en stijg in vredesnaam boven je zelf uit. Ik zie Dick een stukje voor mij uitlopen en het lukt me om bij hem aan te sluiten. Dit blijkt de goede tactiek te zijn, mijn ronde tijden zitten weer net iets onder de 30 minuten. Ik kan dit even vol houden maar op 6 ronde voor het einde moet ik Dick laten gaan. Ik heb zo 10 minuten speling nog op het laatste schema en wil dat ook voor Dick niet in gevaar brengen.
Nadat ik deze ronde alleen heb gelopen vraag ik aan Anne of ze met mij mee wil lopen. Ik merk dat mijn tempo zakt als ik het alleen moet doen. We gaan dus samen verder voor mijn laatste ronden.

Ondertussen ben ik uiteraard op de hoogte van Wilco en Arjan hun vordering gehouden en weet ik dat het ook voor Arjan het er nog inzit. Hij loopt samen met Sandra en bij Wilco zal uiteindelijk Frans als psychische duwer optreden.
De vermoeidheid die ik voel blijk ook voor andere goed zichtbaar te zijn. Ik loop volgens hun erg scheef. Zelf ben ik eerst van overtuigd dat ik alleen mijn schouder optrek en reageer dan in eerste instantie redelijk kribbig op al die mensen die maar vertellen dat ik scheef loop. Uiteindelijk komt bij mij zelf ook wel het besef dat ik dus echt scheef loop en met moeite trek ik mezelf toch weer elke weer recht. Wilco heeft me in de ronde ervoor ergens ingehaald en loop nu iets op mij voor. Arjan loopt nog steeds achter mij maar wel binnen de tijd. Kom op maat, ga er voor

Het eten wat me heel vroeg in de wedstrijd al niet meer lukte komt me mijn strot uit, op het monent dat ik in ene keer wat tabletten in wil nemen keert mijn maag zich dan ook om. Gelukkig zijn het alleen de pillen die er uitkomen en Trudy rent al om nieuwe te halen, en ik krijg ze nu in een rustig tempo door Anne aangegeven. Ook de dextro die ik krijg gaat makkelijker naar binnen dan alle snoep, chocolade, bananen of brood dat ik de laatste 18 uur naar binnen heb moeten proppen.

En dan is daar eindelijk de bel voor mijn laatste ronde, nog een keer over het fietspad , langs de huizen met de ongelijke stoeptegels, linksaf de bomenstraat je met het 1 mijl punt langs, linksaf bij de drempel langs het parkeer terrein en dan het fietspad naar de baan toe. Als we op de baan zijn is Arjan vlak achter mij. Ik wacht heel even op hem en jawel hier is het ons om te doen. Net als bij de KV titel gaan we ook bij de CC titel samen over de finish. Het is ons gelukt. We hebben opnieuw een klasse prestatie geleverd. Na de finish staat er gelukkig een stoel voor mij klaar, ik kan werkelijk niet meer op mijn benen staan.

Nadat ik van iedereen de felicitaties heb gehad en ik iedereen ook gefeliciteerd heb, zijn Frans en nog iemand zo lief om mij na de kantine te ondersteunen. Het gezegde: ik ben zo moe, ik kan niet op mijn benen meer blijven staan, neem ik echt iets te letterlijk. Als we in de kantine zitten gaat het echt effe niet goed met mij, maar gelukkig dankzij de goede zorgen van Alice en de jonge man uit het leger die zijn naam ik vergeten ben, kom ik redelijk snel weer bij. Het uitreiken van mijn speld wil ik niet in een gangetje bij de ehbo, en daar ik wel weer kan zitten, ga ik dus in Sabine haar stoel naar de uitreiking toe. Wat ben ik trots op ons allemaal. Peter, Arjan, Wilco, Dick, Getrude, Jos en alle andere, wij zijn CC geworden. Ik ben nu officieel Continetal Centurion 461.

Rest mij verder nog de nodige mensen te bedanken. De organisatie en alle vrijwilligers die ik niet bij naam ken. Carla en Trudy toen ze respectievelijk de finish haalden of uitvielen als verzorgende aan de slag gingen zodat Sabine ook wat kon rusten. Alice voor al goede zorgen voor en na de wedstrijd. Sandra voor wat ze deed voor Arjan zodat we toch samen over de finish konden. Boetje waar ik nu al een jaar met plezier bij train en die me zelfs tijdens de wedstrijd direct of via het ingeslepen patroon me bleef coachen. Net als Henk die samen met Boetje de nodige trainingsuren aan mij besteed heeft. Anne die mij hielp om toch het tempo goed te houden en op wie ik de laatste ronde letterlijk mocht steunen om niet om te vallen. Alle mensen die van Sabine etenswaren voor mij in de hand gedouwd kregen om toch maar te zorgen dat ik bleef eten. Dick die mij uiteindelijk toch 6 rondes op sleeptouw heeft genomen. Arjan en Wilco, want zonder jullie zou ik er waarschijnlijk geen eens aan begonnen zijn. En als laatste uiteraard Sabine die al maanden mij motiveert, zorgt dat ik dingen niet vergeet, het accepteerde dat ik haar afsnauwde als ze me eten wilde geven, ervoor gezorgd heeft dat ik al mijn spullen bij mij had en zoveel andere kleine dingen en grotere dingen voor mij gedaan heeft. Dank je wel wijffie.

Larissa! Wat een verhaal! Gefeliciteerd voor jullie allemaal!

Gefeliciteerd Centurion!
En ik ben wel een beetje nieuwsgierig: welke pillen slikte je?

Paracetamol voor de megablaren die zij ondertussen had verzameld, niks bijzonders dus, voordat er straks een hevige discussie volgt zoals nu op facebook aangewakkerd is over het gebruik van wat dan ook

Waaaaaauw ik kan alleen maar zeggen: waaauuuuw wat een verhaal!!! Ik heb het met kippenvel 10 cm dik op mijn armen gelezen, ik leefde helemaal met je mee! Wat een doorzetter ben je, echt super trots op jou! Ik heb via Esther e.e.a. meegekregen zondag, in gedachten was ik bij je maar meid, wat een prestatie! Erg knap en ik maak een diepe buiging voor je!!